OS BATRACIOS DA RIOUXA

 

                          COUSAS DE BATRACIOS.

Eu sempre pensei que os sapos eran principes encantandos e as ras princesas, ós que se u aposto galán sen ascos por arimar os beizos a ,sua pel visguenta,que lles dese un bico (beijo), aqueles transformarian-se en fermosos principes e engaiolantes princesas, coas que se casarian e serian felices por saecula-saeculorum.

Estando nesas creencias, tiña as miñas esperanzas nas charcas do Parque da Riouxa, lugar no que todas as mañás adoitaba escoitar o canto das rás, polas mañás e o tchou, tchou, dos sapos entre o lusco e fusco. Mantiña as esperanzas, digo, esperando a atopar u fermoso galán, solteiro, botado para diante e sen ascos a hora de acercar os beizos a lugars biscosos- Desto último atopaba moitos atrevidos, mais cando se falaba de rás ou sapos, arrugaban e os que non cando se acercaban as charcas, como por ensalmo os batracios desaparecian.

Eu alí xa fixera amizade cun corvo, que andaba a pescudar a maneira de atrapar algún batracio como xexún o merenda. Foi él quen me explicou todo o precedente.

Nestes últimos dias, tanto o corvo como eu, desde o alto do valado que circundaba as charcas, escoitábamos os bechos cantar e viámos como asomaban os fuciños por entre o musgo e as oucas que medraban na auga. O corvo sempre quedaba abraiado da rapidez coa que se mergullaban o minimo movemento, incluso das carrixas que as veces se acercaban a mollar o pico na auga.

Ante onte cando pasei polo cimo da finca da Riuxa, camiño de volta hacia a Teis, desde un soberbio piñeiro dos que dan piñois case coma cabezas de dedos, saltou o corvo a miña dianteira, e berroume, con bastante fereza e cabreo decindome que tiña que baixar a charca. Alí sucedera unha catastrofe que nos afectaba os dous.

Acerqueime e logo me decatei que os batracios xa non existian. As charcas estaban totalmente secas, e o que era peor habia cemento inda fresco por todos os cantos, e a auga estaba cortada.

Mirei pro corvo con cara incrédula e él cun berro seco e casi de desprecio levantou o voo e liscou o alto do piñeiro, lugar doque coido que inda non baixou.

Apareceu por alí un bufo real, que as veces tamen fixera tertulia co corvo e conmigo e explicoume o acaecido:

“Parece que vos, os bechos que cambiades todolos dia de pel, tendes nestes dias unhas eleccións para buscar quen vos guie nas vosas cousas de cidade. Os que xa están facendo falcatruadas arredor das vosas casas e ruas, queren seguir a facer o mesmo. Sacrificanse moito por vos, dicen, mais o caso coido qué o sacrificio vai en favor deles, de encher mais os petos.

A raiz de isto entroulle a manía de facer cousas, nestes tempos para que vexades que traballan (Cada catro anos fan o mesmo), viñeron por aiquí a “foder a cousa”. Pensan que emporcando con cemento esto estará mellor que con hervas, limos, oucas e demais vexetais de auga na que as rás e sapos adoitaban vivir sen meterse con ninguén, solo facian que regalar as suas cantigas a quen quixera escoitalas. O secar a auga, quitar os limos e botar cemento, deixeron inhabitable o lugar para os nosos amigos, que a maioria morreron.

Marchei dalí coa cabeza gacha pensando nas estupideces das que somos capaces os bechos que cambiamos de pel cada dia. ¿Que culpa tiñan os batracios, de que os politicos quixeran vivir a conta de todos, incluidos eles?