miércoles, 30 de junio de 2010

¡TODO CHEGA!




Parece que o tempo, ese que “fuxit”, é inexorable.

Entre onte e tresantonte(no senso figurado), naceron na familia dos da Igrexa, varios infantes e infantas, morreron os patrícios e matricias, e sen solución de continuidade, atopamonos agora no futuro de tresantonte, no actual de hoxe e no pretérito dos seguintes tresantontes.

Parece que esto non para, e a medida que pasa fai que teñamos mais cousas que lembrar, mais recordos e menos porvir.

Ven este preámbulo a conto, porque, desde fai uns días, xa todos os descendentes dos mencionados, teñen vida autónoma.

Xa todos traballan, todos están fecendo proxectos como aqueles que no seu dia fixemos os demais, e espero que todas as súas arelas se convertan en realidades.

A última en incorpporarse o mundo laboral foi “Masé”.

Solo le podo decir desde aiqui, que le desexo o mellor, que seguro será aquelo que ela desexe.

Chegados a este punto, solo me queda decir que, do mesmo xeito que eles van para adiante na vida, nos facemolo de maneira inversa, e ainda que digan que os anos conlevan sabedoria, eu, desde os meus, podo decir que eso non é certo. O mellor temos mais recordos, mais os anos non nos fan mais sabios, coido que mais inútiles e mais torpes.

Bueno, xa chega de retóricas, desexole a “Masé” e a todos aqueles que se vayan incorporando, a esta sociedade que está periclitando, que les sea levadeira, e que tenten mellorar o que nos fumos escarallando.

Unha aperta a todos.

viernes, 25 de junio de 2010

FOI POLA XEABRA



- ¡Era mais bruto que unha porta carral arrastrando!

Estaban os dou conveciños sentados na parede do Sagrado, cos pés colgando enriba das lápidas.

- Si era bruto, si. Supoño que agora que está morto, deberiamos decir que era boa persoa e que Deus le perdoe.
-
- Mira, deixate de tolemias. Era bruto como él solo. E Deus saberá ben se le debe perdoar ou non. O que é seguro, é que o crego xa le perdoou. A fin de contas tiñan moito en común.

- Pobre da primeira muller, as que pasou ó lado del. Os dou querian ter fillos, e o pasar o tempo e ela non quedar preñada, o tiu pasou de bruto a acémila integral. Sempre le tiraba na cara que se non tiñan fillos era porque ela non servia.

- Tamen le afeaba o outro novio que tivera ela, decindole que seguro fora cousa del o asunto da súa infertilidade.

- Si, era moi bruto. Eso que inda estivera un par de anos nun seminario menor.

- ¡Bo, atontouse no 37, cando se apuntou a falanxe. Alí castrában-os.

- ¡Cala. Chegan os da funeraria. Xa chegou a hora.!

Efectivamente, xa chegaba a procesión. Viña diante de todo un rapaz cunha esquila, tocando de maneira que semellaba o toque de sinos. Detrás do rapaz viñan tres homes, dous con farois e no medio outro cunha cruz, xusto detrás o cadaleito a lombo de seis homes mais, e detrás o crego, cantando como un descosido.

A continuación viña a viuva acompañada polo fillo que tivera de solteira. Non tiña cara de pena. Mais ben parecia aliviada.

Os dou amigos, despous de quitarse a boina, e agachar a caluga o paso da cruz, retireronse a un alto desde o que divisaban o sagrado e os movimentos da xente.

Estiveron un pouco calados. Mais ben ensimismados. Supoño que pensando na brevedade da vida, pois tiñan uns poucos anos mais que o finado.

Coñecianho ben, pois eran veciños, mais como decia un, non amigos.

- Despois do que le fixo pasar a primeira muller, tratandoa de machorra, ó fin resultou que o que non servia para o asunto da procreación era él.

- ¡Eu xa te decia, que cando o via camiñar, desde a parte das costas tíñame un algo, así como de… de.. paneleiro doente.!
- ¡Ba, sempre andas coas túas lerias!. Decian que na guerra, estouperale unha granada de man antre as pernas mentras aprendia a manexala-

- ¡Bo, tonterias. Se fose así, aparte de deixalo castrado, estaria sen pernas e seguramente sen parte do bandullo!.

