domingo, 27 de noviembre de 2011

A NEBOA ¿DEIXA VER?


 Hai néboa. Non se vei un burro a tres pasos. Nas gallas dos carballos, penduran uns acios brancos. Os carballos xa non teñen follas.
 Estou mollado da cintura pra baixo. Como decía o ti Dario, teño mollado hasta o Don Quixote. Diferencia entre o ti Dario e eu, a él apañouno unha tormenta de sete estalos, e a min solo me molleron as urces empapadas do algodón da néboa.
 Busco un lugar no que poda enxugarme a roupa algo. Vexo-o difícil. A néboa segue enganchada, a humidade é grande e non vexo onde agarimarme.
 No outro lado do rigueiro, vexo unha espécie de mina. Un furado na terra. Pode ser un bon sitio para secarme a roupa, e quentarme. Inda me quedan  unas poucas cerillas con que facer lume.
 Cruzar o rigueiro vai ser complicado. Ven de monte a monte, ó derreter a neve nos altos, tódolos regueiros da bisbarra  fanse a competencia por ver cual deles leva mais auga. Parece que aquel queria ser o campeón..
 Mirei pra  arriba, mirei pra abaixo, mais no vi a maneira de cruzar aquel caudal de auga. Daquela as trutas ian remontar hasta as fontes do nascente.
 Pensei que na preseira que había mais arriba, ó mellor, podía cruzar. O subir hachei un  amieiro que seguramente o aire o arrinquera, e cruzaba aquel caudal de auga. Aquelo era unha verdadeira ponte. Podia pasar por ela.
 Cheguei a porta da mina. Cheiraba a fume. O cheiro viña do fondo do lombeiro. Cheiraba a romeiro, e tamén a xixa asada. Non sabía que recendo era o mais forte.
 Vexo no fondo do minoco unha entrada a man esquerda, algo mais pequena e estreita.
Parece que foi feita pra xente delgada e pequena. Decidome a entrar pola mesma porta estreita, mais o acercarme vexo que está atorada por unha figura vestida con algo que se semella a unha saba de liño. Nin branca nin amarela, senon un intermedio. Blanco-ama-
relante.Aquelo daba a entender que o dono da vestimenta, ia demasiado tepo que se acobillaba debaixa da mesma.
 Eu coñezo esta cara, penso, e de pronto decátome de que era así. Era un home que xa levaba uns trinta anos enterrado.
 Non pode ser, estou alucinando, non pode ser. Vin eu mesmo como o enterraban. Ia nunha caixa de táboas de chopo, como todos os que eran enterrados na bisbarra. Os cadaleitos estaban feitos de tal xeito que pola banda onde descansaba o corpo, era de táboas separadas por tres ou catro centímetros. O parecer era para que o corpo se consumira antes. O cemitério era moi pequeno, e cabía a posibilidade de que houbera que enterrar a outro demsiado pronto.
 Era o espiritu do val e do regueiro. Estivera encarnado. Non pudo cumplir o cometido polo que a natureza o deixera encarnar. Tentera facer que o xénero humano se convencera de que algún dia tiña que morrer. Non le fixeron caso ningún.
 Miroume fixamente. Xa esvaecendose escoitele decir: ¡Pensa! ¡Pensa cando vaias os colexios electorais! ¿Para que te sirve?.¡ Mentras haxa quen te diga o que tés que facer e non penses por ti mesmo, e os teus conxéneres igual, nunca acadareis a verdadeira leberdade nin una vida plena e igual e equitativa!
 Esvaeceu de todo. Eu estou na touza, na beira do regueiro. É o único real que permanece.
 A néboa tamén teima na permanencia.Espero que o sair dos prados da beira, e subir ó lombeiro, vexa o sol e sequen as calzas.

jueves, 24 de noviembre de 2011

ESTA CARTA ,DE VERDAD, ESTABA EN MI CORREO (ME LA MANDÓ MI MUJER)

CARTA DE UNA MADRE GALLEGA....
     
            Querido filliño :

Te pongo estas líneas para que sepas que te  escribo . Así que  si recibes esta carta es porque  te llegó, si no, avísame y te la mando de nuevo .
El otro día tu padre leyó que según las encuestas, la mayoría de los accidentes ocurren a un kilómetro de casa, así que nos hemos mudado más lejos . La casa es preciosa; tiene hasta una lavadora que no estoy segura si funciona o no . Ayer metí  ropa, tiré de la cadena y no he vuelto a ver la ropa desde entonces, pero bueno.. .  

