martes, 23 de abril de 2013

A Mezquita, Formigoso e a burra descansada.







 Levaba xa mais de dúas semanas con dores nos ouvidos. O médico, Don Santiago, facía o que podia, según él, pouco podia facer pous no sabía como arranxalo.
 As dores seguian, e co tempo empezou unha xordeira galopante. Xa case non escoitaba berros cercanos.
 O médico atopou unha escusa: A xordeira era hereditaria. Xa o avó era xordo.
 Tanto a nai como o pai non se conformaban coas lerias do médico da aviñanza. Inda non habia seguridade social.
 Falábase, daquela, que na Mezquita habia un novo “practicante” que solucionaba case todolos  problemas.
 Nun dia de feira, na Mezquita as feiras son os días 5 e 19 de cada mes, escanchados nunha burra, fíxose o camiño desde San Cibrao hasta a Mequita. Cuatro leguas, según os cálculos dos homes que cada feira ian e viñan co ánimo de vender algunha res. Moitas das veces ian coa vaca pola mañá e voltaban con ela pola noite. Non houbera sorte.
 Pra chegar a Mezquita, pasábase, por Castromil, polo barrio castelán e polo barrio galego, seguiase pola vella calzada roman, mais ben os restos, e pasabase polo medio do medio do Castelo de Formigoso, no termo de Santigoso. Daquela inda se albiscaban algúns resto de chabolos circulares, que según os arqueólogos foran dos poboados prerromanos. Seguramente a tribu dos Zoelas, que habitaran as comarcas de Tras os Montes, a Xeabra e as Frieiras. A referencia destes poboadores está marcada nos chantos de Chaves, na veciña Portugal.
 Co gallo das feiras, adoitában os veciños do Val do Tuela, averiguar quen ia a feira, e facianlle os seus encargos.
 Decian de un home que ia moito a feira da Mezquita, que tiña unha boa burra, que sempre le facian encargos de cousas. O bon home para non esquecerse pedia que o encargo lo fixeran por escrito nun papel. Pola noite, cando preparaba a viaxe, collía os papeliños coas demandas, púñale enriba do papeliño as moedas que le deran para mercar as cousas, e unha vez dispostos, soplaba sobre a mesa e todos aqueles papeles que non tiñan moneda enriba, voaban da mesa. Enton o feirante rosmaba: encargos sen diñeiro, descanso da miña burra.
 O rapaz e o pai chegueron a Mezquita, o practicante mirou os ouvidos, e fixo a receita.
 Dalí, direitiños a botica de Don Fermín, home coñecido en toda a contorna como benefactor de todo cuanto a él se acercaba, era un boticario con todas as da lei.Díxo que aquela receita levariale un tempo facela, tiña dúbidas de se tiña todolos herbascos e demais cousas para facer a méciña.
 O pai cando volvian pola pócima, ia algo acollonado, polo que podia cobrar o boticario.Temor infundado pous o bon de Don Fermín determinou que aquelo non era nada. ¡Solo fixera uso de uns herbascos!, según él.
 En menos de unha semana os ouvidos deixeron de doer, e recuperou a audición. Tamén aquel infante, viu por primeira vez un poboado, dos nosos antepasados, moi antergo, moi antergo, según todolos veciños da comarca. É un dos poucos poboados, da época seguramente do ferro, con doble foxo defensivo e pedras fincadas pola parte de arriba.
 Unha pequena homenaxe a Don Fermín!, e o Practicante, que coido que eran parentres.
 Munto obrigado

domingo, 21 de abril de 2013

OS LUMIACOS.



 Vai pra unha semana, mais ou menos, que estiven a falar coa miña amiga Nemesia Lubián Lubián de Lubián.
 Non é motivo da conversa mantida pos nos, agora.
 Na conversa, despous de preguntarnos pola familia leriemos de outras moitas cousas, e nun momento determinado a Nemesia deixou caer a preocupación que ela tiña naquel intre.
 Espetoumo, así sen dó e sen "anestesia" previa: ¡ Hai meniño, vain-nos saír lumiacos, se non para de chover.
 Xa ía un feixe de tempo que eu no escoitaba esta verba.
 Acordeime dos lumiacos que había na escarallada Fonte do Souto. Lumiacos nos que adoitaban esconderse os cágados, cada vez que os rapaces tentábamos agarralos.
 Había lumiacos tamén ca caldeira do Muíño do Carrizal, no seu. paso polo Freixoeiro, xunto coas oucas, amorosiñas e rindeiras nas que tamén adoitaban acubillarse os alevins de trutas, aquelas negras, que os vellos do lugar nomeaban como "tizois". Trutas pequiniñas de tres ou catro centímetros, e que de boas a primeiras fuxían pra debaixo das oucas e dos lumiacos, cada vez que tentábamos collelas, espantando o mesmo tempo as ras que po alí andaban.
 Noutra ocasión falaremos dos estornillos que criaban nos castañeiros da beira da caldeira, deixaban as súas cagadas na barrela das mulleres. Esta barrela tamén seria cousa de falar dela, pous era unha maneira de lavar a roupa, con cinza e auga.
 Quede aiquí constancia da existencia dos LUMIACOS.  Despous de un tempo, con ledicia, entereime que ós de Lubián non le saíran lumiacos nos pés.
 ¡Unha aperta Nemesia!

