viernes, 12 de diciembre de 2014

Brotes BURDOS




 No creo que lo lea nadie del actual gobierno. Primero por la nula importancia de este blog, y mis dudas sobre la capacidad lectora de nuestros dirigentes.
  Hoy, dejando de lado mi intento de promocionar el idioma de La Alta Sanabria, cosa  que creo que muchas veces no consigo por culpa propia mía. No soy capaz de crear un cuerpo coherente con relación a nuestro idioma. (Espero que nadie me diga que es un dialecto).
  El motivo de escribir hoy en la lengua de Cervantes, he intentado reflejarlo en el primer punto.
  Hoy cuando salí, por la mañana, de mi casa, en el portal me he encontrado con un amigo de la zona de “As Frieiras”, que reside en Vigo como yo y que de cuando en vez charlamos sobre los recuerdos que todavía mantenemos de la zona que nos vió nacer.
  Siempre cuando nos vemos tenemos por costumbre, gastarnos alguna broma sobre nuestros respectivos pueblos. Hoy él estaba muy serio, cosa que me llevó a preguntarle si le pasaba algo, a lo que me contestó:
                             Ayer volví de la aldea, a la que fuí por una causa muy negativa. Estuve en el funeral de un sobrino, que se suicidó.
                             Se me ocurrió preguntarle si eso tenia algo que ver con la situación actual de nuestro país, y me contestó que sí.
                              El chaval tenia38 años, y un desahucio le llevó a tomar la drástica solución.
  Mi indignación no solo proviene por el hecho en sí, sinó porque no ha salido en los medios, cosa ultimamente muy corriente, pués, siempre por casualidad, me he enterado de tres suicidio por la comarca del Rosal, y otros tres por la zona de Porriño y Redondela. Estos contados por dos profesores de enseñanza primaria.
  ¿Porque los medios no se hacen eco de esto? Tantos son los favores que le deben a los gobiernos de turno. A éste hay que decirle que por mucho que lo oculten, la situación es la que es, y nadie le pone coto. Siguen cantando las bondades de su gestión que al parecer les favorece en la mejora de vida a ellos, y los menos favorecidos, ya son como si no existiesen.
  Buscando por Internet, me he encontrado con datos terroríficos, y que no son nada mas que los que saltan a la luz de la prensa.
  En un apartado de la red he leído que en este país, hay una  media de cuatro suicidios diarios, por culpa de los desahucios.
  Seguro que de hambre también muere gente que viene a ser casi lo mismo.
  Nuestros representantes (a mi no me representan), están ahora enzarzados junto con el eco de los medios, en si en presidente del gobierno gana mas  que unos u otros. Claro que solo cuentan el salario oficial, y nadie habla de otros gasto suplidos por todos nosotros, tales como movilidad, habitación, dietas y otras menudencias que seguro doblan en cuantía lo “oficial”.
  Se han inventado una cosa que llaman auditoría, pero no dicen que solo es sobre lo “oficial”. A buen entendedor.....
  Espero que el pueblo espabile y en la proximas elecciones sepa a quien NO VOTAR.
 Acabo de leer en La Voz de Galicia que hay medio millón de personas en la comunidad con riesgo de exclusión total.
  Es para hablar de brotes BURDOS.

martes, 9 de diciembre de 2014

LEMBRANZAS



 
                LEMBRANZAS DUN PROXIMO PASADO-

Este fin de semana pasado,fun a Alta Xeabra, pensando que, o mellor, podia embaucar algunha perdiz ou coello, e de paso trochar algunha xesta urz ou carqueixa. O fin so quedou esto último.
Como pola zona de Val dos Marcos, pola insidia dalgunha autoridade amiga de gastar o que non é dela, en camaras detectoras de incendios, e que o axuntamento en referendum non autorizou, pensase que tratou de vingarse cun incendio horroroso que partiu dunhas leiras de Portugal de rastrolla, e que os especialistas de Tragsa non foron quen ou non quixeron sofocar. (Faladurias hai para todos os gustor, mais todas na mesma direción)
Algún dia que teña ganas, deberia pedir as facturas de apagar os incendios na zona, e do coste das famosas camaras. Casualidade que solo ardera na zona que non as autorizou... ,
O non poder cazar en Val dos Marcos, decia, fun o terreno da aldea da miña nai, A Teixeira, a cazar pola banda  do Fillabal e Outar de Lobos. Deambulando de unha banda para outra, acabei no cimo dos prados de Meixende de Hermisende, por mor dunhas perdices que xa saben latin, e teñen en mellor estado as suas as que as miñas pernas.
O medio dia senteime a comer un bocado de pan de centeo cun cacho de chourizo que generosamente puxera a miña disposición a amiga Ción a famosa cociñeira da Casa do Cura en Hermisende, barrio de Santa Maria. As boas relacións entre o barrio de Santa Maria e o barrio de San Ciprián, coñecense por estas pequenas grandes cousas.
Senteime nuns penedos, nos que xa fai anos, estivera tamén comendo algo con tres amigos que xa nos deixeron fai tempo: O ti Pedro da Teixeira, meu tiu Luis e meu irman Xeria. O ti Pedro daquela xa rondaba os oitenta anos, e inda le tirou o ruido dun coello, que foi colgado debidamente.
Mentras comiamos, contounos un conto que parece que correra pola banda baixa dos Moares, alí donde escomenzan os montes de Montesinho. Parece que habia un contrabandista que pasaba o trelo polas noites, cuanto mais oscuras mellor. Pra camiñar por aqueles riscos parece ser que tiña amaestrado un Coco Relumbrón que era o que le daba luz nos pasos dos rigueiros. O Coco como o tiña nunha gaiola  alimetabao dos mellores produtos para cocos relumbrois, era de unha polegada de grande, e alumeaba mellor que un candil de carburo solo hacia o chao, cousa que era boa pous non os bislumbraban desde lonxe e os carabineros e guardiñas non os daban pillados.
Pensando naqueles tempos acabei a vianda, e voltei a trochar monte. As perdices facian escarnio e mofa de min. Levanataban voo, cando estaba enterrado no monte, e cantaban cando eu estaba na outra banda dos rigueiros. Incluso algunha, mais amiga do escarnio, deixabase case coller pola Lupa, sabendo que eu no seria quen de zorregarlle unha chumbada.
Unha vez que cheguei a conclusion de que aquelo xa non daba mais de sí, decidin volver para a casa. Xa case era hora de cenar, e como os cartuchos seguian na canana, cada vez pesaban mais.
Volvendo hacia o coche, que deixera na portela chamada da Teixeira, e xa entre lusco e fusco, na haba de Outar de Lobos descubrin tres homes paseando e esperando a que eu pasara por onde eles estaban. Coñecin-os rápido e o mais novo deles guiñome un ollo, como era o seu costume, sinalando para miña percha de caza valeira.
Tentei disculparme con él por non adicarle un sorriso a finales do mes pasado. Fixo un xesto que decia “non te preocupes”.
Fora o aniversario do seu pasamento, xa vai un feixe de anos.

martes, 25 de noviembre de 2014

¿QUEN DESVARIA?



          ¿DESVARIA EL OU AS AUTORIDADES? 
Hoxe, que está de moda nos medios de comunicación o caso dun rapaz que parece que, ou ben fabula moito ou fan-no fabular, veume a cabeza a historia de un paisano do noso concello alá polos anos da guerra incivil e na posguerra.

Chámabase Antonio pero era mais coñecido como o Capitan Araña.

A vida do noso Capitan Araña mereceria que algun escritor amigo de investigar, analizara e se mergullera nela desde as suas orixes hasta a sua morte. Seguro que merecia a pena, e ademais definiria unha época de este noso pais, e do comportamento de moitos cidadans que se fixeron pasar por honestos, e seguro que haberia moito que falar sobre iso.

Naceu nunha familia pobre, e encima tiña unha subnormalidade, que non le serviu para esquivar as cousas que nunca deberian acaecerle.

