tag:blogger.com,1999:blog-61575136498109211662024-03-14T02:12:04.472-07:00XABRES DA TEIXEIRARaíces ben entorgadasXabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.comBlogger505125tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-4994020302082418692023-01-20T05:29:00.004-08:002023-01-20T06:03:36.174-08:00<p> </p><p><br /></p><h1 style="text-align: left;"> SANIDAD PUBLICA UNIVERSAL</h1><p> Querido pueblo currante : Soy un jubilado, trabajador como tù, con una pensión media (comencé a trabajar en los años sesenta, época en la que los empresarios hacian malabares con las altas y bajas en la Seguridad Social). El motivo por el que me dirijo a tí tiene que ver con nuestra Seguridad Social concretamente con nuestra Sanidad. Te cuento:</p><p> Hece unos meses me detectaron un cancer de Recto- Gracias a los magnificos profesionales de los dos Hospitales de Vigo, me trataron, no te voy a dar la paliza con todo el proceso, que fué, y todavia es, largo- Solo quiero deirte que, gracias a estos profesionales, a los que nunca podré agradecerles su buen trabajo y trato, estoy en periodo de recuperación y con muy buenas espectativas, de vivir lo que me quede de estar en este plneta, con un vida llevadera y digna.</p><p> Quiero decirte que, todo el tratamiento, hasta ahora, yo no podría asumirlo, por su elevado coste, si hubiese sido en la medicina privada. GRACIAS A QUE FUE EN NUESTRA SEGURIDAD SOCIAL, íla que parece que nuestros poliíicos quieren desbaratar, para que nos pasemos a la sanidad privada, cosa que de que de ser así yo estaría a merced de la inclemencias o de que me tocase la lotería o de a lo- mejor: PALMAR-</p><p> Como sabes dentro de unos meses, habrá elecciones para formar nuevo gobierno, y está en nuestra mano que gobierne un partido que QUIERA POTENCIAR LA SANIDAD PUBLICA, para que gente como tu y como yo, podamos estar tranquilos, si carecemos de los recursos suficientes.</p><p> Solo te ruego que analices bien a quien vas a votar. Analiza los programas de los partidos y piensa, que , a lo mejor, tienes que ser tratado de algo parecido y TU TRAJETA DE CRÉDITO NO DA PARA TANTO.</p><p> PIENSA, DE FORMA EGOISTA, Y VOTA A AQUELLOSPARTDOS QUE TE GARANTICEN UNA SEGURIDA SANITARIA, PUBLICA Y GRATUITA, QUE SI ESTAS JUBILADO YA PAGASTE Y SI TODAVIA TRABAJAS LA ESTAS PAGANDO-</p><p> Un cordial saludo de un jubilado, que ahora ve la vida con optimismo-</p><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-10437255747082728102021-04-09T05:45:00.000-07:002021-04-09T05:45:10.505-07:00<p> </p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjOywOmUlHH_bLkreepKSdprvBCfhqBMDR_gu7RYu_oUpk0qrGSATGCRnyTAphvEI53uODDl5zYU12W8rWrB7oJnalq0pxdnLIJdabnziaZG8ebwCFdHt4QpXolkIqJVuONiM6WAu3E1ro/s4000/IMG_20210409_143357.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhjOywOmUlHH_bLkreepKSdprvBCfhqBMDR_gu7RYu_oUpk0qrGSATGCRnyTAphvEI53uODDl5zYU12W8rWrB7oJnalq0pxdnLIJdabnziaZG8ebwCFdHt4QpXolkIqJVuONiM6WAu3E1ro/s320/IMG_20210409_143357.jpg" /></a><span style="text-align: left;"> </span></div><p><br /></p><p><br /></p><p> Onte, por fin, recibimos a primeira dose da vacina, e queria contarvos a miña impresión sobre o tema.</p><p> Como sabedes, temos moito rebumbio sobre a pandemia, e sobre a vacinación , sobre todo polas noticias de unha das vacinas e polo desorden sobre esto, a nivel nacional e comunitario, que parece que estemos todos en paises dictintos.</p><p> Ó que queria ir: onte vacineronnos no Infevi. Despous de cuantiosa información do que pasaba en distintas ciudades da Peninsula, domde o desorden e ma planificación cabreou a xente, nesas vacinacións masivas, eu tiña as miñas dudas do que pasaria no recinto ferial.</p><p> Cuando cheguemos o recinto, pensei que seria a xornada dura, pois a afluencia de coches e persoas era moi grande.</p><p> Entremos no recinto, e a miña percepcion empezou a cambiar; habia moita xente informando e axudando, (hai que pensar que os citado eramos maiores de setenta anos). Habia unha organización, moi efectiva encauzando a xente a distintas filas, que leveban ó primeiro control e de este o punto de vacinación, que si non recordo mal habia 21 puntos de vacinación. Pra ilustrar esto solo podo decir que desde que entrei hasta estar vacunado non pasou nin media hora. Como habia que estar 15 minutos esperando antes de sair, por si habia algún problema sanitario. Solo decir que no cecinto ferial solo estivemos arredor de unha hora.</p><p> Cando xa nos marchabamos, eu quixe agradecer o personal a atención e a rapidez da vacinación, acerqueime a un punto donde habia batas blancas e preguntei se habia un responsable para falar con él e o mismo o que preuntei dixome que o fixera con él , cousa que fixen decindole que le daba as gracias e os felicitaba pola organizacion.</p><p> Señor co que falaba. agradeceume as miñas palabras e dixome que en realidad casi todo o que recibian eran queixas, cousa que eu non entendí o porqué pois eu solo vin amabilidade, boa organizacion e axuda, en todo que me rodeou.</p><p> Teño que decir que toda a organización, debese o Servicio Galego de Saúde na Area Sanitária de Vigo-</p><p> Repito grazas a todos os que fixeron que todo marchara ben e rápido. É o agradecimento de un ciudadano de case 78 anos.</p><p> Xa para acabar solo decir que lamento que as autoridades politicas non teñan en conta os Centros de Saude, e oblguen a moita xente a desplazarse o Infevi, que a moita xente quedalle lexos. Moitos tiñan que ser axudados por taxistas, amigos e familiares que tiñan que deixar. temporalmente.o traballo. </p><p><br /></p><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-27705968775486256832021-01-22T08:58:00.000-08:002021-01-22T08:58:03.850-08:00<p> </p><p><br /></p><p> </p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-reeQsppuus5Um9t6tbVN3pDAElPc7TouNAzhN3g-UP4NjkN6tlTAr1eJnga0ttRDu0SBzMKX0tQ8psRi1hcmg_BeOHtrLR0I3Pi7q-XlH6QbyKrQknIOTejEEKFAG0kPXs4-6OWtS1Jb/s4000/IMG_20201127_112034.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="4000" data-original-width="3000" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-reeQsppuus5Um9t6tbVN3pDAElPc7TouNAzhN3g-UP4NjkN6tlTAr1eJnga0ttRDu0SBzMKX0tQ8psRi1hcmg_BeOHtrLR0I3Pi7q-XlH6QbyKrQknIOTejEEKFAG0kPXs4-6OWtS1Jb/s320/IMG_20201127_112034.jpg" /></a></div><br /><p></p><p> <b> COVID-19</b></p><p> El otro día, hablando con un amigo de la infancia (y tanto), me explicaba algunas cosas que me han hecho reflexionar. Hablábamos de la pandemia que asola al mundo actual- Unas partes del mundo mas que otras, pués según todas, todas las informaciones, hay partes del mundo mas salvables que otras ejemplo, oriente, occidente, norte, sur del planeta y sin mencionar dentro de esas partes, las centrales o las periféricas las cuales, estas últimas no quieren ser complices de las centrales y éstas ahora quieren ser periféricas, o parecerlo.</p><p> Mi amigo, sin decirlo, estaba contextualizando, el momento en el que estábamos hablando, y del que seguramente seguiríamos hablando. Es lo que tienen los amigos y que por eso les tenemos como tales.</p><p> Una vez contextualizado el momento, mi amigo pasó a contarme sus preocupaciones que consistían en saber cuando le iban a suministrar la vacuna anti-covid-19, pues según las informaciones de los medios de comunicación, se vacunaba todo quisque, menos quien lo necesitaba, atendiendo a sus condiciones y circunstancias. </p><p> Yo, decía mi amigo, con relación a mis obligaciones con nuestra nación creo que he cumplido y bien. He servido a mi país casi dos años. No me han pagado nada, la primera mitad del tiempo, y la segunda parte de sustituir a suboficiales, en todos los servicios que les correspondían, pagaban con dias de permiso y no hacer imaginarias. Dos años perdidos que no me han servido para el computo de la seguridad social, a la hora de la jubilación. </p><p> Por cierto, continuaba mi amigo ,cuando llegó lo de la jubilación, me faltaban años de cotización, y me dijeron que solicitase mi vida laboral en la seguridad social. Me encontré con una agradable sorpresa, las tres primeras empresas en las que había trabajado no me habían dado de alta en la s.s., otra en medio de mi vida laboral me dió de baja hasta unos días que le di cuando cambiaba de trabajo, en definitiva tres años en los que, al parecer, yo no había trabajado. Los documentos que decían que había trabajado en aquellas empresas, no sirvieron para nada, pués las empresas ya no existían. Del año 1975 en adelante la cosa laboral se normalizó.</p><p> Ahora con la pandemia, continua mi amigo, veo que vacunan a políticos jóvenes, amigos de políticos, militares de alta graduación y colegas, curas y familias, ( no hablan de hijos). NI DIOS HABLA DE NOSOTROS, AQUELLOS QUE, TODAVIA NO HEMOS NECESITADO IR A UN GERIATRICO, después de haber aguantado un dictador ( sus correligionarios eran peores que él),una transición fallida, o por lo menos incompleta, un Jefe de Estado puesto en solfa, y unos politicos que su única formación es haber aprendido a mentir sin sonrojarse, y engañarnos en todo contándonos lo contrário de lo que es y hacen y lo peor de todo, tomándonos por TONTOS, creo que aparte de un respeto, un reconocimiento y un deber de agradecimiento para con nosotros, deben tener la decencia de procurarnos una vejez,¡SOLO PIDO , QUE DIGNA.!</p><p> SOLO PEDIMOS UNA ÚLTIMA COSA: ¡QUE NO LLEGUEIS A NUESTRA SITUACIÓN ACTUAL PORQUE NO OS LLEGUEN LOS AÑOS!</p><p> UNA MUERTE A TIEMPO EVITAMUCHAS COSAS!.</p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><p>+ </p><p><br /></p><p><br /></p><p><br /></p><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-24039211719869552642020-12-19T09:06:00.002-08:002020-12-19T09:14:08.866-08:00<p> </p><p><br /></p><p>Este fué el primer libro que leí de Pereda, allá a finales delos cincuenta del siglo pasado. h</p><p>Hoy lo he vuelto a encontrar, y me pareció interesante publicar la primera carta, aqui-</p><p><br /></p><p><br /></p><p> PEÑAS ARRIBA</p><p> Don José Maria de Pereda</p><p> Copia de la primera carta con la que comienza el libro, y que leyéndola hoy, adquiere una cierta actualidad, si se lee hasta el final-</p><p><br /></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr-DJV1JqeRoU8qFVSo88sxadzR8HJ0E75JhZ964Ch7h2wjwcIez_XASHq26lEgSJcyQD3Kj-TH1uIOaKIQ7-VoAUPVJoc4hfMkyp1teoyvm5R02vPsgZe5xwCIiAUb1NPx80GI3Hbe3Kd/s4160/IMG_20180725_095823.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3120" data-original-width="4160" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjr-DJV1JqeRoU8qFVSo88sxadzR8HJ0E75JhZ964Ch7h2wjwcIez_XASHq26lEgSJcyQD3Kj-TH1uIOaKIQ7-VoAUPVJoc4hfMkyp1teoyvm5R02vPsgZe5xwCIiAUb1NPx80GI3Hbe3Kd/s320/IMG_20180725_095823.jpg" width="320" /></a></div><br /><p><br /></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">«Tus abuelos paternos -me escribía-, no lograron otros hijos que tu padre y yo. Yo fui el mayorazgo, y como tal, aquí arraigué desde el punto y hora en que nací. Tu padre, como más necesitado, echóse al mundo, y rodando mucho por él, adquirió buenos caudales y una mujer que no había oro con qué pagarla. De esta traza me la pintó cuando vino a darme cuenta de sus proyectos matrimoniales, y a tomar posesión, en pura chanza, de la pobreza que le correspondía por herencia libre de tus abuelos. Fuese a los pocos días de haber venido, y no he vuelto ni volveré a verle más en la tierra. Dios le tenga en eterno descanso.</p><p><a name="10" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a><span style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px;"></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">»También yo me casé andando los días, y tuve mujer buena, e hijos que el Señor me iba quitando a medida que me los daba. Con el último de ellos se llevó a su madre. ¡Bendita y alabada sea su divina voluntad, hasta en aquello con que humanamente nos agobia y atribula! Como aún no era yo propiamente viejo y me sentía fuerte, y en estas angosturas y asperezas del terruño hallaban pasto y solaz abundante las cortas ambiciones de mi espíritu, aprendí a arrastrar con valentía la cruz de mis dolores, y hasta logré olvidarme, tiempo andando, de que la llevaba a cuestas: vamos, que me hice a la carga, y volví a ser el hombre de buen contentar y apegado a la tierra madre como la yedra al morio. De tarde en tarde nos escribíamos mi hermano y yo, y de este modo supo él mis venturas y desventuras, y yo tu nacimiento y el de tu hermana, el casamiento de ésta después con un americano rico que se la llevó a su tierra, la muerte de tu madre y los rumbos que tomabas con los libros de las aulas, según ibas esponjándote y haciéndote hombre.