¡O RATIÑO! ¿QUÉ?

 Era un neno bastante bo. Non daba muta guerra ós pais. Portábase ben cos “profes” de preescolar. Tiña moitos amigos na escola. Era un neno engaiolante, sempre contento, sempre disposto a xoldra, e animoso nos xogos.

 Chegou a época de cumplir sete anos. Tivo festa. Regalos e convidou os amigos a unha merenda na que se encheron de tarta de chicolate e outras cousas.

 O dia seguinte do cumpleanos do amigo, imos le chamar Breogan, cado se ergueu da cama, tiña unha cara bastante tristeira.

 Comeo o xexún sen demasiadas ganas, falou pouco e marchou a escola con demasiadas poucas ganas de leria.

 Na escola estivo taciturno, apenas xogou, e cando a “profe” le preguntou se le pasaba algo, respondeu con outra pregunta: ¿Hai greva en correos?.

 A “profe” respondeule que creia que non habia greva, e en plan de coña preguntoule si esperaba cobrar algo.

 O día seguinte despous do xexún, o primeiro que fixo foi ir o buzón do correo onde non atopou nada para él.

 Aquel día pola tardiña foi a casa da avoa. Levouno a súa nai, que le fixo unha advertencia a avoa: Leva dous dias un chisco “raro”, a ver se non se porta mal aiqui.

 Cando quedou a solas coa avoa, ésta deixouno un pouquiño mirando os pardais da fiestra, que todalas tardiñas viñan a comer un pouquiñode grao que ela misma le puña alí.

 Despous dun pouco a avoa preguntoule: ¿Tes algún problema, Breo?

 Non, respomdeu o rapaz.  Esoita avoa,¿tes o telefono do ratiño Pérez?.

 A pregunta deixou a avoa un chisco descolocada, de sutaque non soupo reacionar no momento. Reflexionou un pouco e preguntoule ¿Para que queres o teléfono do Perez ese?

Pous- dixo Breo- anteonte caeume un dente, e non me deixou nada debaixo da almofada.

 A avoa esperou un momento, aguantando o tipo, e díxole: ¿queres que o chame eu, a ver que pasou?

 Ante a falta de resposta do rapaz, a avoa agarrou o teléfono e chamou.

 A ver,está conmigo o meu neto Breo, que dí que o ratiño Pérez non le deixou nada debaixo da almofada, cando le caeu o dente, ¿Qué pasou?.

  Do outro lsdo do teléfono respondeu a nai de Breo, que non era outra a receptora da chamada, e soltando unha gran risotad, díxole a avoa: ¡É que estaba castigado esa semana, por non facer os deberes a tempo!.

 Ah, bueno, agora o entendo. Xa falo eu con él e despois dígolle algo a vostede.E colgou o teléfono.

 Entonces, collendo ó rapaz no colo díxole: Mira; acabame de decir o señor ratiño, que esta vez mandera a propina aiqui a casa da avoa, e a avoa xa vai velliña, tés que perdoarme, mais olvideime. Teño ahí a propina que te mandou- Agora mesmiño ta dou.

 Entonces as fazulas do rapaz cambiaron de color, o semblante aledousele e todo ledo díxole a avoa:

 ¡XAME PARECIA MIN! O RATIÑO É MEU AMIGO.

 Cando voltou para a casa, xa non se acordou da propina, e a avoa tampouco.