Non sei moi ben porqué foi dado útil para ir o servicio militar daquela, e como consecuencia ir a guerra.

Estando na guerra, nunha esplosion enterrousele algo de metralla na cabeza, cousa que seguramente o salvou, pous do hospital pasou a sua casa. Eso si sin cobrar absolutamente nada, cuando bastantes paisanos, algúns sin pasar polas filas, morreron con pensións boas e outros polo mero feito de ser sraxentos durante uns meses e logo pasar a vida civil cobrando solo por ser amigos do réxime.

O amigo Capitán Araña, que fora creando no seu imaxinario un mundo de grandeza de si mesmo, nunha ocasión, na festa da Teixeira, enfeitado cun gorro militar e cunha chapa de latón grande votou fora do baile a un guardiña portugués que estaba alí pasando o dia da festa, na casa duns parentes.

O Capitán Araña era de fala seca e rotunda, acompañada con un acento de verdadeiro ordeno e mando, acollonaba a quen non o coñecera. Cando vislumbrou o guardiña portugués acercouse a él

e coa sua voz caracteristica espetoulle: ¡Camiño e fronteira, xa!. O pobre guardiña non esperou a mais baixou pobo abaixo coa idea de marchar, seguramente para O Paramio ou algúnha aldea dos arredores.

Menos mal que se atopou co seu parente que le preguntou a donde ia, e desfixo o entorto.

Noutra ocasión estando de criado en San Ciprián, cousa que foi a sua profesión sempre, tivo outro caso digno de mención e que pode ilustrar o caso do paisano que mencionei o principio.

Estando de vaqueiro en Lagoas, interrogaouno a guardia civil por mor dun incendio que arrasara unhas cuantas hectáras polos montes, sufridos montes, sempre queimados no transcurso dos tempos.

Fuiste tú el que prendió fuego- prguntoulle un guardia.

Si. Respodeu o Araña.

Y ¿Para que le prendiste fuego?

Pra velo arder.

Deteñen-o, e levan-o o xuzgado de Puebla de Sanabria.

O Xuiz interroga o Capitan Araña, e a renglón seguido, chama os guardias e espetalles: Devolvan este home a sua casa, e se me volven a trear algo igual, deixo-os a ustedes encerrados.

O mellor unha cousa similar iria ben, no chamado caso “del pequeño N.”


domingo, 23 de noviembre de 2014

A ESCALEIRA

                           
 

                             A ESCALEIRA

 Estaba no cimo da escaleira o sol. Era no mes de Febreiro nas horas do medio dia. Probablemente, cun cacho de pan de negro centeo,un grolo de auga e aquelas raiolas de sol,serian a comida do día.
 O empardecer, algo antes do serán ian chegando os mozos a refuxiarse debaixo da súa escaleira mentras esperaban a chegada da res, sempre tanxida por pastores portugueses. Éstes, alá pola  parte raiana de Traas os Montes, inda eran mais desgraciados que os xabreses, cousa que xa era dicir.
 Detrás dela caia a auga resbalando polos carouxos da xeada da noite, que case chegaban as lastras do que o mellor algún dia fora un balcón.
 Toda vestida de negro cun pano na cabeza rematado cun nó no alto, cuberto o corpo, solo deixaba ver os ollos e unhas mans sarmentudas con dedos norrigosos que denotaban xa unha certa idade na sua propietaria e tamén que a artrosis xa estaba a facer das suas.
 Houbera concello dos veciños pola mañá. Como sempre a xuntanza fora debaixo da sua escaleira.Alí falouse de casi todo, de arreglar camiños, de ceibar partes dos pastos, mais fundamentalmente dunha cousa que se puxera de moda : De como arreglar o pais. De como se poderia vivr mellor, de como axudar as clases menos favorecidas a sobrelevar a sua senectud dunha maneira maislevadeira para eles.
 Falouse de aportar entre todos algo para axudar as catro persoas que vivan solas de mais de setenta anos e que xa case non se podian valer por si mesmas.
 Duas personas marcharon da xuntanza, xa non les interesaba aquelo. Escoitouse decir a unha: xa non sirven para traballar de xornaleiros.
 Un rapaz novo teimou na idea de axudar a quen o necesitase, vinte persoas lisqueron, pous o quedar menos as axudas serian mais gravosas para o resto.
 Os que qederon, eran todos xornaleiros, de todos é sabido que no inverno non hai xornais, todos estaban a dúas velas, todos tiñan fillos e mulleres.
 Quedou o rapaz novo solo. El inda vivia do pouco que le podian dar seus pais. Subiu a escaleira donde estaba a dona da casa-queria tentar consolala.
 Acabou sendo consolado pola velliña. Ela, dixo, non necesiaba nada.
 Marchou chorando a sua casa.
 Estaba pensando en todo aquelo, o rapaz, cando sentiu tocar a campa a sinos.
 A Velliña da escaleira, atoperan-na morta no seu talliño.

martes, 11 de noviembre de 2014

VIVIR DOS PAIS HASTA QUE SE PODA VIVIR DOS FILLOS



  

  VIVIR DOS PAIS HASTA QUE SE PODA VIVIR DOS FILLOS.

  A comezos do século pasado, os homes e mulleres deste país cando pasaban polo seu tramo, cortiño, da súa vida activa, fundamentaban a súa ancianidade en ter aforrados uns cuartiños, e moitas mulleres, sobre todo no rural, en ter polo menos un fillo inda que fora de solteira. Isto dáballes seguranza nos seus últimos días.
 Chegou a segunda metade do devandito século, e todos pensaban que o propio estado seguiría mellorando aquelo chamado seguridade social (Quen o ía dicir: creado nun réxime ditatorial)e que o chegar os últimos anos, esta seguridade social faríalle mais levadeiro o último tramo da existencia.
 En parte isto funcionou, uns poucos anos, xusto hasta que un indolente personaxe chegou o poder. Aquí escarallouse case todo. Os adláteres e corréevoslles do poder tenteron facer o seu agosto. e quebraron case todo.
 Agora moitos pensamos que temos que volver a aquelo de que os fillos, se fai falla, nos axuden na necesidade última.
 O problema reside en que mentres, mal que ben, os yayoflautas vellos cobren a súa pensión, que por certo non la deben a ninguén, creo que o revés, moitos débennos demasiadas cousas que un mal dia fixemos polo pais, e que por moito que pidamos, os funcionarios, sempre dicen o mesmo: demóstrenolo e veremos. Mover o cú para algúns é un esforzo, solo o moven para ir a cobrar.
 Estamos nun dilema; Vivir dos pais hasta que se poda vivir dos fillos xa non sirve. Poderán os fillos vivir cando os pais fagan o seu pasamento?.
 Algúns pais podemos dar grazas por que os fillos non necesiten de nos, aínda que non sabemos se nos necesitaremos deles.
 ¡Xa veremos!

martes, 4 de noviembre de 2014

TEMPOS DE NEVE E DE AGUARDENTES..




        TEMPOS DE NEVE E DE AGAURDENTES CLANDESTINAS.
 