- O que está claro é que a prmeira muller era unha santa, por aguantalo. No segundo casamento quedou demostrado que él era o da culpa.

- ¡Si home si, ou que a segunda non o deixou mollar!

- Xa acaberon, imonos a cantina.

- ¡Vamos!

Encasqueteronse as bilbainas, e coas mans dentro dos bolsos dos pantalois, lisqueron cara a cantina.

martes, 22 de junio de 2010

¡COMO INVENTAN, PARA CHUCHARNOS O SANGUE!



Tentaba eu, esplicarle a Cormanlareiro o de por qué agora tíñamos que apertarnos a cincha.
A miña explicación iba deste xeito:

Habia un tempo, en ilo tempore, en que a riqueza, tanto dos estados como dos seus cidadans ou vasalos, depedendo, a riqueza era, digo, ter algo productivo. Terras nas que algo se producira, gando co mesmo fin, ou oficios que fixeran algo útil para a sociedade.

As sociedades demandaban aquelo que necesitaban e non tiñan, a cambio dó que eles producian e si tiñan.

O diñeiro inventeron-no para que o troque non fose tan dificil de conseguir; era polo tanto unha ferramenta.

O diñeiro evolucionou. Desde os cachos de metal inicial hasta as acuñacións.

O diñeiro foise convertindo en papel. Xa non facia falta levar os petos cargados de ferragachos. Aguén inventara un papel que decia: O banco tal ou cual, pagará ó pòrtador X moedas corrientes. Era o diñeiro de curso legal.

Despois apareceron os pagarés. Nestes xa solo habia unha promesa de pago. Supuñase que o emisor podía facer frente o importe. Eso sí, avalado polas leis de cada pais, e internacionais. Destas últimas xa falaremos algún día, sobre quen as promulga.

Despous tamén tiveron o seu momento aqueles que se dedicaban a prestar papel-moeda a cambio da garantia en bens, os do principio, do que pedia prestado.

Xa naceran as hipotecas. Esto xa nos soa a pan noso de cada dia.

Ofreceronle diñeiro a todo quisque, a cambio de unha hipoteca de bens pasados ou futuros. Colleron-nos polos eggs. (en galego collons)

Os que prestaban non querian recuperar o diñeiro que presteran. Era moito mais rendible seguir cobrando xuros, cada vez mais altos, ainda que tiveran que dar novos créditos para renovar os vellos. Xa estabamos na bola de neve costa abaixo.

Apareceron uns tipos que apostaban, e pagabana ben porque as cousas foran mal. Chamanle algo así como seguro contra, ou a favor de que ti te arruines. Vaya como vaya a cousa eles sempre ganan. Eso si, amparados por leis que le dan a razón. Feitas por amigos.

Como todos estamos empeñados, todos debemos a todos, cada vez nos foden mais(eso si sin besarnos na boca) e cada vez teremos que soltar mais pasta a eses espabilados que nos atraperon polos eggs.

Coido que o mellor é que naide pague a naide, sobre todo a eses que se chaman entes financieiros. Xa se sabe que os entes poden non ser reais.

O mellor seria que eses entes traballen, e produzcan bens como os de antes, e que tenten vendelos. En definitiva que vivan do que produzcan pero tanxible.
Se estes personaxes se funden o mellor o resto flotamos.

Asco de sistema, xa finiquitado, gracias a Zeus.

viernes, 18 de junio de 2010

CAMPAS CON PODERES



Empecera pola portela da Teixeira. Xa levaba alí pousada unha hora.

Viña rexa, potente, coas entrañas cheas. Notábase pola cor do bandullo, plomizo e pesado, mesmo parecia que que queria tragarse todo.

Alguén dixo que seria mellor meterse na casa, no mais fondo da mesma, non fora que…

Eu quedei no balcón da casa do avó. Xusto diante tiña o castañeiro do raigame o aire, e os negrillos da tia Aurora.. Polo carreirón que viña da fonte do souto, estaba entrando o magote da res que tanxia o ti Parrico.