</p><p><a name="11" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a><span style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px;"></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">»Una vez dio en faltarme carta vuestra más de lo acostumbrado, que era bien poco, y la primera que tuve al cabo de los meses fue tuya y para decirme que tu padre se había muerto de un tabardillo enconado, o cosa por este arte. Ausente tu hermana y cargada de familia y de bienes en la otra banda, quedábaste solo en la de acá, y aticuenta que en el mundo, aunque con medios de fortuna para bracear a tus anchas en él. Lo mismo que yo, salvo la comparanza de gentes y lugares. Te brindé con éste mío, desconfiando mucho, en verdad se diga, de que me quisieras el envite, hecho de todo corazón, porque barruntaba tu modo de vivir y conocía tu estampa por retratos que me habías ido mandando. Ni el uno ni la otra se amañaban bien con la pobreza y rustiquez de estos andurriales; me parecía a mí. Y no iba el parecer fuera de camino, porque eso resultó de tu respuesta, bien desentrañadas sus finezas y cortesías. Desde entonces fueron peras de a libra las cartas entre nosotros dos. Tú corriendo la Ceca y la Meca, y yo firme y agarrado a estos peñascales como barda montuna. Y así hemos ido tirando tan guapamente: tú sin acordarte dos veces al año del santo de mi nombre, y yo sin apurarme por ello cosa mayor, porque mientras tuve salud, tuve alegría, y a la luz de ella me tenía por bien acompañado con vivir entre estas gentes y estos riscos y hasta sus alimañas, que me parecían ya, a fuerza de verlos y palparlos, carne de mis huesos y sangre de mis propias venas. Pero tú eras mozo y tenías mucho tiempo y mucha tierra por delante; yo viejo y con muy pocas fantasías en la cabeza, y no sobrado de calor en la masa de la sangre; los muchos años hicieron al cabo una de las suyas, y ayer mañana, como quien dice, una pizca de nada, un sorbo de leche más de los acostumbrados, el aire de una puerta, el aletazo de un mosquito, me acaldó en la cama. Tardé en salir de ella, y salí como para entrar en la sepultura. El roble se bamboleaba como si le faltara la tierra que le sostenía, o se te despegaran de ella las raíces, o no pudiera con el peso de su propio ramaje. Ya me dan anseo las cuestas arriba con solo mirarlas, y la mano que ayer venteaba gustosa el apero o el hacha con que yo me entretenía en la tierra de labor o en la espesura del monte, hoy me pide el paluco del tullido, como el puntal de sostén el jastial resquebrajado; y lo que es peor que todo ello, que el ánimo va cantando al son de la osamenta que se descuajaringa y no puede ya con el pellejo. En suma, hombre: que en un dos por tres, y cuando menos lo esperaba, di el bajón que había de dar más tarde o más temprano. Es de ley que la tierra llame a lo que es suyo, y a mí no cesa de llamarme unos días hace. No te diré que tenga miedo, propiamente miedo, a ese vocerío que no calla día ni noche; pero es la verdad que a estas horas quisiera verme algo más acompañado de lo que me veo en la soledad en que me hallo. Soledad digo, porque con estar cada cosa de estos lugares en el punto en que siempre estuvo, y con ser estas buenas gentes lo que siempre fueron para mí, ahora resulta que tengo codicia de algo que me llegue más adentro que todo ello, por lo mismo que lo hay y sé por dónde anda. Sí, hombre, sí: has de saberte que toda la ley que tuve a mis hijos, y a su madre, y a tu padre, y a los míos, y que por tantos años ha estado como dormida en lo más hondo del corazón, se me ha despertado de repente, cebando su hambre envejecida en la única carne de la nuestra que conoce: en ti, para que lo sepas de una vez. Porque tu hermana, a la distancia que está de nosotros, es para el caso como si ya no viviera, y no quiero tener por de la casta nuestra a dos sobrinazos segundos míos, por parte de mi madre: dos bigardones de mala catadura y peor vivir. Hace no mucho tiempo bajaron de su pueblo a pedirme «algo», a tales horas y en tales términos, que tuve que darles el «Dios vos ampare» con la escopeta echada a la cara. Primera y única vez que los he visto.</p><p><a name="12" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a><span style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px;"></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">»Pues bueno, y para fin y remate del camino que traigo y ya me cansa: creo que si tú te animaras y me dieras el regalo de tu compañía en esta casona, el vocear de la tierra me sería más llevadero. No hay cosa mayor con qué tentarte entre estos solitarios despeñaderos, a ti que estás avezado a las pompas y regalos de la corte; pero a todo se hacen los hombres cuando se empeñan en ello, sin contar con que también aquí hay su sol correspondiente; y aunque es cierto que tarda un poco por la mañana en trasponer los picachos que rodean el lugar, una vez arriba alumbra y calienta y regocija el ánimo como el sol más majo de cualquiera parte. Además, tu destierro no podría durar mucho por razones que yo me sé; y por último y finiquito, con salir de él en cuanto no pudieras resistirle, estaba el cuento acabado para ti.</p><p><a name="13" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a><span style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px;"></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">»Ítem más: tengo ciertos planes en el magín, que me dan mucho que hacer. ¿Qué hombre anda sin ellos en mi caso? No tengo herederos forzosos, y no deja de haber en casa algo que echar a perder de mi propia pertenencia; algo que irá a parar Dios sabe adónde, si en mis últimas y postreras no topo al alcance de la vista con un ser que me haga un poco de cosquilleo en las entretelas del corazón.</p><p><a name="14" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a><span style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px;"></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">»Por supuesto, que no trato de encender tu codicia con estas indirectas. ¡A buena parte iría! Pero es bien que todo se estipule y se tenga presente en horas como las que han empezado a correr para mí.</p><p><a name="15" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a><span style="background-color: white; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px;"></span></p><p style="background-color: white; box-sizing: border-box; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin: 0px; padding: 5px 0px; text-align: justify; text-indent: 30px;">»En fin, hombre, anímate a venir por acá; y si no puedes hacerlo por gusto, hazlo por caridad de Dios.»</p><p><a name="16" style="background-color: white; box-sizing: border-box; color: blue; display: inline-block; font-family: "Times New Roman", Times, serif; font-size: 17px; margin-top: -120px; padding-top: 120px;"></a></p><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-46041379839835980012020-06-14T09:17:00.000-07:002020-06-14T09:21:04.470-07:00<br />
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOQ6MCQNdf_plLDiX0km6nVCPTVtVG-IAfwsigJcb8mWakSnfqGH4dNJc5bAhmz7t_qYYxb770eF6yQVDIoE1evgDFfvui87YLg01h0sw4JR1MqVJ51LzGqKM4DccWuz_W5hE5GH-XSfnO/s4000/IMG_20191025_194114.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="3000" data-original-width="4000" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiOQ6MCQNdf_plLDiX0km6nVCPTVtVG-IAfwsigJcb8mWakSnfqGH4dNJc5bAhmz7t_qYYxb770eF6yQVDIoE1evgDFfvui87YLg01h0sw4JR1MqVJ51LzGqKM4DccWuz_W5hE5GH-XSfnO/s320/IMG_20191025_194114.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
foto : Aurora Boreal sobre las Cies-</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;"> </span><span style="font-size: x-large;"> BULOS</span><span style="font-family: helvetica; font-size: x-small;"><u></u></span></div>
<div>
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Por los años sesenta. cuando por la Alta Sanabria, todavía no había luz eléctrica, a pesar de que por la comarca pasaban los famosos postes de "Alta Tensión", las noticias por los pueblos eran distribuidas por "Radio Macuto", donde habí</span><span style="font-size: large;">a verdaderos expertos y expertas en la transmisión y divulgación de las mismas.</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> En una ocasión. después de una dura jornada en el monte haciendo hoyos para la plantación posterior de pinos, dos chavales bajaban al único bar que había. Después de merendar-cenar en casa, con la idea de echar una partida, para ver la manera de que un par de mayores les pagasen el café, ganándoles si o si en una partida no excesivamente limpia por su parte. Los mayores tenían unas pocas pesetas y ellos las pocas que sacaban haciendo hoyos todo el día.</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Bajando hacía el bar, como decía, había dos entrañables señoras algo más que cuarentonas. en sus respectivos balcones comentando los quehaceres diarios. Aquellos balcones al final de unas escaleras exteriores, con unas estupendas balaustradas, que servían para tender la ropa, para poner las mazorcas de maiz a secar y dejar aparejos de labranza, en ellos-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Como decía, las dos buenas mujeres, estaban, una a cada lado de la calle. Los dos chavales al pasar, hablando para ellos mismos iniciaron la siguiente conversación:</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Parece que fué grave- dijo uno-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Si, han llamado al médico - respondió el otro-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> He oído que lo tienen que llevar al hospital- dijo el primero-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> No pinta nada bien- zanjó el segundo-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Llegaron a la puerta del bar, entraron y se sentaron alrededor de una de las mesas. esperando que llegasen los contrincantes, para la partida, solicitando al Sr, tabernero un par de cafés, como de costumbre-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Cuando estaban tomando el café apareció por la escalera que comunicaba el bar con la parte superior de la casa, la señora del cantinero, que le contó a su marido lo que sigue;</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;">- Al señor Xxxxx, se lo acaban de llevar a Zamora al hospital. Parece que limpiando un castaño en su finca, se cayó y se cortó con el hacha que estaba empleando, pués vino el médico y dijo que era mejor trasladarlo a Zamora. iba muy grave.-</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> Los chavales que escucharon todo aquello, no pudieron aguantar la risa, cosa qui hizo que el cantinero, que era perro viejo, se diese cuenta del embuste, automáticamente le dijo a su señora, que no había que fiarse mucho del personal joven´</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> El café se fue llenando, las mesas con los parroquianos de siempre, y durante aquella noche la noticia fue que el señor Xxxxx, en menos de una hora había sufrido un grave accidente, lo habían trasladado al hospital de Zamora, había tomado café como todas las noches en el bar.</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> PARECE QUE ALGUNOS MEDIOS DE DIFUSION Y "EXPERTOS" PERIODISTAS HAN TOMADO COMO REFERENCIA, ESTA ANECDOTA.EN NUESTRO PAÍS.</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> EL PROBLEMA RESIDE EN QUE ELLOS NO DICEN NI MENCIONAN LA "ANECDOTA"</span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"><br /></span></div>
<div>
<span style="font-size: medium;"> DEBERIA NUESTRO ALCALDE VER SI HABRIA POSIBILIDADES DE COBRAR DERECHOS DE AUTOR A ESTOS "COPIONES"</span></div>
<div>
</div>
<div>
<br /></div>
<div>
</div>
<div>
</div>
<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-7731886999807487572020-02-26T09:18:00.001-08:002020-02-26T09:28:31.532-08:00<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZPxVIMicXAkNv0Z1H0a5sGu-rNrGenWFe94A5MeopsyRxhfHUt8HPIC0k0JQbvxxMfmScZ_LoE-dnfjMkBYUpRfmwuO0o0a0nWi-VCM9UhhUZiV4gHs2q2JMwIbnj6RXH65WnOMqxNYe9/s1600/IMG_20180912_110310.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiZPxVIMicXAkNv0Z1H0a5sGu-rNrGenWFe94A5MeopsyRxhfHUt8HPIC0k0JQbvxxMfmScZ_LoE-dnfjMkBYUpRfmwuO0o0a0nWi-VCM9UhhUZiV4gHs2q2JMwIbnj6RXH65WnOMqxNYe9/s320/IMG_20180912_110310.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
CAZANDO NA TEIXEIRA CO TI PEDRO.<br />
<br />
Decidimos, meu irman e mais eu, ir de caza a Teixeira, terra da nosa mai e donde eu nacin. Eu falárale da época da miña infancia, e daquelas noites de inverno, que invariablemente todas, miña avoa, miña tia e mais eu, despous de cear iamos o fiadeiro a casa da tia Xabel e o ti Pedro que daquela vivian cos fillos: o Domingo e mais a Joaquina, pois os outros dous fillos que tiveran, un morrera no rio Gamoneda e o outro estaba traballando en Asturias,<br />
A min encantabame escoitar as aventuras de caza do ti Pedro, que, con bon verbo e moito xeitiño me contaba os seus andares pola Serra, a raia portuguesa, os Moares e demais lugares do termo do pobo.<br />
