¡FELIZ NADAL, BOAS FESTAS É POUCA ENVEXA!

                                                                ¡Xa choveu!

 Baixábamos polas Teixugueiras. A Lua xa estaba a media altura. Diante de nos ia a nosa sombra, remedando todos os nosos movimentos, e a demais, denunciando aquelas cousas que non queriamos que fosen vislumbradas.

 As manxoeiras ian agachadiñas nun saco de esparto para que non fosen vistas. Mais a lua, que non entendia de agochamentos, reflexábaas en negativo, xusto diante dos nosos pés.

 Eu,a medida que camiñaba, xa nos eidos do Prado Grande, andaba case a brincos tentando pisar na miña sombra, a ver se era capaz de deixala detrás de min. ¡Non o intentedes, sempre é tempo perdido!

 Meu pai, que ia a carón de min, díxome que él xa intentera noutra ocasión acompañando o seu, e non o conseguira. Sabia ben o que eu estaba tentando.

 Eran tempo de Nadal,.Habia que tentar ás camelas, pous dentro da frixideira serian a ledicia de toda a familia. Os peixes nas serras dos montes baixos leoneses, que eran aqueles, non por ser de mares de terra adentro eran peores que aqueles que viñan en camións, camiño de Madrid, e que o pasar polas portelas deixaban o seu arrecendo nada mais.

 Cheguemos a raia, no fondo de Cancelada, e nos prados de Parada, xa deixemos a primeira manxoeira. Eu, non deixei descalzar ó pai, crucei o Tuela a marxe esquerda e no fondo do prado do ti Salvador, armei a manxoeira.

 Cando íamos a cambiar de postura, berrounos o ti Marceneiro da Moimenta, que o parecer tamén andaba no mesmo. Charlemos un pouco de case todo. Fundamentalmente do mal que andaban as cousas. A xente pasaba fame. O que habia e Tras os Montes faltaba polas Frieiras e a Xeabra, e o revés. Encima os guardinhas e os carabineros tiñan demasiado celo polas cousas dos governos, e non facían a vista gorda.

 Se alguén queria que fixeran a vista gorda, deberia ter algo do que acusalos, cousa non demasiado dificil, pous eles tampouco nadaban na abundancia.¡Os que pasabas grandes cousas, nunca os collían!

 Seguimos hacia arriba, e a segunda, armémola no vello paso do fondo de Veigadiz a As Mendreiras. Era un lugar abenzoado polos Fados do riu daquel recuncho, pous alí como a sorte fose propicia é a primeira en entrar fora unha bácora, seguro que a manxoeira se enchía.

 No fondo das Callostra de Veigadiz armémola terceira, a cuarta debaixo do prado do ti “Lias” de Vilares, e hasta o Prado Grande non estaquemos a cuarta, que xunto coa da preseira do fondo de Penacoba, foron as dúas últimas.

 Cuando volviamos otra vez para a casa, volveu a sombra a porse diante de nós. Según meu pai, perderamos tanto tempo que le deramos tempo a lua a porse sobre as terras da Moimenta, e polo tanto facia que a sombra se puxera o reves da ida.

 O dia vintecatro pola mañá, cando íamos a levantar as manxoeiras, o empezar na de Cancelada, xa pensemos que nos levanteran a pescata, pous no fondo das leiras habia duas persoas. Menos mal que era o ti Marceneiro e o Marcelino da Moimenta, que estaban a guardar a nosa manxoeira. O parecer outro individuo xa quixera levala. Eles non le deixeron. Como despous me dixo meu pai ¡Eran uns bós amigos! 
  Cada manxoeira tiña catro ou cinco camelas, menos a do Pasadeiro. Aquela estaba totalmente chea. Tiña encerradas dentro, según o ollo do vello, unha arroba (@) de camelas.

 Aquel Nadal, polo menos tres familias, celebremos con trutas as festas.

 O menú foi, mais ou menos: Caldiño de berzas. Alleiras. Chourizas. Trutas fritidas con pemento, allo e ben salgadas. Esterroxas a esgalla e despous do café un bon grolo de aguardente, despous dun bon café, pasado de contrabando desde Portugal.

¡Foi todo moi ben gorentado!

 ¡QUE APROVEITEN OS MANXARES DESTE PRÓXIMO NADAL, AMIGOS!