Alumeou un alustro caseque o mesmo tempo o trono, e entre o estrondo da caida do castañeiro, o trono e o berrar das ovellas, xunto cos berros da xente, fixo que casi nadie se dera conta da caida do milenario castañeiro, e da cantidade de rixelos que aplastou na súa caida.

Cheiraba a azufre, e a lá e carne queimadas..

A tormenta inda non cheguera de cheo, aquelo solo era un anticipo do que podia ser. O forte da tormenta estaba baixando por Meixende. Nun par ou tres de minutos, teríamola enriba.

Empeceron a soar as campas, forte e seguido, como apurando os laios, as badaladas incrustabanse no medio do cerebro, e parecia que endexamais sairian dalí.

Os nubeiros escomencerón a racharse polo medio e a separarse, a metade Tuela abaixo e a outra metade marchou hacia Rebordelo. Os tronos pareron e solo caeron catro pingadas de auga.

O pastor estaba machacando as orellas dos rixelos que non estaban machacados polo castañeiro. Tal como le machacaba as orellas con dúas pedras, as mesmas levantábanse e medio atolondradas enfilaban hacia as cortes.

Apareceu miña tia Cecilia, que baixaba do Sagrado. Fora ela a que toquera as campas.
Mirando para min díxo: estan ofrecidas a Santa Bárbara, teñen a virtude de que alonxan as tormentas se se tocan a tempo.

Efectivamente, aquela tormenta rachou xusto cando empeceron a soar.

Uns dias despois subín o campanário, e arredor da campa grande, hay unha inscripción que corrobora o que dixo a miña tia. A campa esta adicada a Santa Barbara, e fala de que alonxará as tormentas.

martes, 15 de junio de 2010

NOSTÁLXIAS



Sentémonos nuns taburetes altos arredor de unha minimesa, tamén alta.
Mentras gorentábamos un viño de Amandi, falábamos de economia (¿Cómo non), de cómo andaba a banca española (o meu interlocuor traballa nela), se debía o que se di ou non, e de súpeto o meu amigo, con cara triste, díxome:
- O can aluaba. Durante a semana seguinte, pasouna toda laiandose. Hoxe fan cinco anos que o meu fillo morreu naquel acidente.
Eu sabía de qué falaba, fora un duro golpe para todos, para él e a súa dona moito mais. Cando morre un parente e moi fodido para os que quedan, e se aquel inda é novo, moito mais.A morte de un fillo debe ser algo para volverse tolo.
Decíame él que os cans teñen un sentido extraordinario, pois a pesar de que non vira o seu dono morto, sentírao como se estivese enterado de todo.
Eu tamén tiven unha experiencia similar cando morreu meu irmán, despois de un tempo, levei a cadela dél de caza. Tivemos que voltar á casa pois non paraba de buscar o dono, e deixarme cada vez mais alicorto a min.
Acabou contádome algo moi íntimo :
- Yo creo en que hay algo más que esto, auque no me convenzan los curas. Desde que murió mi hijo, voy todos los domingos a misa, por una promesa, y mi mayor anhelo es, que, cuando me muera esté él alli esperándome.
Non souben que decirle, pois aquelo deixoume algo lélo. Coido que no é solo a él a quen le pasa, todos temos as nosas dúbidas o respecto.
Un home con dúbidas non debe aconsellar a ninguén, mais inda así dixenle que eu tamén esperaba que toda esta parafernália ,vida, mundos, etc. etc.tivera algún senso, e que mais ou menos eu tiña as mesmas esperanzas.
Tamén le contei unha resposta que un estudiante de bacharelato deu a pregunta da clase de relixión, tempo atrás.
Pregunta:¿Que es fé?
Respòsta: Fé es algo que nos ha dado Dios para poder comprender a los curas.
Digo eu: Que Deus nos de ese algo para o mesmo, e para poder soportar a vida nos peores momentos.