El tiempo aquí no es tan malo; la semana pasada sólo llovió 2 veces . 
       La primera vez durante 3 días y la segunda durante 4 .
       Con respecto a la chaqueta que querías, tu tío Pepe dijo que si la mandábamos con los    botones puestos pesaría demasiado y el envío sería muy caro, así que le quitamos los botones y  los pusimos en el bolsillo .

El médico vino a la casa para ver si estábamos bien y me puso un tubito de vidrio en la boca . Me dijo que no la abriera por 10 minutos y tu padre se ofreció a comprarle el tubito

Hablando de  tu padre, qué orgullo, te cuento que tiene nuevo  trabajo con cerca de 500 personas a sus pies . Lo han cogido de jardinero en el cementerio del pueblo .
Tu hermana Pilar, la que se casó con su marido, va a tener un hijo. Si el bebé es una niña, tu hermana va a nombrarla como yo.. Se nos va a hacer muy raro llamar a su hija 'Mamá' .
Tu padre le preguntó a tu hermana que si estaba segura de que era de ella, y dijo que sí.

 
Por cierto, que tu primo Paco también se casó, y resulta que le reza todas las noches a la esposa, porque es virgen .
 
A quien nunca hemos visto más por aquí es al tío Venancio, el que murió el año pasado .

 
Y tu hermano Juancho..... Cerró el coche y dejó las llaves adentro . Tuvo que ir hasta la casa por el duplicado para poder sacarnos a todos de dentro del auto .
Todos te extrañamos mucho, pero mucho mas desde que te fuiste . Tienes que escribirnos contándonos que tal te va con tu nueva novia extranjera, no sabes como nos pusimos de contentos cuando nos dijiste que estabas en la cama con Hepatitis. ¿Es acaso griega?,pues no nos lo aclaraste aún .

Bueno mi hijo, no te pongo mi dirección en la carta, porque no la sé . Resulta que la última familia gallega que vivió por aquí se llevó los números para no tener que cambiar de domicilio .
Tu madre que te quiere .

 
Tomasa Loureiro de Mougueriño.

 
P.D. Te iba a mandar 100 euros, pero ya he cerrado el sobre .

miércoles, 23 de noviembre de 2011

O TI ALEXANDRE


 En Val dos Marcos, sempre houbo personaxes fantásticos, deses que un dice que non deberian morrer nunca, merecentes de que un Plutarco novo que os biografiera, ou polo menos nos deixera un bon panexírico deles.
 Un deses personaxes, polo que eu sinto unha verdadeira admiración, tanto pola súa persona como polas suas ocurrencias, que non eran cousas nimias. Creo que tiña unha grande intelixencia, sabia-a usar e era tremendamente ocurrente. Neste último sentido creo que o seu neto Xetoño, non le vai a zaga. Estou a falar do ti Alexandre.
 Xa por aiquí contei o seu encontro coa bruxa da Veiga, contada por él mesmo e polo seu fillo Agustín.
 Cuando se atopou con ela, unha vez que se cruceron, él volveuse a mirala por detrás, e foi daquela cuando se decatou de que tiña patas de cabra. Maís, unha das cousas que mais le maravillou, foi que a susodicha, levaba postos uns zapatos con un tacón moi alto, que le facian un chusco andar pola lama e carrizos da Veiga.
 Según o ti Alexandre, por levar aqueles “zancos”, facía que a fermosa bruxa por diante, fixera unhas verdadeiras extremonías por detrás. O parecer o movimento das cachas da individua era parecido a roda dun muiño que non fora redonda de todo.
 Nunha ocasión, estando na seitura, ou na acarrexa, xa non o recordo moi ben, sentados no cimo das leiras da Cruz de Pedra, na beira do camiño de Rechouso estabanse a comentar cousas das cidades.
 Eramos sete ou oito, e él estaba alí tamen. Falouse de cousas que pasaban nas cidades e que nin polo asomo se coñecian pola nosa bisbarra. Incluso dauqela difíciles de imaxinar.
 Alguén sacou a colación os zapatos de tacón alto que estaban de moda. A conversa subiu e baixou de tonos, cada quen fixo o seu comentário o respecto, falando do dificil que deberia ser camiñar empioladas no alto daquelas agullas sen caerse etc., etc. .
 Colleu a palabra o ti Alexandre, e todos guardamos un silencio respetuoso, pois esperabamos unha boa sentencia del.
 Co seu deixe e voz caracteristica, dixo; A min gustariame ver a unha desas señoritas, con tacón alto e medias de plexiglas, apañando mollos polas leiras, e esquivando as bostaregas das vacas.
 O rastrollo seguro que pasaba de dez centímetros de cañotos. Polo menos a nos que escoitabamos deunos un bon ataque de risa. A imaxe mental que a min me quedou, foi a de unha moza lizgaira coas canelas cheas de picaduras dos cañotos da palla, coas medias de plexiglas esgazadas e con sucos de sangue entrandole dentro dos zapatos., con un tacón medio esnaquizado, e os dedos asomando por un lado.
 Seria bastante peligroso, sobre todo na Cruz de Pedra, lugar onde abundan os viviróns, coñecidos polos cientifícos como vivora bastarda. Ainda que ó mellor a hora de morder, o zapato salvaba a sua portadora.

