A ALCALDESA DO ATLANTICO

 Fai pouco tempo, unha semana, mais ou menos, morreu en Vigo unha paisana nosa. Nacera na provincia de León (Castrotierra de la Valduerna). Non sei se algunha vez se gavou de ser leonesa, pous o parecer empezou a vivir e Vigo cando tiña cinco anos.

 Tivo unha vida, según as crónicas actuais, que seguramente envidiarán moitas mulleres desacougadas e donas de homes noxentos e demais, moitos homes de pouca vivencia quixeran habela coñecido no senso biblico da verba. O mellor merecia a pena, pensan.

 Non era destas cousas, mais ou menos morais das que queria falar, senón da estupidez humana, e dentro desta a mais grande  estupidez: A dos politicos.

 Esta muller, foi a propietária de dúas casas das denominadas, daquela, Centro Social. Unha na saída de Vigo hacia Pontevedra e outra na praia de Samil, desde a que acadou o título de alcaldesa do Atlántico.

 Estivo afiliada o partido popular, hasta que se convenceu que aquelo non era o que le contaban, despous de comprobalo. Estaba alí, polo que estaba, non porque contasen con ela para cousas relacionadas coa politica. Ela estaba por enriba deso.Algunhas veces.

 Anécdotas da súa estadia como alcaldesa do Atlántico, hay para dar e tomar, incluida a de un par de burros que adoptou. Un de catro patas.

 Nunha ocasión, na que os próceres da “city” e do partido reinante, cando vivia o faraón do Gaiás, decidiron ter unha xuntanza no seu condominio de Samil. Daquela os politicos, como agora, non eran tontos, alí podian matar dous paxaros de tiro. Invitación gratis segura, e podia caer algo mais, pagando, seguro.

 Cando os politicos se presenteron alí, tíñales preparada unha boa sorpresa. Xunto con ela estaba alí unha señora, excelentemente vestida con vestidos aoccidentais e colares de madeira e osos, coa pel negra e cun pano de colores na alto da cabeza, e presentoullela os politicos como unha das mulleres de un presidente africano.

 Entre os politicos asistentes estaban: Manuel Fraga, Xosé Cuiña, Manuel Perez, e algún mais que non me recordo agora.

 Tragueron todos, e fixeronle o “rendevous” a negriña aquela, que como mor título tiña o de vendedora ambulante de manufacturas da súa tribu de Africa nos areais de Samil.

 Como afiliada, daquela ó PP, decia que os concellais do partido eran mellores, pero os de esquerdas “facian-no mellor” , na cama.

 

 Noutra ocasión contaremos o do burro, porque aqueles outros burros xa quedan retratados na anécdota. Grandes políticos e con cargo “gordos”, non se entereron que, cuando algún membro dunha familia de algún xerarca viaxa, contan-no ainda que nada mais sexa para darle cobertura de seguridade.

 Siguen a ser tan burros agora como antes. Contal de sair nunha “foto”, fan o que faga falta, menos o que deben.

 Lástima que a boa de Karina, non fose da Xeabra.

 Que a terra le sexa leve.