jueves, 30 de septiembre de 2010

FOLGA DO DIA 29

Cine, música, teatro, viajes, ideas... en definitiva, vida

HUELGA GENERAL 29/09/10

2010 September 29
Posted by Heitor
Photobucket
Hoy voy a hacer un cambio de secuencia, dejando el tema del cine, la televisión y todo panorama lúdico para pasar a uno más real, actual e importante. Hoy miércoles 29 de Septiembre del 2010 se produce en España una huelga general convocada por los sindicatos, en protesta a las políticas que está llevando a cabo el gobierno destinadas a paliar los efectos de la crisis. Los puntos más polémicos de dichas medidas y los temas fundamentales que dan lugar a la protesta, son referentes a la reforma laboral que, a mi modo de ver, supone una desprotección de ciertos derechos de los trabajadores, como son la capacidad de la empresa para despedirte con una indemnización de 20 días por año si existe una previsión (el prefijo “pre” denota un tiempo anterior al presente, verdad de perogrullo que no me parece baladí el comentarla) de que los ingresos de la empresa van a disminuir (ojo, no estamos hablando de pérdidas, estamos hablando de que ganen menos que el año anterior), por no hablar del aumento de la edad de jubilación, bajada de la indemnización por despido improcedente de 45 a 33 días, capacidad de la empresa para modificar horarios y turnos de forma unilateral, bajada de la indemnización máxima a 12 meses trabajados, aumento del campo de acción de las ETTs a sectores de alta peligrosidad y otros bonitos regalos.
Todo esto lo lleva a cabo un supuesto gobierno de izquierdas, que al margen de dónde se sienten en el hemiciclo (que de ahí viene lo de izquierdas y derechas) debería suponer una ideología que prima la protección del trabajador por encima de la de la empresa (una ideología, evidentemente cuestionable y debatible, pero es en donde ellos se supone que se sitúan). Un gobierno que, a pesar de que era incuestionable que iba a tener que tomar el timón en medio de un vendaval (o más bien, una tormenta perfecta) en forma de crisis económica mundial, ha escondido la cabeza debajo de la arena instalándose, como los drogadictos, en una primera fase de negación, para a continuación, reaccionar de forma rápida y nerviosa, en vez de actuar con previsión y cordura. Eso en vez de intentar meter mano a los verdaderos causantes de esta crisis (que estoy seguro de que no es el mileurista, ni el asalariado medio), a los paraísos fiscales, a los movimientos de ingentes masas de dinero que no se sabe de dónde ha salido, o las SICAV (una institución de inversión colectiva que, en la práctica supone, con una pequeña trampa, se utiliza para la gestión individual de grandes patrimonios, de forma que sólo tributen el 1%. Para más información podéis ver este blog).
Photobucket
Y el caso es que en este punto, el de la reacción del gobierno ante la crisis y las medidas adoptadas, parece ser que, en mayor o menor medida, coincidiendo en algunos, varios o la mayoría de los puntos, todo el mundo está de acuerdo. Todo el mundo se queja de que las cosas van a peor, de que los ricos hacen (al menos muchos de ellos, que tampoco quiero generalizar) muchas trampas, de que cada vez encontrar trabajo y que éste sea para largo y bien remunerado es más difícil, de que la economía mundial hace aguas por todos lados y, desde un montón de frentes (como en una guerra de guerrillas) nos estamos cargando el planeta y la sociedad. Sin embargo, tengo la convicción de que la huelga va a ser un desastre, absolutamente minoritaria y que la gente no se va a mover demasiado para protestar. Así que me siento un poco samurai, yendo a una guerra que está perdida de antemano y que, para más risa, podría acarrear heridas, tan sólo por un apolillado sentido del honor, de la responsailidad, de principios o qué sé yo.