viernes, 18 de noviembre de 2011

REFLEXION Y ELECCIONES A LA VISTA.

                                     ¡Que la Patricia romana nos ayude  a los Zoelas!


 Mañana es día de reflexión. El mañana de mañana es día de elegir al equipo, (no al señor), que rija los destinos de este país, que para unos tiene, más o menos 500 años y para otros tiene más o menos años en función de cómo miren la historia de Las Hespérides.
 En el mañana de mañana, a las once de la noche habrá unos individuos que se asomarán a sus balcones, debajo de los cuales habrá unos individuos, machos y hembras, que los vitorearan o lloraran con ellos, dependiendo de cómo les hubiese ido.
 Se alegran o lloran por lo que ellos han ganado o perdido, pero a ninguno se le ocurre pensar en aquellas familias que no tienen techo porque se lo han quitado. No tienen que comer porque no tienen con que comprarlo.
 Si a esos alegres, o llorones se les dice esto dirán que la culpa es del otro, ahora mas, tienen a los mercados a los que darle una parte de esa culpa. Pero el que tiene hambre, el que no tiene donde vivir (ahora es invierno), seguirá teniendo hambre y sin tener techo. Este último a lo peor tiene que seguir pagando una hipoteca que ya no le da derecho a su piso.
 Los que lloran y ríen, al cuestionarles esto, dirán que no es justo, pero que es legal y la ley es la ley .
 Nadie se para  a pensar en quien hace las leyes. Parece que esas leyes son inmutables en estos casos, pero en otros, se apresuran a cambiarlas, los jefes de los que lloran y se alegran ahora, si eso es lo que conviene.
 ¿Quereis ejemplos recientes?.- La modificación de la constitución española sin referéndum. La aniquilación de gobiernos elegidos democráticamente (Grecia e Italia), por imperativos de los mercados financieros (pobriños ellos) . ¿Cuánto tiempo le queda a las Hespérides (España y Portugal) para que nos hagan lo mismo?.
 Parece que ahora empieza el baile llamando a bailar a Francia y otros países de la zona llamada euro.
 Ya lo he dicho por aquí alguna otra vez. Prefería a aquellos generales romanos que invadían países, pero ellos al frente de las mesnadas. Ahora los generales se quedan en países intocables, y los de siempre a morir o pasar hambre por ellos.
 Algún día os contaré la historia de un cacique de mi comarca, que cuando se vió  a las puertas del más allá, quería donarle todo lo que tenía a una mujer mas pobre, a cambio de que muriese por él.
 Creo que fue Sir Wiston Churchil, el que dijo en una ocasión ,que cada pueblo tenía el gobierno que se merecía.
 Creo que tenia razón. Nos dejamos estrujar siempre y reincidimos ahora que podemos evitarlo. ¡TENEMOS LO QUE QUEREMOS!
 Pero…, pero, cuando vengan mal dadas, y me digan: cada día estoy peor, a esa persona yo le diré: conmigo no cuentes; ¡YO NO LES HE VOTADO!

martes, 15 de noviembre de 2011

EL DESENLADRILLADOR QUE LO DESENLADRILLE.........


