ESTO NO CAMBIA.¿ES COSA DE HUMANOS?.
¿ Subiré con trabajo al palacio que habita la justicia,
o marcharé por el torcido sendero del fraude
para asegurar la felicidad de mi vida?.
.....Todo lo que oigo me hace creer que de nada me servirá ser justo si no adquiero la reputación de tal, y que la virtud no tiene mas que trabajos y penalidades que ofrecerme. Se me asegura, por el contrario, que alcanzaré la suerte más dichosa, si sé conciliar la injusticia con la reputación de hombre de bien. Yo debo atenerme a lo que dicen los sabios, y puesto que afirman que la apariencia de la virtud puede contribuir más a mi bienestar que la realidad de la misma, acepto resueltamente este camino; vestiré formas exteriores de virtud, y llevaré detrás de mi el zorro astuto y engañador del sabio Arquiloco. Si se me dice que es dificil al hombre malo ocultarse por mucho tiempo, responderé que todas las grandes empresas tienen sus dificultades, y que, suceda lo que quiera, si deseo ser dichoso, no temgo otro camino a seguir que el trazado por los discursos que oigo. Por lo demás, para escapar de las pesquisas, no me faltarán amigos y complices. Hay maestros que me enseñarán el arte de seducir con discursos artificiosos al pueblo y a los jueces. Emplearé la elocuencia y, a falta de ella, la fuerza, para escapar al castigo de mis crimenes. Pero ¿la fuerza y el artificio pueden algo contra los dioses?. Si no hay dioses o si no se mezclan en las cosas de este mundo, poco me importa que conozcan o no lo que yo soy. Si los hay y si toman parte en los negocios humanos, yo solo sé de oidas y por los poetas que han escrito su genealogia; y precisamente estos mismos poetas me dicen que es posible aquietarlos y aplazar su cólera por medio de sacrificios, de votos y de ofrendas. Es preciso creerlos por entero o no creerlos en nada; y si es cosa de que se les ha de creer, seré criminal y con el fruto de mis crimenes haré sacrificios a los dioses. Es cierto que siendo justo nada tendria que temer de su parte, pero tambien perderia las ventajas que ofrece la injusticia, mientras que gano indudablemente en ser injusto; sin que, por otra parte, pueda tener nada de parte de los dioses, si procuro acompañar mis crimenes con votos y suplicas. Pero seré castigado.............
Aunque esto ha sido escrito hace más de dosmilquinientos años, tine mucha actualidad. Parece mentira que el genero humano siga siendo tan egoista e insolidario como siempre.
¿Será cuestión de educación?.
jueves, 23 de octubre de 2014
viernes, 17 de octubre de 2014
AS CORRUPTELAS VEÑEN DE MOITO TEMPO ATRAS
Queridos amigos:
Nestes tempos de moral relaxada sobre todo baixo o punto de vista económico donde ó parecer os próceres da politica nacional, casi non se salva ningún, polo coñecido hasta agora, e para desgracia nosa, debe haber unha enorme cantidade de meteduras da man no publico sen coñecer e que ó peor non se chega a coñecer, é o que é peor seguro que prescribe a efectos legais. Desgraciadamente as leis fannas os mesmos que despous as van transgredir.
Estan aparecendo corrupcións, e corruptelas en todos os estamentos socias, que naide entenda mal, na cúpula dos mesmos. Os curritos siguen sendo honrados.
A corrupción é a maneira de facer diñeiro rápido, e eso moitos aprendenho rápido. As mentes que inda teñen moito que formarse toman nota. De todolos xeitos, toman nota e queren emular a aqueles que o fan e viven ben.
Este rapaz de vinte anos que apañeron estes dias, facendo de intermediador entre os empresarios, autoridades locais e a elite da politica a nivel nacional. Incluso fíxose pasar como delegado real nalgún lugar.
Vendo todo esto, veume a memoria unha anecdota que correu polos cuarteles na época na que eu fixen aquel servicio militar obligatório.
Xa daquela falabase dos 3 + 2 % que os alcaldes das grandes ciudades cobraban das obras que se facian nos seus condominios.
A anecdota en cuestión, que por un lado da unha idea do inxenio e pilleria, que parece consustancial os españoles desde os tempos do século de ouro é a seguinte:.
“Nun cuartel de Canarias, deuse o caso de un soldado que todalas semanas recibia un par de “giros” de, entre 100 e 150 pesetas, no principio dos sesenta do século pasado.