Abofé que era un cazador dos verdadeiros, non podia gastar un cartucho se o cobro da caza non estaba asegurado, pos o diñeiro non abondaba, e a necesidade de comer carne que non fora de porco, era eso, unha necesidade vital, pous os rixelos e os becerros habia que vendelos, se non obligaban as veces a entregalos a precio irrisorio.<br />
Contabame p ti Pedro o dificil que era cazar a pita do monte, eran moi listas e non se deixaban ver, salvo na época de crianza, cando o macho as chamaba para "galealas". momento en que se puña o descuberto e perdia a noción do perigo.<br />
Cheguemos, meu irman e mais eu a Teixeira, e fumos a buscar o ti Pedro, para que fose a cazar con nos. Aceptou sen antes advertirnos de que xa via mal, pous os anos, segun él non pasaban en balde.<br />
Decidimo ir a cazar a Portela, no limite co terreno de Hermisende.<br />
Meu irman tiña un can coelleiro moi bo e o ti Pedro unha cadela que non le iba a zaga. Eu coma case sempre cun Perdigueiro de Burgos, pero ibamos os coellos.<br />
Cheguemos o lugar que dixo o ti Pedro, pous como podedes comprender él era o xefe, quen organi-<br />
zaba. A sua experiencia era o mais importante para nos, aparte de unha grande satisfacion de cazar cunha lenda viva no eido da caza. Hai que decir que o ti pedro xa rondaba os oitenta anos e non se cansaba de decir que xa lle fallaba a vista.<br />
Distribuinos arredor dunhas pedras de pizarra que bordeaban un pequeno regueiro, incitou os cans a que buscaran entre as urces e carqueixas que ali habia. Non tarderon os cans en dar os primeiros ladridos anunciando o levantamento dun coello.<br />
O coello intentou zafarse por donde mais monte habia, nos non o albisquemos e de sutaque o ti Pedro, disparou a sua espingarda, e casi automaticamente a sua cadela saiu do monte co lepra na boca<br />
Asi tres veces consecutivas, non nos deu a oportunidade a nos de poderle disparar a ningun coello.<br />
Decidiu que como xa tiñamos un coello para cada un debiamos suspender a cazata, cousa que fixemos.<br />
Camiño xa do pobo, eu dixenlle: Ti Pedro vostede di que xa case non vei, e nembargantes nos no tivemos, nin ocasion de ver o gazapos e moito meno de dispararle. ¿como é eso?, o que o ti Pedro contestou con bastante sorna non esenta de humor : dixen que via mal, pero non que estivese xordo, nesta altura da miña vida, xa me guio mais polo ruido e polo tanto polo ouvido, que polos ollos.<br />
Nunca averigüemos se nos engañaba ou non.<br />
Xa vai mais de cuarenta anos que o ti Pedro morreu-<br />
Un recordo agarimoso.<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-38410231704877572922020-01-11T05:52:00.000-08:002020-01-11T06:11:09.799-08:00<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFLxSTkGxnjwpWwS6uJ3j7W3Gyd4Eyj1k_MfZuG-4O1I7HK0aWGuJdmCuVxtOL_f4EWSS-Bzjz0FnE_PjFWlybTxEyeYhVfBriRFir19HfG6YAbvh0983ydkEjt7nmH_IpFtuKZdcAiADM/s1600/IMG_20190714_120452.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFLxSTkGxnjwpWwS6uJ3j7W3Gyd4Eyj1k_MfZuG-4O1I7HK0aWGuJdmCuVxtOL_f4EWSS-Bzjz0FnE_PjFWlybTxEyeYhVfBriRFir19HfG6YAbvh0983ydkEjt7nmH_IpFtuKZdcAiADM/s320/IMG_20190714_120452.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<span style="font-size: large;">OS REIS POLA MIÑA TERRA</span><br />
(E aledaños)<br />
<br />
<span style="font-size: large;"> Iniciase un novo ano, e un "abuelo Cebolleta" quere iniciar un relato sobre o que recorda das suas vivencias nunha aldea casi perdida entre un feixe de "raias", alí donde o paisano Don Miguel,</span><br />
<span style="font-size: large;"> natural de Cervantes, viña a definir como os Montes de León, e pra mais precisions eu diria; estribacions dos Montes de Leon, aldea enclavada na Alta Xeabra, que, como decia o principio estaba entre un feixe de "raías" que limitaban o terruño con; o norte a mesma comarca, mais outras aldeas, emtre elas Castrelos a terra dá mina avoa paterna, o sul Portugal, despous de ataravesar o riu Tuela, o leste dúas aldeas do concello, como Hermisende e A Teixeira terra da miña Mai,esta última terra, e a o oeste caseque co Reino de Galicia con Castromil no entremedio, que case o podemos considerar galego, pous a metade é Cstromil Galicia e a outra metade Castromil Zamora- Por certo, a divisioria das dúas aldeas case a fai o Regueiro de Anta que se mete en Portugal pola zona da Moimenta. ¿Por que o nome de Anta?,</span><br />
<span style="font-size: large;"> Despous de este introito, que alguns chamarian preanbulo,inda que non estrambotico, imos o que iamos,e como estamos a primeiros de Xaneiro, e inda nalguns lugares estan nas postrimerias dos Reis e as suas festas, falaremos dos:</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> OS REIS ( os cristianos)</span><br />
<span style="font-size: large;"> Nos primeiros dias de cada ano, adoitabase celebrar a festa dos Reis, que era no dia 6 de xaneiro coincidindo con unha das epifanias católicas, inda que a xente nova adoitaba facer que a festa fose totalmente profana e nalguns casos, quita fames.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Os dias previos o dia seis, os mozos, organizados, cantabanlle os reis a todolos veciños, casa por casa, esperando que o dia seguinte todos doneran un aguinaldo, pra despous celebrar as festas.</span><br />
<span style="font-size: large;"> O que se cantaba, se a memoria non me falla era;</span><br />
<span style="font-size: large;"> De oriente salen tres reies</span><br />
<span style="font-size: large;"> Todos tres en compañía</span><br />
<span style="font-size: large;"> No preguntan por posada</span><br />
<span style="font-size: large;"> Ni tampoco por comida.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Preguntan por el portal</span><br />
<span style="font-size: large;"> Donde el Niño nacido habia.</span><br />
<span style="font-size: large;"> De quien es aquel sombrero</span><br />
<span style="font-size: large;"> que reluce en la cocina,</span><br />
<span style="font-size: large;"> Es de (Fulanito de tal)</span><br />
<span style="font-size: large;"> Que por muchos años viva-</span><br />
<span style="font-size: large;"> Os donos da casa invitaban a un grolo de aguardente, ou o que boamente tiñan, e a comparsa seguia cantando polo resto de casas.</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Continuará-----</span><br />
<br /><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-34749623078398777252019-10-24T04:44:00.001-07:002019-10-24T04:46:56.006-07:00GALOS EXTRESADOS<br />
<br />
<br />
<br />
GALOS EXTRESADOS<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw3FMaWN6wHqpNayb9kfC9cQTkCJlgPki02TEpaK9iytUVTBscQLBT56VN1Ekpgghc2F96u11OR-O-5gj0453YoS4vKMl9zhf3F0bsqW1PuMHjU6PkPTiIbvDnIa8cJG2xZAoq_75I1w3_/s1600/IMG_20190724_191442.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1200" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjw3FMaWN6wHqpNayb9kfC9cQTkCJlgPki02TEpaK9iytUVTBscQLBT56VN1Ekpgghc2F96u11OR-O-5gj0453YoS4vKMl9zhf3F0bsqW1PuMHjU6PkPTiIbvDnIa8cJG2xZAoq_75I1w3_/s320/IMG_20190724_191442.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<b> Días Atrás, lin por algún lugar que, unha cousa pra min descoñecida, unha asociación ou partido politico, non o teño nada claro, chamada ou chamado Veganos , dicen que os galos violan as pitas.</b><br />
<b>Vala nos Deus, dixenme eu, teremos que intentar, amañar esto pous as violacions non estan ben, e unha cousa que merece a reprobacion de todos-</b><br />
<b> Cheu de ánimo cervantino, non en vano somos paisanos,estiven on bo tempo rebuscando na parte de atrás do caletre, algunha piaxe que me alumeara a donde deberia dirixirme, se queria desfacer o entuerto do asunto das violacions-</b><br />
<b> Como sempre, esa dupla de ser que temos, e que vaga por todo o infinito, seguindo a ser nos mesmos, púxose en contacto conmigo unha noite, a unha hora verdadeiramente intempestiva, as tres da madrugada, cando o sol inda no se sequera de todo, despous de aboyar do Tenebrosum, Francamente esas non son horas de leriar con un, mais, o asunto era; ou agora ou nunca, polo tando fixenme caso a min mesmo, inda que fora a miña dupla. (Os fisicos as veces, levannos a eidos extraños).</b><br />
<b> Ese punto de enerxia, que di que son eu mesmo, pero fora, no universo infinito dando voltas, e o parecer aprendendo, mandoume dormir dicindo que cando dormido ia a explicarmo, pondome en contacto cun galiñeiro primixenio. Alá fun, durminme axiña, e a esperar-</b><br />
<b> Entrei en contacto coas galiñas que estaban no galiñeiro-</b><br />
<b> Deime conta que que, ou ben podian falar, ou ben eu as entendia, pois iniciemos unha conversa, Contaronme que eran as preimeiras galiñas existentes. Exactamenete eran doce, e xa levaban un eon de tempo naquel galiñeiro. Na realidade non era un galiñeiro, senon un lugar donde foran postas pra poderen vivir e reproducirse. Pero as pitas tiñan un problema, por moito que choqueran os ovos, estes non servian pra poder reproducirse, cousa que as tiña demasiado tristes, pous, dabanse conta que a sua especie acabaria extinguindose, xa morreran algunhas.</b><br />
<b> Eu, recordei que na miña terra, a xente tiña galos, que servian pra duas cousas, fertilizar as pitas, e alimentar os mestres no dia das comadres.</b><br />
<b> As galiñas fixeron unha solicitude os organos de arriba, para que les arranxeran o problema, cousa que foi arranxada no mesmo intre.</b><br />
<b> Entrou na familia un fermoso galo, que automaticamente foi rodeado por todas as pitas solicitando e esixindo o ser fertilizadas xa.</b><br />
<b> O dia seguinte o galo morrera, diagnostico: estres.</b><br />
<b> O reclamar outro galo, apareceu con él un dos encargados do asunto da reproducion, decindole as pitas que deberian moderarse, pois poderia suceder o mesmo se o atosigaban de masiado.</b><br />
<b> Elas deberia ter en conta que todos os dias puñan um ovo, e pra fertilizalos todos os de todas un galo solo era pouco, por eso traia dous, e despous cando sairan as seguintes niadas xa seria outra cousa, pous haberia galos de abondo, se non eran comidos cando pitos.</b><br />
<b> Elas deberian facer a insinuacion, apachacandose diante do galo e este xa entenderia.</b><br />
<b> Desde aquela, cando unha pita se apachaca diante de un galo este sintese obligado a cumplir coa sua razon de ser, xusto hasta que non pode mais, e, ou ben morre estresado, ou chega ó dia das comadres.</b><br />
<b><br /></b>
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
as<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br /><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-78847059894757953042018-03-05T13:07:00.001-08:002018-03-05T13:07:54.844-08:00<br />
<br />
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
VIAJES POR
LOS AÑOS SESENTA(SALIR DE SANABRIA)
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Año de principios
de los sesenta del siglo pasado (coño, que viejos vamos, ya
contamos el tiempo por, casi-siglos), este pobre juntador de palabras
que pretenden expresar algunas ideas, seguramente sin demasiada
suerte, decía que pretendía contar un viaje, que aunque parezca que
no, si me ha marcado, tanto para bien como para mal.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Era el mes de
febrero, debía incorporarme al servicio militar.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Dos días antes, mi
amigo y tío Manolo,al nacer el día vino a mi cuarto a decirme que ya
tenia el café hecho-Que me levantase y fuera a su casa a desayunar,
pues los días de Febrero eran pequeños.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Saqué el cuerpo de
entre las sabanas y después de abrir los ojos con agua de la fuente
“do Souto”, grifo de agua que, desde tiempos inmemoriales, no
paraba nunca de regalarnos el agua, fresca y sabrosa.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
La idea era ir a ver
si conseguiamos algo de carne, de conejo o similar, pués los
terneros iban a mesas de gentes que habían ganado una guerra. Ni los
propios criadores, se podían permitir el lujo de comer carnes que no
fueran de cerdo y eso sin estar el jamón en el consumo rural. Los
jamones iban a almacenes de la provincia de Salamanca, previo cambio
de 3 kg., del llamado tocino castellano por uno de Jamón, que luego
seria vendido como la excelencia del mismo.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
No os voy a cansar
con la jornada cinegética, solo decir que fue lo suficientemente
productiva para que dos familias participasen del despido del
recluta, que no debería ir a Africa, cosa a la que todas las familias
tenían pánico.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Mi incorporación
debería ser en un día concreto e uno de los cinco regimientos que
tenían su sede en Jaca (Huesca). Por razones que no vienen al caso,
la partida se demoró mas de la cuenta,</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Justo el día que