Así que todo esto me hace preguntarme por qué. ¿Por qué la gente prefiere continuar trabajando y cobrar su día de sueldo a pesar de que piensa que las cosas no se están haciendo de la manera adecuada? ¿Cuales son las razones de los que me rodean para no secundar esta huelga general? He oído razones de diversos tipos y eso es lo que voy a hacer a continuación, dejarlas aquí por escrito e intentar ponderar su validez.
La razón que más he escuchado es que la huelga no va a cambiar nada. ¿Para qué hacerla y perder una porción de tu sueldo mensual si todo va a seguir igual? Argumento que me parece un poco vagocho de más. ¿Para qué votar a nadie si todo va a seguir igual? ¿Para qué leer periódicos o ver telediarios o siquiera hacerlos si todo va a seguir igual? ¿Para qué molestarse siquiera en protestar acodados en la barra del bar de la esquina, si todo va a seguir igual? Mejor demos una carta blanca a nuestros dirigentes para que hagan y deshagan a su antojo mientras nos dedicamos a jugar al WOW, a salir de juerga y a ver el fútbol. Eso sí, después ni una protesta cuando los derechos puedan ir recortándose, la empresa nos pueda echar a la calle sin razón y nos encontremos en una situación en la que no nos dé ni para pagar la luz con la que encender el televisor.
Photobucket
Otro tanto de lo mismo para aquellos que alegan ser apolíticos, a los que les aburra soberanamente que hablen de leyes, decretos, enmiendas y reformas y que van por la vida dejándose llevar entre el rebaño. Vivimos en grupos gregarios, con fuertes interdependencias entre individuos, pueblos y comunidades, donde lo que te pase a ti probablemente acabe afectándole a un señor en la otra punta del globo y, naturalmente, mucho más a tu vecino. El efecto mariposa es inmediato en una sociedad tan conectada, en donde la información viaja a la velocidad de la luz. No enterarse de lo que sucede a tu alrededor, me parece, cuanto menos, peligroso y el yo, el individualismo extremo, el “ande yo caliente, ríase la gente”, no funciona. Porque lo que le pasa a tu compi de pupitre, puede pasarte a ti mismo mañana.
También ha sonado mucho la defensa de la propia empresa en la que se trabaja. “Es que si faltamos todos un día, la empresa no puede resistirlo”. O “no pueden prescindir de mí justo ahora”. Vamos, que no sé cómo van a hacer el día que te pongas enfermo, seguramente quebrarán. Este argumento me recuerda mucho a la escena de “Harry Potter y la piedra filosofal” (si es que no puedo dejar de hablar de cine ni en momentos como este) en la que Hermione les suelta a Harry y Ron: “Estamos violando todas las normas. Podríamos acabar muertos… o lo que es peor, expulsados”, a lo que Ron contesta: “Debería poner en orden sus prioridades”. Esto me parece algo semejante. Con este argumento se están anteponiendo las necesidades de la empresa a las propias, cuando, de la ley laboral vigente, dependen tus condiciones en dicha empresa. Siempre nos quejamos (lo oigo en el entorno de los programadores constantemente) de que estamos explotados, mal pagados y maltratados en nuestra profesión, pero cuando tenemos una oportunidad para demostrar que sin nosotros no tienen mucho que hacer, preferimos ir a trabajar para que la empresa no sufra. No le veo demasiada lógica.
Argumento parecido a éste es el de: “es que en mi empresa va a ir todo el mundo a trabajar, nadie hace huelga”. Asumimos que si la hacemos nosotros, nos van a poner una especie de estrella de David, como hacían con los presos judíos en los campos de concentración y a partir de ahí seremos objetivo prioritario en las iras del empresario. Por una parte, cualquier trato mínimamente diferente hacia quien haga huelga, es bastante perseguido y no creo que a ninguna empresa le merezca la pena meterse en semejante jardín. Segundo, eso es una pescadilla que se muerde la cola. Yo no voy porque no va nadie, el de al lado no va porque no voy ni yo ni nadie, el de dos mesas más allá no va porque no voy ni yo, ni el de al lado, ni nadie… Lo que nos cuesta tomar decisiones por nosotros mismos, madre mía.
