jueves, 28 de noviembre de 2013

OS XENIOS (E II)



 


Continuación...



Xa, acabada a frugal cena do caído na regueira da porta do ti Pedro, e inda esperando o secado dos pantalóns e do capote, sentados, todos arredor da lareira, pregueronle o home que les contara a súa andanza polo castelo do Mouros.

“ Foi pouco tempo de reloxio o que estiven dentro-dixo- Nembargantes mentras estiven alí, percorrin case todo o que me foi dado coñecer. Mais tarde, cando saí, o Xenio díxome que o tempo dentro, non tiña relación co de fora. A relación seria de cada minuto de fora, aproximadamente unha hora dentro.

Antes de deixarme entrar, o Xenio, levome pola única entrada que o parecer servía para que os humanos puideran introducirse dentro das entrañas do castelo e por ende nas da Terra. Na beira do riu Gamoneda estaba un home cun caxato, arrequedando os lobos da serra, que o empezar a nevar forte nos altos buscaban algo de refuxio, ainda que aqueles eran lobos que estaban o coidado do Santo Antonio, cual era o home do caxato, que non os deixaba sair daquela zona pous eran os que tiveran que deixar soltos os rixelos, despous de que fosen “arresponsados” polas mulleres con poderes das aldeas dos arredores.

Cheguemos a entrada, a cual estaba disimulada polas louxas da zona e as urces e xestas que a cubrian, non deixando nin adiviñar que alí podia haber unha entrada.

Díxome o Xenio que dentro dos subterráneos babia varios tipos de seres que os habitaban, que non pasaria nada mentras él estivera conmigo, e que fora das galerias subterráneas eran totalmente inofensivos, solo podian facer trasnadas que as veces asustaban as xentes.

No que era o recinto do castelo, xa se vian grandes cantidades de tesouros formados por moedas de ouro e prata, dunhas civilizacións descoñecidas. Eran os famosos tesouros dos Mouros, dos que falan as lendas. Estaban alí guardados e vixiados polos Gnomos que eran os encargados deles, e tamén de ilos recollendo daqueles lugares nos que estaban olvidados dos seus donos.

O Gnomos, eran os seres mais perigosos de todolos que baixo a terra estan. Se te collen dentro sen alguen a quen teñan respeto ou medo, entretéñense incordiando o incauto de tal xeito que acaba toleando, e o fin morrendo de angustia e desesperación.

Entre outros seres que pululaban por debaixo da terra, os que mais me chameron a atención foron os produtores dos metales, os que facian que as augas regueran a terra por dentro e que tamén facian que abrollera na superficie, polas fontes.

Estes seres eran moi traballadores, en realide non descansaban nunca. Por exemplo os que estaban encargados de trransformar a enerxia da terra nos distintos metales, hasta chegar o estado de ouro. Puiden ver unhas trabes enormes deste metal, da que de cando en vez esparexian por distintos puntos case a flor da terra para que os homes o puidesen encontrar, a maioria das veces asociado a outros metais.

Os que tiñan como cometido o coidado da auga, eran incansables, pous debian recoller a auga, unha vez selecionada, despous das choivas e tormentas, canalizandoa por canles preexistentes, ou creando-os de novo en caso contrário, filtrando de novo aquela que volveria a superficie, facendoa pasar polos distintos metais dependendo da función que logo teria.

Tamén estaban os espirius negativos, eran algo así como os politicos, opuñanse a case todo, mais case naide les facia caso. Como espiritus solo podian meterle medo no corpo os mais inocentes e incautos.

O mais arrepiante de todo foi ver, o volver a superficie, uns exercitos de esqueletes armados con escudos e espadas, estas en forma de curz, e nos escudos outra cruz marcada. Eran o famosos exercitos dos Templarios, que andaban as liortas cos outros fanaticos do Islam, coñecianse polos seus alfanxes e babuchas. Deles,en ambolos dous bandos solo quedaban os esqueletes, mais inda alí facian ruxir con forza e xenio os seus ferros.

Habia representantes de outras relixions, mais naide destas facia as mesmas cousas que as xa relatadas. Esas dúas xa parecia que andaban cansas, pous contemplando os que non pelexaban, as veces sentian envexa.”