Chegou un momento en que os mandos daquel cuartel, alertados por algún correveidile, empeceron a sospeitar algo raro. Pous o tal soldado recibia estes “giros” procedentes de todolos puntos de España.
Chamado a capitulo o interfecto, confesou como facia para conseguir que le enviaran aquel diñeiro de varios lugares.
Todolos dias buscaba nos medios da escrita nacional, na páxina das esquelas mortuorias, polas que se enteraba dos fallecimentos.
Nas esquelas enterabase dos nomes completos, domicilio e anos dos fallecidos. Procuraba, con preferencia, aqueles que eran das zonas rurales, e que non foran demasiado maiores.
Unha vez que tiña esa información, mandaba unha carta, a nome do morto, moi cordial e algo choromicona, decindole que estaba na mili, que alí non se comia demasiado ben, e que se podia devolverle aquelas 100 pesetas que un dia le deixara, naquel bar tomando uns viños. Se los enviaba agradecerialo pous xa sabia él como era a “mili” e que sempre se andaba sen diñeiro.
A maioria dos familiares, cando recibian a carta, non se preguntaban nada, corrian o posto de correos mais cercano e facianle un “giro”. Eran cantidades pequenas, e o mellor era verdade.
Xa vedes como anda a cousa, xa desde antes de que Xerión reinara na Coruña.
viernes, 3 de octubre de 2014
LABREGO INCIPIENTE ANOXADO
UN APRENDIZ DE LABREGO ANOXADO
Ano, de non gracias,
mil novecentos noventa e catro mas vinte. Está enfurruñada conmigo,
penso eu, ainda que ó mellor tamén é con alguén mais.
Dediqueille todo o
veran, os tres meses, incluidos os dias roubados a primaveira e o
outono.
Trateina co mor
dos cariños, cariños que eu coñezo e que o mellor non son os
debidos, labrada con xeitiño, estercada co que din é o mellor, o
esterco de vaca, en fin traballada con todo o esmero que un profano
con ansias de facelo ben pode por sobre ela mesma. E viroume as
costas.
Non me queixo por
min, porque en definitiva son un verme pequeño e sinxelo, queixome
tamén por aqueles que me acompañeron na aventura.
Amiga Gea, eles non
tein a culpa, de que non me queiras, mais, o vengarte de min tamén o
fixeches deles.
Pode ser que ó
mellor, sufriras presións de Cibeles, non cho sei,(por aquelo dos nomes) pous os vosos
designios solo vos os sabedes. O caso é que por unha cousa ou outra
non nos axudestes muto.
O problema
estendeuse a toda a Alta Xeabra. Por referencias, pasoulles a todos,
ou case, o mesmo.
Mira, os tomates.
Os tomates full.
Os pementos. Os
pementos igual.
As fabas, tres
cuartos do mesmo. Inda teñen flor algúns, e o maio xa vai a punto
de voltar.
Uvas, as que non
tiñan mildiu, tiñan botrite e algúnha carallada descoñecida.
Cando chegan os
fungos, todo prometia. Colliamos os Boletus edulis, con magnifica
planta, rechonchos e con chapeu como di o Raxoi que manda deus, mais
unha vez que chegaban a casa deixaban de ser.
As Lepiotas o
mesmo.
As mazás,
apodrecian na mazaira. As peras igual.
Amiga Gea, coido
que te estás trabucando. Os teus inimigos non somos nos, pequenos e
vulgares vermes que escarbamos na tua casca. Fíxate ben, que non son
os nosos anceios e traballos os que fan que te sintas mal.
Date unha volta por
outros lares,lares que non te cuidan, deitan sobre tí todo tipo de
detritus, acompañados de gases inconfesables, e non lles importa un
carallo a túa dignidade, solo pensan neles mesmos.
Fixate se son
cabróns que se rouban uns os outros, mais todos eles uns e os outros
rouban-nos a todos, Incluida ti amiga Gea.
Fala co coxitranco
dos pés alados que coido que o coñece todo, ou polo menos escoita
daiqui e dalí, que che conte o que sabe, e de paso pasasnolo, pous
podemos subilo o facebuque ese.
Unha beijoca
cariñosa, e perdoa a maneira de dirixirme a tí. Xa sabes da miña
torpeza.-
Suscribirse a:
Entradas (Atom)