Estoy ya muy lejos de aquellos años en los que me lo creía casi todo. Estaba dispuesto a aprender todo aquello que me decían que era lo verdadero. Estaba dispuesto a defender una cosa que se llamaba patria, que a veces me la pintaban amenazada por fuerzas malignas del mal mas maligno y maloso del mundo.
 De aquella yo era una esponja. Aprendía de buena fé todo aquello que creía que me contaban de buena fé. Me lo creí, lo somaticé y casi lo hago mío. Pero… .
 Pero llegó el momento en que se me ocurrió pensar, pensar en algo que también me habian enseñado; lo importante son las personas, hay que ser solidario y ayudar al que menos tiene.
 Pasó el tiempo, y comencé a analizar lo que hace nuestra sociedad, mejor dicho, aquellos que saben lo que debe hacer la sociedad.
 Aquí, como decía Don Quixote, con la iglesia hemos topado, o también mejor dicho, una cosa es predicar y otra dar trigo.
 Los que creen, o dicen que tienen la “varita mágica”, se postulan en comicios, vendiéndonos sus recetas (ahora ya ni eso), luego hacen lo que les da la gana, o lo que pueden, meten el barco contra las piedras y luego dicen que lo saquemos nosotros. Ellos no habian mandado a sus naves contra los elementos. (Por lo menos Felipe II, tenia la excusa de una tormenta real, de esas que nos manda la Naturaleza).
 Hoy he leído en la prensa unas cuantas cosas que me han hecho reflexionar de nuevo sobre algo que ya lo había hecho, aunque tenia la esperanza de que no fuese así.
 Un sub-titular: Los partidos temen que Monti sea un político audaz que les robe el futuro.
 Dios, que jeta, no se cortan un pelo. Piensan que si este señor arregla lo de Italia, ellos sobran. Pondrán todos los obstáculos que puedan para que eso no suceda.¡Se vive muy bien en la poltrona!.
 De eso salto a otra consideración: Los tecnócratas. Parece que eso es lo que hará este señor. Un gobierno de expertos.Pero Expertos en qué?.
 Para mi gobernar un país no solo es ser experto en algo, sinó ser lo suficientemente humilde y sabio para saber que deberá contar con otras personas de diferentes sabidurías en otras disciplinas.
 Y otra cosa: El gobierno de Berlusconi, bueno, malo, regular, o pongamos los adjetivos que queramos, pero era un gobierno democrático y elegido por sus conciudadanos. ¿Si este señor (como es previsible) fracasa a quien le echará la culpa?.
 ¡Al pueblo no!.
 Otro titular, ahora de España: Sanidad pide a La Rioja que atienda a los vecinos vascos.
 Aquí no quiero hacer comentario ninguno, la frase se comenta por sí misma.
 ¡Que Dios nos coja confesados, los próximos cinco u ocho años próximos, que será lo que tardemos todos en darnos cuenta que la vaca sagrada del estado, solo da leche si la mantenemos entre todos.

lunes, 14 de noviembre de 2011

¡TODO SE ACABA!

