jueves, 30 de septiembre de 2010
FOLGA DO DIA 29
martes, 28 de septiembre de 2010
¿ULOS TESTIGOS?
lunes, 27 de septiembre de 2010
O ESPELLO
A primeira investigación da miña vida no estudio do espello, foi cando tiña moi poucos anos.
Vereis :
Daquela, en Val dos Marcos aparecía cunha certa cadencia unha serie de personaxes bastante curiosos. Ferragacheiros, paragüeiros, “hojalateros”, “güeveros”, cacharreiros, ciganos e de cando en vez aparecia por alí o quincalleiro.
Este último, adoitaba tratar en cousas que enfrontaban os rapaces coas súas nais. Cando él viña, escomenzaban as peleas nais e fillos:" Quero unha peseta para unha navalla", ou ben, "quero unha peseta para mercar un espello".
Eu queria un espello, pois aquel espello grande colgado na fiestra, sempre tiña a mesma imaxen: a miña cara e os lareiros dos chourizos detrás. Aquel espello debía estar escacharrado, pois sempre era a mesma imaxen, so habia a diferencia da cara, que podia estar limpa ou suxa, o pelo peinado ou enguedellado. Non daba mais de sí.
Eu coidaba que se tiña un de meu, ó mellor aquelo podia cambiar, xa estaba canso da miña cara e dos lareiros do fumeiro.
Despous de muto pelexar, conseguín as dez moedas de dez céntimos, coas que pude facer o troco co tendeiro-quincalleiro.
O espello era bonitiño, parecia un libro. Con pastas de cartón e cuns santiños dibuxados por fora. Seguro que por dentro tamén os tiña, e mellor mundo que o grande. Por algo tiña tapas.
Cando cheguei o curral, abrin o libriño con muto xeitiño, e alí estaba a miña cara, mais ¡oh maravilla”, detrás estaba unha parreira chea de verdello maduriño . Movinme un pouquiño e entonces apareceu detrás de min a escaleira de subida a lareira.
Tentei averiguar o porque daquel milagre, mais por muto que cacheei o espello non atopei nada. Intentei abrilo para ver o que tiña dentro e so conseguí escachalo nun montón de espelliños pequenos que multiplicaban a miña cara, mais o mais bonito era que detrás da miña cara aparecián fondos distintos.
Sacoume da investigación unha lavazada na nuca. Era a nai. ¡Non le gustou velo espello roto desfeito nas tantas partes nas que quedera.
Pasado o tempo deime conta de que o espello sempre amosaba a vida da xente, solo que para que se vira completa habia que cambialo de lugar. Podias ver todo, mais solo se o enfocabas correctamente, cousa que non sempre era posible.
Cheguei a conclusión de que todo aquelo que pasaba polo espello, quedaba arquivado nel, solo habia que buscar a forma de facelo aflorar.
Sempre levaba un espello conmigo e sempre o puña nalgún lugar onde se vira todo o que se facia o meu redor.
Conseguí, co tempo, chegar a ver no espello as cousas pasadas por él. Cando xa empezaba a peinar canas xa conseguia ver tamén aquelo que inda non sucedera. Quei-mérame as cellas investigando no mundo cuático, e conseguí extrapolalo todo as imaxes do espello.
Un día, reunin a toda a familia nun restaurante, co pretexto de celebrar algo do que agora non me acordo. Puxen o espello previamente nun canto axeitado, desde o que se via toda a sala. Ali estaban todos, mais ó velo de novo, dentro da imaxe estaban ademais dos invitados, toda a familia que xa finera ia tempo. Eran moitos, alguns nin os coñecia. Éstes tiñan cara de coña, cando me miraban.
Ocorreúseme mirar no día seguinte. Na imaxe non aparecia ninguén, alí solo estaba o mobiliario do restaurante. O mover o espello decateime de que todos estaban mortos, morreran a media noite.
Habia un espello moi grande no salón. Reflexabame a min, que tiña cara de louco. Tireime sobre él coa idea de esnaquizalo, mais un cacho do crsital, aguzado, cortoume a carótida, o que fixo que morrera desangrado.