Chegado a este punto, xa cos pantalóns enxutos asi como o capote, o aparecido, entrou no cuarto a cambiarse de roupa. Saiu xa vestido coas suas roupas. 
 Estando dandole as gracias os donos da casa, escomenzeron as campas a tocar a “maitines”. Etonces sonou un estampido, e arredor do xigante fixose unha fumareira e o Xigante desapareceu.

Alguen dixo que os xenios do castelo dos mouros, acababan de volver a facer burla dos veciños, coma sempre. 
 Mais, o mais vello de todos dixo: Os Xenios non van nuca as igrexas dos cristiáns.

martes, 26 de noviembre de 2013

OS XENIOS



 Era unha noite do inverno do ano cristián de mil novecentos cincuenta. Había fiadeiro,coma sempre na casa do ti Pedro e da tía Xabel na aldea da Teixera, aldea que está a mil cen metros de altitude sobre o nivel do mar.
 Polos camiños da aldea apenas se mantiñan de pé os veciños , pois xa facía unha semana que a neve se enseñorara de todo,e, polas noites, que quedaban estreladas con estrelas que bulían co friu, a xeada noite tras noite fora endurecendo a neve que o pisar nela era coma se fose cristal engraxado-As nádegas do persoal xa case que estaban coma as dos monos nalgunha época da súa vida, de tanto visitar a neve de maneira pouco amistosa.
 Arredor do lume da lareira estaban os de sempre xente habitual daquel fiadeiro, lume que o ti Pedro non deixaba esmorecer achegándolle torgos e rachos de carballo cada vez que facía falta, colocándoos contra un trasfogueiro, que no seu dia debera ser un bo carballo.
 A xente sentábase no escano que estaba arredor do lume, e que nunha parte facía tamén as veces de tabique que dividía a cociña doutra parte da casa, que estaba dividida con paredes de estuque. Desde a cociña casi se acedía o camiño. Sentíase a regueira da  auga que pasaba por diante. Pra entrar na casa había unha pequena ponte para rebasar o cachón de auga.
 Nun momento determinado sentiuse un ruído como se caese un cacho da casa, e ó mesmo tempo unha voz forte e rouca, que xuraba en mandingo ó mesmo tempo que se abría a porta e púñase diante de todos unha figura impresionante. Un home de case dous metros de alto embrullado nun capote de liño chorreando de auga pous resbalera na ponte da entrada e marchara de fuciños a caldeira, que pola neve e o carouxo que tiña o querer levantarse volveu resbarar (algunha das dúas formas verbais, terá que ser certa) e rebozouse por tódolos lados con aquela auga casi conxelada.
 Pido por favor- dixo o recien chegado- que me deixen estar un pouco a carón do lume pois estou a punto de quedarme teso coa friaxe.
 Levantouse rápido a tía Xabel e acercouse o home dicíndolle que se quitara o capote para tentar secalo, e que se acercara o lume. Colleule o capote ó home e colgouno na gramalleira, quedando as vistas uns pantalóns tamén de liño moi mollados e uns zamancos que case parecían barcas do xeito. En vista do cal o ti Pedro díxolle que le deixaba uns pantalóns, pra  por a secar os que tiña postos, foron a unha das alcobas e cando volveron as risotadas sentíronse en case toda a Alta Xeabra. Os pantalóns dábanlle polo medio das canelas a aquel casi xigante, pous o ti Pedro apenas debería chegar os cento sesenta centímetro de alto.
 Fíxolle sitio o forasteiro nun tallo, que acercou o lume e púxose a quentar as maus e frotabase todo o corpo para ir entrando en calor, cousa a que axudou moito uns grolos de aguardente dunha botella que le arrimou a tía Xabel.
 Cando entrou en calor o recien chegado, a preguntas dos presentes contou o que le pasara alí onde o riu Gamoneda entra en terras portuguesas, mais abaixo de Bouzadecristos, no famoso e encantado castelo do rei Bamba.
 Viña eu, camiño de Castrelos desde Bragança- dixo o que agora parecía un espantapaxaros- e o chegar a aldea portuguesa de Cova de Lúa, o cabalo que traia, quebrouse unha pata, entón tratando de entablillarla para deixalo quedar alí, fíxoseme de noite e trabuquei os camiños, acabando rendido e moi cansado na beira do castelo, alí onde están os vestixios das minas nas que en tempos os xenios arranqueron tesouros que  había enterrados, aínda que agora din que si as minas as fixeran os romanos, cousa que non é certa. Xa non podía case camiñar, pois por alí xa a neve era de certa espesura, e empecei a laiarme e clamar a Deus pola miña situación, todos sabemos que en apuros facemos iso, e El apiadouse de min mandándome un intermediario; era un Xenio dos que habitaban no castelo, que según me dixo, aínda que él era adorador de Alá, recibiu a orden do Deus dos cristiáns, e él non podía desobedecelo, seria como desobedecer a Alá. Despous de ensinarme o castelo por dentro e amosarme a vida dos seus moradores e todas as cousas que alí hai, nun abrir e cerrar de ollos deixoume eiquí na súa porta. Agora se puidera ser, como xa estou entrando en calor agradecería unha taciña de caldo se non fose demasiado pedir.
 Caldo que con toda a dilixencia do mundo le serviu a tía Xabel dicíndolle que era requentado pous era do que eles cenara aquela noite. Caldo que según o forasteiro, era o mellor que gorentara na súa vida.
 Prometeu referir as súas andanzas co xenio dentro do Castelo dos Mouros, mal chamado do rei Bamba ou do Mau Veciño.
 Continuará o relato.........

