HOMES CON PODERES SOBRENATURAIS

 

 Eu rezava olhando para os lados. Aprendi a dominar o pavor, logo tudo melhorou.Vin saber, ja de adulto, que cuanto maior é o medo as “almas do outro mundo”, maior é o sofremento.

 Esta conversa levábase a cabo no fondo das leiras da Aligheira, alí onde esta o nascente da fonte do mesmo nome. Por certo; a fonte está xusto no medio da raia.

 Nos colléramos as meruxas, no nascente, que estabamos a comer acompañando a un par de gazapos cazados na tardiña.

 Fixérasenos tarde, e decidimos preparar algo de cea. Tocoulle ó rapaz mais novo, acompañar o señor Diogo hasta a Moimenta a mercar pan e algunha cousa mais de comer, así como unha boa garrafa de viño verde, dese bo viño que fan os portugueses para eles, non ese que venden ós turistas en garrafas de diseño.

 A conversa tiña lugar despous de acabar de cear, sentados arredor da vella lareira da casa da quinta, que unha vez estivera habitada. Alí viviran, despous dos monxes do Temple tan habituais pola xeografia portuguesa, dúas familias mais. As dúas mistas de portugués e galega, e a outra de Galego e portuguesa.

 Fora o señor Diogo o que fixera o comentário, co que se enceta a historia, que tento contarvos.

 O noso amigo señor Diogo, relatounos que na súa época de estudante na universidade de Coimbra, vivindo no que eles chamaban unha republica de estudantes, fora onde se dera conta de que tiña a capacidade de albiscar as almas dos mortas que vagaban polo astral, e que adoitaban facer broma cos credulos, e as veces cos incrédulos.

 Relatou o caso que acontecera unha vez na cida de Evora, perto das ruinas romanas, alí onde está o templo de Diana e xusto onde acaba o acueducto, ou mellor dito o que queda do mesmo.

 Diante do acueducto, estaba a parada do autobus, lixeiramente afastada da estrada, case nun descampado.

 Era de noite, unha noite desas do mes de Marzo, cunha lua enorme que de cando en vez escondiase detrás dunhas néboas pretas. As sombras da noite xa se ian alargando e facian, co paso das neboas, unha danza fantasmagórica que puña os pelos do corpo de punta.

 Esperando a chegada do bus, estaba unha fermosa moza dunha fermosura fora do normal.Era dun branco níveo, tanto da cor como do que parecia a frialdade.

 Pola parte do bosque apareceu un facineroso, cunha faca na mao, ameazando a moza e decindole que le entreguera todo o que levaba de valor; o reloxio, o telfono dixital, a carteira, os aneis.

 Como a rapaza non perdera o sorriso, e non le facia caso ningún, o maleante enfurecido achegose a ela e tentou porle a faca na gorxa. A moza soltando unha risotada díxole o ladrón:

 “Desgraciado. Mentras estiven viva naide tentou roubarme nin asaltarme, e agora que estou morta xa é a segunda vez que o tentades facer”.

  Dixo iso cunha voz de ultratumba arrepiante. O “mala facinora” colleo tal medo que, sen querer, encheo os pantalóns cunha enorme mexada. Votou a correr, e pensase que inda non parou.

 O acabar, o señor Diogo dixo: “Você ficaria feliz se, quando morresse e voltasse para uma visita à Terra, fosse considerado como assombração?”.

 Naquela noite, non foi so o rapaz o único que non pegou ollo.

 O que mellor dormiu foi o señor Diogo. ¡Xa estaba acostumado!