VIVIR DOS PAIS HASTA QUE SE PODA VIVIR DOS FILLOS

  

  VIVIR DOS PAIS HASTA QUE SE PODA VIVIR DOS FILLOS.

  A comezos do século pasado, os homes e mulleres deste país cando pasaban polo seu tramo, cortiño, da súa vida activa, fundamentaban a súa ancianidade en ter aforrados uns cuartiños, e moitas mulleres, sobre todo no rural, en ter polo menos un fillo inda que fora de solteira. Isto dáballes seguranza nos seus últimos días.
 Chegou a segunda metade do devandito século, e todos pensaban que o propio estado seguiría mellorando aquelo chamado seguridade social (Quen o ía dicir: creado nun réxime ditatorial)e que o chegar os últimos anos, esta seguridade social faríalle mais levadeiro o último tramo da existencia.
 En parte isto funcionou, uns poucos anos, xusto hasta que un indolente personaxe chegou o poder. Aquí escarallouse case todo. Os adláteres e corréevoslles do poder tenteron facer o seu agosto. e quebraron case todo.
 Agora moitos pensamos que temos que volver a aquelo de que os fillos, se fai falla, nos axuden na necesidade última.
 O problema reside en que mentres, mal que ben, os yayoflautas vellos cobren a súa pensión, que por certo non la deben a ninguén, creo que o revés, moitos débennos demasiadas cousas que un mal dia fixemos polo pais, e que por moito que pidamos, os funcionarios, sempre dicen o mesmo: demóstrenolo e veremos. Mover o cú para algúns é un esforzo, solo o moven para ir a cobrar.
 Estamos nun dilema; Vivir dos pais hasta que se poda vivir dos fillos xa non sirve. Poderán os fillos vivir cando os pais fagan o seu pasamento?.
 Algúns pais podemos dar grazas por que os fillos non necesiten de nos, aínda que non sabemos se nos necesitaremos deles.
 ¡Xa veremos!