Acaban de sonar na radio de galena do Caxera, a sintonia do parte. Sempre quedábamos a escoitalo, porque ó fin daban o tempo “probable para mañana”. A cousa non era de broma pous no mes de Santos xa o Monte Muga e o Alto do Marabón, adoitaban ter unha pucha de cor branco que votaba un alento que facia tremer.
Acercouse a min o Céfiro e dixome: Esta noite escomenzamos. ¿Vale?
Vale, contestei. Cuando suba, xa quedo na túa casa e empezamos.
O sair do café faltoule pouco para non medir a rua coas costas. Salveime gracia a que levaba postos uns zamancos con chatolas, e éstas agarranse ben na xeada.
O pasar por diante da casa do comandante do posto da guardia civil ví que inda habia luz na lareira. Tiña que contarlo o meu amigo. Non debiamos empezar hasta mais tarde por si acaso.
Cuando cheguei xa estaba preparado todo, según me dixo, incluso xa empezaba a estar quente o pote, tiña lume desde a última hora da tardiña.
Charlemos un pouco mentras comiamos un bocado, pous a noite ia a ser larga. Estariamos no cortello seguramente hasta a mañanciña seguinte.
Pasemos polo medio das vacas que rumiaban na corte e que nos miraban con cara de sorpresa o vernos pasar alumeandonos co farol. Os potes estaban o final da corte nun pequeno cortello que tiña unha pequena bufarda hacia o norte pola que apenas podia pasar un gato.
Nun canto estaba toda a quincalla xa encima do lume, que tiña xa unhas boas brasas e pola punta do alambique xa empezaba a sair bafo, o que presaxiaba que o chorriño da auga brava pronto empezaria a sair.
Sentémonos en pequenos talliños xa dispostos o efecto e arrimando un pouco os tizois para que o bagacio fervera, mais rápido-
Empezou a sair a aguardente e nos a probala. A unica maneira de facer unha boa aguardente é ter un coñecemento empirico da sua calidade a medida que se fai.
Se se apura o lume sai moito liquido que adoita ser froxo, se se le quita lume sai menos liquido pero de alto porcentaxe de alcohol, polo que habia que estar constantemente pendiente da calidade.
Pasemos a noite asi: “Proba a ver que te parece. Sube o lume, baixa o lume.” Previa cata a cada momento.
Enchimos dous garrafons de un cantaro cada un e despous de apagar o lume e recoller os bártulos, decidimos sair do cortello.
Arriba na casa xa se sentia o ruido propio do inicio dunha nova xeira.
Houbo quen o sair tentou facelo pola bufarda. O pasar polo medio das vacas estas moveronse nerviosas, nunca sabremos o porqué. Pensabamos que o noso alento debia ser o causante pous case seguro que se o espirar o aire dos pulmóns, nos puxeran unha candea diante da boca éste incendiabase-
Despous de falar coas vacas no idioma delas, marchemos cada un a sua cama. A melopea durou case vintecatro horas.

jueves, 23 de octubre de 2014

               ESTO NO CAMBIA.¿ES COSA DE HUMANOS?.  

                      

       ¿ Subiré con trabajo al palacio que habita la justicia,
      o marcharé por el torcido sendero del fraude
      para asegurar la felicidad de mi vida?.


.....Todo lo que oigo me hace creer que de nada me servirá ser justo si no adquiero la reputación de tal,  y que la virtud no tiene mas que trabajos y penalidades que ofrecerme. Se me asegura, por el contrario, que alcanzaré la suerte más dichosa, si sé conciliar la injusticia con la reputación de hombre de bien. Yo debo atenerme a lo que dicen los sabios, y puesto que afirman que la apariencia de la virtud puede contribuir más a mi bienestar que la realidad de la misma, acepto resueltamente este camino; vestiré formas exteriores de virtud, y llevaré detrás de mi el zorro astuto y engañador del sabio Arquiloco. Si se me dice que es dificil al hombre malo ocultarse por mucho tiempo, responderé que todas las grandes empresas tienen sus dificultades, y que, suceda lo que quiera, si deseo ser dichoso, no temgo otro camino a seguir que el trazado por los discursos que oigo. Por lo demás, para escapar de las pesquisas, no me faltarán amigos y complices.  Hay maestros que me enseñarán el arte de seducir con discursos artificiosos al pueblo y a los jueces. Emplearé la elocuencia y, a falta de ella, la fuerza, para escapar al castigo de mis crimenes. Pero ¿la fuerza y el artificio pueden algo contra los dioses?. Si no hay dioses o si no se mezclan en las cosas de este mundo, poco me importa que conozcan o no lo que yo soy. Si los hay y si toman parte en los negocios humanos, yo solo sé de oidas y por los poetas que han escrito su genealogia; y precisamente estos mismos poetas me dicen que es posible aquietarlos y aplazar su cólera por medio de sacrificios, de votos y de ofrendas. Es preciso creerlos por entero o no creerlos en nada; y si es cosa de que se les ha de creer, seré criminal y con el fruto de mis crimenes haré sacrificios a los dioses. Es cierto que siendo justo nada tendria que temer de su parte, pero tambien perderia las ventajas que ofrece la injusticia, mientras que gano indudablemente en ser injusto; sin que, por otra parte, pueda tener nada de parte de los dioses, si procuro acompañar mis crimenes con votos y suplicas. Pero seré castigado.............
Aunque esto ha sido escrito hace más de dosmilquinientos años, tine mucha actualidad. Parece mentira que el genero humano siga siendo tan egoista e insolidario como siempre.
 ¿Será cuestión de educación?.

viernes, 17 de octubre de 2014



 AS CORRUPTELAS VEÑEN DE MOITO TEMPO        ATRAS                             
                                                 

  Queridos amigos:
                              Nestes tempos de moral relaxada sobre todo baixo o punto de vista económico donde ó parecer os próceres da politica nacional, casi non se salva ningún, polo coñecido hasta agora, e para desgracia nosa, debe haber unha enorme cantidade de meteduras da man no publico sen coñecer e que ó peor non se chega a coñecer, é o que é peor seguro que prescribe a efectos legais. Desgraciadamente as leis fannas os mesmos que despous as van transgredir.
                               Estan aparecendo corrupcións, e corruptelas en todos os estamentos socias, que naide entenda mal, na cúpula dos mesmos. Os curritos siguen sendo honrados.
                                A corrupción é a maneira de facer diñeiro rápido, e eso moitos aprendenho rápido. As mentes que inda teñen moito que formarse toman nota. De todolos xeitos, toman nota e queren emular a aqueles que o fan e viven ben.
                                Este rapaz de vinte anos que apañeron estes dias, facendo de intermediador entre os empresarios, autoridades locais e a elite da politica a nivel nacional. Incluso fíxose pasar como delegado real nalgún lugar.
                                 Vendo todo esto, veume a memoria unha anecdota que correu polos cuarteles na época na que eu fixen aquel servicio militar obligatório.
                                  Xa daquela  falabase dos 3 + 2 % que os alcaldes das grandes ciudades cobraban das obras que se facian nos seus condominios.
                                   A anecdota en cuestión, que por un lado da unha idea do inxenio e pilleria, que parece consustancial os españoles desde os tempos do século de ouro é a seguinte:.
                                   “Nun cuartel de Canarias, deuse o caso de un soldado que todalas semanas recibia un par de “giros” de, entre 100 e 150 pesetas, no principio dos sesenta do século pasado.
                                    Chegou un momento en que os mandos daquel cuartel, alertados por algún correveidile, empeceron a sospeitar algo raro. Pous o tal soldado recibia estes “giros” procedentes de todolos puntos de España.
                                     Chamado a capitulo o interfecto, confesou como facia para conseguir que le enviaran aquel diñeiro de varios lugares.
                                      Todolos dias buscaba nos medios da escrita nacional, na páxina das esquelas mortuorias, polas que se enteraba dos fallecimentos.
                                       Nas esquelas enterabase dos nomes completos, domicilio e anos dos fallecidos. Procuraba, con preferencia, aqueles que eran das zonas rurales, e que non foran demasiado maiores.
                                       Unha vez que tiña esa información, mandaba unha carta, a nome do morto, moi cordial e algo choromicona, decindole que estaba na mili, que alí non se comia demasiado ben, e que se podia devolverle aquelas 100 pesetas que un dia le deixara, naquel bar tomando uns viños. Se los enviaba agradecerialo pous xa sabia él como era a “mili” e que sempre se andaba sen diñeiro.
                                         A maioria dos familiares, cando recibian a carta, non se preguntaban nada, corrian o posto de correos mais cercano e facianle un “giro”. Eran cantidades pequenas, e o mellor era verdade.
                                         Xa vedes como anda a      cousa, xa desde antes de que Xerión reinara na Coruña.

