¡SO UNHA APERTA FORTE!

 Chorei, chorei, a piques de reventar. As bágoas non abrollaban nas fazulas, os ollos estaban secos.

 Primeiro a maldita noticia. ¡ACCIDENTE!.

 Despous a incertidume. Estaban todos  mortos?, ¿Sufriran moito?. ¿Os feridos, eran moi graves?.

 As nais, os pais irmans, fillos e demais parentes, como estarian. ¿QuéN les ia dar a macabra noticia?.

 As nais, xa estaban desfeitas. Os pais pechaban os puños, hipaban, mais no eran capaces de soltar bágoas. Os irmans andaban alelados sen saber que facian nin que decian.

 Cuando todos o mortos e feridos estaban identificados, o que mais agradecian as nais, pais e irmans, era unha forte aperta sen ningunha verba. ¡So Aperta Forte!.

 Cada cual volve o seu. Hai que soterralos. Hai que velalos, é a última vez para os que non puideron superalo.

 Son tempos duros para os que quedan. Recordanse todos os momentos pasados e vividos con eles. Tardase moito en superalo. Olvidar, ¡Nunca!.

 Son todos meus irmans, meus pais, meus veciños, meus amigos, eu salveime. ¡Non ia no tren!.

 Os feridos, algúns terán mais problemas que outros, mai sairan adiante.

 Ese pobre maquinista, ¿Qué será del?.

 Seguro que él desearia estar cos mortos. Non creo que  a culpa fora del. A tecnoloxia, oxendia e case infalible, pero solo casi.

 ¿Qué pintaba esa curva tan cerrada ahí?

 Sabendo que era perigosa, ¿Por qué a deixeron estar?.

 Meus irmans, pais fillos e parentes que ahí deixeron a vida, estou seguro que necesitan unha boa EXPLICACION.

 Os que quedan unha APERTA FORTE E MUDA

¡DURO DESPERTAR!

 Erguinme pola mañá feliz e contento porque pola noite tivera un soño no que todo o deste mundo no que creemos e no que vivimos, estaba arranxado e a xente estabe leda consigo mesma o cos seus conveciños. Incluso estaba a piques de dar marcha atrás na apostasia, despous de ver o que fai este novo Papa, cando, a hora de tomar o xexún escomencei a ler as noticia, casi olvidadas desde a miña estancia en SANABRIA, e ¡cataplúm!, deime de fociños coa nova realidade.

 O primeiro que me chmou a atención foi esa especie de amnistia ou amaño dun ex de moitas cousas incluida a donación a un presunto defraudador, pero con agarradeiras no mais alto da cúpula deste escarallado estado.Na miña terra chámase ir a salto de Mata, en plural.

 Outra foi a dun xuiz afiliado a un partido politico, e que este mesmo partido aúpao a presidencia de algún organo do sistema xudicial, que solo por eso demostra a independencia de ese sistema. (¡¡JOO!!).

 Os grandes partidos seguen a greña, eu peor que ti, ou o revés, ti mellor que eu no asunto de levalo crú, presuntamente.

 Gurtel, eres, e demais chanchullos, por non falar dos propios nosos, tanto na miña casa galega, como na de meus pais e castela-león.

 Co asunto da sanidade, estamos o mesmo senon peor que antes de irme a Xeabra dos meus amores. Agora teñen ás lesbicas a greña, con toda a razón pola súa parte creo eu, os estudiantes o mesmo, e dos parados xa nin falemos. Nin dios fai nada por sacalos do marasmo.

 Perdoaime porque, en realidade queria mandar unha charla sobre a praia de Samil ou de Barra, incluidas unhas fotos desta última, mais non me da o pancho para elo.

 Tamén queria falar dos pemento, tomates, chícharos e demais cousas de horta, cousa que quedará para outra vez.

 Retorno a Xeabra e voltarei a subir , seguramente a Peña Trvinca, desde onde mandarei uns aturuxos.

 Apertas a tutti cuantti..

¿ISTO É O QUE QUEREMOS?

Un, que xa ten canas en case todolos sitios onde poden nacer,e que arrastra un unhas cantas décadas agarradas ós riles, nestes días pasados foi invadido por unha tristura raiana no infindo.
 Estes dias estiven no Val do Tuela, lugar onde con mais esforzo que fortuna arrincaron o sustento a aquelas terras e viviron os meus antepasados e os de todos os nacidos por alí.
Destino, cruel moitas veces, que non foi, con aquelas persoas excesivamente agarimoso e os poderes públicos inda menos.
 Aquelas xentes, que vivían en terreos que non eran deles, senón reminiscencias dunha época medieval, onde inda os “Señores” tiñan dereito de pernada en case toda a Sanabria, por non dicir en toda.
 En definitiva os terreos pertencentes ó dominio dos lugares foi comprado os herdeiros do Conde de Benavente, en moitos casos empeñándose algúns dos veciños, para poder pagar.
 As escrituras están no rexistro de Puebla de Sanabria, cousa que parece que os novos dirixente políticos queren obviar, non se sabe moi ben porqué, inda que é de sospeitar que polo medio pode haber movementos de diñeiro, e eles non queren perder ningunha oportunidade.
 Pois ben: con estes precedentes, chégase a actualidade e como non pode ser menos o progreso tamén quere pasar por aqueles  lombeiros. Dixen pasar.
 Volven os tempos de furar os montes como a principios do século pasado, coa única diferencia de que de aquela a vía empregou unhas boas presadas de man de obra, iso si barata, aínda que non sumisa, en contraposición a estes tempos actuais onde o traballo para as persoas escasea, mais non para os grande oligopolios da construción que sempre están acollidos baixo o teito dos gobernos de quenda.
 Pous ben, pola bisbarra eu coñezo varias persoas sen traballo, xa con idades algo fodidas preste asqueroso mundo laboral, que intentaron atopar unha pequena saída a súa situación traballando alí onde os quixeran ocupar, pero por unha razón ou outras non foron contratados, e iso que son copropietarios dos terreos por onde vai pasar a ruína dun ave xa morto antes de nacer. Supoño que neste eido as autoridades locais podían facer esforzos por colocar os nativos necesitados dun lugar de traballo.
 Para mai INRI, as empresas que por alí andan necesitan pasar polos camiños e estradas veciñais así como espacios para montar graveiras e deitar desterros, previo permiso dos axuntamentos e deputacións, que por certo non faltan nin poñen trabas, e non fan ningunha presión, ou negocian a maneira de axudar os seus conveciños. Tiran polo camiño mais doado.
 Tamén me gustaría averiguar para que sirve esa cousa que se chama delegación de medio ambiente, pois unha desfeita que se está a facer enriba do Tuela, cada dia e mais grande e coido que sen remdio.
 Como se o pobre riu Tuela no tivera xa bastante cos desfeitos da autovía das Rias Baixas, e con esas cantidades enormes que no inverno deitan na estrada co gallo de evitar accidentes polas xeadas, e ninguén, non xa non poñen couto, senón que non se preocupan. ¡vengan dias y caigan panes!
 Como dicía o principio a tristura que teño enriba, so me deixa indignación e carraxe, e un recordo daquelas persoas que no seu día chegaron a pasalas “putas” para xuntar os cartos da compra dos montes e moitas veces os da contribución. ¿Por qué  le chamarán impostos?