Más argumentos que he escuchado: “es que a mí, quedarme sin un día de sueldo, me deja temblando, no me lo puedo permitir”. Está claro que habrá casos en que esto sea así. Familias con abundantes cargas económicas que tienen que hacer malabarismos para llegar a fin de mes las hay y no son pocas. Pero que me cuente esto alguien de mi rango de edad, sin ningún tipo de carga familiar, que se gasta la pasta que le van a quitar en una noche de fiesta, pues como que no me lo trago. No penséis que os están quitando el dinero, vedlo mejor como un viaje con todos los gastos pagados a una bonita ruta turística, con una marcha a pie en la que se entonarán cánticos populares y se enarbolarán coloridas banderas en un festivo ambiente de protesta. Se visitan monumentos famosos, se favorece la comunicación con el prójimo…
Photobucket
Otro de los discursos más oídos es el de: “es que los sindicatos están politizados y al servicio del gobierno y son ellos quienes convocan la huelga”. La frase en sí, me parece totalmente cierta, pero la conclusión que se saca a partir de ella creo que es errónea. Es cierto que los dos sindicatos mayoritarios que tenemos en este país dejan mucho que desear. Han actuado muy tarde, ya que esto se estaba viendo venir desde hacía mucho tiempo. Se ha escuchado mucho más a los representantes de la patronal (con el insigne y honradísimo Díaz Ferrán a la cabeza, que alguien me explique como alguien con tanto pufo está al frente de los empresarios de este país) que a los sindicales, que eran solo una vocecita tímida por debajo de la bronca general. Están politizadísimos, hasta el punto en que no se sabe muy bien si un triunfo absoluto de la huelga (que no se va a producir) les beneficiaría o no (sospecho que lo que querrían es algo moderado). Pero eso no quita para que las demandas sean justas, para que la protesta contra la injusticia de esta reforma deba hacerse oír y, de todas formas, no son los únicos sindicatos que apoyan la huelga, sino que otros minoritarios también la secundan.
El gobierno, los sindicatos y la clase política en general está al nivel del detritus y esto supone el grueso de la gente que toma las grandes decisiones que nos afectan. Por no incluir al poder judicial, tan politizado como los sindicatos o más, a la banca, que juega al monopoli con nuestro dinero o a las grandes fortunas, muchas de ellas conseguidas por medios sospechosos, sabiendo que la economía sumergida campa a sus anchas y no haciendo nada para paliarlo. Nosotros tenemos el poder para cambiar todo esto, si realmente queremos (otra cosa es que mucha gente sueñe con poder realizar chanchullos de ese calibre y hacerse un nuevo rico, que también es bastante abundante en nuestra personalidad) y seguro que no lo conseguimos quedándonos sentados en el sofá, despotricando contra la tele mientras vamos en fila, sumisos y mansos a nuestros puestos de trabajo.
El único discurso contra el que no puedo pelear es aquel que dice que la reforma laboral es necesaria para salir de la crisis, que el gobierno está actuando de modo correcto, que ésta es la única solución o por lo menos, que no es tan mala. Solo en el caso de considerar que no es necesario protestar entiendo que no se vaya a la huelga. No estoy de acuerdo con esta aseveración, pero la respeto. Entonces, podríamos discutir de por qué pienso que este modo de actuar nos está llevando a la desaparición de la clase media (o al menos, la desmejora de la misma), hacia una economía suicida e inconsistente a largo plazo, hacia una temporalidad del trabajo cada vez mayor, hacia una desprotección del trabajador (verdadero motor de la economía). A lo mejor, al acabar acabo dándote la razón y empiezo a pensar de forma diferente… aunque lo dudo.
Photobucket
Las viñetas que ilustran este blog son de dos genios como Vergara y Manel Fontdevila. Gracias a ambos por tener la capacidad sobrehumana de hacerme reír todas las mañanas.