viernes, 3 de octubre de 2014

LABREGO INCIPIENTE ANOXADO


                          UN APRENDIZ DE LABREGO ANOXADO
 

Ano, de non gracias, mil novecentos noventa e catro mas vinte. Está enfurruñada conmigo, penso eu, ainda que ó mellor tamén é con alguén mais.
Dediqueille todo o veran, os tres meses, incluidos os dias roubados a primaveira e o outono.
Trateina co mor dos cariños, cariños que eu coñezo e que o mellor non son os debidos, labrada con xeitiño, estercada co que din é o mellor, o esterco de vaca, en fin traballada con todo o esmero que un profano con ansias de facelo ben pode por sobre ela mesma. E viroume as costas.
Non me queixo por min, porque en definitiva son un verme pequeño e sinxelo, queixome tamén por aqueles que me acompañeron na aventura.
Amiga Gea, eles non tein a culpa, de que non me queiras, mais, o vengarte de min tamén o fixeches deles.
Pode ser que ó mellor, sufriras presións de Cibeles, non cho sei,(por aquelo dos nomes) pous os vosos designios solo vos os sabedes. O caso é que por unha cousa ou outra non nos axudestes muto.
O problema estendeuse a toda a Alta Xeabra. Por referencias, pasoulles a todos, ou case, o mesmo.
Mira, os tomates. Os tomates full.
Os pementos. Os pementos igual.
As fabas, tres cuartos do mesmo. Inda teñen flor algúns, e o maio xa vai a punto de voltar.
Uvas, as que non tiñan mildiu, tiñan botrite e algúnha carallada descoñecida.
Cando chegan os fungos, todo prometia. Colliamos os Boletus edulis, con magnifica planta, rechonchos e con chapeu como di o Raxoi que manda deus, mais unha vez que chegaban a casa deixaban de ser.
As Lepiotas o mesmo.
As mazás, apodrecian na mazaira. As peras igual.
Amiga Gea, coido que te estás trabucando. Os teus inimigos non somos nos, pequenos e vulgares vermes que escarbamos na tua casca. Fíxate ben, que non son os nosos anceios e traballos os que fan que te sintas mal.
Date unha volta por outros lares,lares que non te cuidan, deitan sobre tí todo tipo de detritus, acompañados de gases inconfesables, e non lles importa un carallo a túa dignidade, solo pensan neles mesmos.
Fixate se son cabróns que se rouban uns os outros, mais todos eles uns e os outros rouban-nos a todos, Incluida ti amiga Gea.
Fala co coxitranco dos pés alados que coido que o coñece todo, ou polo menos escoita daiqui e dalí, que che conte o que sabe, e de paso pasasnolo, pous podemos subilo o facebuque ese.
Unha beijoca cariñosa, e perdoa a maneira de dirixirme a tí. Xa sabes da miña torpeza.-

sábado, 31 de mayo de 2014

UN MEDICO PARA UN ENFERMO






             UN MEDICO PARA UN ENFERMO.


Nesta semana na que o sol e a chuvia estuveron xogando o escondite, xogo no que o fin gañou a chuvia, estivemos na Alta Xeabra, na mundialmente famosa terra de Val dos Marcos, terra na que algúns de nos nacimos e tivemos que desarraigarnos por mor dun estómago que esixia comida todolos dias, e tiña unhas arelas de mellorar un chisquiño a forma de vida.
Ben, as noites de pedra transcurriron, e agora un debece por ir a cuidar a hortiña, e tentar a sorte, en forma de produtos cultivados por si mesmo, que dito sexa de paso, hai anos que moi ben e outros regulin. E o recordo da vida daqueles seres autárquicos que nos precederon e sempre andaban mirando o ceo, para averiaguar se as xeadas, as chuvias ou as sequias le ian madar todo o esforzo e traballo dun ano o carallo.
Nesta semana o tempo non nos axudou demasiado. Esperémos que aqueles produtos que soterremos, sexan o suficiente fortes e aguanten os malos humores do tempo.
Despous do que considerabamos xornada laboral do dia, adoitabamos reunirnos cun matrimonio amigo para dar conta dunhas viandas, uns grolos de Albariño, e fecer tertulia a carón da cociña de leña, que desprendia un acolledor calorciño,
O meu amigo, falando dunhas cousas e outras, referiume unha historia, que cando menos é ocurrente ou que sé se quere, fala dunha época xa superada, e que poderiamos enmarcar naquelo que o escritor galego denominou “A Longa Noite de Pedra”.
O relato, mais ou menos. Foi como segue:
“Era a principios dos anos setenta, do século pasado, dia seis de Agosto, recordoo porque era a festa de Castrelos.
Viñeron a buscarme para que fora a chamar o médico para o que parecia unha urxencia. O de Hermisende non estaba, forase de vacacións. A alternativa era o de Lubián.
Cheguei a Lubian e alí non estaba tampouco. Dixeronme que estaría na Puebla, que era onde adoitaba ir polas noites.
De Lubián a Puebla, por aquela carretera primixenia, inda levaba un bon tempo, pous entre Padornelo e Requeixo parecia que o trazado o fixera un monxe giróvago.
Atopei o médico xogando a partida cuns colegas. Expliqueille o motivo da miña visita e respondeu que non iba. Dixenlle que alá él, a min que me dira un escrito no que dixera que non queria ir. Se non mo queria dar chamaba a guardia civil como testigo e eu liscaba.
Acedeu a ir conmigo, no meu coche, coa promesa de que o volveria a levar a Lubián.
Desandemos o camiño que eu xa andera, e cando pasamos por Castrelos, xa estaban co baile de despous de cenar.
Daquela a carretera, era eso, unha carretera, para carretas tiradas por cabalos. Estaba sen asfaltar e con unha chea de croios polo medio. Desde Hermisende a Sancibrao era un camiño de terra, cos correspondentes regos que o atravesaban, nos que os tubos de escape se emboligaban perfectamente.
Cando estabamos chegando a ponte sobre o Tuela, un foco fixo señales de que debiamos parar.  Parei pous era unha parella de guardias civiles un guardia e o sargento, que se acerqueron o coche pola ventanilla do copiloto, xusto a carón do médico, que desde Puebla non deixera de refunfuñar. Coñeceron-o e enton dixeronle, ¡Hombre Don Xxxxx, que hace usted por aquí!.
Pues ya veis- respondeu o galeno- vamos de putas.
Llegamos al pueblo el médico quedó en casa del enfermo, y yo fuí a dar la vuelta para regresar cuando acabase. Xa me estaba esperando. Subiu o carro e con cara e xestos de poucos amigos dixome que me invitaba a unha cervexa en Castrelos en casa da Socorro.
Contoume que a enfermidade non era tal, solo un ataque de histeria. Que seguramente cun par de ostias tanto o enfermo maxinario como a quen le deu pábulo, houberan evitado a sua intervencion e o meu paseo”
Creo que osarxento, inda anda buscando a casa de putas, para facer unha inspeción de carácter sanitário.





martes, 20 de mayo de 2014

OS VASOS COMUNICANTES O REVES.



  
                                              A Inversión da Teoria.