 Desde quince anos atrás, viñamos compartindo actividades cinexéticas. Unhas veces con mais e outras con menos alegrias, ainda que solo polo mero feito de percorrer os lombeiros, cheos de urces, carqueixas, chaguazos e xestas,sen olvidarnos  dos croios de graníto, xeixo e louxa, nos que adoitábamos tropezar de cando en vez.
 Aquelas andainas detrás das perdices, iniciéramolas ambos, acompañados doutra colega, que para a nosa desgracia, xa nos deixera tres ou catro anos atrás cando deixou de troular.
 Entendíamonos a perfección. Eu sabia cando debia prepararme, ela sempre me avisaba con tempo.
No hora de comer a merenda, era cuando os dous, estírabamos os músculos, e ás veces, se o sol agarimaba, dabamos unha cabezadiña.
 Neste fin de semana, coma sempre, saímos a dar a nosa andaina de rigor. Xa vai tempo que eso é o que facemos. Entre que a caza escasea, e as “patas” xa non son o que eran, casi todos os dias que saimos, volvemos con menos peso co que iniciamos a xornada. Acabase a merenda, súdase algo, polo que se nos pesamos pola mañá e pola tarde veríamola diferencia.
 Estivemos pateando pola mañá pola banda do castro de Hermisende, e aparte do vento bastante forte, non houbo nada mellor que contar.
 Determinei acabar a xornada dando unha volta pola terra de miña avoa Pilara, en Castrelos. Aiquí as perdices burléronse de nos. Primeiro non dábamos nelas, mais setíamolas cantar.Un debe empezar a ter certos sentidos atrofiados, neste caso o do ouvido. Nada,  que non habia maneira de averiguar onde estaban. Por último sentimolas cantar, localizando ben a zona.Cando cheguemos alí xa lisqueran, mais foi onde me dei conta de que a miña compañeira Canaria tiña problemas. Serios problemas.
 Marcou as perdices cunha mostra daquelas de antes, enfilando unha matugueira de urces e sen moverse nadiña. Salvo o tremor docorpo, parecia unha estátua. Como dixen as “patirrojas” como gustaba de chamalas Delibes, xa non estaban alí. Entonces a Perla iniciou unha busca “rastreando” no chao areizo da zona.
 De repente deime conta de que a cadela inclinaba a cabeza, intentando seguir o rastro coa ventana esquerda do seu nariz. ¡Carajo!, pensei, parece que ten un problema. Non ten olfato na parte direita.
 Chameina o meu lado, acaricieina, tentando darle ánimos, e de súpeto invadiume unha terrible sospeita; A Canaria estaba cega do ollo direito, tamén.
 Dei por acabada a xornada e volvin para a casa. Cando cheguei a aldea a cadela era renuente a sair do “maletero” do coche, saqueina en brazos, non parou nada, liscou todo seguido para a casa de meus primos.
 Decidín ir a darle o “disgusto” a miña prima Noemí, que en definitiva é a que fai que a Canaria teña unha boa vida na nosa bisbarra.
 Xa non se levou ningún susto, sabia que a Canaria tiña problemas, xa viñera o veterinário a vela. Dixerale que era unha cousa dos anos e que tiña reuma.
 Eu con todos os meus respetos para o veterinário, non estou de acordo. A Canaria seguro que tivo un accidente cerebro vascular. Unha trombosis ou como raio se chame, pous na parte direita da cabeza  ten algún pequeno problema nas patas, tamén dese lado.
 Creo que chegou a fin da sua vida, polo menos cinexética. Nunca pensei que os animais copieran as mesmas enfermidades dos humanos.
 Espero que o veterinario non decida inxectarele unha dosis letal.

viernes, 11 de noviembre de 2011

"¡CHUNGO!"



 ¿Terá remedio esta humanidade, que creou esta sociedade na que vivimos, e da que non pode decir que le é allea?.
 Ven a conto esto porque hoxe, nas miñas andainas a pé por Vigo, atopeime con un amigo negro, que coñezo desde fai  un feixe de anos.
 Traballaba nun sitio no que le pagaban, mais ou menos, a fin de mes. É un home comprometido coa xente da súa terra, e amigo de traballar todo o que sexa necesário e sobor de todo, se é para axudar ós demais.
 Hoxe, cando me atopei con él, díxome que o asunto estaba “chungo”. Traballa un día e espera a que o volvan a chamar. Sempre coa incerteza de sí ou non. Esto tenho asumido e non pide mais.
 Está preocupado porque agora ten medo. Ten medo a que o boten fora do pais, que o repatrien para o seu país: Somalia.
 É un home con unha boa formación, nunca le preguntei, mais polo que se desprende estou convencido de que ésta és superior.
 Pregunteile por qué estaba tan desanimado, e díxome que, se non hai traballo para os españois, ¿Qué nos queda a nós?.
 A miña pregunta de si tiña a documentación e regla díxome que sí.Dixenle que entonces non debia ter medo, nadie o pode botar fora. ¡Está legal!.
 Si, dixome él, mais agora tendeis elecións, e parece que van ganar os que non nos queren por aiquí.
 Tratei de darle ánimos, decindole que, gane quen gane, eso non o poden facer. Él non está tan seguro.
 Somos emigrantes e por añadidura negros. Explícole que eso non debe pasar nun país eminentemente emigrante,(e presuntamente demacrático) que sabe do que vai o asunto, e é comprensiva a súa xente (seran-no tamén os polítcos).
 Dígole que tres dos meus avós, foron emigrantes, que a maioría dos vellos das aldeas de meu pai, miña nai e avós, estiveron emigrados.
 Foron dos que marcheron cunha mau por diante e outra por tras e volteron cunha mau por tras e outra por diante.
 Coido que non o convencín. Deume a razón, mais con cara de non creelo.
 A min no seu lugar pasaríame o mesmo.

miércoles, 9 de noviembre de 2011

DESDE SANABRIA,¡ SI INTERESA!


