¡HAI QUE TER OVOS!

 

Habia unha vez unha pita. Era unha pita moi poñedora, puña un ovo diário, as veces puña-o con dúas xemas, o que poderia ser considerado un par de ovos.

A pita tiña para os seus boches que, co tempo, teria unha familia grande. cando dira conseguido xuntar unha dúcia de ovos pra chocalos e que deles saíran uns fermosos pitiños.

Un dia deuse conta, mellor dito, botou en conta o tempo que levaba pondo ovos, e de súpeto, no seu pequeniño cerebro acendeuse unha luceciña. ¡Puña ovos desde que o seu corpo os xerou, e todolos dias habia un so ovo no nieiro.!

Escomenzou a pensar en se unha garduña, unha cobra ou calquer outro vicho poderia roubarlle os ovos.

Non era capaz de comunicarse con aquilo que lle daba de comer todolos días, para contarlo. Desde que fora obrigada e entrar no galiñeiro, cousa que non le gustou demasiado, inda non fora quen de comuni- carse cos que tiñan duas patas, mais non tiñan plumas. ¡Eran unas aves raras, aquelas!.

Un dia decidiu cambiar o lugar onde poña os ovos. Cerca habia unha leira, na que todolos dias acompañaban ás pitas para que escarberan buscando bermes. No fondo habia unhas guindeiras e sabugueiros, debaixo dos que crecian as hortigas. Decidiu que era un bon lugar para ir pondo alí os ovos, para que naide os roubara.

Foi pondo alí, no medio das hortigas, un ovo cada día.

A medida que pasaba o tempo tiña mais ovos e tamén notaba mais xenreira por parte da ave aquela que non tiña plumas. Foi daquela cando se deu conta de que a ladroa de ovos era aquel paxarraco.

Encerrouse no medio das hortigas, a chocar os ovos, durante uns vinte dias. Naquel tempo, no que solo deixaba os ovos durante uns minutos para comer algún berme e picotear nas berzas que alí tiña a ave sen plumas, volvia con rapidez a escancharse enriba dos ovos. Aquelo dábale para pensar, no seu futuro.

Pensaba, sobre todo, en como faría cos pitiños unha vez que naceran. Unha cousa xa tiña moi clara, e era que non queria para eles o mesmo que ella xa vivira.

Cando naceron os pitiños, ela xa tiña un plan. Liscaria dalí e ensinariale os pitiños a voar como o fan as suas curmáns as perdices.

Falou co galo, pero este como non puña ovos, solo comia os grans que le puña a ave esfarrapada, púñase o sol e montaba algunha galiña de cando en vez e vivia nun mundo que solo le daba un disgusto na vida: Era cando le cortaban a cabeza, para servir de comida nunha festa dos que le daba as furgallas do pan que a eles les sobraba.

Non foi quen de convencer o galo das vantaxes de voar por conta própia. E o que ten vivir mantido e sen pensar.

Cando os poliños xa tiñan forzas para voar  voos longos, lisqueron do dominio das espernancadas aves desplumadas.

Nos primeiros tempos, tiveron que estar fuxindo constantemente, pois todas as aves que non tiñan plumas, andaba a procura deles. Querian-os levar con eles, pous ainda que o parecer eran aves, todos aqueles que non tiñan plumas, eran incapaces de por ovos. Perderan a costume o fiarse en que os ovos eran cousas das pitas.

Cundiu o exemplo no mundo galiñeiro, e emancipáronse todas as pitas, deixando os pernales sen ovos, e sen comida, tanto era o hábito de vivir dos ovos das galiñas.

A partir daquel dia, os homes, tal era o nome das pitas sen plumas, tiveron que comer o que eran capaces de producir. As tortillas eran sen ovo. As veces sen pata.

Os galos que non colaboraban, eran picoteados polas pitas no lombo, xusto no arranque das alas que o parecer era onde tiñan os atributos de procreación. Cousa que le ia moi ben as pitas, pous así, podian disfrutar, sen necesidade de ter fillos. Solo cando elas querian, xuntábanse cos galos colaboradores, coa idea de facer que a sua especie pervivira.

¡PITAS DO MUNDO, UNIDEVOS!