tenia que subir al tren en Lubián, la noche anterior cayó una
nevada de las que marcan época. Ahora eso es algo anecdótico, pero
de aquella era normal.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Para llegar a
Lubian, fué mi tío Manolo el que se encargó de empañarme. Como
vehículo de transporte, alguien nos había prestado un asno, pués era
lo normal y corriente en la época y en la zona. La Alta Sanabria
siempre imprimió carácter a sus habitantes con sus exigencias, tanto
climáticas como geograficas, de ahí nuestro cariño y querencia por
esa maravilla de tierra “Xabresa”.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Había nevado,
seguía nevando, pero no parecía que la cosa fuera impedimento para
dos “tios”, acostumbrados a pìsar nieve, y a veces sin el calzado
mas adecuado.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Cuando pasamos
Castrelos subiendo hacia Rañalobos, la nieve arreció y cuando
llegamos a Lubián el asunto ya no tenia nada de broma. Había una
cuarta de nieve. Cuando me subí al tren, mi mayor problema era saber
como podría volver mi tío Manolo y la burra a San Ciprián.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
A los tes o cuatro
días me incorporé a La Segunda Agrupación de Cazadores Division
Teruel 51., os cotaré en otra entrada mi primera ducha comunitaria,
con nieve e Jaca, y seguramente a 0º, cosa que ya desde el
principio, marcó el carácter castrense de la época, y diseñó l
que sería “La Mili”.</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5zkEjPV4sPvVS125DWFr2Ff7ZKYtG_b_rJTB8v_wCXXZiIQvDmcmRorqMYQdud_IGBjMt1t713lgC5KqxCZmSl_GFR2pnh_36B8c_HM0UzK5gIQQ1Y3skriYF9TD7oKd_B8z7UEk_nwaz/s1600/DSC06231.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="960" data-original-width="1280" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj5zkEjPV4sPvVS125DWFr2Ff7ZKYtG_b_rJTB8v_wCXXZiIQvDmcmRorqMYQdud_IGBjMt1t713lgC5KqxCZmSl_GFR2pnh_36B8c_HM0UzK5gIQQ1Y3skriYF9TD7oKd_B8z7UEk_nwaz/s320/DSC06231.JPG" width="320" /></a></div>
o<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<br /><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-23863297871557191982017-12-16T11:13:00.001-08:002017-12-16T11:13:29.122-08:00 A MORTE ESPEREITA.<br />
<br />
<span style="font-size: large;"> As datas son as axeitadas,</span><br />
<span style="font-size: large;"> No Nadal, adoitase facer unha cea, que diferencie o cotián con a data do nacemento dun dos redentores da humanidade. Despous de mais de oito mil anos, según o calendario chino, a humanidade, é salvada por algún "salvador" de cando en vez.</span><br />
<span style="font-size: large;"> O home da capa remendada. xa mo dixo no seu dia.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Tamen me dixo que, todos os salvadores eran eso; salvadores. Nunca souperon comunicarse con a humanidade de xeito entendible pola mesma, do mesmo xeito que a humanidade non sabe comunicarse cos chamados animales.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Todo isto non ben o caso, pous do que quero falar é da maneira de buscar un modo de comer distinto, no chamado equincio de inverno. creo que os intelectuais, chmanlle de outra maneira-</span><br />
<span style="font-size: large;"> Nas épocas nas que a humanidade, pasa penurias, una humanidade mais que outra, a maneira de comer as veces leva a diferenciar entre estar ben ou mal alimentado, cousa que é neste caso-</span><br />
<span style="font-size: large;"> Pra diferenciarse da maneira de comer no resto do ano, berzas, castañas, patatas e fabas con fariña de mandioca, según decia o Sr. Zé da Tresa, home sabio, que por accidente viviu na comarca, e que non por iso deixou de ser sabio.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Era unha noite de Decembro de lua que alumeaba como un verdadeiro facho alá arriba, e que facia que as sombras dos castañeiros e carballos, debuxando perfiles na terra e nas leiras e prados, pareceran cousas fantasmagóricas, irreais e de outro mundo descoñecido.</span><br />
<span style="font-size: large;"> A primeira manxoeira, armémola no cimo do pozo dos Olmos, donde se decia que, o que chapuzaba alí, ali tiña que deixar de existir. Cousa inda non demostrada-</span><br />
<span style="font-size: large;">A segunda, foi no paso de Veigadiz a Veigadarea, xusto por enriba da rodeira dos carros.</span><br />
<span style="font-size: large;"> A terceira, por enriba da charca do "ti" Salvador, no cimo dos prados de Veigadiz</span><br />
<span style="font-size: large;"> A última no Prado Grande, na caldeira que sae do fondo de Penacoba, para regar o Prado grande.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Unha vez acabada a faena volveuse para a aldea, xa coas sombras da lúa bastante alargadas. Selene xa ia montada sobre o Monte da Croa, altitude no concello de Vinhais fregesia da Moimenta e Montouto, terra do amigo Aleixandre, home sabio da zona aparte de bon xastre.</span><br />
<span style="font-size: large;"> O dia seguinte,pola mañanciña, antes de que os encargados de facer que as boas xentes non defraudaran a facenda estatal madrileña, habia que recoller por si era o caso.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Escomenzouse a inspecion dos armadillos en sentido inverso, o feito na noite anterior.</span><br />
<span style="font-size: large;"> No primeiro armadillo nas vicadas da preseira do fondo de penacoba, solo habia un nizcalo, cousa que si sucedia, xa non entraba ningunha bácora.</span><br />
<span style="font-size: large;"> No segundo, no fondo das callostras de Veigadiz, non entrera nada.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Na terceira, no paso de Veigadiz a Veigadarea habia unha salmo fario.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Pra revisar a ultima habia que pasar o riu pro outro lado. Empezaba a subir, pous debian de derreter as neve nas serras de Lubian e demais.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Pensouse en deixar a manxoeira no seu sito, pous seguro que pasaba igual que nas outras : nada.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Cuando se cruzou o riu, a hora de sacar a manxoeira, xa se pensou que estaba chea de follas.</span><br />
<span style="font-size: large;"> O tentar sacala, estaba tensa, parecia que estaba atada a algo. Seguro que a pedra do fondo era demasiado grande, e o arrastrala enterrabase na area.</span><br />
<span style="font-size: large;"> No últimp intento, pareceu que ali dentro algo se movia. Entonces tomouse a decision de ser mais concienzudo a hora de sacala.</span><br />
<span style="font-size: large;"> A sorpresa cando saiu a manxoeira foi grande, ali habia, polo menos unha arroba de trutas, negras como chamizos.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Aquelas foron unhas festas saturnais, memorables. comeronse trutas, fritidas, escabechadas e en caldeirada, incluso as escabechadas chegaron para a noite de fin de ano</span><br />
<span style="font-size: large;"> O Tuela non estaba contaminado, inda non se construiran as autovias, e as augas non estaban preservadas, ou como carajo le digan agora.</span><br />
<span style="font-size: large;"> O Tuela quitou fames, quitou lixos, regou prados, moveu muiños donde se moia o centeo, coñeceu amorios, incluso nalgunha vez efixo que xentes irresponsables afogaran. Hoxe non fai nada daquelo salvo baixar augas contaminadas pra que algunha empresa teña mais beneficios. Xa non se poderian facer festas de mesa, pous as trutas xa case son solo recordo. </span><br />
<br /><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-72539782019017093702017-03-29T13:25:00.002-07:002017-03-29T13:25:57.837-07:00<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuBmYxlZH_Y5DgzBx78CR5TQnpGjOZwB5aCqtHF9iSV7S4k1Krm63QzrLEzr4QQcwJ3HatYSU-7tAoW-l-PFImMvXQgrtVO6_Qs8aZ-EuI6nmZbYO8L31D7B6eSfXJ3-pdD7gZeAnaKAEu/s1600/IMG_20170306_125313.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjuBmYxlZH_Y5DgzBx78CR5TQnpGjOZwB5aCqtHF9iSV7S4k1Krm63QzrLEzr4QQcwJ3HatYSU-7tAoW-l-PFImMvXQgrtVO6_Qs8aZ-EuI6nmZbYO8L31D7B6eSfXJ3-pdD7gZeAnaKAEu/s320/IMG_20170306_125313.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
MULHERES XABRESAS.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Era a época da
sementeira. Andaban os homes, os que quedaban e inda servian pra
algo, afanados en sementar o centeo.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Non en todalas casas
habia homes que inda serviran pra facer as faenas agrarias de: levar
esterco, despous de arrancalo das cortes, estercar as leiras,
acubrilas e sembrar o grao.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Nas aldeas da Alta
Xeabra, desde a época dos Zoelas, xa as mulheres, aquelas que
vislumbraban que se podian quedar solteiras, tiñan un medio efectivo
para asegurarse unha senectud medianamente pasable, e dicer, o
equivlente a seguridad social actual. Adoitaban ter un fillo, ou
filla, sen importarle demasiado que podia sero pai. O importante era
telo fillo-a.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Aquelas mulheres,
aparte de asegurarse a seguridad social futura, pra non morrer de
fame ou como elas decian; morrer como un can, no medio da rua. Por
si non vos desteis conta, tamén aquelas mulheres, eran conscientes
de que o futuro dependia delas.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Eran mulheres que
aparte de levar as cousas da casa, sembraban, non solo o centeo,
senon o liño, as patatas, segaban a herba, acarrexaban a herba e o
centeo no seu tempo, arrancaban torgos, e non se arredaban ante ninguen,
nin tanxiquera ante os recaudadores de impostos,que chegaban os
concellos a cobrar, e o primeiro que facian era deitar enriba da mesa
unha pistola do nove largo, pra acollonar a todos os que non estivesen
de acordo, ou se repucheran,</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Eran mulheres de
pelo en peito e de armas tomar que non se deixaban acollonar por
homiños con zapatos de charol.(O de pelo en peito e unha figura literaria)</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Unha de aquelas
mulleres, que xa solicitera ter seguridade social nun futuro, nesta
época de sementeira foi a sementar unha leira, na veiga
correspondente. No medio da faena, a sua solicitude de pension de
vellez, foi aceptada, e, ali mismo o que cando chegara o dia da
pensión tiña que axudala veu, e decir puxose de parto.
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Pariu, embrullou o
neonato no mandil, montou o arado enriba do xugo da xunta de vacas e,
donde marcheran, tres o monte, retorneron catro.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Cando algún
daqueles “machiños” que inda agora quedan, quixo facer mofa
sobre o nacemento da criatura, e non se diu conta de que a muller
estaba no local esperando pra pagar a contribucion, recibiu un
soberano soplamocos que fixo que a sua soá medira unha parte do piso.
Cando o home da pistola do nove largo quixo reacionar, atopouse con
outro rijostio, quiteronle a arma en on puido cobrar mais impostos
pous desapareceronle os recibís deenriba da mesa. Como él decia
mais tarde, aquelo non foi o peor, o peor foi que, durante uns meses
non atinou a mascar cousas de morder. Os dentes caeran polos furados
das taboas do chan a corte, dos porcos.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
As cousas atraense unhas as outras; Dentes de porco cos dentes de porcos.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-80442027212444618322017-03-10T14:22:00.000-08:002017-03-10T14:29:29.306-08:00VIAXE A TRS OS MONTES (VINHAIS E REBORDELO)<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ5rnjfkfwpTCesNyw5bwC_HT6WtyoeiUBEBpTSIyCmanMdUXVbWbr0Z15iSV31QNgBTUsQkNTNS4FNn5V0p-WJ6XVOrJvMLzzZJa0LWkMO9usjBcxFEI5WRx-3Foqdo254gKdmzenG8rg/s1600/IMG_20170306_134142.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiQ5rnjfkfwpTCesNyw5bwC_HT6WtyoeiUBEBpTSIyCmanMdUXVbWbr0Z15iSV31QNgBTUsQkNTNS4FNn5V0p-WJ6XVOrJvMLzzZJa0LWkMO9usjBcxFEI5WRx-3Foqdo254gKdmzenG8rg/s320/IMG_20170306_134142.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAaFqBp5Hwq_aYJgMrtMr3BS_aLorPSECWxDMH79tJwFSYqHV6pbntCh_D5qudVwJpesMdHopyAPQLxkcedlGsW-kORKToCHYrYf2CAJvVpJrTCYDncuZJIYZaKPfUA2qCxljS3M8ThuNI/s1600/IMG_20170306_123748.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiAaFqBp5Hwq_aYJgMrtMr3BS_aLorPSECWxDMH79tJwFSYqHV6pbntCh_D5qudVwJpesMdHopyAPQLxkcedlGsW-kORKToCHYrYf2CAJvVpJrTCYDncuZJIYZaKPfUA2qCxljS3M8ThuNI/s320/IMG_20170306_123748.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
Queridos amigos:<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
Nos primeIros días deste mes de Marzo, dous
matrimonios que adoitan saborear as cousas que o merecen, igual que
os viños e a gastronomia das zonas rurales, tivemos a ocasión de
coñecer cousas, que por estar o lado da terra na que nacimos, os
dous varons do conto, non era o suficientemente coñecida por nos.
