Era o segundo domingo de Febreiro pola
noite. Durante o día os cazadores, fóramos, hasta as Baliñas
(Valiñas?) a tentar as corzas, coma todolos anos desde tempos
inmemoriais, pra facer unha farra de despedida da caza, acompañada
dunha cena da carne das ilustres saltarinas, carne, que despous de
ser posta no alto dun louxado, lonxe do alcance dos gatos, o ralente
das noites, nas que as xeadas eran capaces de encarouxar hasta o
aceite, era cociñada polas maus expertas no asunto da Celia ou de
miña tia Cecilia, dependendo da cAsa onde se despedira a caza.
Aquel ano tocaba manducar en casa dos
do ti Carlos, polo tanto era a Celia a encargada de estofar unha corza
macho, non demasiado vello.
Antes da cena, fóronse reunindo
todolos cazadores e os non cazadores invitados a pitanza. Incluso
apareceron por alí, por casualidade dous homes das Frieiras, que
foron invitados a cenar. Estes homes cando entreron na casa, levaban
unhas botellas de Terry, daquel barateiro, que agora dariamos algo bó
por gorentalo.
A hora da cena todo marchou como
estaba previsto, bon guiso con cachelos, bon estofado, bon viño das
viñas de Vilares, bon aguardente, feita nos potes as agachadas dos
carabineros, un bon café portugués pasado de trelo pola fronteira
de Cancelada e mercado en casa Neves da Moimenta, que xunto co Terry,
aportado polos frieireses, facian que dentro da casa fixera calor e
no louxado e xeada derretera.
Co comedor cheu de barullo das voces,
cantos e lerias, xunto co fume dos cigarros, a baraúnda era de pai e
señor meu. Cada quen contaba as suas aventuras. Se alguen poidese
escoitar e contar as distintas versións sobre a mesma cousa, sería
de premio. O mesmo lance xinegético contado por varias persoas,
transportaban ao ointe a lugares e momentos distintos. Eso era o que
mellor definia aqueles tempos nos que inda non habia o embarullamento
dos medios actuais de comunicación. So habia dúas radios na aldea,
a do Caxera e a do ti Dario.
Estando nesas apareceu por alí o
pastor, decindo que na baixada da portela de Rebordelo hacia o
Carballal, os lobos debian estar comendo algún becerro ou algo
parecido pous o bicho gorgolexaba forte, sempre coa mesma intensidade
e ruido. Díxo que todo se sentia dentro da matugueira de urces e
silvas vellas do cimo de Falgueiroá. Os cais das carrancas- decia- o
chegarense alí sairon correndo espavoridos e co rabo entre as patas.
Sen pensalo mais todos os alí
presentes tomaron a decisión de ir a escorrentar os lobos, e se era
preciso defuncionalos alí mesmo.
Cada quen foi polo seu trabuco, e
xuntándose no xogo dos paus, atendéronse as indicacións dos cazadores
mais vellos, que insistiron sobre todo na precaución de non pegarlle
un tiro o compañeiro, ou no espetalo nun pé propio, pois xa é
sabido que de unha escoba pode sair un tiro.
Cercouse a matugueira de marras, mais
alí non se escoitou nada, non se viu nada, nin sinal algunha tanto
de lobos coma de becerros mortos. Res de res.
Cando todos voltaban a aldea, os
últimos, que se entretuveran facendo un cigarro, escoiteron o famoso
gorgolexo que dixera o pastor. Aviseron o resto, e volveron sobre os
seu pasos, mais a cousa foi infructuosa, alí non habia nada nin
naide. Houbo quen dixo que, seguramente era cousa da mestura da
aguardente con viño e mailo coñac.
Entre risotadas, todos volveron a
quentar as cadeiras e bancos arredor da mesa, na que inda quedaban
restos dos brebaxes.
Durante as semanas seguintes, seguíanse
comen- tando os gorgolexos, que de cando en vez se escoi- taban. Xa case
era toda a aldea a que os escoitera, sempre sen saber quen o
producia. Aquelo era un verdadeiro mistério. O medo escomenzou a
adueñarse da comarca. As autoridades enpeceron a investigar,
viñeron especialistas da capital, os carabineros non foron quen de
dar cunha explicación o fenomeno que levaba camiño de convertirse no
misterio mais gordo da época.
Mais,.. un día....
Continuará.....
No hay comentarios:
Publicar un comentario