sábado, 20 de abril de 2013

RISSOTO CON QUEIXO DE OVELLA.






 Queridos amig@s. teimo de novo nas receita de cociña.
 No quere decir esto que non teña otra cousa das que escrebir. Desgraciadamente hai demasiadas, mais todas do mesmo cariz. Cando, polas mañás, empezo a miña viaxe polos medios de comunicación da escrita da rede, acabo cuns cabreos de “chupa de dómine”, pous cada vez estou mais convencido de que vamos de cú e marcha atrás, e inda por riba esa casta privilexiada que quere rexir os seus intereses en lugar dos comúns, ou como decian na Roma clasica, “a res publicae”, e despous de tanta merda, non se albisca que os responsables non acaben no “trullo”. Alguén dixo que a xusticia é xusta cos ricos, e protexeos dos pobres. ¡
 ¡Necesitamos a idea que os faga tremer!
 Imos alá coa receita, da comida de hoxe, de un servidor de ustedes e a miña compañeira:

 RISSOTO MADE IN BALEL.



 Atopei onte, en Hiperxel daiqui do meu bairro, Teis, unha cousa que eles chamaban setas del bosque. Merqueia, a ver que tal.
 Habia diferentes fungos mesturados; boletus, cantarelus, perrechicos, e algún mais que non identifiquei. O precio non era esaxerado, ¡podiao mercar, sen quebrantar demasiado a nosa economia!
 Hoxe merquei un cacho queixo tenro de ovella, a falta do italiano que se recomenda.
 Nunha cazola, púxenhos a semifritir con algo de aceite, e cando foron quentando solteron a auga que levaban dentro. Cando ésta se foi reducindo añadinlle un chisco de albariño, e a reducir de novo.
 Nunha pucheira aparte, fixen un caldo de verdura e ingrediente secreto meu.
 Cuando os fungos ian estando, añadinle o arroz hasta que se foi churruscando algo, momento no que empecei a añadir, cacetada a cacetada o caldo previamente feito.
 Removendo, añadindo caldo e así hasta acabar o caldo e determinar que aquelo xa estaba feito.
 Unha vez posta a mesa, e o rissoto inda quente, añadiusele un chorro de aceito de arbequina, removeuse, serviuse e con bastante gusto deuse conta de todo.
 ¡Repetirei  a merca dos fungos, e a receita!.
 Acompañémolo cun copo de de mencia da zona de Monterrei, uns amouroces xigantes, e agora a botar unha sonecada escoitando esa cousa que se chama TV.
 Apertas a “tutti cuanti”.

jueves, 18 de abril de 2013

RODABALLO GUISADO.






 Hoxe quero volver acompartir unha receita de peixe con  as papilas gustativas de todos vos. Eso das papilas gustame!.
 Hoxe tocoulle o turno a un rodaballo deses que quitan o hipo.
 Como solo somos dous a comer, foi debidamente troceado, conxelada a parte non cociñada, para outra ocasión e zampada con todos os honores a ración que consideremos para o “segundo almoço”.
 Ímos alá coa receita:
 (Antes de empezar, quero pedir disculpas a todos aqueles que estades terra adentro, solo uns poucos privilexiados coma nos podemos disfrutar das delicias con que o mar nos obsequia)
 Receita:  Nunha cazola, se é de barro alistano moito mellor, ponse un pouco auga (depende da cantidades de peixe), para un un peixe de mil quinientos gramos adoitase por unha taciña de auga. Añadese un vasiño de acaite de oliva virxe. Enriba ponse unha ou duas cebolas cortadas en rodaxas delgadas. Enriba da cebola deitanse tres ou catro patatas tamén en rodaxas non demasiado gordas, xunto con un par de pimentos verdes tamen cortados en tiras, cenouras tamén cortdas finas, chícharos (guisantes) arredor de douscentos gramos. Enriba ponse os cachos de rodaballo, unhas ameixas (almejas), estas son opcionais, salase e ponse o lume que se coza a fogo lento durante uns vinte minutos, e xa está.
 A hora de emplatar podese adornar con uns pementos roxos, se son do poquillo mellor, e uns esparragos.
 Acompañado todo por un viño albariño, se pode ser “ Do Ferreiro”, moito mellor, unha boa ensalada de alface (leituga) e cebola, e a ¡Zampar!.