martes, 28 de septiembre de 2010

¿ULOS TESTIGOS?



Eran outras épocas, outros modos de entender a vida, mais os comportamentos das xentes coido que non evolucioneron a mellor. Non quero decir que foran a peor, ainda que,¡quén sabe!.
Eran tempos de mallas. Xa sabeis, un daqueles traballos nos que todos necesitaban de todos para facelo no menor tempo posible.
Nas mallas podian suceder casi todo tipo de cousas, sen que pasara nada: Un gaveleiro podia meter no medio da gavela de palla a unha moza e levala ó palleiro, e todos contentos. Incluidos os pais da moza, e ela non digamos. O gaveleiro tamén, e seguro que tiña léria para o resto do ano.
O viño andaba polas airas en cabazas, en garrafas, é noutros recipientes. Éstes solo tiñan que ter unha característica única, que non verteran e que a capacidade fora superior a cuartilla.
Tamén, ainda que menos, as veces, circulaba algunha “caneca” de augardente, e se viña con noces do ano anterior, mellor que mellor.
Nomalmente, as inibicións personais desaparecian, e as veces agromaban as renxeiras.
Nunha daquela mallas, sucedeu que un home, recibiu unha media malleira de outro mais novo, que le xuntou a chaqueta de pana coa súa própia pel dun estacazo cun engazo.
O porqué da agresión non ven a conto. O agresor atizoule co engazo ó que despous sería seu sogro. Tal vex o torgo do problema fora ese.
O home agredido, sen pensalo mais, no medio da malla, decidiu denunciar a seu agresor.
O tempo, o Xuiz de Paz estaba en Val dos Marcos, lugar no que acaeceron os feitos.
Por se alguén quere detalles, o Xuiz era o ti Carlos. Tamén, daquela, o Segredario do xulgado era do Barrio de San Cibrao. Era o ti Germán.
Presentouse o home agredido, na casa do xuiz decindo que queria denunciar os feitos. Tiña a cara chea de sangue, e moratóns nas costas, todo ben visible e subliñado por él mesmo.
O ti Carlos, o velo, e antes de chamar o Segredario, díxole o home agredido: ¿Tes terstigos?. ¿E non vou ter?-díxo o agredido- ¡Era no medio da malla!.
Mira,- dixo o ti Carlos- antes de chamar o Segredario para que tome nota da denuncia, é mellor que veñas cun par de testemuñas. Así xa non perdémolo tempo, nin lo facemos perder o Germán.
O home marchou outra vez a aira na que se estaba a mallar, pero, ¿Oh, mistérios das parcas!.Naide vira nada, nadie se enterera de nada. Algún díxole, que era mellor que non se metera en problemas.
En definitiva, quedouse coas pancadas, non foi vingado, e co tempo tivo que aguantalo como xenro.
¡Porca vita! E por outro lado, ¡Pouca honestidade xuntada con medo!
Non creo que na actualidade, o desenlace fora distinto. Cambian os tempos, cambia a educación mais a xente non.

lunes, 27 de septiembre de 2010

O ESPELLO



A primeira investigación da miña vida no estudio do espello, foi cando tiña moi poucos anos.

Vereis :

Daquela, en Val dos Marcos aparecía cunha certa cadencia unha serie de personaxes bastante curiosos. Ferragacheiros, paragüeiros, “hojalateros”, “güeveros”, cacharreiros, ciganos e de cando en vez aparecia por alí o quincalleiro.

Este último, adoitaba tratar en cousas que enfrontaban os rapaces coas súas nais. Cando él viña, escomenzaban as peleas nais e fillos:" Quero unha peseta para unha navalla", ou ben, "quero unha peseta para mercar un espello".

Eu queria un espello, pois aquel espello grande colgado na fiestra, sempre tiña a mesma imaxen: a miña cara e os lareiros dos chourizos detrás. Aquel espello debía estar escacharrado, pois sempre era a mesma imaxen, so habia a diferencia da cara, que podia estar limpa ou suxa, o pelo peinado ou enguedellado. Non daba mais de sí.

