¡XA CHEGOU A FESTA!

 Como todolos anos chegou a festa do patrono na aldea.

 A aldea é pequena. Hai quen dice que nela viven cincuenta familias. Non é certo. Eu contei as casas habitadas e eran cincuenta e catro.

 Supoño que as forzas vivas non contan as velliñas que viven solas, e aqueles que non teñen familia. Si teñen casa, mais andan de criados dos mais ricos.

 Se a cousa é así, xa me saen as contas. Según a cousa oficial, son cincuenta veciños fixos e catro fixos-discontinuos. ¿Entendedes?.

 Bueno, como decia, chegou a festa do patrón da aldea. Un santo, daqueles que nos comenzos da relixión cristiana(inda non católica) fora bispo alá pola Alexandria. (Empezou o catolicismo ainda que non foi quen de dominar o mundo terrícola).

 Era pola mañá, bastante cedo. Erguinme da cama, pous acababa de escoitar o escorrexer dunha trompeta, uns redobles de tambor e a afinación dun bombo. O asunto estaba claro, a orquesta xa cheguera, e ia a escomenzar a alborada polo pobo adiante.

 Saín da cama escopeteado. Fun a fonte a coller auga, e coa mesma laveime a conciencia desde a cintura para arriba. Estaba seguro que da cintura para abaixo non se me ia notar nada. Total no a ia a usar.

 Acabada a lavadela, e despous de mirarme media dúcia de veces no “mirror”, empecei a vestirme coa roupa nova das festas.

 Primeiro o pantalón. Non era de “cotin”, pero casi. A tela comprárasele a un tendeiro e o pantalón e mais a chaqueta, o que se chama o traxe, fixerao o xastre de Hermisende, aquel que vivia en Fondo de Vila. Era unha gozada cando facian os traxes. Habia que ir dúas ou tres veces o xastre. Unha para que tomara as medidas, e dúas ou tres mais para probarlo. Os traxes eran a medida, e o xastre, polas visperas das festas, facía diñeiro para case todo o ano.

 Segundo; a camisa. Tamén pasaba o mesmo. Estaban as camiseiras ás que se le levaba a tela, tomábante as medidas e facian unhas camisas de rompe e rasga. A tela normalmente era “popelin”, mercado na Moimenta, e pasada de contrabando. Habia veces que, ou ben os guardiñas, ou ben os carabineros, quitabante o fardelo e habia que mercar as camisas dúa ou tres veces.

 Os carpíns podian ser comprados, ou feitos de lá de ovella. Neste último caso, tiña que haber na familia unha boa experta en fiar miudiño, e que calcetera como é debido.

 Tiñas o pantalón posto e a camisa, e a renglón seguido, habia que por a garabata. Aiquí era onde a porca torcía o rabo. Casi naide sabia facer ben o no. Conseguias ó fin facelo ou que to fixeran e ¡ala, nó o pescozo!

 Volta a mirar no espello. Cando xa volvia a sonar a trompeta, o saxo, e o redoble do tambor era mais longo. Aquelo denotaba que a alborada xa ia a escomenzar.

 Habia que aviar e depresa, pous un bon mozo nunca debe chegar tarde a alborada.

 ¡A calzar os zapatos novos!. Aiqui si que era a de Deus é Cristo. Nunca habia maneira de metelos pés neles a primeira. Mesmo parecia que estaban feitos de ferro, e por encima sempre eran demasiado xustos. Conseguias, o fin, enchufar o pés dentro daquelas badanas correosas, e xa casi podias sair. Sempre se sabia que polo medio dia, os pés cheos de sangue no calcaño, pedian un cambio. Mais un home é un home, é inda que os osos asomen por enriba do contraforte, él sigue a bailar inda que despous teña que andar coxo unha semana.

 Postos todos os aparellos da festa, bótase un fora da casa. Nunca falla, eres o último ou casi, e todos os que estan xa,  parece que os zapatos le quedan ben e non le mancan. Descubres co paso do tempo que a eles tamén les pasa o mesmo.

 As mozas estan engaiolantes. Cada cual a mais bonita. Inda que aquela pola que un bebe os ventos, sempre é a mellor vestida, a mais guapa, e a que mais luce.

 Todos no baile da mañá, comentan uns cos outros o asunto do pago da música.Cando chega o día todos os mozos e mozas, teñen os cartiños xustos para abonar a súa parte.

 Se houbera sorte a hora de pedir polo pobo adiante, o mellor podiase baixar a aportación de cada ún, un peso ou dous. Chegaba para os gastiños.

 Houbo un ano que  a festa foi a rachar co asunto da música. Habia que facer travesas para o tren, e alguén pagou ben o levalas a cargadeiro.

 A música e o baile disfrutábase mais, pois todo, o fin i o cabo, saía dos nosos famentos petos.

 ¡Lastima de que as festas aquelas, xa non se poidan repetir!

 ¡Coido que xa non debe haber músicos na aldea de Albarellos!.