Mais, como di un dito vello, “nunca es tarde, si la dicha es buena”,
cousa que neste caso sucedeu.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
Fumos a Xeabra, eu coa idea de sembrar patatas
de cedo, cousa que non fixen porque a terra estaba pesada (sic) dito
polos que entenden de estas cousas.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
Tiñamos a idea de, unha vez acabada a tarea,
ir a zona de Tras os Montes. Queriamos en primeiro lugar mercar un
viño que nos gusta, e que, baixo o noso punto de vista, e moi bo,
sobre todo na sua relación de calidade/precio. “Un euro por
litro”. Viño de boa calidade, que ten unha cousa mellor que iso;
da de comer a unhas familias da Terra Fria portuguesa, pous é unha
cooperativa, donde os productores de uva levan o seu producto, na
cooperativa transforman esta por o liquido con sabor e alcohol, que
logo bebemos e que, nalguns casos, e en circunstancias soemos pagar
mais de 15 ou 20 euros por botella. Quero decir con esto que o viño
da coperativa de Rebordelo e un gran viño, e bebendo del axudamos a
un monton de familias da comarca<br />
Unha
vez mercado o viño, diriximonos a Vinhais, donde encargueramos a
comida, cando pasemos por ali, camiño de Rebordelo.Tiñamos
encargada a encomenda nun pequeno restaurante chamado Vasco da Gama,
donde os donos fan de todo a cociñeira, que sabe moi ben como facer
de comer e o seu marido que fai as vece de maitre, camareiro e
cicerone, axudan en todo o que poden os seus clientes.Como
inda non era a hora de comer, recomenderon-nos que foramos a visitar
o centro de interpretación de Fuemiro. En Vinhais, celebrase unha
feira dedicada os produtos derivados da matanza e relacionada coa
forma de vivir e alimentarse desde sempre dos habitantes da zona,Descubrimos
que o centro de de interpretación referido, instalado nun bonito
edificio de unha época pasada, que foi reciclado para dar a coñecer
como se vivia e como se produce un dos mellores manxares da zona
iberica. Os derivados da matanza do porco. Crian porcos de varias
razas, pero os mais importantes son o porco celta e o iberico.Pra
non estenderme moito, decir que se a calquera de vos, meus amigos,
tedes interese no asunto,dadevos unha volta a primeiros de Febreiro
por Vinhais, e a parte de degustar estas exquisitas viandas
acompañadas deste viñorasmontano e emparentado cos do Alto Douro,
e comendo no Vasco da Gama unhas alleiras exquisitas a un precio
mais que modico, coñecendo a vida dos nosos atergos e o esforzo por
dar a coñecer todo eso polos veciños e autoridades actuais de
Portugal, non perderedes o tempo e teredes a oportunidade de estar
de novo en contacto coa Natureza.<br />
<br />
Pido perdón polas faltas que hai, non podo correxir nin os acentos.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: left;">
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<br />
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm; text-align: center;">
<div style="text-align: left;">
<br /></div>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-32912034734623691202017-03-01T02:53:00.000-08:002017-03-01T02:53:38.247-08:00ENSEÑANZA RURALEN ..........<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEholtWrGYj2TmVKKDinmhb8JSM4vQf3O1L7c_c2fzyccluQaMyPb4uylRFHKXW2T2FzWRtS5Iz-PYn4zaW3p-AXwnGHTAdgAsnbYjQzHOUUtIRJPeXUEkSFNdQP37diOXKLVGChRwz1pwS0/s1600/IMG_20170207_204106.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEholtWrGYj2TmVKKDinmhb8JSM4vQf3O1L7c_c2fzyccluQaMyPb4uylRFHKXW2T2FzWRtS5Iz-PYn4zaW3p-AXwnGHTAdgAsnbYjQzHOUUtIRJPeXUEkSFNdQP37diOXKLVGChRwz1pwS0/s320/IMG_20170207_204106.jpg" width="240" /></a></div>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
ENSEÑANZA RURAL EN LA POSGUERRA Y SIGUIENTES <span lang="es-ES">EN
LA ALTA SANABRIA </span>
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES"> (QUIZÁ MEJOR “AS
PORTELAS”)</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br />
</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">H</span>ace
un tiempo, no <span lang="es-ES">demasiado, escribí en este mismo
sitio intentando reflejar un estado de cosas que sucedían en nuestra
tierra,</span><span lang="es-ES">en relación con la enseñanza.
Intentaba reflejar las desventuras de un niño que estaba obligado a
desplazarse ciento y pico kilómetros para intentar tener una
formación, </span><span lang="es-ES">a la</span><span lang="es-ES">
que desgraciadamente no podían acceder todos los niños de mi edad.
Un día os contaré como fueron los pocos años de internado allí.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Bien,
a lo que iba, la enseñanza en la postguerra : Yo comencé e ir a la
escuela en el año 1.948, escuela que abría una hermana del cura.
Mas tarde,probablemente al año siguiente, vino a impartir clases a
la misma escuela una señora de la sección femenina de falange. </span><span lang="es-ES">Las
dos señoras, seguro que no tenían mas formación que algunos de los
muchachos, que habían tenido la suerte de ir a otra escuela.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Recuerdo
que mi tarea de aquella, era portarme bien y no dar la murga, decirle
a la maestra; al entrar “buenos días tenga usted” y al salir “
que usted lo pase bien”</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Aprendí
a leer gracias a la enseñanza de mi padre, lo mismo que a contar y
algo de Aritmética.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Mas
tarde mis padres decidieron que fuese a la escuela en la aldea de mi
madre allí había un maestro al cual le precedía la fama de ser buen
docente, os cuento mi primera experiencia con él.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">El
primer día que fui a la escuela de Don Mauricio</span><span lang="es-ES">
</span><span lang="es-ES">fué y es inolvidable para mi.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Una
vez sentado en un lugar que me dedicó y aleccionado por mi abuela en
el sentido de obedecer y portarme bien, Había en la clase una niña
que tenia fama de ser muy inteligente y ya era veterana en la
escuela. El tal Don Mauricio la mandó salir a la pizarra (Una pared
pintada de negro), para que desarrollase un problema, que al parecer
se le había atragantado a la pobre muchacha y llegó a un punto en
que no sabia seguir, abstraída como estaba delante de la pizarra y el
problema no se dió cuenta que el tal Don Mauricio se la había
acercado sigilosamente a su espalda, y le atizó un sobe-</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">rano
cachete en la nuca que hizo que estampase las narices en la pared,
</span><span lang="es-ES">y cuando se dió la vuelta su cara era como
“un hece homo”.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Ni
que decir tiene, que a mi abuela le costó gran trabajo
convencerme para que volviese a la escuela.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Quizás
lo peor de aquella no era la regla en las uñas, cosa a la que ya nos
habíamos habituado sinó el nivel de enseñanza, que unido a la
necesidad de muchas familias en aprovechar la mano de obra de los
niños para ir con las vacas, hizo que un porcentaje muy grande de
aquella generación terminase analfabeto o semi.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">No
quería terminar sin decir que, en la zona había personajes con grande
carga de trabajo agrícola que no eran partidarios de que los chavales
fuesen a la escuela, decían:! total para lo que les va a servir¡.
Algunos de ellos tenían un hijo en algún seminario. Había que
sustituir la mano de obra del futuro pederasta por un ser que no
protestara y que trabajara por un cacho de pan.</span></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span lang="es-ES">Lo
lamentable del asunto fué que, salvo pocas excepciones, esto era
extensivo a casi toda Sanabria y “A Te</span></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
rra Fria”.<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-2417878769339445052017-01-20T15:20:00.002-08:002017-01-20T15:21:47.636-08:00EL PRIMER VIAJE FUERA DE SANABRIA<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-bT4RbKOUSCY/UubS8328DcI/AAAAAAAABlk/-p6YGfvfKj0ZJ0hZcroUBUlbmC7yFqpzgCPcB/s1600/DSC02655.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" src="https://2.bp.blogspot.com/-bT4RbKOUSCY/UubS8328DcI/AAAAAAAABlk/-p6YGfvfKj0ZJ0hZcroUBUlbmC7yFqpzgCPcB/s1600/DSC02655.JPG" /></a></div>
<br />
<br />
EL PRIMER VIAJE FUERA DE SANABRIA<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Uno, yo, tengo una
querencia especial por La Alta Sanabria, incluso por Sanabria en
general. A pesar de llevar viviendo bastante más de la mitad de mi
vida, aprendiendo de tierras y costumbres distintas, lo de ser Xabrés,
“marca”. Ya lo creo que marca.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Desde que apareció
Sanabria:memoria del siglo XXI, me ha gustado la idea, y he tomado la
decisión de escribir una especie de autorrelato o autobiografía,
como queráis llamarle, donde intentaré contar, mis vivencias
“xabresas” y las sufridas por un “xabrés” a lo largo de su,
hasta ahora, existencia,</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Las cosas, cuando
se inician, siempre se deben empezar por el principio, es lo que voy
a pretender hacer, aunque no siempre siga el orden cronológico de
los acontecimientos.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Esta primera
historia o relato, comienza cuando los hados deciden que un
Altoxabrés, inicie una formación, hasta la fecha reservada solo a
los que la empezaban en los seminarios de la época, otro tipo de
formación en nuestra comarca solo estaba al alcance de los que
habían ganado la guerra y a los buenos contrabandistas, cosa que no
era el caso.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Los representantes
de los hado habían decidido que el Xabrés de la Alta Xeabra, debería
iniciar su formación fuera de la comarca, cocretamente en la comarca
de La Vega conocida como Benavente.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
La primera
experiencia de la deslocalización, referida después de sesenta años
mas tarde, es cuando menos cómica por no decir trágica.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
El lugar de origen
era San Cirpián de Hermisende, y es aquí donde comienza la odisea
de un chaval de once o doce años.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
La condición, sine
qua non, para poder estudiar en aquel centro, debía llevar ropas de
cama. Los frailes no acostumbraban a tener sabanas y demás utensilios
para poder dormir, solo ponían los somieres encima de cuatro patas,
el resto era cose del alumno y de su familia.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Llega el día de la
incorporación. Mi padre pide prestada una burra, nosotros no
teníamos, para desplazarnos con la pequeña maleta y la colchoneta
enrollada con las sabanas y mantas que deberían servir para pasar las
noches en sabe Dios donde.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
El primer viaje,
en burra, era hasta Lubian, donde deberíamos coger el tren correo que
hacia el trayecto de Orense a Puebla de Sanabria, donde deberíamos
dormir hasta el día siguiente .</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Después de pasar la
noche en la Venta de Pichiriche en casa de un primo de mi padre, nos
ahorrabamos la dormida en casa de Las Moranas. Los dineros eran
escasos en la casa de un carpintero.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
A la mañana
siguiente debíamos coger un autobús, que nos llevaría hasta Mombuey,
donde había que hacer transbordo a otro, por la tarde que nos
llevaría hasta Benavente, con toda nuestra carga de traperos.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Un trayecto que
hoy, yo hago en una hora y cuarto, de aquella había que invertir día
y medio, mas el tiempo de regreso del acompañante, nos llevaba a mas
de dos días.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Como veis, este fue
el primer contacto con un mundo totalmente desconocido por mi.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
De la estancia en
el centro de formación y sus vicisitudes hablaremos otro día.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Ahora me conformo
con dejar constancia con como eran las comunicaciones en nuestra
comarca en aquella época.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Eso sí, los viajes
no daban tiempo al aburrimiento, sobretodo cuando se iba descubriendo
un mundo detrás de las montañas que nos cobijaban cuando nacíamos.</div>
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
Falaremos do mundo
estudiantil prieiramente coñecido, pero ó mellor en galego-xabrés.</div>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-81677521003882763012016-10-04T14:00:00.001-07:002016-10-04T14:05:13.030-07:00EL TIMO DEL DINERO.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP-89u53LmV24J5ogYS4U8OPL2YOr4GFUutU8lphr8ofDasXuh68oz8bDxYSLn2YpGsjsTOAhitEOC59FHC6s-D78QIgx9orHFi5C1ki1AT1x1b-G-mb9kvMgCPkB7obGddN9O6DadzGzs/s1600/DSC04125.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiP-89u53LmV24J5ogYS4U8OPL2YOr4GFUutU8lphr8ofDasXuh68oz8bDxYSLn2YpGsjsTOAhitEOC59FHC6s-D78QIgx9orHFi5C1ki1AT1x1b-G-mb9kvMgCPkB7obGddN9O6DadzGzs/s320/DSC04125.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