Eu coidaba que se tiña un de meu, ó mellor aquelo podia cambiar, xa estaba canso da miña cara e dos lareiros do fumeiro.

Despous de muto pelexar, conseguín as dez moedas de dez céntimos, coas que pude facer o troco co tendeiro-quincalleiro.

O espello era bonitiño, parecia un libro. Con pastas de cartón e cuns santiños dibuxados por fora. Seguro que por dentro tamén os tiña, e mellor mundo que o grande. Por algo tiña tapas.

Cando cheguei o curral, abrin o libriño con muto xeitiño, e alí estaba a miña cara, mais ¡oh maravilla”, detrás estaba unha parreira chea de verdello maduriño . Movinme un pouquiño e entonces apareceu detrás de min a escaleira de subida a lareira.

Tentei averiguar o porque daquel milagre, mais por muto que cacheei o espello non atopei nada. Intentei abrilo para ver o que tiña dentro e so conseguí escachalo nun montón de espelliños pequenos que multiplicaban a miña cara, mais o mais bonito era que detrás da miña cara aparecián fondos distintos.

Sacoume da investigación unha lavazada na nuca. Era a nai. ¡Non le gustou velo espello roto desfeito nas tantas partes nas que quedera.

Pasado o tempo deime conta de que o espello sempre amosaba a vida da xente, solo que para que se vira completa habia que cambialo de lugar. Podias ver todo, mais solo se o enfocabas correctamente, cousa que non sempre era posible.

Cheguei a conclusión de que todo aquelo que pasaba polo espello, quedaba arquivado nel, solo habia que buscar a forma de facelo aflorar.

Sempre levaba un espello conmigo e sempre o puña nalgún lugar onde se vira todo o que se facia o meu redor.

Conseguí, co tempo, chegar a ver no espello as cousas pasadas por él. Cando xa empezaba a peinar canas xa conseguia ver tamén aquelo que inda non sucedera. Quei-mérame as cellas investigando no mundo cuático, e conseguí extrapolalo todo as imaxes do espello.

Un día, reunin a toda a familia nun restaurante, co pretexto de celebrar algo do que agora non me acordo. Puxen o espello previamente nun canto axeitado, desde o que se via toda a sala. Ali estaban todos, mais ó velo de novo, dentro da imaxe estaban ademais dos invitados, toda a familia que xa finera ia tempo. Eran moitos, alguns nin os coñecia. Éstes tiñan cara de coña, cando me miraban.

Ocorreúseme mirar no día seguinte. Na imaxe non aparecia ninguén, alí solo estaba o mobiliario do restaurante. O mover o espello decateime de que todos estaban mortos, morreran a media noite.

Habia un espello moi grande no salón. Reflexabame a min, que tiña cara de louco. Tireime sobre él coa idea de esnaquizalo, mais un cacho do crsital, aguzado, cortoume a carótida, o que fixo que morrera desangrado.

Esto podo contalo, pois unha das cousas que descubrira cando estudiaba o mundo cuántico, era a maneira de saltar de adiante para atrá e o revés, no tempo.

martes, 21 de septiembre de 2010

¿QUEN DIXO VOLVER ATRÁS?


