Hai días que é muto millor non erguerse. Se non o creédes, leéde o que sigue. Podemos decir que xa pasou mais de medio século, que pasou en Val dos Marcos, é que todo parecido coa realidade quédase pequeno, ainda que esté fabulado.
Naquela mañanciña dun fermoso día do mes das flores, ó noso heroi, saiu da cama xa un pouco tarde, ainda que le prometera a seu pai madrugar, para ir a abrir a poza do prado de Lagoas.
Tirou as mantas pra trás, encasquetouse dentro das calzas, puxo os carpíns é os zamancos non aparecian pos ningures. Lembrou que os deixera no cimo da escaleira para non facer ruido cando ia a cama.
Arrenegando de todo, saiu ó cimo da escaleira a buscar os zocos. Cando pasaba polo estreito tramo que separaba a cociña dos cuartos, cos calcetíns de lá nos pés, e enseñando parte das unllas, que mais ben parecian sachos, ou garras de aguia, notou unha certa humidade nos pés, e con asombro, viu que nin chovía nin se esperaba que chovera. O sol xa cáseque aplastaba a un contra o chao. Colleo os zamancos, sentouse no último balzón da escaleira coa idea de calzarse.
- ¡Mal raio parta as pitas! – berrou- ¡sé puxérades tantos hovos, como merda deixais, naide pasaría fame!.
O noso amigo o sair fóra pisara caseque todos os cagallóns, que as pitas foran deixando, onde alguén les púxera uns graos, a entrada.
Limpou contra os balzois os calcetíns dándole unhas zamarradas para facer saltar os excrementos, é durante uns segundos o fedor arredor del era terrorífico.
Cos calcetins apastrocados e fedorentos, encasquetou os zamancos, e aiqui veu un segundo e monumental cabreo. Un deles estaba sen amalló, cando se decatou viu que a cadeliña nova estaba no fondo da escaleira, ensarillando cunhas mazarocas de millo, un gorgullo dentro dunha cunca, é o amalló o lado.
Baixou todo encabuxado coa idea de atizarle a cadeliña unha patada, mais ésta prevendo o que ia pasar liscou pro curral, él tentou seguila e no medio do esterco que deixaban os porcos cada día, quedoule atrapado o zamanco por non telo amalloado.
- ¡Desgraciada a vida dun pobre labrego!- dixo volvendo a buscar o zoco, evidentemente volvendo a por a remollo os calcetins, que naquel momento xa non se sabia o que eran.
Desde a entrada da corte dos porcos, un marrano estabao a mirar con cara asombrada, como decindo ¡este tiu é parvo!.
Limpou o zamanco na maseira onde comían os porcos, pois alí quedara un estúrrio, que se semellaba algo a auga chea de lama.
-¡Pra que vos fódais!- dixo mirando con noxo os porcos.
Saiu do curral coa aixada ó lombo, e nada mais por un pe na rúa, o primeiriño que pisou foi unha bostarega coma un cesto, que habia na porta da corte das bacas.
-¡Estes bichos tamén só fan que facer esterco!- Agarrou unha espalladeira e recolleu a bostarega pra dentro da corte, pois como se decia hasta o esterco escaseaba. O esterco en Val dos Marcos, tamén era un ben escaso. Unha vez escoiteile a un paisano da zona decir que si a merda valera cartos, os pobres naceríamos sen cú.
Hai noticias de que o noso amigo, abriu a poza, regou o prado, e cando volvía para a casa atizoulle co mango da aixada no lombo a outro rapaz que se rira del por culpa dos zamancos. ¡ Eran catro ou cinco números mais grandes có seu pé!
Jasús...
ResponderEliminarMi má, si que tivo mal pé ese día (je, je, je)
De todos xeitos os animaliños non lle tiveran a culpa de nada...
Bicos
Daquela o asunto era ansina, tódolos animais se axudaban uns os outros.
ResponderEliminarBicos-