 Houbo unha época, na que se estudiaba nos libros de texto, a Teoria dos vasos comunicantes.
 Supoño que a teoria coñecedela todos, incluida a presión osmótica dos liquidos sobre as paredes dos recipientes que os acollen.
 No mundo económico actual, os listillos das enxeñerias contables e econónomicas, que son os que rixen a economia mundial, de sùtaque coñeceron a teoria descrita o principio.
 Estes listillos, dixeronse, porque non facemos o mesmos o cos circuitos monetarios e olvidámonos do patrón ouro e do patrón traballo, que hasta aquela estaban perfectamente definidos, e cambiamos de patrón.?
 O que pariron foi o patrón diñeiro ficticio en conta corriente.
 ¡Chegamos o concurso bancario, no que o diñeiro solo é un úmero nunha ficha, na que se fala de debe e haber (O vello galego, dicia:non debe haber, ¡ten que haber!). E coa mesma melloreron o asunto!.
 Houbo un momento no que un banco era unha sociedade na que habia un capital, totalmente desembolsado, e  que o banqueiro era responsable da marcha do negocio, e respondia das suas accións co seu capital persoal, e con a sua liberdade, incluso coa sua vida se necesário fora.
 Tamén habia honorables homes dedicados a “res publicae”, con incontables ovellas negras que sempre da o xenero humano, que dedicaban a sua vida e esforzo en mellorar a forma de vida dos seus semellantes. Pero estes non interviñan para nada no mundo que hoxe se chama económico.
 Chegou un momento, no que eu coñezo, no que por unhas causas ou por outras, a xente empezou a deslocalizarse do seu lugar de orixen.
 Habia lugares nos que aparentemente se vivia mellor, ou polo menos eso era o que se vendia.
Eso mezclado cuna demanda que crecia, unha oferta que non chegaba,deulle pábulo os listillos que penseron: ¡coño, aiquí hai negocio, inda que non haxa diñeiro! Inventamos o crédito, coa garantia do producto comprado, e con clausulas que solo nos favorezcan a nos.
 Abrimosle contas a todo quisque, nas que ,meten os seus aforros, prestamoslles por enriba das suas posibilidades e se non pagan perden o diñeiro e o obxeto mercado. Pra mellor arreglo, metemos nos nosos consellos a aquelas persoas que rexen a politica, pagamoslle ben, e axudannos a facer a leises que queremos.
 A auga, se entra por un conducto suficientemente grande, e capaz de distribuirse por conductos pequenos sempre que non se desborde o  caudal de entrada.
 Nos temos que facelo o revés, que o diñeiro entre por caudales pequenos, pero os suficientes para que o caudal de entrada se desborde.
 Se hai problemas, contamos con eses individuos que rexen a cousa publica ós que le pagamos e faran as leises necesarias para que o asunto furrule.
 Así “mutatis mutandi” chegamos a situación actual.


 ¿QUEREMOS QUE A COUSA SIGA ASÍ?
 As primeiras eleccións son as europeas, pero non vos olvidedes que detrás veñen as que van rexir a nosa vida, XA.


viernes, 9 de mayo de 2014

TODO E RELATIVO







¿Está o señor cura?.
Era unha muller sexagenária, a que facia a pregunta a outra muller, diante da casa. daquelas casas que foron desaparecendo da zona rural, nas que viviran os cregos de outra época. En definitiva unha casa rectoral.
 A muller estaba un pouco anguriada. Tiña un problema de orden moral e queria que a autoridade eclesiástica le axudara a resolvelo.
Mira- díxolle a outra muller- o mosén estará na casa pola tarde. Xa lle digo que queres falar con él e que te espere.
Pola tarde, o crego recibiu a feligresa. Ésta estaba bastante triste e contoulle o motivo da sua tristura ó señor crego. Xa sabe vostede que estou viuva dende fai tempo. Os fillos cada un ten xa a súa vida independente, polo tanto estou sociña. Hasta onte tiña un compañeiro, aquel canciño que o meu marido levaba de caza,e que morreu.
Agora queria soterralo, e viña a pedirlle por favor se podia deixarme enterralo no cemitiério. ¡Pero muller- dixo o crego- como podes pedirme iso?¡, Ti sabes de sobra que o cemiterio é solo para os católicos. ¡Non se pode facer iso que me pides.
Mire señor cura, solo pido un currunchiño en calquera parte do cemitério, donde deixar os restos do can de caza do meu marido e meu compañeiro, nos últimos anos.
Xa che dixen que non pode ser.
A muller insiste unha e outra vez, hasta facerse algo pesada para o crego. Entón éste, con a idea de sacala de enriba, dille; mira vai a parroquia veciña, hai alí un crego novo, e como estes novos, tamen teñen ideas modernas, ó mellor deixate un cantiño no seu cemitério.
Cando a muller estaba de volta de haber falado co crego da parroquia veciña, viña bastante leda e atopouse co cura da súa parroquia, que o vela tan contente, preguntoulle a ver como le fora co cura veciño. A muller respondeulle que moi ben, pous ia enterrar o can no cemiterio da parroquia do lado. O señor cura novo pediume cincocentos euros para poder facelo.
¡Pero muller- dixo o vello cura- haber empezado por ahí! Haber dito desde o principio que o can era católico! ¡Esa é a tarifa para cans católicos!.

lunes, 28 de abril de 2014

APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL



                 
             APRENDENDO COMO SE APAGA O SOL


 Eu tiña unha bisavoa que nacera, polo tanto era, de Santiago de Compostela, concretamente do que hoxe é o barrio de San Clemente.
 Era avoa da miña nai.
 Parece ser que a miña avoa era filla, ella chámaballe meu señor tio, dun coengo da catedral de Santiago. Criérase nunha familia cun certo nivel de cultura, sobretodo no coñecemento da lingua romana, o latín.
 Algún dia falaremos desa famosa relación entre un crego e a sua filla-sobriña.
 Contábelle á miña nai, que na súa Galicia, sucederan cousas que facian maravillar incluso ó exécito romano. Sabiao porque nun libro que había na sua biblioteca, escribido en latín, un tal Plinio falaba dos sucesos incribles acaecidos nas terras galegas. Sobre todo nas terras coñecidas como as do fin da terra, que eles chamaban “finisterrae”.
 Decia, naquel libro, que desde o Facho de Finisterre, polas tarde-noites, podiase ver como o Sol se metia de cabeza no Mare Tenebrosum, e apagabase facendo o mesmo ruido que fai un ferro da forxa cando e metido na auga para darle temple.
 Cando a miña nai me contaba esto, eu pensaba desde a pequeniña aldea de terra adentro, que estaría ben poder ver aquel prodixio algún día.
 Inda que o prodixio de acender o Sol pola noite para que volvera a alumear, tamén tiña a súa miga.
 Pensaba que ó mellor algún dia, se habia sorte e gañaba para a viaxe, poderia ir o Finisterre, e ver cos meus própios ollos o mergullamento do sol.
 Dixeronme que cando se via mellor aquelo era no mes de San Xoan, sobre o dia vintecatro.
 O ano pasado decidin acercarme o lugar mencionado, con bastante medo, pous aquelo de ver mergullarse o Sol, podia ser perigoso, pous seguro que o meterse na auga chisporrotearia e podian chegar os chisporrotos a miña faciana.
 Fixen de tripas corazón e pensei que de cobardes nunca se escribiria nada, e sen mais, presenteime no fin do mundo.
 Ensineronme o Monte Facho, e dixeronme que tiña que buscar a cadeira do emperador romano, que era desde onde se via mellor o asunto.
 Subin o monte, busquei a cadeira, e unha vez atopada, deime conta de que, efectivamente, desde alí case se via o fin das augas tenebrosas.
 Senteime, e puxenme a esperar que chegara o momento. O sol faltaballe algo así como medio metro para chegar a topar na auga. Seria cousa de uns minutos, nada mais.
 Chegou o momento, eu todo alporizado, mirei como o Sol se ia apagando o meterse na auga. Efectivamente o ir metendose no mar apagábase pouco a pouco, hasta que definitivamente deixou de alumear.
 A conclusión que o fin saquei, foi que cando volvera a civilización tiña que ir o otorrinolaringologo, pous por moito que escoitei, non fun capaza de ouvir o ruido do Sol o apagarse.
 O chisporroteo case chega a nos, pero veise que o Sol estaba moi lonxe, todo se quedaba no mar.

viernes, 25 de abril de 2014

A GRAN DANZA.



 
      F OTO EN ENTRADA CONTIGUA.