Cosas veredes amigo Sancho.<br />
Le decía el desfacedor de entuertos a su fiel escudero Sancho Panza.<br />
A estas alturas de mi vida, donde ya casi nada me llama la atención, me he encontrado con algo, que desde que en mi época de párvulo estudiante, leí en algún libro de historia, que la moneda se la debemos a los Fenicios, no he parado de pensar que, malaya con los fenicios.<br />
Eso de transformar el esfuerzo individual de cada cual en unas piezas metálicas, aunque para ellos fuese práctico, puesto que con un metal elaborado, coseguian llevarse el esfuerzo de las gentes de otros pueblos, para ess pueblos productores no era lo mismo.<br />
La cosa no paró ahí. Con el transcurso del tiempo otros fenicios, no de origen, sinó de latrocinio siguen haciendo lo mismo.Con la única diferencia de que en un tiempo no muy lejano, esos metales que le servian para el intercambio del sudor de unos, para satisfacer sus necesidades y no necesidades, estaban avalados por lo que ellos mismos pusieron como referente: el oro. Metal que escogieron por su escasez.<br />
Pasado el tiempo lo que se llamó moneda, fué avalado por las reservas del susodicho metal y otros tenía cada estado, que casi siempre habia sido habia sido previamente espoliado a sus verdaderos propietarios.<br />
Cuando el metal no servía, porque era imposible decidir cuanto valía, a efectos de evaluar lo que cada cual tenia, bien por qe no lo tenian o bien por que lo qe habia no llegaba para que cada ciudadano tuviese un metal pequñito, inventaron la riqueza en cuenta, cosa que los bancos llevaron a sus últimas consecuencias.<br />
Corren tiempos en los que eso de tener efectivo en C.c., ya no es buena para las oligarqias, ni para lo gobiernos existentes e inmovilistas, pués podria darse el caso de que todos decicidieran llevarse sus reservas a casa, cosa imposible pués, tal como han montado el tinglado, no habria para todos.<br />
Ahora intentan que la moneda no circule, pué asi controlan mejor el percal, incluso pueden determinar que no circule nada, con lo que controlarian incluso las voluntades mas ferreas, puesto que ante la tesitura de pasar hambre, todos pasaremos por el aro.<br />
Excepto aquellos que tengan un par de mtros cuadrados que explotar plantando o sembrando cosas para no morir de hambre, aunque esto nos llevaria a otra forma de enfocar la vida de cada cual, que al no depender de nadie, no les gustaria a los que no dan palo al agua, y viven de infundir miedo.<br />
<br /><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com7tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-55227180632732362752016-06-27T14:50:00.003-07:002016-06-28T05:23:31.095-07:00IMPOSTOS A LUZ DO CÚ.<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYip6Hx8pV8nDV_yWiZ_b2pBsXgcEZQQ5dTmFHrj8DXjasZFKZREbt1MZtBqfu5VRWUBLuuPWxCJLTXZpA2ESDbfmY1lYFbIoUDrr4iE-l-lD8fmj8qm22-t1cT4HCGiZu6Hv3Qxmikk53/s1600/DSC04110.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiYip6Hx8pV8nDV_yWiZ_b2pBsXgcEZQQ5dTmFHrj8DXjasZFKZREbt1MZtBqfu5VRWUBLuuPWxCJLTXZpA2ESDbfmY1lYFbIoUDrr4iE-l-lD8fmj8qm22-t1cT4HCGiZu6Hv3Qxmikk53/s320/DSC04110.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"> LUZ CULEADA.(Solo luz)<br /> Neste fin de semana próximo pasado,fumos a Alta Xeabra a enterrar plantas, que esperamos que produzan algo co que podamos subsistir, no caso de que as cousas vayan a peor.<br /> Do que escribí anteriormente non é do que qeria referir.<br /> Cando estábamos na Alta Xeabra, concretamente na marxe direita do riu Tuela, ou se queredes mellor na haba do Ladeairo, nun lugar chamado San Cibrao, pertencente o Val de Hermisende, e que o Mestre Don Vicente Risco, chamaba o Val dos Marcos.<br /> Eso do Val dos Marcos coido que viña a conto, dixo-o o ;Mestre, porque no minifundio existente entre horta e horta habia un marco, ou fito según o idioma portugués.<br /> Fóramos a aldea a espetar cebolas, pementos, tomates e demais plantas de espetar . Cenábamos en casa de un amigo, Mestre de profesión, dos que sempre se aprenden cousas, por algo se chaman Mestres. Este chámase Carlos, bisneto do ti Carlos e sobriño neto de un tal Carlos estudiante de crego e morto antes de cantar misa (non sei por qué eso de cantar misa).<br /> Enterréramos as cebolas, as patacas, os pementos, e despous de cear unha “zaragallada” condimentada e cociñada por este pobre aprendiz de contar cousas, a miña dona e mais eu iniciemos o camiño hacia a nosa casa que fai linde coa Igrexa do lugar.<br /> O chegar a altura da antiga pallarega dos Mikaelos, nun recuncho donde non entraba a luz dos faroles eléctricos que alumean os camiños, estaba, todo pancho un coco relumbrón.<br /> Falémos del e de como se chama en Galicia o mesmo bichexo: Vagalume.<br /> A noite seguinte, cando volviamos de novo para casa, o coco relumbrón estaba no mesmo lugar. todo teso e pancho<br /> Dicen que estes animaliños estan neses lugares, e desprenden esa luz, porque andan buscando parella, para reproducirse.<br /> Seguramente é verdade, mais por si é o caso eu avisei o bichiño, que debia comunicar ós seus conxéneres a lenda. " Tende moito coidado cos gobernos actuais do estado das Españas, pous como se volva a nomear un mínister igual que o sainte, ides ter que pagar un imposto a luz eléctrica, inda que sexa producida polo “CU”.<br /> </span><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-62629397979613981012016-05-31T13:52:00.001-07:002016-05-31T13:52:19.185-07:00¿CUANDO SE PERDE A SOMBRA?<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6oxr8Jdzfq7nfrU-CPn-nXEPPssFJwsKdzVu77bfRRfUziC3Q8Jpt7CdADCtyAzfKvKNnZWbD32liz5FJln4rr6Kb5uEAD8Jh-g30gWjBzKND_kGu7VO6m_2-G9-rc4jMV0KH5SGO6KWN/s1600/DSC04088.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6oxr8Jdzfq7nfrU-CPn-nXEPPssFJwsKdzVu77bfRRfUziC3Q8Jpt7CdADCtyAzfKvKNnZWbD32liz5FJln4rr6Kb5uEAD8Jh-g30gWjBzKND_kGu7VO6m_2-G9-rc4jMV0KH5SGO6KWN/s320/DSC04088.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<style type="text/css">p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 120%; }a:link { }</style>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> UN INTRANSLÚCIDO</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Mañá aquela, na
cual o sol estaba escondido detrás duns nubeiros enormes, que desde
o alto do Monte Muga hasta o Alto do Ladeairo, non deixaba que as
sombras acompañaran os intranslúcidos.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> No noso conto,
habia un home, que vivia no val entre os dous montes mentados, que
naquela mañá estaba anguriado, sen saber moi ben o porqué- Tiña
unha desazón no peito que non o deixaba ser quen en realidade era.
Non sabía o porqué daquela anguria
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Sabía que aquel
día tiña que ir a tapar a auga pros prados da serra, e, como o
camiño de ida e volta seguro que le facía consumir unhas seis
horas, foí polo que, nada mais tomar a parva, empezou a subir de
cara a serra.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Na metade do
camiño, seguía coa mesma sensación e anguria. Faltaballe algo e
non sabia o qué.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Cando xa chegaba a
mallada da serra, escomenzou o sol a lucir. Deuse conta porque le
caia na testa, e facia que le fose difícil o camiñar, por mor de
que o sol dáballe nos ollos. Maldeciu que non se acordera de levar o
chapeu que adoitaba ter pras ocasións parecidas.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Tapou a auga dos
regos para o seu prado da Farrapada. Mentras estivo atareado cos
regos, os terrois, e dirixiu a auga hacia as tobeiras dos lirgois, ós
que a cadela ía agarrando e pondo nun montón na beira da poza.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Cando acabou o
traballo, despous de limpar os borceguís, e amalloarse de novo ós
amallós, iniciou o camiño de volta hacía o val.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> O baixar pola
ladeira, o sol incidialle sobre as costas. Nun principiu non se
fixou, pero escomenzou a darse conta de que algo raro sucedia. De
Repente, caiu no que pasaba: O sol daballe nas costas e sin embargo
él non via a sombra. ¡No facia sombra!</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Revolveuse mirando
para todolos lados, e ¡nada, a sombra non aparecia!</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> As veces a sombra
aparecia fugazmente e de xeito insospeitado en calquer lugar, e a él
parecialle que se mofaba. Polo menos bulra facialle dabondo. Foi
baixando pola ladeira do monte, coa sombra aparecendo donde menos o
esperaba, unhas veces con cara de bruxa malosa, e outras rindo de
maneira endemoniada, deixando ver un solo dente naquela boca
fedorenta, e chea de arnelas no resto das enxibias.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Cando chegou o
val,tiña que pasar o riu nas poldras, e o ir no medio resbalou e
caeu na cachoeira.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Non se resistiu.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Alguen que o viu
relatou que ia riu abaixo, aboiando e cos brazos en cruz, hasta
chegar o Fervenzón donde deapareceu definitivamente e nunca mais se
soupo del.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span><div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Por aqueles dias,
un incrédulo home dun dos lugares, morreu coincidindo coas datas
ateriormente relatadas, morrera pola mañá, e na mesma hora na que o
noso home caeu polo Fervenzón, foi enterrado na parte impia do
Sagrado. O lugar sagrado era pros que pagaban a bula.</span></div>
<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-73825529450867861292016-05-27T15:16:00.000-07:002016-05-27T15:16:02.555-07:00O CADAVER PANTASMA.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtNlZD1Lxh9UaOdCT5M1qPMeWmtyaEAfYK30Y-G5mLRW2O_tCjdBX589CHLPcW7a3zeksk1uLHCPLvxpO-LmMxcRtBfZreacdsf7i7BXMo6kxRw9eWiZzjlRgDGgpU_JqcNHFco86K6Tjm/s1600/DSC06115.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjtNlZD1Lxh9UaOdCT5M1qPMeWmtyaEAfYK30Y-G5mLRW2O_tCjdBX589CHLPcW7a3zeksk1uLHCPLvxpO-LmMxcRtBfZreacdsf7i7BXMo6kxRw9eWiZzjlRgDGgpU_JqcNHFco86K6Tjm/s320/DSC06115.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> O CADAVER FANTASMA</span><br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> En toda a ladeira, desde as Valiñas hasta Valdabutre, habia unha cuarta de neve. Subir desde a beira do Tuela foi unha aventura demasiado estresante. O cadaver que subiamos peasaba arredor duns cuarenta kilos, cousa que facia que cada tres ou catro metros tiveramos que relevarnos no seu transporte. O desnivel debia ser polo menos de un trinta por cento.<br /> Por fin cheguemos o alto do Marabón, lugar desde o que xa todo era costa abaixo, e tamén habia camiño de carros. Xa non era o mesmo. O cadaver podiase levar entre dous nunhas padiolas feitas a propósito, e os relevos eran mais espaciados.<br /> O chegar as Pombeiras, decidiuse descansar un pouco, pous a subida fora forte e o cargamento, camiñando pola neve, pesaba mais do normal. O friu tamen facia que se necesitera descansar, incluso os pantalóns habia veces que eran dificiles de doblalos polos xeonllos, endurapabanse debido a neve.<br /> Levavamos uns dez minutos descansando, sentados diante de unha fraga, o abrigo do vento que soplaba do norte, e o estar orientados hacia o sur o sol case nos adormecia.<br /> Fun a beira de un compañeiro a coller o mechero para encender o cigarro de “Celtas”, e o levantarme deime conta de que toda a roupa, estábese a encarouxar. Aquelo era perigoso, pous os sintomas eran todos os de unha incipiente conxelación. Empezemos a decirle a todos que tiñamos que pornos a camiñar pous podiamos ter problemas coa tardiña, pous o sol ia pondose e cada vez era mais dificil manter o calor corporal.e como consecuencia chegabase a un estadío de benestar incrible donde non se sentia friu e nembargantes a sensación de placer levaba a un a unha conxelación segura. <br /> Traballo nos costou os que nos dimos conta da situación, poder convencer ó resto da pandilla de que debíamos pornos a andar. <br /> Decidiuse que o cadaver iamolo deixar alí, pous como xa ia teso, pola noite conxelariase e o dia seguinte poderiamos volver por él con tempo e se facia falta transportaríamolo o lombo de un burro.<br /> Efectivamente, o dia seguinte volvimos o lugar onde deixéramos o cadaver, e a sorpresa foi gorda; alí xa non estaba.<br /> A neve arredor do lugar onde se deixara, estaba todo pateado, pisadas de lobos e tamén de botas de humanos. Aquelo tiña toda a pinta de que alí houbera unha trifulca entre homes e lobos, mais o cadaver non apareceu.<br /> Escanchados no burro voltemos o lugar, lamentandonos, do acaecido. A festa xa non a podiamos celebrar tal como estaba previsto, pous o cadaver da corza desaparecera.<br /> Pasado un tempo descubriuse que a farra, fixeranha os do lugar veciño que estiveran asexandonos o dia anterior.</span><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-47716265370277199902016-05-21T05:59:00.000-07:002016-05-21T05:59:35.789-07:00Diogenes buscando, con farol y de dia, un politico honesto.<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxFjhRpdtIe_JAkOimhIs30JX3x1_lFFV2F6fXnglG31eiSz6tHybrpwimCcRLymGTb7wvKRAfmqF9OSu3pNVCjCnHUnNfjiwtOBWHyRFJOqgt6W1WGr5Kz_2Gu4xbs7sEw8eA5Y2v0j6y/s1600/DSC02619.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxFjhRpdtIe_JAkOimhIs30JX3x1_lFFV2F6fXnglG31eiSz6tHybrpwimCcRLymGTb7wvKRAfmqF9OSu3pNVCjCnHUnNfjiwtOBWHyRFJOqgt6W1WGr5Kz_2Gu4xbs7sEw8eA5Y2v0j6y/s320/DSC02619.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<br />