domingo, 13 de junio de 2010

CONVERSA CON CORMANLAREIRO



Sempre que vou a Val dos Marcos, paso unhas horas falando co meu amigo Cormanlareiro. Sempre ten algo que contarme, ese algo é moi interesante para min, e tamén cumplo coa obriga de saúdar a un maís que amigo.
Este fin de semana, non foi a excepción, de feito nunca a hai. Algunha veces as nosas conversas son intranscribibles, e outras son secretas, sobre todo aquelas nas que participa un amigo común: O Home do Capote Remendado. Xa falaremos desto.
Desta vez a conversa empezou dandole un repaso as “camelas” do Tuela. O parecer teñen por norma non pasar pola “cricadeira”.
No medio da nosa conversa contoume algo que le estivo pasando durante unha semana, a cousa merece ser dada a coñecer ó mundo, por se a algún terrícola le axuda nun caso semellante.
Imos alá:
“A primeira noite que pasou- contoume o Cormanlareiro- foi bastante arrepiante. Eu estivera lendo un libriño de Castelao, que falaba duns mortos que se xuntaban no sagrado, e facian as suas trasnadas de caliveras parlantes.
Deiteime dandole voltas a aquela história, e quedei dormido. Como era de esperar soñei cun cemitério onde saian das suas covas as caliveras, con algún que outro óso de apoio, eso sí, sen orden nin concerto, podian estar sobre un fémur, ou sobre un cúbito. Os mais extranos eran os que, enriba da calivera levaban os ósos todos de un pé.
Estaba eu nesas cousas de ultratumba, cando me espertou un forte golpe nos crsitais da fiestra. Pensei que a escacheran.
Quedei escoitando un pouco, hasta que o golpe repetiuse, esta vez cunha repetición triple bastante estrondosa. Daquela acollonei bastante, pois aquello repetiuse catro ou cinco veces mais, hasta que vencendo o canguelo, decidin asomarme e ver que pasaba. Eso si botei man dun “esbirradeiro”, por si era o caso de usalo.
Cando abrin as contras e a ventana, atopeime cunha noite donde unha lúa chea facía que parecese de día, e acrecentese as sombras dos castañeiros dos soutos de maneira fantasmal..
Escoitei alá o lonxe uns laios que puñan os pelos de punta. Aqueles berros cada vez eran mais débiles hasta que desapareceron.
Pechei a fiestra, púxenle unha tranca as contras e asegureime de que as portas todas da casa estiveran pechadas e coa tranca posta.
Volvin a cama, e por algún motivo inesplicable para min, hachei que as mantas non chegaban a toparme no corpo, era como si estiveran levitando. ¡Nunca tal vira!.
Tiven que durmir polo día, pois non podia coa alma, despois de non dormir nada.
A segunda noite, fixen acopio de todo tipo de utensilios de defensa, aparte do esbirradeiro, puxen o lado unha espingarda cargada, un machado, unha fouce rozadoira, unhas estacas de madeira de buxo ben afiada e un mazo de ferreiro.
Repetiuse o da noite anterior, mais eun non fun capaz de ollar a ninguén, a pesar de que os berros eran mais arrepiantes e mais fortes. Tanto que nun momento, pensei ver algo debaixo dun zreixal que tiña cerca, era un bulto negro e informe. Non me encomendei nin a Deun nin o demo, botei a espingarda a cara e ¡zas! Alá foron os chumbos. Escoitei un berro e un gorgolexo, e fíxose o silencio.
Fun debaixo de zreixal, e atopei o can do veciño alí espatarrado. Metin-no nun saco, e pola mañá cedo leveino as cachoeiras do riu.
Aquello fíxome reflexionar durante as outras noites que seguiron, con berros cada vez mais cercanos, que fixeron que tranquera portas e ventás, e non asomei mais o camiño.
Os berros soaban todalas noites pola mesma banda, mesmo parecia que viñan da pallarega.
Polo dia fun a inspecionar a pallarega, e o entrar, saíron en desbandada catro noutaregas. Tiñan o niño nunha das vigas.
Pensei que o mellor era non ter medo, pois ablíganos a facer tolerías. Por culpa do mesmo mateille o can o veciño, pasei varias noites sen durmir, e estiven a piques de mandar para o outro barrio a un cigano que veu pedir.
Desde a inspeción da palleira, as cousas volveron a normalidade.
Xa che contareí o do cigano”
Esto foi o que me contou, nin quito nin poño comas nin puntos, so transcribo.

miércoles, 9 de junio de 2010

¿HAI POSIBILADES!