Desde o alto do campanario viase todo o Sagrado. As lápidas estaban todas adornadas con flores ó seu arredor. Era o mes de Xuño, concretamente a noite do vintecatro.

A lua inda entraba de esguelle no Sagrado. Non estaba no seu cenit.

No alto do campanario albiscábase unha figura, non demasiado definida. Parecia un esquelete que tivera nas mans unha viola. Era como se estivese tensando as cordas. Parecia que o estaba afinando.

Tiña tal concentración aquela figura que mesmo parecia non darse conta de nada. Pasado un pouco de tempo e xusto cando a luz da lua estaba a punto de virar hacia a parte contrria do se nacemento, encaixou a mandibula sobre a viola e fixo correr o arco sobre as cordas.

Cando sonou quel do sostido da octava mais grave do intrumento, foi como un sinal. Empeceron a sair esqueletes de debaixo das lápidas. Durante un pouco de tempo solo se sentia o ruido de ósos chocando uns contra outros.

Habia algo de confusión en todo o sagrado, que se enchera de esqueletes, pous como tradicionalemente e durante moitos anos, en cada sepultura enterreranse varios mortos. Agora o erguerse tiñan que, entre eles, cambiarse ósos, pous incluso algús tiñan a calivera de outro, e non digamos de ósos mais pequenos, tales como falanxes, radios, cúbitos e demais. O único que non tiñan en confusión era a parte da columna vertebral que seguian mantendo cada unha o seu esternón ben enganchado coas costelas.

Pasados uns segundos, e xa con todos os ósos en cada propietario, todos foron collendo algún instrumento musical. Alí habia de todo, violins, bombardinos, trompetas, clarinetes, fagots, timbales e demais instrumentos de percusión. Resaltaban sobre casi todos as famosas gaitas xabresas, inda que tamén andaban afinando por alí algunha galega.

O chegar o punto no que as sombras que proxectaba a lua empezaban a virar, todos os esqueletes como se fosen un solo, puxeronse en pose de empezar tocar, mirando pro alto do campanário, donde estaba o esquelete da viola, que cambiou o instrumento por unha batuta.

Deu uns toques coa batuta na campá grande, chamando a atención e pedindo concentración e sinalou o primeiro compás, que sonou perfecto.

Simultáneamente á primeira nota do primeiro compás, sairon debaixao das lápidas todas as mulleres e iniciaron unha danza.

Os instrumentos musicais, amordazaban o ruido das osamentas. Pous tanto os que tocaban como as que bailaban, o non ter nada mais que ósos, ó rozarse uns cos outros facian un ruido caracteristico.

Cuando a lua empezou a esconderse detrás dos castañeiros, tanto músicos como danzantes, empeceron a facer solo musica cos seus esqueletes todos descarnados. Entonces foi cando empeceron os cambios de osamentas, entre uns e outros. Daba gloria ver como en corpos de homes habia caliveras de mulleres e o revés. Como en toda parranda que se precie houbo bromas que noutras circunstácias poderiamos decir que serian pesadas, aiqui eran voluntárias, a algún esconderonle un femur a outros, as falanxes dos pes, incluso algún andaba sen mandibula. O espectáculo era do mais enriquecedor.

Escondeuse a lua e empezou a querer arraiar o dia, entonces todos volveron a entrar cada un no seu buraco.

O sagrado quedou soliño, solo se notou que alí estivera alguen, en que algunhas das flores, parecian pisadas e algo esbaragalladas.

Na mañá seguinte cando foron a tocar “maitines”, alguén atopou por alí unha palleta de bordón de gaita.

Hoxe creo que está no museo etnográfico da comarca.

Danza Macabra (Completa) (Adaptación)

martes, 22 de abril de 2014

COUSAS DUN PASADO




 

Xornes da septimania finada o dia de pascua florida, unha almiña que deambula por ese mundo chamado Terra, e que xa empeza a pensar que non tardará demasiado en deixala, esa almiña, decia, cavila, relaciona e algunhas veces, poucas, chega a conclusión, de que endexamais descubrirá nada se sigue as instrucións que le foron inculcadas nun pasado xa lonxano. Xa escomenza, con demasiada frecuencia un, a referirse o século pasado.

No dia da pascua florida deste ano, veume a cabeza unhas reflexions de cuando eu cumplin con aquel precepto eclesiastico que decia: Comulgar por lo menos una vez al año por pascua florida.

Comulgar por pascua florida levaba consigo, según os cánones eclesiasticos, confesarse antes. Para os que xa non usades esto, direivos que eso de confesar era chegar a un pendello no que se escondia un crego, e ti por unha bufarda pequena, contabaslle os teus pecados, ou o que considerabas que eran. Se non os contabas él preguntaba e ti respondias. Sempre a cousa versaba sobre un tema, por enriba dos demais ; ¿Tiveche pensamentos impuros, fixestes cousas impuras, con quén, como, cuando etc. etc., ?.

Cando o crego acabou con as inquisicións pertinentes, e as impertinentes, deume unha penitencia coa que se perdoarián todos os pecados. Como a confesión fora na sacristia, dixome: agora saes fora e rezas un pai noso e unha ave maria. Tomeino o pé da letra e saí fora. Pero fora da igrexa. Era o que correpondia.

Cuando acabei a penitencia, pensei que, por deixar atrás os pecados, xa tiña que ser unha persoa nova, un home novo. Inda non lera a Nietzche.

Despous de comulgar e cumplir escrupulosamente co que me ensineran, non sentí absolutamente nada. Non era mellor que antes, que era o que se pretendia.

Decepción gorda. Sobretodo o observar que os mais grandes seguian tomando os rapaces por parvos.

Pasou tempo, descubrin a politica, desde fora, poderia decir con mais propiedade que a sufrin. Mais decepcións.

Habia unha cousa que era a defensa da “patria”. Non quedou mais remedio que ir a servila. Outra decepción.

Chegados a este punto, podo decir que, decepción a decepción cheguemos a situación actual.

Nos libros de historia, falan de homes e mulleres, que eran sabios, que sabian o que facian, algúns deixeron a sua pegada en libros, que de cando en vez algué lee.

Habia politicos con clase, mellor dito con enxundia cultural. Aqueles Caesares da republica romana, eran dignos de todo. Eran capaces, militares de sona, e algúns estaban como cabras, pero Grandes Cabras.

Agora, eso acabou. Os politicos non se xogan a vida dirixindo centurias nin cousas similares. Non hai conquistas que facer para demostrar a capacidade. Con demostrar a ambición persoal, despous de achegarse a unha agrupacion de borregos que paga, xa chega.

Unha vez dentro solo hai que medrar. Todos deben diferenciarse, uns dos outros, para alternar e mandar os odios alternativamente.

Creo que a idea está demasiado embarullada, pero os que me conoceis, sodes sabedores da miña perguiza.

Escribir demasiado pode ser perigoso. Metese a pata deamsiado.

De todolos xeitos quero deixar constancia de que un DEUS BO, deberia de existir. Mais seria tamén bo que non tivera interpretes.

Alguén dixo que se deus non esistise, teriamos a necesidade de inventalo.