Teño cinco anos, ¡Deus, canto arelo ter oito! Os de oito fan o que queren naide les dí ren . Oxe o sair da escola, tentei de facer o mesmo que o Dióxenes e caín de cheo na caldeira da auga. O que mais me amolou non foi a leria da nai por chegar coa roupa mollada e embulleirada, senón pola vergoña que me fixeron pasar os outros rapaces.
Xa teño nove anos. Onte pensaba que o mellor era ter oito. Xa os fixen, e resulta que me dei conta un ano despois. Agora penso que o mellor seria ter trece ou catorce anos, pois son os mellores. Xogan o “parado e o collido”. É un xogo de rapaces fortes. Se non eres forte non podes xogar. Xente coma Dióxenes, soltan unas labazadas desas que non te deixan respiración. Deixante sen folgos durante caseque media hora.
Acabo de cumplir dezaoito anos. Onte queria ter catorce, e coma sempre cando me decatei foi agora, catro anos de retraso. ¿Estarei empezando a ser vello?.
Non é un mor de idade hasta os vinteún anos. Inda me faltan tres para facer o que me dé a gana, sen ter que consultar cos pais. Detodolos xeitos non sei para que quero ser mor de idade, pois por moito que queira, penso que sempre dependeréis deles. Aiqui non hai onde traballar, nada mais que no verao cando se recollen os froitos dos que viviremos todo o ano seguinte. ¿Qué pasará o ano que a colleita sexa ruin?.
Teño vintecinco anos, xa fixen a “mili”. Creo que non aprendin nada nela, en contra do que decian os vellos. So aprendín a estar no “trullo”. Tamén aprendín que ós que mandan non hai que levarle a contraria, fódente por menos de un cigarro.
Teño trinta anos, xa traballei en catro ou cinco “choios”. Esto non hai quen o ature. Fante traballar coma un burro, pagante a cantidade suficiente para empeñarte cada mes. Eso sí, é pouquiño o empeño. Mentres a patrona aguante as demoras nos pagos, e non falte para o paquete de “celtas”, todo vai mais ou menos ben.
Fai cinco días cumplin cuarenta e cinco anos. Non sei por que non me acordo do dia do meu aniversário no mesmo día. Hoxe o meu fillo preguntoume cando faria oito anos. Leva dúas semanas indo o colexio infantil. Supoño que por ahí hai un novo Dióxenes.
Cumplin fai uns días os sesenta. O meu fillo creo que quere ter uns cantos anos mais. Parece como se as cousas das xentes estiveran nun circulo marcadas, e á medida que un cumple anos, vaise acercando ésas partes do circulo que sempre son as mesmas. No circulo non hai variacións. Solo as hai no noso estado en relación co circulo.
Sempre pensei que co paso do tempo, e o facerme mais vello, algún día quereria ter menos anos dos que teño. No é certo. Cada vez teño menos ganas de voltar atrás. Cheguei aiqui, é o meu bagaxe, grande ou pequeno, bó ou mau, penso que é meu, que o teño que mellorar, e eso de voltar atrá non me seduce para nada.
Hacia adiante teño algo inda que explorar, o de atrás xa o coñezo.So añoranzas e recordos. ¿Qué pasará despois?
¡ ESTO HAI QUE MELLORALO!