A sombra negra, emborrallada, estaba diante de min. Aquel monstro acollonaba, tanto que me fixo froxar. Parecia que estaba xa tan escarallado que o mellor sería espallalo os catro ventos.
Como consecuencia delo, tiven que desistir, xa no seu dia, da invasión das terras de Siting Bull por mor de que non teriamos castañas bastantes para manter ós camándulas herdeiros do My Flower. Para os cobrizos, seguro que habia, para os outros non; pronto se quedarian cos castiñeiros, e enriba cobraríanos un canon por telos plantados, un canon por limpalos e un canon por apañar as castañas. ¡No pagaba a pena!. ¡O que queira castañas que escache ourizos!
Xa sei que a Fraga do Rolo faríao casi todo. Mais despois de indemnizar a Portugal polas marcas que deixera, encima, que se quederan cos castiñeiros, era un custo escesivo.
A sombra deume a entender que a idea que me rondaba na caluga, tampouco era a mellor. Seguro que bastante peor.
Efectivamente, cando me decatei que a invasión da Comunidad Económica Europea, podia inda ser mais lesiva para os interese dos Louxeiros, quedei sumido nunha profunda reflexión existencial.
Habia unha cousa clara, eses países de por enriba dos Pineos, non os podia invadir, nin anexionar, co impulso da Fraga do Rolo. ¡E costa arriba!. Non hai pola zona do Tuela enerxia bastante para facela rodar costa arriba.
Ocurriuseme unha cousa; que nos invadiran eles a nos.Non sabia como facelo. Saqueile a lingua, puxenle os cornos cos dedos na testa, fixenle todo tipo de cucamonas, mais todo foi inútil.
De repente ocorriuseme : endeudome hasta as orellas, pido prestado para devolver e endeudarme mais, hasta que a espiral rache. Tamén o tiña claro, eu solo era insuficiente, mais involucrando a toda a Xeabra, como epicentro, e facendo crecer a ola espasiva, o fin conseguiría que nos invadiran eles a nos.
De pouco serviu, eles fixeron o mesmo, e aiqui estamos, coa que está a caer.
Se alguén se anota, tentaremos invadir Vinhais. É esta unha terra, ubérrima, na que fundamentalmente, produce unhas úvas de sona internacionacional, se non que lo pregunten os adegueiros dos bós caldos maduros de Portugal, ou os de vinhos de Oporto.
O problema está en que eles nos deixen. Seguro que estarán un pouco a espectativa por si nos damos demasiado ós figos.
Deixaremosle chegar o Tuela sen mais. Eles inda non se entereron de que inda está en vigor un proxecto que o quere trasvasar ó Bibei .Tamén faremos o posible para que as nosas mulleres merquen mais popelin alí, para as camisas das festas.
Cuando acabei esta pequena escrta, a sombra alrgouse, aledouse, e escachouse.

lunes, 7 de junio de 2010

¡BURRO E APALEADO!