Amen.

miércoles, 9 de abril de 2014

Nuevas revelaciones sobre el Lago de Sanabria






Ahora es verano, y, como todos los veranos, acerqueme a la parte alta del río Tera, donde, desde tiempos de mi niñez, se compraban las truchas de una piscifactoría ya desaparecida.
Casi como un rito que no se debía interrumpir, siempre, después de escoger las truchas y dejarla encargadas para recogerla mas tarde, subía ribera arriba hasta el Lago, conocido hoy como El lago de Sanabrés.
Todo el contorno del lago estaba poblado de de carballinos y no tan carballinos. Algunos eran carballos de gran porte y añejos con centenas de años en sus anillos de crecimiento. Solo había en la parte alta una aldea cuyas casas estaba edificadas sobre unas grandes fragas graníticas, y en la falda de la Montaña un poco mas arriba estaba el Monasterio Cisterciense que da nombre al pueblo actual que domina el lago visualmente, casi en su totalidad.
Desde siempre terminábamos en la isla de las Moras comiendo las viandas que llevábamos a tal efecto, después de atravesar la distancia de agua que separaba la orilla lacustre del contorno de la isleta. Una vez terminado el refrigerio, nos dedicábamos a contemplar las nubes y cumbres de las montañas circundantes, en las cristalinas aguas del lago.
Ahora es verano y estoy yo solo en la isla de Las Moras. Todos los demás ya hace algún tiempo que iniciaron el famoso viaje sin retorno.
Ahora es verano y la piscifactoría ya no existe. El Pueble de la parte alta casi tampoco, lleva mucho tiempo debajo de las aguas del lago junto a la villa de Valverde de Lucerna, y sus dos campanas colgadas en las cuerna del Bragao y su compañero. Sin embargo en la margen derecha, ahora hay un pueblo de casas poco respetuosas con el entorno; todo cemento recubierto de lo mismo y encalado. ¡No pega con el entorno!.
Me adormilé un momento y al despertar, creí ver una mujer entre las silvas de la parte opuesta a la orilla del lago, por la que se acede a la isla. Acerqueme al lugar donde me pareció ver a la dama, que había vislumbrado momentos antes.
Efectivamente allí estaba una dama, con porte de gran señora. Llevaba un camafeo en una cinta de color pardo que le rodeaba el cuello. En el camafeo había la cara de un hombre, con una aureola como si de un santo se tratase.
La Dama tenia ganas de hablar. Según dice llevaba cerca de cien años callada. Ella era la mensajera, la salvadora de la memoria de aquel cura cuya imagen llevaba en el camafeo el famoso cura Don Manuel, del cual un famoso escritor dió noticia.
Necesitaba salir- dijo la dama- pués en el fondo del lago, los que estamos obligados a convivir en los restos de Villaverde de Lucerna, también conocida como Villachica. Últimamente por allí han aparecido unas algas desconocidas antes, y que ahora están creando muchos problemas.
Lo malo de las situación creada por estos nuevos inquilinos creemos, incluidos los dos jatos de las campanas, que el Lago con sus ciudades enterradas en sus entrañas con sus almas allí ancladas, puede llegar a convertirse en una zona peligrosa para todo tipo de vida dentro de él, y para los habitantes de los alrededores, y aquellos que durante el verano se espanzurran en su pequeñas calitas de arena.

Continuará.........

viernes, 4 de abril de 2014

DESACOBILLOU OS AMIGOS.






Estive o seu carón tempo atrás. Non tempo moi lonxano.

Era un tempo no que inda estaba erguido, dominando a encosta case como se fose o xeneral daquel reximento que medraba ó seu arredor.

Todos os que o arrodeaban,novos, vellos, menos vellos e menos novos, parecian rendirlle pleitesia, se é asi como se pode ou debe chamar, sen denigrar a ninguén.

Nas súas entrañas criaranse gran catidade de seres vivos, ós que acolleo, sen interese ningún solo por solidaridade, inda que fose case obligada.

Alí crieronse, estornillos, pombos das dúa clases, pigarros, merlos, pitos verdeais, alconchois e carrixos pasaran polo seu cobillo.

Tiña buracos feitos, ocos debidos os anos, ocos de operacións, eran o cobixo dese personaxes.

Non contemos os que habitaban a parte mais baixa, os lirgois, garduñas, denidelas, xinetas e adormideiras daquelas que cando se facian cobas no Piñeiro, atopabanse engruñadas e dormindo debaixo das carqueixa e chaguazos.

Buscábanse nel as grandes niadas en épocas nas que, o comer proteinas era un verdadeiro luxo. Co tempo esto tamén seria un luxo.

Un mal dia, unha mau desgraciada, prendeu lume, cerca da estadia dese reximento, que tanta vida creara, e tanto ser axudou a nacer e crecer.

Aquel lume foi crecendo. Os encargados de apagalo non fixeron nada. Eran o que se chaman uns mantidos, pagados con cartos de todos, e que según as más linguas, eles mesmos se encargaban de que a cousa no viñera amenos.

O lume chegou ós raigotos do noso amigo. Él non podia moverse. Con grandes laios e estertores morreu.

Solo quedou un lamento.

Era un lamento que subia desde a Ponte do Cunqueiro, riu arriba, inundando todo o Ladeairo do Oeste o do Leste e a parte que collia do Norte, deixando no medio o Sur.

Era un estalo,seco como un trono de lóstrego seco.

Era un lamento, sen lamento.

Era unha maldición. Era unha maldición que maldecia á man criminal que puxera o lume.

Cando aquel castañeiro, rodeado polo lume, se deixou caer, o desgarre, o chegar o chau, deixou no aire un berro, tal berro que ó ser escoitado desde moitos miles de metros de distancia, deixou ós que o escoiteron cos pelos da caluga, tesos como escarpias.

Tempos atrás, os Maragatos, deixaban moitos cuartos na comarca, cada vez que mercaban un castañeiro ou unha nogueira, por solo mencionar dous sufridos seres, sen defensa ningunha.
 Xa non hai deso.






martes, 25 de marzo de 2014

SE ALGUNS CASTAÑEIROS FALARAN.....


 

Xa era no tempo no que había més nas leiras.
Era un tempo no que os cordeiros e cabritiños, de cando en vez, alguén os levaba a pastar a algunha mes tenriña, e verde. Sempre pensei que se fose do gremio, encantariame comer daquelo.
Tamén era tempo de esculcar nos castañeiros para ver como criaban os paxaros, pescudando sobre todo os pitos verdeais. Unha niñada de pitos, merecia a pena, pous adoitan criar entre sete e oito crias, que cando estan xa en sazón, fan a mesma comida que outras tantas perdices.
Andando a procura da paxaragada, un descubre e ve un monton de cousas. Acaba descubrindo maneiras e segredos dos conveciños.
É o que ten aquelo de andar polo alto das arbores. Son as reminiscencias da época simiesca, que volve a reencarnarse.
Ahora que xa podo, pous naide sabia nada, mais que eu, e os interesados xa vai moito tempo que emigreron a mellores terras. É a "fada" de todos nos, os do noroeste desta peninsula, na que según decia un escritor, creo que romano, un mono podia baixar desde os Pirineos hasta Gibraltar, sen baixarse das copas das arbores. Agora xa mirais como está o negocio.
Volvendo o que foi motivo desta entrada, contareino, con moito medo, pero contareino e con todo o respeto do que son capaz.
Pareceume un pouco cedo.
Era antes do medio día, era un dia calquera da semana. Nesas horas é cando os paxaros acarrean mais cibaco as crias, polo tanto era a hora mellor para controlar os nius.
Controlera un pito real, ese que nos chamamos verdeal, que estaba dando viaxes hacia un castañeiro. Pola velocidade dos viaxes cheguei a conclusión de que alí habia xixa dabondo pra unha semana.
Acerqueime o castañeiro de marras e desde abaixo, non se vislumbraba donde podia estar a niada. Decidin subir a buscar o buraco, pous estes paxaros crian dentro de buracos, xa feitos, ou que fan eles.
O castañeiro era, é, trobo toda a torada do tronco, estaba, está, nun caboco cerca dunha daquelas leira de mes, e xa tiña unhas follas que cubrian todo.
Cuando estaba encaramado no castiñeiro descubrí unha moza, armada cunha fouz e unhas vergas, o que me deu a pista de que ia segar mes a algunha leira daquelas.
Pola banda contrária a que ela apareceu, asomou un mozo, que todos sabiamos que era o seu. E dicir que mozeaban un coa outra.
Fiquei quedo no alto do castañeiro, sabendo que non me guiparian, pous coas follas e unha boa cantidade de gameitas, tiña o observatório mui ben camuflado. Tiña verdadeiro interes en ver como era aquela xuntanza.
Os acontecementos, foron rápidos case como un lóstrego.
Pra sorpresa miña, viñeron os dous dreitiños a troba do castañeiro no que eu estaba encaramado. Chegueron alí sen falar nadiña. Sen pensalo nin titubear puxeronse alí debaixo de min a facer o traballo da perpetuación da especie.
Foi rápido, cousa que agradecin.
Cuando baixei con sete pitos, o oitavo escapouseme, na leira xa non quedaba ninguén, solo faltaba un mañuciño de mes nun canto.

