AS VECES A PARCA PASA DE LARGO

 

Reunidos arredor dunha mesa con uns xerrotes de viño, do bo, do Ribeiro das castes de Brancellao e Sousón, e cunhas racións de polbo a feira feito por unha pulpeira de Parga, entre mordisco e mordico, grolo e grolo, a conversa deambulou por diversos temas, dos que non guardo moito recordo, mais sí dos que nun momento determinado nos acerqueron a eses medos e tabues do Noroeste ibérico, no que, baixo o meu ponto de vista, converxen as crenzas duns pobos ancestrais e procedentes de varias culturas, moitas veces superpostas, cando non complementadas.

Quederonme duas istorias, no disco duro, xa un pouco coa capacidade no limite, mais cunha memoria externa que axude, case todo se corrixe. Foron as seguintes e ambalas duas relacionadas, ainda que referidas por duas persoas diferentes. Imos pola primeira.

A avoa.

A miña avoa deulle un cólico hepático- dixo un dos reunidos- e foi ingresada de urxencia no Hospital Xeral

Estando ingresada, e xa cando ia algo mellor do fígado, infartou, mais, ambolos dous procesos remitiron. Quedou uns dias en observación.

Na mesma habitación na que ela estaba habia outra paciente. Unha monxa, que xa estaba ingresada cando o fixo a avoa.

Unha noite a avoa tivo unha fibrilacion moi forte, que asustou o personal sanitário que chamaron a familia.

Pola mañá, empezemos a desfilar todos pola habitación, pous podia ser a ultima vez que poideramos vela con vida.

Eu fun dos últimos, e avoa xa cansada de tanta visita, díxome que qué dixeran os médicos, pous tal como estaba a aparecer a familia por alí, seguro que pensaban no seu pasamento.

Estades nun erro- dixo a avoa- Desta eu inda non morro. Esta noite paseou por aiquí a Morte, mais non viña por min. Volverá esta noite próxima, mais a quen se levará con ela é a monxiña. Ela non o sabe, pois parece que mellorou nestas horas, e está toda leda porque pènsa que le van dar a alta.

O día seguinte, cando volvimos, a habitación, da monxiña xa non estaba. Efectivamente, de maneira subita, a media noite finou-

Unha vez que a avoa volveo a casa, contoume que cando volvera a señora Morte, como decia ela, nada mais entrar no cuarto a monxiña quedouse dormida, profundamente, e os poucos segundos,sairon as duas, Morte e monxa pola porta.

Según ela a monxa levaba unha cara sorrinte, e a morte coma sempre, coa face seria e moi tesa.

A avoa inda viviu un par de anos mais, e avisou vitecatro horas antes, da sua hora.

Ningun de nós fixo comentário, o noso comunicante é unha persoa seria e pouco amiga das lendas, polo menos hasta aquela.

Próximo relato , A experencia do pai de outro amigo..

.....