Esto é tan certo como que inda me acordo.
Xa vai un feixe de anos, tantos, que inda había sega de herva e seitura.
Naquel ano meu pai comprérame unha gadaña marca “Toro”, según decian os bos gadañeiros era moi boa.
Efectivamente era moi boa cando a crabuñaba meu pai, se o facia eu a cousa cambiaba un chisco.
Alguén convenceu á miña mai, e ela convenceume a min para ir unha xornada a segar para o pai daquela muller. Non foi o dia mais ledo da miña vida, pero sobrevivin.
O prado estaba en Lagoas, no que despois de camiñar, mais adiviñando o camiño que vendo-o, cheguemos. O pai da referida muller e un fillo da mesma, que daquela tería doceou trece anos. O rapaz tamén levaba gadaña, unha xa recortada, seguramente pola mesma causa que despois fixo recortar a miña.
Empecemos a segar. Liñol vai, liñol ven hasta que o sol empezou a rever os sesos. O rapaz e mais eu seguimos igual que cando non había sol, mais o vello empezou a facer as bordas, decindo que eran mais difíciles. O mellor era casualidade, mais por donde andaba habia as sombra dos carballos e dos amieiros do rigueiro.
Eu xa me mosqueei, o rapaz tamén.
Nun dos liñois que eu dei, o chegar a unha punta, tentei segar o cañoto dun rebolo que estaba escondido entre a herva. A gadaña rachou cerca do couce, uns catro centímetros de fendidura.
Acordeime de case todo o universo do vello. Collín a podadeira do rapaz, crabuñeina de novo e volta a segar.
A hora de comer, unha merenda non demasiado abundante nin apetitosa, o vello despous de uns tragos, soltou a lingua. O rapaz e mais eu comimos algo de xamón, e fartémonos de leituga con cebola.
O vello contounos que, sendo novo, estuvera nunha especie de seminário que había en Verín. O parecer tiñan un parente crego.
Estaba moi cabreado cos do seminário pois o parecer mandera-no para a casa, coa lenda que agora se leva mooito nos colexios NPA(non progresa adecuadamente).
Estaba o ex_ seminarista bufando contra o bispo e os seus adláteres, pois tiña a firme convición dunha cousa que transcribo litaralmente:
“¡Xa non digo para un pobo grande, mais inda xiquera que fose para un pobo, asi..como…como Castrelos!
Acabou o xornal aquel día, eu lisquei despois do verán, e éstas alturas, non sei se meu pai cobrou o meu xornal, e a Gadaña.
Sei que a mai de mau pai era de Castrelos.
¡Tempos aqueles, mais fodidos que os que menciona o meu amigo e paisano, Don Miguel de Saavedra, natural de Cervantes, na Sanabria!

sábado, 5 de junio de 2010



Eran tempos duros. A crise xa chegaba os lombeiros e vales de Tras os Montes.
Corría a voz de que, os do imperio, tenderanle unha emboscada cando ian a falar da mellora das condicions dos cidadans da comarca, para que estes deixaran de fustigar e levarse cousas de comer. As condicións de vida na zona eran tan duras, que mais de a metade dos que nacian, morrian antes dos sete anos, sempre de desnutrición, e os que sobrevivian, estaban abocados a dedicarse a quitarle cousas de comer os que as tiñan.
Estaba moi mal repartida a cousa.
Cando os do imperio decidiron ter aquela xuntanza, pensaban que era a mellor solución, pois contra a fame o mellor era, decian, darle medios os que non os tiñan.
Os deserdados, tamén pensaban o mesmo, foron a xuntanza convencidos de que era o mellor para os seus pobos e comarcas.
Os representantes do imperio encargados das negociacións, quixeron sacar tallada do asunto.
Convoquéronse tres reunións en tres puntos distintos, ós que os paisanos foron confiados. Unha vez alí pasou o que pasou, os representantes do imperio tenderonle unha trampa os paisanos e aniquileronhos.
Salveronse uns poucos, entre eles un que pensaba por si mesmo, xunto con outros poucos, e desde aquela deronle un montón de problemas os do imperio.
Cheguera a voz os castros do Val do Tuela, xunto con todos os dos arredores. Os acomodados, como vivian ben non se involucraron, mais os necesitados si. ¡Eran moitos mais!
O resto da historia xa a sabedes, solo tendes que ler todo o referido a Viriato e os seus seguidores, que o fin foron traicionados por algúns compañeiros que querian todo para eles, ainda que despois, nadie le pagara nada coa disculpa de que “Roma non paga traidores”.
Cando todo pasou, volveron á terra dous ou tres superviventes, con algo de sextercios, pois tiveran sorte, ou apañeranha.
Antes de irse eran apestados, cando volveron eran casi deuses.
Daquela o imperio romano xa tiña unha crise, que acabou cun cambio de sistema.
Como os do imperio xa fixeran as infraestructuras necesárias, a vias que comunicaban Bracara Augusta con Astúrica Augusta por tres sitios distintos, coas suas vias secundárias de comunicación, alí quederon. As mellores comunicacións do imperio sen xente que transitar por elas. (Hai similitude co actual?).
Será cousa de ir pensando que o sistema agora finou, polo que será mellor pensar nhun novo.
Como xa no haberá gasofa para tractores, estou criando e moldeando un par de rabizas, por se é o caso.
O mellor continua………

viernes, 4 de junio de 2010

¡ACABARON OS MODESTOS DE VAL DOS MARCOS!