<i><span style="font-size: large;"> Tengo un amigo que trabaja en una empresa ubicada en la ría de Vigo. En realidad él trabaja para una concesión de esa empresa, desde hace, según é,l un montón de años.<br /> Tiene trabajo todo el año, pero, siempre tiene que haber un pero, los contratos suelen ser en el mejor de los casos, de una semana, la mayoría de las veces son de un día. No puede protestar porque a los que antes que él protestaron, no les volvieron a llamar, pués siempre hay esperando treinta o cuarenta trabajadores para cubrir ese puesto.<br /> Otra de las razones que aduce para mantener el status, es la de que tiene críos pequeños y si se queda sin trabajo, ¿que va a ser de ellos? , pués seguro que no le vuelven a llamar.<br /> Esta situación me recuerda a una “peli” de los años cincuenta donde Marlon Brando es un rebelde dentro de un sindicato, y otra serie de TV que creo que se titulaba Kunta Kinte(No estoy seguro de que se escriba así, escribo de memoria)<br /> Cuando creía que la sociedad española había avanzado en este terreno, veo que me he equivocado. Mejor dicho hemos avanzado, pero hacia atrás. Nos pasa como a Sísifo, cuando lleguemos al fondo reiniciaremos el camino, hasta volver a repetir el ciclo.<br /> Lo triste de todo es que este ciclo depende de nosotros y no de dioses, ni de la Naturaleza o de los eclipses de sol. Pienso que la mayoría del genero humano, por unas razones o por otras, solo podrá avanzar en círculos elípticos, si es capaz de romper los círculos circulares.<br /> Lo del trabajo, depende de nosotros y de las leyes que regulen esto (sin leyes aquí no funcionamos y aun con ellas tendemos siempre a lo mismo)<br /> Necesitamos políticos valientes que sean capaces de imponer el bien común sobre ambiciones particulares o corporativas, con leyes justas y honestas, que destierren toda esta miseria.<br /> Las empresas deben obtener beneficios, proporcionales a su esfuerzo tanto personal como económico, siempre contribuyendo al bien común con los impuestos justos y equitativos, JAMAS ABUSIVOS.<br /> A mi amigo le he dicho que es él el que debe coger las riendas de su destino, y no dejarlo en manos de aquellos que todo lo hacen en nombre de una hipotética patria, muchas veces desconocida.</span></i><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-37217496998660602862016-05-17T12:59:00.000-07:002016-05-17T13:06:50.851-07:00DIA DAS LETRAS GALEGAS<br />
<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQFkLj2PXmYbCeu3xTmuAqufA0oOoT__gUHBJq9N_IDyQpgKqvnD0rDhe0MIpsjJyTYD7vMh_URLPWK_3WyVdHxWWyLAFVd7NeqS5jQ8PvrOhRd04GlLMiOnMEMWejknsabdjatjCa7X0C/s1600/DSC02602.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQFkLj2PXmYbCeu3xTmuAqufA0oOoT__gUHBJq9N_IDyQpgKqvnD0rDhe0MIpsjJyTYD7vMh_URLPWK_3WyVdHxWWyLAFVd7NeqS5jQ8PvrOhRd04GlLMiOnMEMWejknsabdjatjCa7X0C/s320/DSC02602.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<span style="font-size: large;"><br /></span>
<span style="font-size: large;"> Hoje, día das letras galegas, eu tamén quero rendir unha homenaxe, mais no idioma da Alta Xeabra, se deus non me da a entender que o estou facendo mal.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Como un xa anda un poco encurocado,porque os anos no la perdoan nin o cristo-negro que diría o tí Dario, cando estaba diante do SEÑOR cura, por si era o caso de que se necesitera o certificado de boa conducta, que de aquela era cousa dos cregos, ou que lle dixeran a un que era, algo “rojillo”, cousa que queria decir que era irreverente, e que o mellor era chamarlle a atención sen desleixalo.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Habia na miña terra un home revesgado, que de cando en vez puña os tildes enriba das ies, decia unha vez que estaba atarabancado nun pitareco demasiado gordo para sair del por culpa do alabeo do castañeiro no que estaba buscando un bulló do magosto feito na troba do mesmo arbol, por culpa de unha sacada de casca para fecer un zerrungón, daqueles que se ouvian desde a Moimenta. </span><moimenta br="" cando="" daban="" le="" nbsp="" no="" sancibrao.="" se="" voltas=""><span style="font-size: large;">Todos sabedes que o entrecasco dos castañeiros é dun color acafetado, e dun sabor parecido e amargante case como agridoce, cousa incrible.<br /> Buscando nas arraigadas dos amieiros nas bordas dos rius, moitas veces en vez de lontregas, collianse trutas, daquelas que os antergos chamaban bácoras, e os templarios camelas, cousa que adoiteron a chamar tamén or falantes dos arxinas das canterias, arraigados no norte de Portugal. Estes homes levaban nas entretiñas os gogos gordos da fala, coa que non querian ser descubertos.<br /> O Xosé do ti Alexandre(outros dicen que o Pepe da Manuela), unha vez que ia a abrir a poza da auga o chegar a beira do bocal atopouse cun sanguiño dunha boa e regular envergadura, o noso amigo non se le ocorreo mellor ocurrencia(que diria Cervantes), que facer uns atributos masculinos, para intertar vendelos o dia da festa mayor. El decia que expostos nuns cordeis atravesados na aira das, Pirlas podia facer que se venderan, pous era cousa novedosa na comarca despous de xogar o xogo da chapas.<br /> O baile escomenzou, cando o gaiteiro Luis, atacou a Empreñadora, o Silverio tocou o bombo, e xa non recordo quen tocaba o tambor.<br /> Na hora da Muiñeira e xota, os bailantes, tiñan solo unha idea: era a de non caerse. </span></moimenta><br />
<moimenta br="" cando="" daban="" le="" nbsp="" no="" sancibrao.="" se="" voltas=""><span style="font-size: large;"> O ti Carlos decia que non baiñlaba ben, mais que bailaba moito e nunca caera.</span></moimenta><br />
<moimenta br="" cando="" daban="" le="" nbsp="" no="" sancibrao.="" se="" voltas=""><span style="font-size: large;"><br /></span></moimenta><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-23101913160253346552016-05-11T10:19:00.002-07:002016-05-11T10:19:37.801-07:00<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9k-lJncdY4J92EU0Kuh-_OwZHr9Nei7V9wVaY-Agj9_H8vGzDENHTYLBiGluVvGvujYyMgCBaxhNqzy5PQAtWcVNe_J3TgIt2ATuvEHI0DbUD7cuWKhc4kJJdjYk22na7P5RhQJYK_Xq9/s1600/DSC02583.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEj9k-lJncdY4J92EU0Kuh-_OwZHr9Nei7V9wVaY-Agj9_H8vGzDENHTYLBiGluVvGvujYyMgCBaxhNqzy5PQAtWcVNe_J3TgIt2ATuvEHI0DbUD7cuWKhc4kJJdjYk22na7P5RhQJYK_Xq9/s320/DSC02583.JPG" width="320" /></a></div>
<br /> RECUERDOS DE LA MILI<br />
<br />
<br />
Hoy toca una historia del abuelo Cebolleta.<br /> Me ha venido las mientes un acaecido de la mitad del siglo pasado, cuando este próximo abuelo, que hoy quiere emular al abuelo Cebolleta, que decia que si no jugaba Kubala no habia nada que hacer.<br /> Vereis, estaba yo haciendo lo que de aquella se llamaba el servicio militar, mas conocido por “la mili”, seguramente ya estaba a la mitad del contrato obligatório con el Ejercito, contrato por el cual, teniamos la obligación de defender el pais, a cambio de lo cual no te pagaban nada. Eso sí te daban la comida y cama gratis, a cambio debías obediencia ciega a tus superiores. ¡Hay de ti si no lo hacias!.<br /> Aquel dia me tocó Vigilancia, cosa que mas tarde hacia la Policia Militar. <br /> La vigilancia consistia en eso: vigilar a los soldados por las calles de la ciudad, y de alguna manera procurar que no se desmadrasen, cosa de por sí bastante improbable dada la dureza del código militar imperante.<br /> Bien, aquel dia, yo con una patrulla, “apatrullaba” la ciudad militar en la que estaba. En uno de los dos cines que habia, proyectaban la pelicula famosa que tenia por titulo Lo que El Viento se Llevó, pelicula que la proyeccion duraba, yo no recuerdo bien pero creo que por lo menos dos horas. Quiere esto decir que cuando salimos ya era de noche y los soldados ya estaban recogidos en los cuarteles. Habia que aprovechar, pués los componentes de la vigilancia entraban gratis.<br /> Era una hora poco usual para que los soldados estuviesen en la calle. Para ir al cuartel teniamos que cruzar casi toda la ciudad. Buscamos la calles menos concurridas evitando encuentros con jefes que nos pudieran echar la bronca.<br /> Al pasar por una de las calles, en un cruce y sin previo aviso, nos encontramos con un militar muy alto y que caminaba un poco a trompicones. Nos dimos cuenta que era el General Gobernador de la Plaza. Como nos habian enseñado nos cuadramos delante de él y le dimos la novedad de la vigilancia. Entonces el General , llamándome a un lado, me ordenó que mandase la patrulla para el cuartel y que yo le acompañase a la Ciudadela, donde él tenia la residencia.<br /> Sirviéndole prácticamente de bastón, y evitando que cayese, pués la intosicación etílica era de padre y señor mio, llegamos al recinto militar, que ya tenia las puertas cerradas, cosa que me trajo algún quebradero de cabeza.<br /> Al llegar al portón llamé al timbre, y por el otro lado contesto un soldado que estaba de guardia. Le dije que abriese la puerta, que yo era de la vigilancia y necesitaba hablar con el Jefe de Guardia, a lo que él me pidió el santo y seña, cosa que yo no sabia ni tenia por que saber, el General que estaba al lado le soltó un berrido llamándole algo feo, y exigiendo que abriese, cosa que empeoró la cosa, pués el soldado pensó que eramos un par de borrachos dando la murga.<br /> Tuve que convencerle que avisase al oficial de guardia para que viniese al portón, cosa que al final hizo.<br /> El oficial debia estar medio dormido pués vino de bastantes malas pulgas, soltando sapos y culebras por su boca, cosa que cambió de súbito al reconocer a mi acompañante.<br /> Saludo gordo y mandar formar la guardia para el General, que se dirigió a mi diciendome que nos les hiciese ni puñetero caso, y que le acompañase a su de guardia y le acompañé a su residencia, donde dándome las gracias y pidiresidencia. Le seguía sirviendo de cayado. Así fué, pasamos por el cuerpo dendome mi nombre me dejó marchar a mi cuartel, sin antes ordenar que me llevasen en un coche oficial.<br /> Cuando volví a cruzar el cuerpo de guardia, estaba tada la guardia, con un teniente al mando esperando que saliera. Querian saber todo lo que habia pasado. Cuando les dije que el General quería que me llevasen en un coche a mi cuartel, aquello fué algo descojonante, pués no habia por allí ninguno. Decidí irme caminando, pués era cuestión de media hora de paseo.<br /> Alllegar a mi cuartel tuve que contar la historia al capitán de cuartel que ya sabia la noticia por mis compañeros de vigilancia, bebimo unas birras contando las aventuras, delante del soldado encargado del hogar del soldado, que fué obligado a abrir el bar para la cosa de las birras-<br /> Mi relación con el General no terminó aquí, pasado un tiempo volví a tener un encuentro con él, cosa que fué bastante agradable, aunque hubo quien dijo que yo era el recomendado de Jefe.<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-33744695539794961552016-04-09T07:55:00.000-07:002016-04-09T08:00:41.383-07:00<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd4MbJ4F9IHnD664h3pIEjngU3KKZdLpMYH_6N7jLhhvqUP34OyQx4fLGJ4Zga9tagE7R7rja_LgYRlMSS1mlmFAxVzOQVjkarPQ3GKt3k-vb1xksxySGr7Zwi2UU62paTo_SgIGz_rQYm/s1600/DSC02678.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjd4MbJ4F9IHnD664h3pIEjngU3KKZdLpMYH_6N7jLhhvqUP34OyQx4fLGJ4Zga9tagE7R7rja_LgYRlMSS1mlmFAxVzOQVjkarPQ3GKt3k-vb1xksxySGr7Zwi2UU62paTo_SgIGz_rQYm/s320/DSC02678.JPG" width="320" /></a></div>
<i><span style="font-size: large;">¡¡¡ HAI QUE ELEXIR COMO SECRETARIA XERAL DE PODEMOS GALICIA A</span></i><br />
<br />
<span style="font-size: large;"> <b>CARMEN SANTOS QUEIRUGA!!!</b></span><br />
<br />
<br />
<br />
NUN MONTE GALEGO, ESTA MAÑÁ CANDO VI CORRER POLO MEDIO DOS EOLICOS UNHAS CORZAS. O PREGUNTRLLE A UNHA O PORQUÉ DAQUELAS CARREIRAS, DIXO QUE TIÑA QUE CHEGAR AXIÑA A UN LUGAR CON WIFI, POUS QUERIA VOTAR NAS ELECCIOÑS DE GALICIA DE <br />
<b><span style="font-size: large;"> PODEMOS </span></b><br />
<br />
<b> <u> A CANDIDATURA DE UN MAR DE XENTE </u></b><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-67255056222816384822016-03-03T04:24:00.002-08:002016-03-03T04:24:59.216-08:00QUIERO MORIRME YO SOLO.<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMtFq0C76ny02_0lhcHfS8uxsJ3T3DhKTkyIM7ub9yAT-kFFBrLcJJwOMoD7PMMl-8Cww-fdTaJtNc80sHzKybDtZwgZukiL8Kqaj_mdRN6mcoJaA413ydTAvR7YGaAeGJuxzbrK-oMfPX/s1600/varios-09-2010+104.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhMtFq0C76ny02_0lhcHfS8uxsJ3T3DhKTkyIM7ub9yAT-kFFBrLcJJwOMoD7PMMl-8Cww-fdTaJtNc80sHzKybDtZwgZukiL8Kqaj_mdRN6mcoJaA413ydTAvR7YGaAeGJuxzbrK-oMfPX/s320/varios-09-2010+104.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