 He estado leyendo el informe del Ayuntamiento de Trefacio, y por lo que he leído, no tiene desperdicio.
 Parece ser que la deuda viene arrastrada de tiempo atrás por la nefasta gestión de un alcalde que llevaba en el cargo más de veinte años.
 Claro que llevar mas de veinte años en el cargo, no quiere decir nada, ni a favor ni en contra de nadie. Así a primer bote, yo diría que si le han votado fue porque lo hacia bien, en este caso parece que no, simplemente no daba cuentas, y nadie sabia o decía nada.
 Ahora se descubre el pastel, y seguramente aquellos que le votaron de buena fé, estarán arrepentidos. ¡Vale!
 Lo que no me vale es por qué la Diputación y la Junta de CyL, han dejado llegar el asunto a este extremo.
 Yo, que soy un gran defensor de que las Diputaciones desaparezcan, me pregunto ahora con más razón, para que sirven si no es para inflar los gastos.
 Señor presidente de la Diputación de Zamora, ¿acaso lo de este ayuntamiento no se solucionaría, controlando al alcalde, y con el sueldo de usted y sus asesores no se arreglarían situaciones como esta?.
 En el debate, triste debate, de los dos aspirantes a la presidencia del gobierno (¿por qué no todos los que se presentan?), le escuché a su jefe, el señor Rajoy Brey, decir ante la propuesta de la desaparición de la Diputaciones, que estaban para ayudar a los pequeños ayuntamientos.  Aquí pongo los interrogantes que hagan falta ¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿¿??
¿?????., creo que no hacen falta más.
 Señores que se dedican a la política: DEDICARSE A ESO RQUIERE TIEMPO, GANAS, ALTRUISMO RELATIVO, PUÉS COBRAN Y NO POCO (Puede mirar cuanto percibo yo de pensión) Y SI PIENSAN EN DEDICARSE A LA POLITICA PARA BENEFICIARSE DE LA MISMA, ¡COÑO!, ¡¡VAYANSE A SU CASA Y DEJEN DE JODERNOS!

sábado, 5 de noviembre de 2011

GRANDES FEITOS CINEXETICOS



No dia de todolos santos, aparte de percorrer os lugares nos que adoita andar a Estantigua, como xa referin no anterior post, tamén aproveitei para dar unhas zancadas  polos eidos de San Ciprián e polos da miña avoa Pilara.
 Como comprendereis, non escribiría esto se non fora un día de caza, deses de rompe e rasga. Foi un dia de caza, que a própia Diana, non a filla de meu primo, senón a do Olimpo grego que tamén adoitaba cazar, inda que creo que de outro xeito. Ela tiña que ter moito tento, pois habida conta de que o seu xefe, Zeus, era amigo de meterse na pelexa de moitos animais, sobre todo cando andaba berraco. Mirade o caso de Leda que foi seducida por Zeus vestido de pato, ou alguén levaba unha berza de mil pares de narices, e a Leda esa non se le ocorreu outra cousa para disimular a súas quenturas.
 Deixemos as cousas dos deuses, e volvamos o alto da Ladeira que foi onde a Canaria ventou un rastro, xusto hasta que chegou por alí o magote do Xeantoño, e deixou de buscar. Parece que non se leva ben coa cadela mastín deste e decidiu meterse debaixo das miñas nádegas. ¡Xa vai vella, a pobre Canaria!.
 Despou de subir  polo vello camiño de Rebordelo, solo me quedou baixar Ladeira abaixo, e tocar a retirada aquela tarde de sábado.
 Pola tarde houbo un magosto en Hermisende, non fún,  pois adoito non acercarme a lugares onde haxa mais de cinco personas. Sonche tímido e non bailo con descoñecidos.
 Mandei corresponsais o evento que me conteron cousas. Parece ser que, a pesar de ser a festa da castaña, non houbo bullós nin mamotas. Eso sí outro tipo de viandas. Tamén me conteron que por alí andaban as forza vivas da comarca e Tras os Montes. Acompañados todos polas súa respectivas parellas, menos a miña prima Noemí, que polo visto é do meu mesmo parecer con esto das xuntanzas.
 Outra das cousas que me conteron foi algo que me aledou moito. Non habia mesa presidencial e as autoridades estaba mezcladas co pobo liso e chairo; ¡Como debe ser!
 No domigo sain de caza de novo pola mañá, foron conmigo as dúas cadelas, desde a Cabeza das Fontes pasando polo Coballón o Sestil da Carbuizas, a fraga Balastreira a canteira infame dos Garridos, coller de novo o carro e ir probar sorte s leiras de Castromil. Estas alturas da o mesmo vaias onde vaias xa non queda nada que cazar, mellor dito non queda nada que ver, podo decir que non fun quen de ver nada. A Lua portouse, correu detrás de catro coellos, supoño, non os guipei.
 Pola tarde fun a dar unha volta pola banda de Castrelos, terra da miña avoa Pilara, e pasou o mesmo. Como decia meu pai que decia un señor de San Ciprián :”comerás berzas!.Nesas estamos.
 Inda comí tomates collidos da Porteliña, plantei allos e cebolas das de cedo. A esperar que todo vaia ben.
 Sinto moito non ter nada mellor que contarvos.
 Apertas a todos, todas.

