Hai días e momentos
inolvidables. Hoxe foi un deles. Non podía ser por menos que eu fixera o
esforzo de polo, branco sobre negro, e compartilo con todos os amigos e amigas,
deste universo de google.
Ando nestes dias co
asunto de pasar a ITV do meu vello vehículo, e facendo de todo para que se
manteña inda na estrada, despous de case trece anos de vida e mais de
trescentos mil kilómetros percorridos.
Leveino o servicio
oficial, hoxe pola mañá, despous de mercar as pezas que había que cambiar, pous
a miseria xa chegou tamén os concesionários de coches.
Deixeino no taller,
preguntei canto tempo tradarían e reparalo, e dixeronme que sobre dúas hora e
media. Como o taller está na outra banda de Vigo, eu xa ia preparado para dar
unha camiñata polos arredores. Levaba unha chaqueta impermeable a auga, e un bo
paraugas. Daqueles que había antes, e que se agora o queres debes ir mercalo a
Portugal.
Empezemos por decir
que estaba en Coruxo. O nome xa en sí é case unha imcitación a unha aventura. Coruxo,
podería ser o macho da coruxa, ave amiga de igrexas, e camposantos, e faladora
polas noites. Seguro que os nosos antepasados os indíxenas prerromanos, xa a
debian de ter como ave de agoiros. Bos e maus.
Decidin subir por un
camiño, de terra, non transitado, en
dirección a un castro que, sempre que pasaba pola estrada de Baiona, o miraba e
sempre me prometía ir velo.Cheguera o día.
Cando subía, a media
ladeira atopeime cun cartelón que daba a coñecer uns petroglifos nas pedras dos
arredores do castro, con indicacións da súa localización e a do propio castro.
Escollí un dos
carreirois que indicaban o aceso a un petroglifo e tamén os castro. Cando subía
sentíase o ruido da cidade abaixo, e os cantos do paxaros, que xa deben andar a
procura de alimentos para as suas crias, e que de cando en vez se vian saltar nos
pinos entre as raiolas de sol que furaban por entre a gallas . Cando estaba a
mirar o petroglifo,unhas ferraduras encadeadas como as nosas do Testeiro,
albisquei unha bubela cerca de min. Xa ia bastante tempo que non avistaba este
enigmático e bonito paxaro. Uns douscentos metros mais arriba xa se via a coroa
do castro.
De súpeto, e case sen
darme conta, unha néboa espesa cubriu o castro, e empezou a esgazar auga, como
se outro diluvio escomenzera. Menos mal que o parachuvias era de pastor e
vaqueiro dos de antes. Libroume dunha boa molladura, tamen axudou unha casoupa
reconstruida, que inda que que, co colmado algo estropeado, tamén axudou ó
paraugas, mentras durou a zurba de auga.
Amainou tantiño, e
decidin baixar do monte.De súpeto decateime de que nada mais se escoitaba o son
da auga caendo no paraugas e nas follas das árbores, e por entre a nebliña todo
collera unha forma fantasmagórica. Todo era irreal. A paisaxe do bosque non
tiña contornos, non había ruido mais que o da auga, e non se via nigunha clase
de vida por ningures.
Baixei en direción a
unha ermida que vira o subir. Non sei se me perdí, mais a ermida non
estaba. Vi ao lonxe a zona do petroglifo que vira o subir, e un pouco mais
abaixo a estrutura dunha casa a medio construir ou xa medio derruida, eso era
difícil de averiguar. De todolos xeitos o verdín xa se apoderera da pedra das
paredes. O fixarme naquela casa que o subir non vira, decateime que desde o van
da porta, víase do outro lado, o corpo dunha muller debruzado nunha fiestra
ollando para o mar, que se vía na ria xunto coas Cies ala, mais abaixo. Tiña unha figura moi elegante e unha
cabeleira que le chegaba case os xeonllos. O acercarme, decatouse da miña
presencia, e virouse hacia min. Casí quedo estarricado alí mesmo. Aquelo era
horroroso. No medio daquela cabeleira so habia como unha raspa de peixe grande
e unha calivera cuns ollos grandísimos e fora das órbitas. Cando ia a empezar a
correr, tanto a casa como aquela cousa desapareceron como se non houbese estado
alí nunca.
Descubrin o carreirón
polo que subira, e con paso que queria fuxir dun estraño ser presentido, casi
botandome o alento no cachazo, cheguei a unhas primeiras casas, nas que non
habia sinal de vida. Alí no habia nada de signos de que aquelo estivera
habitado. Cheguei a conclusión de que estaba no outromundo. Seguro que morrera,
e estaba inda pensando que vivia, ou adaptandome a nova situación.
Baixei un cento de
metros mais e de repente atopei a estrada de Baiona, con coches fungando en
todolos sentidos, e deime conta de que estaba inda neste mundo, porque un
capullo dun conductor meteu as rodas nun charco, e deixoume como se saira dun
charco de bulleiro nos días de inverno en Sancibrao.
Nesto pasou por alí
unha muller encorvada, cun pano negro na cabeza e cunha cesta de mentrastos
colgada do brazo e díxome:
¡Parece que viu
vostede a fada-serea, do castro da Moura!
Vaia, non sabía da existencia dunha fada serea. Anque pode ser.
ResponderEliminarCoruxo non sei se derivará do peixe chamado coruxo.
Fermosa historia, unha vez máis, con esa hábil fusión de pasados e presentes, de realidade e ilusión. Parabéns, Xabrés.
ResponderEliminarPaideleo: non o tomes o pé da letra. Tamén é certo o do peixe.Como ves son mais de terra adentro que da cousa mariña
ResponderEliminarApertas
Javier: ¿nunca estiveches nalgún eido, algún día especial no que a sensación fora irreal?
ResponderEliminarApertas.