 

lunes, 11 de noviembre de 2013

¡DEVUELVAME MI VOTO, ISIDORO!


 

Uno, que está convencido de que la evolución de la humanidad existe y es irreversible, se encuentra con los altibajos de esa evolución sobretodo en lo que respecta a las individualidades de esa humanidad.
La evolución es y existe a pesar de lo hombres y mujeres, que con demasiada frecuencia intentan aprovecharse de sus congéneres y, consciente o inconscientemente, a lo mejor solo hacen que esa evolución se retrase.
Este pequeño preámbulo, creo-lo necesario para poder reafirmar mi teoría, en este caso relacionada con el momento actual en el que se encuentra la relación de esa casta política y nosotros: el pueblo llano.
Cuando se inició el cambio y nos vendieron que aquí se había instalado la democracia, uno que es bastante ingenuo, se lo creyó y se ilusionó pensando que a lo mejor el pasado, pasado estaba y que a partir de entonces todos íbamos a colaborar unos con otros para que la vida individual dentro de la colectividad fuese digna, y que nadie se pusiese sobre nadie, ni se aprovechase.
Desde aquella han pasado por La Moncloa seis o siete presidentes de gobierno, sobre los que ahora no voy a criticar aquí, salvo a uno que tengo todo el derecho del mundo, pues en mi ingenuidad le voté y supongo que mi voto también sumó para auparlo, lo que me da ese derecho.
Estoy hablando del señor González, don Felipe. La última vez que se presentó decidí no volver a votarlo y eso que no conocía lo que sé ahora.
Ya me llamó la atención una ocasión en que se desplazaba en un Mercedes, y un periodista le preguntó como se podía ser socialista y desplazarse en un coche de alta gama. No cuadraba, como casi siempre, lo predicado con lo hecho. Él se salió por la tangente diciendo que él lo que quería era que todos los españoles tuviesen uno. No sé si sabia que estaba inmerso en una sociedad capitalista, que para nuestra desgracia era lo que era, gracias a un consumismo feroz y provocado.
Ahora resulta que se monta una fundación cuya razón de ser es el estudio de su figura. Seguramente a mayor honra y gloria suya. Yo mas bien la llamaría “Fundación para la contemplación del ombligo, de un ególatra”
Otros presidentes también tienen sus fundaciones. Todos deberíam explicar de donde salen sus fondos y en muchos casos como son recaudados, pues todos aquellos que salgan del erario pública deberían ser puestos en conocimiento de los ciudadanos que son los que en definitiva son víctimas de los impuestos.
Llegado a este punto, y como a uno de esos presidentes le di mi confianza y mi voto, por lo que prometió, es por lo que ahora desde aquí quiero decir:
“Señor González , la confianza depositada hace mucho que la perdí. Ahora me gustaría que me devolviese el voto, por mí, mal gastado, ya que no puedo hacer nada para evitar ese embolsamiento de dinero, que aunque legal, no lo considero ético, me refiero a esos sueldos a los que se han apalancado ustedes, expresidentes, aparte de las fabulosas pensiones que se han asignado, que cuando ustedes quieran se las cambio por la mía”
De otros presidentes no puedo decir nada pues nunca les he votado.