miércoles, 2 de noviembre de 2011

COUSAS DO ALÉN


Andaba eu polos andurriais de Val dos Marcos, polos dias de todolos santos e mais das ánimas, polos andurriais da Porteliñae cos archiperres de traballos hortelanos, cuando, de repente, doume en pensar na data na que estaba: Santos. Mes dos mortos.
 Pasou o que tiña de pasar. Mentras eu facía sucos para sementar uns allos, apareceron a carón meu unha morea de ánimas, de xente que levaba xa un feixe de anos no Alén.
 O erguer a cabeza, que tiña baixada por aquelo de seguir a raia dos sucos, vin a aquelas almiñas, sentadas todas como se estivesen dentro dun anfiteatro moderno, e todos mirando os meus esforzos por endreitar os devantitos sucos. Xa se sabe que os sucos tortos son moi feos, e logo os veciños de horta cachondeanse de un.
 Despous de facerles unha lixeira reverencia coa cabeza, deille as boas tardes, pensando que ó falar desaparecerian do xestarego, mais ¡ Saltou a sorpresa!. Responderon a coro e dixeronme que solo estaban alí, porque nos cemiterios non podian descansar co balbordo da xente que ia a porles frores de plástico nas lápidas, e competir entre eles a ver cual levaba mais trebellos raros.
 Houbo unha das ánimas que dixo, que en vida, ninguén le fixera caso, pasera fame e de velliña estivera chea de piollos sen que naide se interesera nin fixera nada por axudala. Agora, decia, as froles de “plesiglas”, podian-nas meter nalgún outro “lloc”.
 Pregunteronme pola famosa “crisis” actual, e tentei de describila desde  as miñas pequenas entendedeiras no eido.
 Resumin que, uns poucos humanos, eles mesmos ou a traverso de sociedades deles, monteran un “pifostio”, no que durante mais de duas décadas convenceron a todo cristo de que o crecemento económico era constante, e infinito o remanente das materias primas na que se sostiña a economia.
 Cando nos demos conta de que aquelo era insotible, non foi pola nosa reflexión, senon porque os “mangantes, que hasta aquela prestábanse diñeiro e dábanse creto uns os outros, empeceron a facer trampas, e chegou un momento no que naide se fiaba de naide, e destapouse todo. Logo parte da xente escomenzou a pensar, imdagar, revisar, e entre todos deronse conta do montaxe que deixaba ós pobres cada vez mais pobres e eles cada vez mais ricos. No camiño deixaban caliberas de mortos económicos.
 Preguntoume un, a ver que facian as forzas vivas. Solo le puiden contestar que a ciencia certa non o sabia mais que me parecia que aparte de un baixo nivel cultural xeral neles, vivian, a maioria, bastante ben, pois fixeran da política unha profesión rendible para eles.
 Outro preguntoume se entre a clase politica e os donos do diñeiro habia suicidios como na crisis de 1929, a maioria dos que se les descubriu o chanchullo, ou quederon arruinados, suicidabanse.
 Contesteile que de momento ningún, que eu soubera. Mais sí sabçia que o número de coches de mais de noventa mil euros estaba a cabeza das ventas de tales queimadores de recurso “FI-NI-TOS.”.
 Puxeronse todos de pé, e decindo a coro que a estupidez humana, non solo non se acabera, senón que polo que parecia aumentera.
 Coa caluga baixa, marcheron hacia o alto do Ladeairo. O dercirle eu que o sagrado estaba para o outro lado, dixeron que durante un par de dias, descansarian no monte, polo menos alí inda habia alguna queiruga con flor.