Hay cousas nesta vida que se ven caer, moitas veces de maduras, e outras veces non por esperadas non deixan de sorprender, e deixar ruin corpo.
Acabo de enterarme de que meu amigo Modestolo-pez, deixounos definitivamente.
Xa non queda ningún Modesto en Val dos Marcos.
Venme agora as mentes un día de caza no fondo do Piñeiro, enriba dos prados de Lagoas de Baixo.
Estábamos alí cazando uns cuantos, entre os que se atoban o Vidal e o Modesto. Xa os dous irán de caza no Alén. Espero que fagan unha boa cazata.
Aquel día, no Piñeiro, eu sen querer case, metinme nunha pocilgada de catorce ou quince xabarins, dos que fun quen de afanar dous.
O Modesto estaba subido nunha pedra, a parte de arriba onde estaba eu, e cando os marraos escomenceron a correr, a maioria cara a min, vin que él puña a escopeta a cara, tiven que berrarle o mesmo tempo que puña corpo a terra, que non disparera, que me podía deixar teso.
Fíxome caso e non disparou. Despois dixo que ben me vira, e que non pensaba disparar, cousa que eu ainda hoxe poño en duda. Se non le berro…… non sei.
Era un bon rapaz, bon compañeiro, mais tiña ese andacio de Val dos Marcos, que está deixando aquello caseque deserto.
Espero que agora descanse, e que o Gran Arquitecto do Universo le de un bon lugar onde facelo.
Un abrazo Modesto!.

jueves, 3 de junio de 2010

¡ESCACHANDO OURIZOS!



¡Chacho!, viñan todolos anos a finais do outono.Era polos anos vinte, porque tiña eu uns oito ou nove anos.
Na cuadrilla dos ciganos, estaba un rapaz, do meu tempo. Caímonos ben un o outro e fixémonos amigos.
Viña pola casa, e saíamos a xogar xuntos. Aquel rapaz non tiña zamancos, andaba sempre descalzo, tanto se chovía como se nevaba. As xeadas non le afectaban para nada, e no tempo que se estivo acercando polo forno, nunca colleo un constipado.
Eu creo que estaba inmunizado contra os catarros.
Corria como un corzo, gatuñaba os castañeiros, metiase na auga coa mesma naturalidade que nos andabamos polo bulleiro cos nosos zamancos.
Tiña os pes tan negros que mesmo parecian embutidos nun cacho de coiro vello.
Un día foi conmigo a apañar castañas, díxenle que se me axudaba a coller as castañas, dábale él as que quixese levar.
Gustabanle moito as castañas asadas. Cando alguén cocia no forno, púñanhas na saida da borralleira e naquela noite cenaban quente.
Fumos as castañas o Carballal. El coma sempre iba descalzo, dixenle que tivese coidado cos picos dos ourizos. Cando me escoitou, foi dreitiño a un ourizo repoludo, e sen pensalo escachouno co talón dos pés, con mais facilidade que eu cos zamancos.
Arrepíouseme o lombo, e pregunteile se non se le clavaran picos nos pés e díxome rindo que non.
-É imposible- dixenle eu- se eu escacho un ourizo, seguro que se clavan na madeira dos zamancos.
Entonces él amosoume a planta do pé.
Aquello era igualiño que o casco dun cabalo. Tiña mais de un centímetro de casco nos dous pés.
Esto contoumo meu pai, nunha ocasión que eu tiven que vir cunha sandalia totalmente rota, que facia que me queixera constantemente. E solo foron uns quinientos metros.
Coido que é certo eso que din de que “ a necesidade crea o organo”.
¿ Haberá hoxe neste noso mundo “civilizado”, alguén capaz de soportar unha cousa semellante?