viernes, 17 de septiembre de 2010

MEXAN POR NOS E HAI QUE DECIR QUE CHOVE



Queridos amigos, hoy voy a intentar reflexionar en la lengua de Cervantes, sobre dos titulares que he leído en un medio de comunicación de esta santa, bendita y apostólica comunidad, que por deducido, no se diferencia absolutamente en nada de otras.
Veréis: Los titulares eran primero, el acuerdo entre algunos sindicatos y la cúpula directiva de las cajas gallegas a punto de fusionarse, el segundo sobre la supresión de cargos sindicales liberados en la comunidad.
Con relación al primero, el ere anunciado, solo decir que el acuerdo es que todos aquellos empleados con mas de 55 años podrán cobrar el 85% del salario bruto, y naturalmente al tratarse de un ere, esa “pasta” irá a cargo del fondo de garantía salarial, cuando ahora mismo están en vilo las futuras pensiones, hay gente que ni el paro cobra, y sobre todo que eso solo sirve para sacar del atolladero a parte de aquellos que nos ha metido en él.
Las cajas de ahorro, que yo sepa no son entidades que busquen el lucro, y que por lo tanto tienen un régimen especial. ¿Quién son sus directivos para llegar a cuerdos con sindicatos, pues a fin de cuentas son unos señores que no se juegan sus dineros?. ¿Por qué nadie habla de las responsabilidades de esos mismos señoree que las han metido en dificultades, acompañados de los políticos de turno?.
Aquí se incide en lo mismo, unos la hacen y otros la pagan. En Val dos Marcos se decía:”fainnas os burros e pagan-nas os arrieiros”.
En relación con la supresión de cargos sindicales liberados, se me ocurre una cosa: Si ahora son prescindibles quiere decir que siempre lo fueron, ¿Por qué no se tomaron medidas? Y si no son prescindibles, por que la Xunta toma la decisión ahora?.
Bajo mi punto de vista creo que eso deberían hacerlo los políticos con sus cargos varios y renunciar la mayoría a ellos.
Seguramente con menos de la cuarta parte de políticos, la cosa funcionaria, pués muchos de los que conozco no dan palo al agua, pero cobran, y hacen sus “casitas” donde el resto de los curritos, si las hiciesen, saldrían de ellas acompañados por una pareja de agentes de la autoridad.
Dentro de poco habrá elecciones, a ver si espabilamos y los ponemos a todos en su sitio, pues siempre están arreglando los problemas que ellos mismos crean y les importa un carajo si los ciudadanos de a pié comen todos los días o no.
¡XA ESTÁ BEN, CARALLO!

sábado, 4 de septiembre de 2010

AFIRMACIONS

Eran as doce da noite, estaba sentado no alto da Cachena nun xeixo branco mirando as estrelas. Naquela noite vianse todas as estrelas, inda non nacera a lúa e non habia ningunha neboa.
Estábale dando voltas o maxin sobre aquela inmensidade que se albiscaba ali arriba. As veces parecia que si seguia mirando con atención poderia caerse ó espacio.
Veule a cabeza os comentários dos medios de comunicación, sobre o último libro do fisico teorico inglés Hawkins, no que o parecer afirma rotundamente que o cosmos non foi creado por Deus.
Desde sempre, as afrimacións rotundas e sen xenero de dúbida, sempre le repugnaban, sobretodo no eido da astronomia. Demasiadas veces no transcurso da história, os cientificos tuveran que rectificar aseveracións consideradas ciertas e inamovibles. E puur si muove.
Dabale voltas a maneira en, como tanto a relixión como a ciencia, as veces, puñanse pesadas coas súas teimas de estar en posesión da verdade absoluta.
Cuando estaba nesas, sentiu que o seu lado, sentábase un home, xa coñecdo por él, mais noutras circunstancias e lides.
¡Difícil cuestión !- díxole o Home do Capote Remendado, pois non era outro.-¿Non sí?
¡Si!- Respondeu ensimismado, o noso amigo.- A min gustariame que existira algo superior a nos, pois se non fora así non le atoparia sentido a todo isto.
Voute contar unha história que, fai moito tempo escoitei nunha das miñas viaxes polo mundo:
Nunha charla, tomando un café, despois de cear, nun pais do norte Africs, saiu a conversa sobre a existencia ou non dun ser creador, ou que promovera a creación, despous de opinions a favor e encontra, chegouse a un punto no que as interrogacións eran sobre a posibilidade ou non da creación e da existencia de outras formas de vida fora da terra.. Entonces un dos contertulios fixo a seguinte aseveración:
Hay mais de un mundo. O universo que vemos solo é a parte pequena dun todo que está controlado por unha intelixencia superior, que a súa vez está dentro de outro todo controlado por outra inteligencia que controla os dous todos como se fose un solo todo, e este a sua vez dentro de outro e así hasta o infinito.
Ningún deses todos e consciente dos outros, inda que controlan a perfeción o seu sen mais.
Esas inteligencias non coñecen a existencia das outras que están por enriba delas, mais sí as que estan o seu cargo. Os plantexamentos filosóficos delas son os mesmo que os nosos.
Hai quen dí que todo é un proceso hacia a perfección de toda a materia, hasta converterse todo nunha sola INTELIXENCIA.