¿HAY CENSURA EN FACEBOOK?

He intentado publicar en mi muro de facebook, este artículo, que no tiene desperdicio, pero el sistema no me deja.
 Jodidos estamos si por aquí tambien hay censura.
 Si lo confirmo, me daré de baja. Me quedaré solo con el blog, hasta que por allí suceda lo mismo.

 ¡Hay que joderse con lo mal que lo llevan los CHUPADORES del planeta.





“Olvídense de Grecia y miren lo que se está cociendo en Irlanda, Portugal, Italia, España…”

Moisés Romero -  Miércoles, 02 de Noviembre "Grecia está enterrada, bien muerta ¿Referéndum, para qué? Ni con Referéndum ni sin Referéndum. Ni quitas del 50% ni quitas del 100%. Nunca podrá pagar lo que debe y, lo que es peor, conforme pasa el tiempo la crispación entre sus socios comunitarios es mayor. Grecia ha pagado nóminas a muertos y a personas que nunca existieron. Los bancos griegos llevan muchos meses con telas de araña en sus cajas fuerte. No pidas una factura con IVA en Grecia, porque te asesinan con la mirada. Lo escribía ayer Carlos Montero en lacartadelabolsa: Grecia, más Porsches que contribuyentes que ganan más de 50.000 euros anuales. Si a un campesino irlandés, portugués, español o alemán le cuentan cosas como éstas y que el Fondo de Rescate Europeo, es decir, sus euros que ha ahorrado con sangre, sudor y lágrimas son los que pagan tanto desmanes ¿qué considera usted que le contestaría? Puede ser un campesino o un trabajador autónomo ¡qué más da! Los políticos, como siempre, han vuelto a meter la pata, porque siempre piensan en su poltrona ¿Alguien cree que se acabará el Mundo Global porque Grecia (u otros) sean expulsados de la zona euro? El error es creer que el Mundo Global se acabará", me dice el analista jefe de un banco de inversión.
“El Error, entre otros muy graves, dejar que un País haga trampas y las sostenga para entrar en la zona euro y, como derivada, mantener con respiración asistida, que nadie puede pagar ya, el Estado de Bienestar en Grecia, Irlanda, Portugal, España, Italia, Francia, Holanda, Bielorrusia…También, en Alemania, que no se va a ir de rositas. Grecia tiene que ser expulsada ya de la zona euro…”

“El Error está en dar crédito a la Mentira Política, al Sentimiento Solidario, que consiste en que los vagos y maleantes sean tratados como arquetipos y ejemplo a seguir. El Error está en permitir que el trabajador honrado sufrague los gastos del que no trabaja ni se esfuerza. El Error, en fin, está en intentar cambiar las reglas de juego en pleno partido: unos son altos, otros bajos, unos ricos, otros pobres, unos son trabajadores, otros vagos; unos estudian, otros, no; unos roban, otros no. Nadie somos iguales y, por tanto, no podemos ni pueden considerarnos como iguales. Nadie puede cambiar las reglas Seculares del Mundo…”

“Olvídense los mercados de Grecia y miren lo que se está cociendo en Irlanda, Portugal, Italia y España. He viajado en los últimos cinco meses por estos países enviado por mi banco. En Irlanda, como en Portugal, Italia y España, el nivel de pobreza es cada vez más alto: las colas para mendigar un plato de comida en lo que antes se llamaban Casas de Socorro son largas, muy largas…

“En Irlanda, como en Portugal, Italia y España he visto a fumadores empedernidos coger colillas de tabaco fumados por otros en la calle. Eso ya lo experimenté yo hace 50 años en España. En Irlanda, como en Portugal, Italia y España, ya hay autovías sin luz, porque no la pagan; farmacias quebradas por las deudas de Comunidades y Ayuntamientos; familias que no pueden pagar los libros de texto a sus hijos; aceras con baches, calles con grietas; carreteras sin asfaltar y con obras eternas…”

“Olvídense, en fin, de Grecia, que nunca pagará lo que debe, porque otros TAMPOCO NUNCA PODRÁN (PODREMOS) PAGAR LO QUE DEBEN (DEBEMOS)... Y mientras, LOS POLÍTICOS PROMETIENDO EL ORO Y EL MORO, CUALQUIER COSA PARA PONER SUS POSADERAS O NALGAS A BUEN RECAUDO…”