 ¡Bon apetit!

sábado, 13 de abril de 2013

XURELOS O FORNO



 Queridos amigos, chega a época na que os peixes empezan a estar no seu mellor momento e sazón.
 Non tódolos peixes están en sazón agora, mais sí os considerados de pobres por ser baratos. Xa Casteleao falou das sardiñas e do que seria no caso da súa escaseza.
 Benditos sexan eses peixiños, e deus nolos achegue nesta época hasta que  deixen de deitar a graxiña na codia de pan que os debe acompañar con unha boa xerra de viño.
 Hoxe tocoume a min facer parte da compra. Son o especialista da casa en peixes e carnes.
Fun o mercado municipal de Teis,  a falar co meu amigo e abastecedor de peixe Don Roberto.
 Tiña uns xurelos de catrocentos ou quinientos gramos, que estaban a dicir:¡Lévame!.
 Merquei dous e a moza que está co meu amigo, limpoumos e rachoumos como a min me gusta para facelos ó forno.
 O resultado tédelo na fotografía que, aínda que solo sexa para alporizarvos os xugos gástricos, poño o principio.
 Como me gusta compartir as cousas da boa cociña, vou escribir a receita que mais me gusta, a cal me traspasou a meu amigo o dono do restaurante A Oca, tamén de Teis.
 A receita:
 Cos xurelos abertos e limpos, sélanse na plancha a toda leche, pola parte contraria a pel, durante un par de minutos. A continuación colócanse nunha cazola de forno coa pel en contacto coa mesma, e dicir co selado hacia arriba, un chisquiño de sal, moi pouco, e metese no forno, quentado previamente o máximo, 280º no meu caso.
 Cando se considere que están no seu punto, isto dependerá se vos gustan pouco ou ben pasados, sácanse do forno, e emplátanse. E imprescindible, unha vez no plato, deitarle un chorriño de aceite de oliva virgen, tamén dependendo do sabor que mais nos guste do aceite.
 Unha vez limpo de espiñas ¡A comer!.
 No noso caso foron acompañados por unhas patatas “a lo pobre” e unha ensalada aliñada con aceite de oliva virxe e vinagre balsámico.
 Podo dicirvos que comimos, seguramente mellor do que comían os curas da tempos atrás, a carón das súas barraganas.
 Con esta entrada, vou iniciar unha serie de receitas feitas por min e pola miña xefa, se algunha vez probais contádeme o resultado, e se invitades “miel sobre hojuelas”, chamarei a estas entradas: As receitas do Balel.
 Bon apetit.

domingo, 7 de abril de 2013

TAMAÑO DAS EMPRESAS.







 ¡Tempos!. Tempos aqueles, nos que inda non se inventera a era do despilfarro. Teño que definir o despilfarro como aquelo que desde o principio do século pasado está a pasar neste planeta Terra, sen que ninguén le poña couto. Claro, por iso esta querida Terra, estase a revelar contra todos.

 Vou tentar desenguedellar a parrafada anterior, e ver se son capaz de esplicarme.

 Para pornos en situación, solo temos que pensar no que está a suceder agora con unha empresa punteira galega do sector da extración e comercialización da pesca.(De un tamaño moi grande, opera en case todo o mundo) Coido que a situación desta empresa é paradigmática de case todas as grandes corporacións, non so da nosa terra, case me atreveria a decir que de todo o mundo chamado indebidamente “civilizado”.

 Vereis, cando eu era un aprendiz neste mundo de ganarse a vida, tentei como case todos, formarme o mellor posible, dentro das miñas posibilidades, para desempeñar unha función no mundo da empresa `productiva. Cando digo productiva quero referirme a ese tipo de empresa que fai cousas cun certo valor añadido, é que pode servir de algo as xentes que esten dispostas a mercar esas cousas.

 Daquela, nunha ocasión, nunha clase na que se trataba do tamaño das empresas, tiven o convencimento de que este tamaño non deberia nunca ser esaxerado. Tamaño grande solo para aqueles proxectos que os estados estan obligados a facer e que son competencia propia deles. Unha vez feito o proxecto a empresa pasará a outras cousas, ou desfarase. Esto seria cousa de outra reflexión.