<span style="font-size: large;"> YA HA EMPEZADO EL DESAHUCIO DE LAS VIDAS DE LOS PENSIONISTAS.</span><br /><span style="font-size: large;"><br /> Siempre, o casi, escribo, por lo menos lo intento, en el Galaico-portugues-sanabrés de la tierra de mis antepasados. Pero en esta ocasión quiero hacerlo en el idioma castellano por si alguien lee esto y pone la disculpa de que no se entera por no conocer en que idioma está escrito. (También puede ser que ese alguien, no se entere de ninguna manera, sin ser culpa del idioma).<br /> Aquí el desahucio de la vidas de los pensionistas esta en manos de la Conselleria de Sanidad.<br /> Intentaré explicarme : Los hospitales en Vigo los están llevando fuera de la ciudad(como aquellos ghetos de leprosos) y como consecuencia de tal situación el mero hecho de acercarse a él ya es un problema. No todos tienen coche, los servicios de autobuses, suelen andar a su aire. Encima, los que se acercan en coche no tiene donde estacionarlo, y lo de ir y venir e taxi es excesivamente gravoso para unas economías ya de por sí deterioradas.<br /> En Vigo en los últimos años se han habilitado dos hospitales en Valladares y en la zona del Meixoeiro. Mi sorpresa vino cuando me enteré que el Xeral era cerrado, con el consiguiente traslado del personal a los mencionados. No ha quedado en el centro nada que pueda ayudar a una urgencia urgente. Pude darse el caso que cuando llegue el paciente a cualquiera de los dos nuevos ya sea tarde. <br /> En principio decían que el edificio del Xeral estaba obsoleto, después de haberse gastado hace muy poco tiempo un dineral en, por lo menos la fachada. Ahora resulta que quieren llevar al viejo Chuvi, la ciudad de la Justicia. Parece que para eso no está obsoleto. Yo me pregunto, porque no al revés. De todas formas la Justicia tiene un par de buenos edificios en la calle Lalin y son todavia nuevos.<br /> Continuemos con el desahucio, estos días una molesta gripe se habia apoderado de mi cuerpo, nada particular, hasta que una tarde la fiebre se puso en 38º . Sabia que no debía tomar un determinado analgésico, pues soy consumidor habitual de Sintrom, y ese en concreto ya sabia que no debía usarlo, pero entre los restantes también podría haber alguno que hiciese el mismo mal efecto. <br /> Como no era una cosa muy grave, pensé que por teléfono podría solucionarlo, que el galen@, me dijera cual podía tomar para bajar la fiebre. Aquí pasó como a Don Quijote y Sancho, que con la iglesia había topado. Después de pelearme con una o varias máquinas, conseguí hablar con un auxiliar, que me dijo que tenia que pedir cita y que dada la hora tenia que ser para el día siguiente, le explique lo mejor que pude que solo quería saber que analgésico debería tomar para que no interfiriera con el Sintrom que estoy tomando. Pués que no<br /> Solución voy al centro de salud a urgencias, así lo que podía soluccionar una llamada en dos minutos, llevaría, a mi una hora ocuparía unos minutos largos a un galen@, solo para hacer una pregunta. Bueno, pienso, de paso me pueden auscultar la garganta y decirme como va la gripe.<br /> Llego al centro de salud, en el mostrador pido la consulta “urgente”, me encamino hacia la planta correspondiente, en el camino me cruzo con el Galen@, que me corresponde que se iba le explico que, que bien que está ahi y que voy por lo que ya he relatado. Llevaba prisa, ya había terminado su jornada y yo debería darme prisa pués no tardarían en cerrar el centro, con lo que yo ya me veía en urgencias de uno de esos nuevos hospitales. A saber que pasaría.<br /> Me recibe el-la responsable de urgencias ese día, me pregunta que qué me pasa, le digo que tengo una buena gripe, cosa que asusta y lo primero que hace es ponerse una mascarilla.<br /> Me dice que analgésicos debo tomar y punto final.<br /> Yo esperaba que por lo menos me tomara el pulso o la fiebre. Pero ni por esas.<br /> Es decir, la gripe se está retirando gracias a las defensas de mi cuerpo, pero no a la sanidad.<br /> Todavía estoy echando de menos aquellos médicos, mas o menos de mi edad, que se convertían en amigos, y que eran capaces, en medio de la calle de pararse contigo y preguntarte como te trataba la vida.<br /> Esto me lleva a una reflexión: Aveces nos quejamos de los políticos (con razón), pero no nos damos cuenta que somos nosotros mismos los que mas colaboramos al deterioro de las cosas, por pereza o por abandono.</span><br />
<span style="font-size: large;"> Ah, a aquellos médicos de mi edad, pocos de los actuales le llegarían a la suela de los zapatos</span><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-208379586595672022016-02-25T13:32:00.001-08:002016-02-25T13:53:08.880-08:00¿SON GILIPOLLAS? <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk6rHqH-1WwdiMfed__A2oeNakZz910sv-92cJIItLJctVr4ajLQshtXMLvZ92wIOsKO7PQmg2uM2s1NZLn3JWLcUFV4IwQYL7WKVRabu9SOHahceAUae04QF85JKBSBLAIho1XDM_ADht/s1600/varios-09-2010+077.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhk6rHqH-1WwdiMfed__A2oeNakZz910sv-92cJIItLJctVr4ajLQshtXMLvZ92wIOsKO7PQmg2uM2s1NZLn3JWLcUFV4IwQYL7WKVRabu9SOHahceAUae04QF85JKBSBLAIho1XDM_ADht/s320/varios-09-2010+077.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<style type="text/css">p { margin-bottom: 0.25cm; line-height: 120%; }</style>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Acabo de escuchar
unas declaraciones del Sr.?, Sanchez en la cadena Ser preguntandose
por su hipotetica pinza Podemos-PP., que me parece que solo está en
la mente de él mismo.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Mire Sr.?Sanchez,
no soy un perro flauta.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Soy un Yayo
flauta.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Pero, como todos
los Yayos flautas de este país que estamos simpatizando con Podemos,
y en muchos casos colaborando con ellos, NO SOMOS JILIPOLLAS. No se
confunda. La jilipollez debe andar por otros barrios.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Un viejo como yo,que
en una ocasión cumpliendo con la ineludible obligación del famos
servicio militar llamado “mili”,cosa que sucedió en la cuarta región militar con
capitania general en Zaragoza, cuyo mando ostentaba un general
llamado Muñoz Grandes, tuve que cubrir, de forma obligada una misa
en la catedral de la plaza, en la que el que mandaba era un general
llamado Hernandez Moure. La anécdota era que los que cubriamos la
misa en la catedral, nos habia dotado con una bala a cada uno. Eso si
el arma era un Mauser. El huesped era Franco.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Mas tarde, en un
referundum habido a raiz de los veiticinco años de paz, esta era la
disculpa, pero en realidad, lo que se dilucidadaba era la forma de la
proxima jefatura del estado. Un montón de amigos, nos dedicamos en
Barcelona a ir votando por todos los colegios donde se votaba. Solo
hacia falta llevar el dni. Un ejemplo la mayoria no estabamos
empadronados en esa Gran Ciudad que es Barcelona.Queriamos hacer valer nuestro derecho diciendo que no. No funcionó, pero nadie dijo nada.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Vino la muerte, en
su cama, del capitán general, y empezó lo que ahora se llama
democracia, primero con Adolfo Suárez, Calvo Sotelo y la arribada
del Sr? Gonzalez. (Joder como nos engañó)</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;">Creimos a pies y
juntillas lo que decia y lo que iba a hacer. Casi trece millones de
españolitos le votamos. Ahora nos damos cuenta de que nunca debimos
hacerlo.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> A éste le sucedió
Aznar, ..vaya por Dios. Menos mal que no le voté.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Llegué a creer en
Zapatero, por lo menos hizo alguna cosas bien sobretodo en relación
con libertades, pero nefasto con la verdad economica y el
sometimiento a poderes externos.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Ahora se finiquitó
el nefasto momento de Rajoy, con su indolencia manifiesta.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Viene usted, Sr?
Sanchez, ahora a contarnos unas milongas, y a salvarnos de no se sabe
muy bien que demonios que solo están en la mente de ustedes y de una
derecha aparentemente renovada, pero solo en la capa exterior.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Como usted habrá
deducido, estoy desencantado con los cantos de sirena de ustedes los
socialistas, aunque me consta que hay mucha gente de buena fé,
honestos y que quieren lo mejor para la gente de nuestro pais, pero
los que se han montado y traspasado las llamadas puertas giratorias,
parece que o bien no le dejan o bien usted no quiere.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> Por lo tanto
dejenese ustedes de gilipolleces, y nos nos tomen por TONTOS, por lo
menos no a todos.
</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<span style="font-size: large;"> SEAN HONESTOS,
SINÓ CONSIGO, SEANLO CON SUS ANTEPASADOS.</span></div>
<span style="font-size: large;">
</span>
<br />
<div style="line-height: 100%; margin-bottom: 0cm;">
<br /></div>
<div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-6157513649810921166.post-31634599711524748782016-02-23T15:41:00.001-08:002016-02-25T08:17:59.573-08:00UTOPIAS, BENDITAS. <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFiwc427Q9GOZH5h-hEGbIUYAS_cJ9t0Qi4kGOCORPv5Ury2SeGJ2VJVwXozzyA_Bj37painOHBSCYB3HsLusFwboajSx3mZ2us1APMmgkdhP-qNtWTX6RwA_Y_0KIT9a86IbwqfcKzehg/s1600/varios-09-2010+105.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiFiwc427Q9GOZH5h-hEGbIUYAS_cJ9t0Qi4kGOCORPv5Ury2SeGJ2VJVwXozzyA_Bj37painOHBSCYB3HsLusFwboajSx3mZ2us1APMmgkdhP-qNtWTX6RwA_Y_0KIT9a86IbwqfcKzehg/s320/varios-09-2010+105.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
Queridos amigos:<br />
<span style="font-size: large;"> Esto con formato de carta dos tempos dos vosos avós, solo é para contarvos algo que hoxe mesmo me acaba de pasar. (suceder). <br /> Estabamos a falar de politica, de como o asunto dos que queren manexar a cousa publica (diñeiros). Eu nun momento dixen: Hai que remar todos na mesma dirección, pous se cada cual rema do xeito que cada un pensa que mais le combeń, o barco non se move.(esto viña a conto de que ás veces nos eidos politicos, pasa coma no futbol, cada individuo sabe cual é a mellor selección.<br /> Como estabamos a falar de politica e eu o parecer son un incauto nese eido, e parece (xa case me convencen) que ahi non me manexo ben, dixome un dos contertulios: “é que a politica é así”, comentário o que eu contestei, entón a politica é unha MERDA.<br /> Home tampouco te poñas así, fecemola o mellor que podemos, cousa que me dou pé para decir: se eso é o mellor que podeis, deixaio, seguro que sen politicos a cousa funciona mellor(Levamos dous meses sen governo e a cousa furrula).<br /> Outro dixome que o que eu pretendia era unha utopia, que como tal era irrealizable. O dia que algún intente por a camiñar unha utopia, terei forma de comparar, hasta agora solo coñezo maneiras de intentar FODER o veciño con verbas altisonantes.<br /> No transcurso da pasaxe do xenero humano pola faz da terra (faz convesa)houbo bastantes personaxes, hoxe adorados por unha cousa ou outra, que tenteron convencernos de que as utopias eran realizables, e a maioria deles foron queimados, crucificados ou fusilados, dependendo da época.<br /> Sei de boa tinta do arrepentimento dos enterradores de utopias, cando estan no leito da morte. Berran como cordeiros o coñecer o destino no que non poden usar os papeles impresos pola fabrica da moeda. Non quero que sexan perdoados hasta que último desgraciado por culpa deles olvide as desgracias pasadas.(mellor arranxalo agora, por se non hai mais aló)<br /> Solo vou poñer un exemplo: No mundo hai un “futimen” de xente pasando fame. No mundo hai un “futimen” de comida que se tira. Alguén con unhas grandes tragadeiras(os que axudan) e alguén con ganas de pasalas putas no leito da morte por FODER os veciños, son os que argallan a maneira de foder os veciños en beneficio propio.<br /> Polo tanto, eu son UTOPICO quero seguir sendo-o, quero que non haxa naide sen recursos de subsistencia, e quero que todos teñamos como minimo un pasar medianamente decente, e que ningún fillo da p. acumule cousas que valan mais do que un traxe de pino.<br /> Os politicos que eu quero, solo serviran se traballan a coito sobre estas premisas, de outro xeito, fareime ANTISESTEMA.<br /> QUERO PENSAR QUE A EMIGRACIÓN ACTUAL É TAN HONESTA COMO A EUROPEA NOS SIGLOS PASADOS.(Siria)</span><div class="blogger-post-footer">Val dos Marcos, un lugar pobre, pero inolvidable</div>Xabres da Teixeirahttp://www.blogger.com/profile/11413468478957255907noreply@blogger.com0