Esto podo contalo, pois unha das cousas que descubrira cando estudiaba o mundo cuántico, era a maneira de saltar de adiante para atrá e o revés, no tempo.
martes, 21 de septiembre de 2010
¿QUEN DIXO VOLVER ATRÁS?
Teño cinco anos, ¡Deus, canto arelo ter oito! Os de oito fan o que queren naide les dí ren . Oxe o sair da escola, tentei de facer o mesmo que o Dióxenes e caín de cheo na caldeira da auga. O que mais me amolou non foi a leria da nai por chegar coa roupa mollada e embulleirada, senón pola vergoña que me fixeron pasar os outros rapaces.
Xa teño nove anos. Onte pensaba que o mellor era ter oito. Xa os fixen, e resulta que me dei conta un ano despois. Agora penso que o mellor seria ter trece ou catorce anos, pois son os mellores. Xogan o “parado e o collido”. É un xogo de rapaces fortes. Se non eres forte non podes xogar. Xente coma Dióxenes, soltan unas labazadas desas que non te deixan respiración. Deixante sen folgos durante caseque media hora.
Acabo de cumplir dezaoito anos. Onte queria ter catorce, e coma sempre cando me decatei foi agora, catro anos de retraso. ¿Estarei empezando a ser vello?.
Non é un mor de idade hasta os vinteún anos. Inda me faltan tres para facer o que me dé a gana, sen ter que consultar cos pais. Detodolos xeitos non sei para que quero ser mor de idade, pois por moito que queira, penso que sempre dependeréis deles. Aiqui non hai onde traballar, nada mais que no verao cando se recollen os froitos dos que viviremos todo o ano seguinte. ¿Qué pasará o ano que a colleita sexa ruin?.
Teño vintecinco anos, xa fixen a “mili”. Creo que non aprendin nada nela, en contra do que decian os vellos. So aprendín a estar no “trullo”. Tamén aprendín que ós que mandan non hai que levarle a contraria, fódente por menos de un cigarro.
Teño trinta anos, xa traballei en catro ou cinco “choios”. Esto non hai quen o ature. Fante traballar coma un burro, pagante a cantidade suficiente para empeñarte cada mes. Eso sí, é pouquiño o empeño. Mentres a patrona aguante as demoras nos pagos, e non falte para o paquete de “celtas”, todo vai mais ou menos ben.
Fai cinco días cumplin cuarenta e cinco anos. Non sei por que non me acordo do dia do meu aniversário no mesmo día. Hoxe o meu fillo preguntoume cando faria oito anos. Leva dúas semanas indo o colexio infantil. Supoño que por ahí hai un novo Dióxenes.
Cumplin fai uns días os sesenta. O meu fillo creo que quere ter uns cantos anos mais. Parece como se as cousas das xentes estiveran nun circulo marcadas, e á medida que un cumple anos, vaise acercando ésas partes do circulo que sempre son as mesmas. No circulo non hai variacións. Solo as hai no noso estado en relación co circulo.
Sempre pensei que co paso do tempo, e o facerme mais vello, algún día quereria ter menos anos dos que teño. No é certo. Cada vez teño menos ganas de voltar atrás. Cheguei aiqui, é o meu bagaxe, grande ou pequeno, bó ou mau, penso que é meu, que o teño que mellorar, e eso de voltar atrá non me seduce para nada.
Hacia adiante teño algo inda que explorar, o de atrás xa o coñezo.So añoranzas e recordos. ¿Qué pasará despois?
¡ ESTO HAI QUE MELLORALO!
viernes, 17 de septiembre de 2010
MEXAN POR NOS E HAI QUE DECIR QUE CHOVE

Queridos amigos, hoy voy a intentar reflexionar en la lengua de Cervantes, sobre dos titulares que he leído en un medio de comunicación de esta santa, bendita y apostólica comunidad, que por deducido, no se diferencia absolutamente en nada de otras.
Veréis: Los titulares eran primero, el acuerdo entre algunos sindicatos y la cúpula directiva de las cajas gallegas a punto de fusionarse, el segundo sobre la supresión de cargos sindicales liberados en la comunidad.
Con relación al primero, el ere anunciado, solo decir que el acuerdo es que todos aquellos empleados con mas de 55 años podrán cobrar el 85% del salario bruto, y naturalmente al tratarse de un ere, esa “pasta” irá a cargo del fondo de garantía salarial, cuando ahora mismo están en vilo las futuras pensiones, hay gente que ni el paro cobra, y sobre todo que eso solo sirve para sacar del atolladero a parte de aquellos que nos ha metido en él.