 As empresa medianas e pequenas, son as que mais postos de traballo crean. Son as mais fáciles de reconverter, se o sector no que estan toca o seu fin. Teñen uns gastos de estructura pequenos e por ende os gastos finacieiros, son tamén mais pequenos, e como case unha consecuancia é dificil que acaben en mans de especuladores, que son a carcoma deste sistema que está agonizando na actualidade.

 Hai que pensar que tal como se fixeron as cousas hasta agora, o sistema necesitaba de uns recursos, mellor dito, quíxose  que se necesitera, uns recurso finacieiros que nadie tiña. Habia que recurrir os prestamos, e o problema era que o dos préstamos era unha espécie de espiral que non tiña fin, hasta tal punto chegou que as propias entidades financieiras, tiñana que recurrir o mesmo, co que a espiral o fin no era tal, senón unha espiral que nun momento determinado invertíase en sentido contrário.

 Nunca coas empresas tradicionais e medianas e pequenas dedicadas a pesca, por moitas que fosen puxeron e perigo as especies mariñas, e sobre todo nunca se despilfarraba, cos medios de pescas artesanal, unha comida que dalgún xeito poderia servir para unha humandad, que, paradóxicamente, fai as mores extración de peixe, desperdicia moito, e nembargantes, unha cantidad inxente de persoas na Terra, pasan fame.

 Esto é un humilde blog, no que pretendo, por negro sobre blanco, polo menos nun principio, cousas e recordos dunha terraa que leva nos “entretiños”, e a que quero, tal é a terra dos meus antepasados, e non pretendo dar clases a ninguén, mais neste momento  que estamos a sufrir, hai cousas das que no quero pasar, e pretendo deixar eiquí as miñas impresións. ¡Xa sei que non servirán pra nada, pous a avaricia dalgúns non ten límite, ni nadie que lo queira por!.

 Deixo aiquí esta idea, e seguramente co tempo irei desarrollandoa mais, e a ver no que queda todo esto.

 No proximo blog, falarei da maneira en como eu vexo como os politicos queren arreglar a cousa, a base de foder os de sempre sen buscar culpables. ¡Habelos hainos!


miércoles, 3 de abril de 2013

VA SIENDO HORA DE QUITARSE LAS ALBARDAS.







 “¡Que admirable maquinaria!. Desde el primero hasta el último de aquellos leguleyos, togados y sin togar, sabian explotar al humilde, al pobre de espiritu, proteger los sagrados intereses de la sociedad  haciendo que el fiel de la justicia se inclinara siempre por el lado de la moneda.”

 Previamente, habla Don Pio Baroja del rebaño de humildes y miserables, empujado al matadero de la justicia, donde aparecían el usurero, el polizonte, la corredora de alhajas, el prestamista y el casero, y del cambalache de los mismos.



 “¡Oh lamentables ruinas de la desdichada Nicosia,  apenas enjutas de la sangre de vuestros valerosos y mal afortunados defensores!. Si, como carecéis de sentido, le tuviérades ahora, en esta soledad donde estamos, pudiéramos lamentar juntamente nuestras desgracias, y quizá el haber hallado compañía en ella aliviaría nuestro tormento: esta esperanza os puede haber quedado, mal derribados torreones, que otra vez, aunque no para tan justa defensa  como la en que os derribaron, os podéis ver levantados; mas yo desdichado ¿Qué bien podré esperar en la miserable estrecheza en que me hallo, aunque vuelva al estado en que estaba antes deste en que me veo? Tal es mi desdicha, que en la libertad fui sin ventura, y en el cautiverio ni la tengo ni la espero.”

 Así empieza una de las novelas ejemplares de mi querido paisano (supuestamente), Don Miguel de Cervantes. El Amante Liberal.



 Son lecturas recientes, éstas que un servidor de ustedes ha realizado estos día pasados.

Me ha llamado poderosamente la atención la coincidencia con los sucesos actuales en épocas muy distintas.

 Hablando de las mismas de forma cronológica, pienso primero en el comienzo de Cervantes precisamente en Chipre, que actualmente está en las noticias de todo el mundo, pero siguen siendo los desdichados los que, como siempre,  apechugan con la parte mas dura de todo. Seguro que cuando defendían los torreones, los políticos, reyezuelos o lo que fuese en aquel momento estaban a salvo de cualquier contingencia.



 El relato de Pio Baroja, está ya situado a principios del siglo pasado, y la definición que hace de la maquinária del estado es extrapolable, perfectamente a estos días que estamos viviendo.

 No me atrevo a hacer una critica, aunque debería, pero sí quiero resaltar que los dirigentes, si no se les pone freno siempre harán lo mismo :arrimar el ascua a su sardina. Y el pueblo, si no espabila siempre será atropellado y a veces apisonado como si de detritus se tratase.

  Un abrazo a todas y todos.