sábado, 9 de noviembre de 2013

XA ESTÁ


 



Tíñanme falado moito do avó Perfeuto de Lubián. Seguramente quen me falaba del, tíñale un cariño especial, non en van, comera con él as mellores sopiñas alá no alto da serra, nas lindes cos montes de Porto de Sanabria.
Un dia no que eu andaba a percorrer o nascente do Tuela, ese que baixa pola serra de Chaos, lamendo as ladeiras con morrenas da de Lubián, deime de bruces co espiritu do avó Perfeuto. Ainda que non o acrediteis, sabede que os espiritus libres e amantes da terra na que se desenroleron desde pequerrechos, unha vez que finan, adoitan visitar aquelas paraxes nas que transcurriu parte da súa vida, cando o espiritu andaba loitando por desenrolarse hacia un estadio mais elevado. Tal era o caso.
Encontreime con él no alto do Moncalvo, acercandome o Moncalvillo, desde onde vislumbraba o Alto da Mermiñeira , o Tormo, o Llombo, O Castillón, Cabril e Valdecasares, e divisando ao lonxe os serpenteares dos rios Tuela, Tera, Castro e Bibey (Vivei), que nas súas ribeiras alimentaban os corzos, ese animal tan escurridizo e o mesmo tempo tan babeco cando vei a un humano.
Tamén vos teño que decir que os espiritus dos antepasados, non se deixan ver a todo o mundo, coido que solo por aqueles que tamén aman as serras dos seus antepasados e que tentan de manter o recordo deles un pouco na memoria das xentes actuais.
Na relación que, arredor, de un par de horas mantivemos, decateime que él era consciente da miña admiración pola súa figura, fomentada polo seu neto Xusto.
Nas relacións que se manteñen cos espiritus dos devanceiros, que evidentemente nunca é falada, mais ben de xeito telepático, e'moi curioso o que eles chegan a saber de un, sen necesidade de contarlo. É como sé se levera tatuado na testa. Saben-no todo, ou adiviñan-ho.
Sabendo do meu interese tanto pola Pala dos Albardeiros como polo Caneiro das Bruxas, guioume hacia eles para ensinarmos. Como inda naide vestido con pel e ósos coñecera.
Ó primeiro que me guiou foi a Pala dos Albardeiros, notábase o seu cariño espcial polos montes de Lubián, a terra que le dera a forma, na vida pasada del.
Cheguemos os fuciños da pala dos Albardeiros. (Non dubido que non fai falla describir unha pala. A do pan é Pá.) e unha vez introducidos dentro, eu quedei un pouco sorprendido, pous aquelo xa o vira na ocasión que tiven anteriormente, seguindo as instrucións do Xosé, hirmán do Xusto. Daquela a Pala era poco profunda, non tiña inscripcións por ningures, a pesares de que eu pensaba que a vereda da idade media adiante podia ter algo que ver na sua orixe. Non era así, o parecer.
No fondo, e a man direita, habia un crollo grandisimo (grandismo, según meu sogro) e o avó insinuoume que resbalera por detrás del.
Resbalei polas costas da fraga e caín nun espacio amplo e diferente a todo o coñecido onde parecia que o tempo estaba detido. Tiña unha grande vantaxe aquelo, pous podias desplazarte por cousas. Tempos e circunstancias que se te ocorreran. Cousa que era como facer “zaping” na TV soamente co pensalo. Amoséronseme cousas que algún dia relatarei, cando teña gana e me pete.
Eu xa estaba lixeiramente acollonado pous empezaba a pensar como sairia dauqela especie de pazo subterráneo no que estaba. Dtro da miña caluga, sen saber como, decateime de que o avó chiscabame o olloen. Cando me decatei de que estaba no pozo da Moura, tratando de sacar da auga unha “bácora” salmo fario, daquelas de antes, negras coma chamizos e pelexonas hasta deixarse sacar por esgotamento, e xa case mortas.
Mirei hacia arriba, onde están as Muradellas, e como se fose de noite pecha, vin unha estrela guiñando coma os chisques do avo. Prometinlle que logo iriamos a Canada das Bruxas, se él me contaba algo. Dixo: ESTA FEITO.