Las cajas de ahorro, que yo sepa no son entidades que busquen el lucro, y que por lo tanto tienen un régimen especial. ¿Quién son sus directivos para llegar a cuerdos con sindicatos, pues a fin de cuentas son unos señores que no se juegan sus dineros?. ¿Por qué nadie habla de las responsabilidades de esos mismos señoree que las han metido en dificultades, acompañados de los políticos de turno?.
Aquí se incide en lo mismo, unos la hacen y otros la pagan. En Val dos Marcos se decía:”fainnas os burros e pagan-nas os arrieiros”.
En relación con la supresión de cargos sindicales liberados, se me ocurre una cosa: Si ahora son prescindibles quiere decir que siempre lo fueron, ¿Por qué no se tomaron medidas? Y si no son prescindibles, por que la Xunta toma la decisión ahora?.
Bajo mi punto de vista creo que eso deberían hacerlo los políticos con sus cargos varios y renunciar la mayoría a ellos.
Seguramente con menos de la cuarta parte de políticos, la cosa funcionaria, pués muchos de los que conozco no dan palo al agua, pero cobran, y hacen sus “casitas” donde el resto de los curritos, si las hiciesen, saldrían de ellas acompañados por una pareja de agentes de la autoridad.
Dentro de poco habrá elecciones, a ver si espabilamos y los ponemos a todos en su sitio, pues siempre están arreglando los problemas que ellos mismos crean y les importa un carajo si los ciudadanos de a pié comen todos los días o no.
¡XA ESTÁ BEN, CARALLO!
sábado, 4 de septiembre de 2010
AFIRMACIONS
Estábale dando voltas o maxin sobre aquela inmensidade que se albiscaba ali arriba. As veces parecia que si seguia mirando con atención poderia caerse ó espacio.
Veule a cabeza os comentários dos medios de comunicación, sobre o último libro do fisico teorico inglés Hawkins, no que o parecer afirma rotundamente que o cosmos non foi creado por Deus.
Desde sempre, as afrimacións rotundas e sen xenero de dúbida, sempre le repugnaban, sobretodo no eido da astronomia. Demasiadas veces no transcurso da história, os cientificos tuveran que rectificar aseveracións consideradas ciertas e inamovibles. E puur si muove.
Dabale voltas a maneira en, como tanto a relixión como a ciencia, as veces, puñanse pesadas coas súas teimas de estar en posesión da verdade absoluta.
Cuando estaba nesas, sentiu que o seu lado, sentábase un home, xa coñecdo por él, mais noutras circunstancias e lides.
¡Difícil cuestión !- díxole o Home do Capote Remendado, pois non era outro.-¿Non sí?
¡Si!- Respondeu ensimismado, o noso amigo.- A min gustariame que existira algo superior a nos, pois se non fora así non le atoparia sentido a todo isto.
Voute contar unha história que, fai moito tempo escoitei nunha das miñas viaxes polo mundo:
Nunha charla, tomando un café, despois de cear, nun pais do norte Africs, saiu a conversa sobre a existencia ou non dun ser creador, ou que promovera a creación, despous de opinions a favor e encontra, chegouse a un punto no que as interrogacións eran sobre a posibilidade ou non da creación e da existencia de outras formas de vida fora da terra.. Entonces un dos contertulios fixo a seguinte aseveración:
Hay mais de un mundo. O universo que vemos solo é a parte pequena dun todo que está controlado por unha intelixencia superior, que a súa vez está dentro de outro todo controlado por outra inteligencia que controla os dous todos como se fose un solo todo, e este a sua vez dentro de outro e así hasta o infinito.
Ningún deses todos e consciente dos outros, inda que controlan a perfeción o seu sen mais.
Esas inteligencias non coñecen a existencia das outras que están por enriba delas, mais sí as que estan o seu cargo. Os plantexamentos filosóficos delas son os mesmo que os nosos.
Hai quen dí que todo é un proceso hacia a perfección de toda a materia, hasta converterse todo nunha sola INTELIXENCIA.