¿QUEN DESVARIA?

          ¿DESVARIA EL OU AS AUTORIDADES? 

Hoxe, que está de moda nos medios de comunicación o caso dun rapaz que parece que, ou ben fabula moito ou fan-no fabular, veume a cabeza a historia de un paisano do noso concello alá polos anos da guerra incivil e na posguerra.

Chámabase Antonio pero era mais coñecido como o Capitan Araña.

A vida do noso Capitan Araña mereceria que algun escritor amigo de investigar, analizara e se mergullera nela desde as suas orixes hasta a sua morte. Seguro que merecia a pena, e ademais definiria unha época de este noso pais, e do comportamento de moitos cidadans que se fixeron pasar por honestos, e seguro que haberia moito que falar sobre iso.

Naceu nunha familia pobre, e encima tiña unha subnormalidade, que non le serviu para esquivar as cousas que nunca deberian acaecerle.

Non sei moi ben porqué foi dado útil para ir o servicio militar daquela, e como consecuencia ir a guerra.

Estando na guerra, nunha esplosion enterrousele algo de metralla na cabeza, cousa que seguramente o salvou, pous do hospital pasou a sua casa. Eso si sin cobrar absolutamente nada, cuando bastantes paisanos, algúns sin pasar polas filas, morreron con pensións boas e outros polo mero feito de ser sraxentos durante uns meses e logo pasar a vida civil cobrando solo por ser amigos do réxime.

O amigo Capitán Araña, que fora creando no seu imaxinario un mundo de grandeza de si mesmo, nunha ocasión, na festa da Teixeira, enfeitado cun gorro militar e cunha chapa de latón grande votou fora do baile a un guardiña portugués que estaba alí pasando o dia da festa, na casa duns parentes.

O Capitán Araña era de fala seca e rotunda, acompañada con un acento de verdadeiro ordeno e mando, acollonaba a quen non o coñecera. Cando vislumbrou o guardiña portugués acercouse a él

e coa sua voz caracteristica espetoulle: ¡Camiño e fronteira, xa!. O pobre guardiña non esperou a mais baixou pobo abaixo coa idea de marchar, seguramente para O Paramio ou algúnha aldea dos arredores.

Menos mal que se atopou co seu parente que le preguntou a donde ia, e desfixo o entorto.

Noutra ocasión estando de criado en San Ciprián, cousa que foi a sua profesión sempre, tivo outro caso digno de mención e que pode ilustrar o caso do paisano que mencionei o principio.

Estando de vaqueiro en Lagoas, interrogaouno a guardia civil por mor dun incendio que arrasara unhas cuantas hectáras polos montes, sufridos montes, sempre queimados no transcurso dos tempos.

Fuiste tú el que prendió fuego- prguntoulle un guardia.

Si. Respodeu o Araña.

Y ¿Para que le prendiste fuego?

Pra velo arder.

Deteñen-o, e levan-o o xuzgado de Puebla de Sanabria.

O Xuiz interroga o Capitan Araña, e a renglón seguido, chama os guardias e espetalles: Devolvan este home a sua casa, e se me volven a trear algo igual, deixo-os a ustedes encerrados.

O mellor unha cousa similar iria ben, no chamado caso “del pequeño N.”