jueves, 20 de marzo de 2014

COUSAS DE VELLOS






 Chegou, pola tarde, o ti Xoao co magote de ovellas e cabras, como cada día.
 Viña o home todo alporizado e cun cabreo mais grande que o “beche” que tiña pra servicio das cabras.
 Á  primeira muller que foi a esperar a res xa lle contou o seu encontronazo cun lobo. Saíule no rouso do Camiño Novo. Alí mismo no caneiro da leira de Cadavais da Severina, saltou sobre a mellor borrega do magote e achagou-a. Non a puido comer, porque apareceu rápido o León, aquel can grande da tia Fernanda, can que de cando en vez a tia Josefa ou a tia Lisarda, cun barredeiro atizabanle nos fuciños que o obligaba a sair a lume de carozo pro camiño, pasando diante do ti Anselmo sen falar con él. O León encirrouse co lobo e xa o tiña medio amendrullado, hasta que o pastor, co ánimo de axudar o can, acercouse e co garrote de rebolo restre que levaba tentou de darle unha garrotada o lobo, mais con ta ma sorte, que no barullo o que recibiu o garrotazo foi o can. Este pensou que estaba facendo mal o seu traballo e liscou cara a aldea, e o lobo fuxiu hacia a Xan Macia.
 Decia o ti Xoao que o lobo debia ser vello, pous era grande e astuto, mais que xa le debia fraquear as forcias, pous se non fose polo garrotazo ó can, seguro que éste deixaba o monte con un lobo menos.
 Pasados uns dias, volveron a ver polo mesmo lugar o lobo, que andaba a procura de algo que esfarrapar e que le servira pra achegalo o estomago, que xa debia ter pegado, unhas paredes con outras.
 Viuse pola mesma zona varios dias xa o lusco-fusco.
 Enterouse o vello cazador, e decidiu que, tal como escoitera, ó mellor facialle un favor o lobo, mandando-o ó outro barrio, e o mesmo tempo aliviaballe a presión o pastor, pous desde o dia de marras, o León o chegar o rouso, liscaba como se le puxeran un lato atado no rabo.
 O empardecer, xa desde que a res estaba nas cortes, colleu a vella espingarda de perrillos as vistas, e que sé se descuidaba podia espirrar hacia atrás.
 Aquela tarde-noite, habia lua chea e tamén facia unha rasca desas que adoitan chegar nas noites de xaneiro, cando xea.
 No mesmo rouso do Camiño Novo estaba un castañeiro centenario que xa tiña unha boa troba no tronco, cousa que le serviu o vello cazador para meterse nel a esperar o "latas", resguardandose do friu.
 Meteu unha pedra dentro pra facerse un sentalló. Apoiou a espingarda contra o castañeiro, encheuse de paciencia, tanta que non puido sacar a petaca pra liar un cigarro.
 Entre a paciencia e o de que coa pelliza que le proporcionaba calorciño, entroulle a modorra e adormeceu.
 Espertou sobresaltado o sentir un ruido na sua chabola, e deuse conta, non sen sorpresa, que o vello lobo tiña a metade do corpo dentro da troba.
 Asusteronse os dous, tanto foi o susto que ambolos dous solteron duas sonoras ventosidades. O lobo sacaballes chispas o xeixos na sua fuxida, e o vello cazador, tivo que volver pola espingarda o dia seguinte. Fiquera alí olvidada.

domingo, 9 de marzo de 2014

LA COSA PUBLICA, ESTÁ MUY BIEN.


 

A veces a uno se le va la olla, hablando en román paladino, a veces uno se vuelve loco.

Bien, llegado a este punto en el que el escritor (malo, por cierto), se declara loco, y cargado de vino albariño de dieciseis grados, supongo que puede, el escritor, decir lo que él considera verdades, y que quedará libre de cualquier especulación de carácter juridico que le pueda colgar cualquier colgado de esos que ahora pululan por la capa de la tierra.
Al escribidor, como decia se la va la pinza. Ultimamente no hace más que pensar y darle vueltas al rumbo que están tomando los acontecimientos.
Para que la cosa quede clara, el escritor-escribidor, se está refiriendo a los acontecimientos que ultimamente están sucediendo en las sociedades actuales y que si mi amiga Mafalda no lo remedia, puede ser que todos acabemos con la cabeza metido dentro “do pucheiro das mamotas”.
El escribidor-escritor, esta casi convencido de que la humanidad, sobre todo aquella llamada desarrollada, la otra está domesticada, está siendo anestesiada. De momento con métodos pacificos, pero ya se empiezan a vislumbrar otros más agresivos. Piensen ustedes, para eso la Naturaleza les ha llenado la cabeza de cerebro.
No es la primera vez que sucede, y desgraciadamente no será la última.
Cada vez que las sociedades imperantes se meten en callejones sin salida, adormecen a a- quellos que piensan que viven bien o que tienen algo que perder, y con el apoyo “urnico” de éstos hacen de nuestras capas su sayo y somenten a todos. Esto no seria problemático, si el mangoneo no fuese de aproximadamente un diez por ciento de la humanidad la que mangonee al restante.
El escritor-escribidor piensa que, si hasta ahora la llamada economia ha funcionado, ha sido porque la ecuación S.A =Beneficio, pero en el momento que las cosas llegaron a su fin, porque el crecimiento nunca será infinito e una Tierra finita, los que manejaban la primera parte de la ecuación decidieron dejarlo todo y llevarse el beneficio, con el consentimiento de poderes manejados por ellos mismos.
Suponiendo que las S.A., continuasen y no hubiese beneficios, solo quedaria, que los beneficios habidos hasta entonces volverian a repartirse entre aquellos todos que ayudaron a conseguirlos, es decir pagando la mano de obra con la que se obtuvieron y a los proveedores que sirvieron. En definitiva se volveria al punto 0, pero con menos dolor por parte de algunos. Por lo menos lo conseguido por todos, seguiría funcionando y seguramente entre todos intentariamos mantener aquello mas necesario como mejor nos fuese dado entender.
Ya sabeis que las S.A, tienen legislación y han sido creadas para eso. Anda por ahí en algunos libros una definición de empresa: asumir riesgos para obtener beneficios, y si pude ser maximizarlos, hasta cierto punto esto no está mal si hubiese equidad.
En los últimos tiempos ha aparecido en la escena algo que siempre ha estado ahí, pero que ahora se llama de otra manera y está con carta blanca en todas la sociedades actuales: El Capital. Cosa esta bastante espúrea, pués aunque hay algunos propietarios de mucho dinero, estos tiene nombre y apellidos, pero la mayoría de ese dinero que va de un lado a otro, no se sabe de quien es. Lo que se sabe perfectamente es que especula hasta la saciedad, para buscar beneficios, pués mueven dineros de mucha gente, tienen mucha gente con sueldos desorbitados y con un pequeño resfriado, meten en la cama a los inversores grandes y mandan a la sepultura a los pequeños.
El escritor- escribidor está convencido de que debería retirarse a un rincón donde pueda tener un huerto del que comer todo el año, resguardarse de la intemperie y disfrutar de su tiempo libre. Y sobre todo trabajar de manera tal, que no necesite nada de ese famoso capital, y de sus chucherias, y no tener ingresos suficientes para no pagar impuestos.
Que cada cual viva de aquello que es capaz de producir, y que no haga de la “Res Publicae” su modus vivendi.