viernes, 19 de agosto de 2011

¡CON ELA FOISE UNHA ÉPOCA!


¡Cuantas noites, cuantas, naqueles meses de inverno iamos á casa dos compadres da avoa Martina, o fiadeiro!.
 Na casa da tia Xabel e do ti Pedro, sempre habia unha lareira con un bo lume, e o colmo non deixaba pasar o friu da neve, polo que, na cociña estabase moi ben, sen aqueles calores por diante e friu nas costas.
 Alí xuntábanse veciños e algún mozo na procura dalgunha moza que por alí andaba. Estaba, tamén, a cadela do ti Pedro, gran cazador onde os houbera, e gran ecoloxista daquela, sen él sabelo. A cadela foi a que me deu a idea de que os cans tamén soñan; Naquelas longas noites de inverno, os humans contaban cousas, leian algunha novela, sempre alguén leia en voz alta para os ointes, con voz algo temerosa de non pronunciar demasiado ben o castelán. Lástima que daquela ninguén escribira no idioma da Alta Xeabra, ainda que meu tiu Miguel leia moi ben en portugués. A cadela, decia,deitada detrás do trafugueiro, de cando en vez latia como se fose detrás dalgún coello ou lebre. Se alguén a espertaba, semellaba que estaba desorientada. Supoño que inda esperta, seguia detrás da caza.
 Por alí estaba a tia Josefa a mai do Paulos, que contaba contos. Algunha vez enfadouse conmigo porque le dixen que a bruxa do conto, sé se parecia a ela, debia ser moi fea. Estivo varios dias sen ir o fiadeiro, porque os contertulios rironse da ocurrencia.
 Estaba a tia Xabel, sempre rabexando dun lado para outro, por exemplo buscando unhas alpargatas que levaba postas. O ti Pedro, que non deixaba que o lume esmorecera, miña avoa Martina, e xente nova, daquela. Miña tia Jesusa, e a miña amiga, da miña tia tamén  e non sei se afillada da avoa: A Joaquina.
 A amiga Joaquina, fai uns días deixounos. Polo que sei, levaba algún tempo xa con problemas de saúde. Chegoule a súa hora definitivamente. Espero que a Terra le sea leve,e que definitivamente se cumplan todolos desexos que algunha vez tivera.
 ¡HASTA SEMPRE JOAQUINA!
 Un forte abrazo para os fillos, e para o seu marido, tamén amigo Domingo.

jueves, 11 de agosto de 2011

CIBORNIA DAS CIGOTAS

  
Carear as cigotas entruñindo pra atiscar a bicaria  e a allaban dunha arova cantarillega.
 A cibornia era famosa en toda a bisbarra. As cigotas moito mais, sobre todo para os rapaces que querian baltrir por primeira vegada.
 A cibornia estaba no mesmo medio do medio do cuevo.
 O delello arxina tiña gaira.
 Estaba contento, co argallado. Dificil era desargallalo.
 Naquel dia a fustancia fora liquidada.
 O arxina, argallante, argallou delentió.
 Tal cual mo dixo, eu transcribo-o.
 Creer nelo ou non creer, é algo que cadaquén debe decidilo. Eu xa o fixen.
 Esta e parte da “lingua” dos arxinas. O que teña chumo, saberao.
 Zacaneade no Sancibrao.
 No dezaseis do mes das mazás, zacanearei eu.

miércoles, 10 de agosto de 2011

¡A EDIL FERNANDEZ, NON É PARENTE MIÑA!


 Un,que xa ten canas hasta por debaixo da embigueira, poderiamos decir coma o ti Dario: hasta don Quixote, tamén xa empeza a pensar que certas partes do corpo, doen por culpa de cert-a-o-s políticos, ou como quera que carallo se chamen. Esto no é pexorativo,so é culpa da estulticia imperante.
 Hoxe, lendo no diario o Pais ven a noticia.
 “ Una edil tilda de demasido gallegos los actos culturales de “A Coruña”. (Escribo a toponimia tal cual o Pais, ainda que a politica imperante no NO, gostaria de por o artículo “la”.
 Cando era  un estudante de bacharelato, nunha vila de Zamora, por onde Don Quixote tivo algunha aventura, por ventura del, eu, en todo o internado era coñecido como “El Gallego”. Habia un rapaz que se apelidaba Gallego, mais naide le chamaba así.
 Polo tanto fago meu o idioma “galego” da Alta Xeabra, e se non hai mais remedio, tamén fago meu o daquel coengo de Santiago bisavó de miña mai..
 Cuando a edil de cultura dun concello dunha cidade como A Coruña dí esto, a un pobre Xabrés revolvensele as tripas, e mais se a señora de marras leva por apelido o Fernández, que comparte conmigo. ¿Onde podo cambiar o apelido por outro?. ¿Tal vez Cazurro que é o dos meus antergos Llyoneses?.
 ¡Hai que foderse, e ser ben educado na fala! Polo tanto non hai que foderse, senon “joderse”, por se o anterior no é ben comprendido.
 Gostaria ver despotricar a un catalán de un exceso de catalanismo, a un vasco, un aleman, francés etc., etc.
¡ SEÑORA CONCELLALA ¡ SER GALEGO OU FALALO É TAN IMPORTANTE COMO CHAMARSE FERNANDEZ, EU DIRIA QUE MAIS, E SE ABORRECE A SÚA IDENTIDADE, OU NON É DA ZONA, DEIXE A POLITICA. AS VECES O DIÑEIRO NON O É TODO.
 Lamento falar no galego dos meus ancestros. O normativo, as veces rénxeme.