jueves, 26 de diciembre de 2013

O FILLO DE DEUS


 


A Igrexa estaba ateigada. Non cabia nin unha agulla. Estaban esperando todos que o cura e mailo sacristán sairan da sacristía para celebrar a misa do galo.
Todos estaban engalanados-as, a maioria fachendosos, e algún que outro ben agarrado as columnas da tribuna, para non deixala caer. O viño e mailo cava fora trasegado por varias golas de maneira de canle de muiño, con buracos.
Ali, en primeira fila, sacando peito e coas medallas postas no peito, estaban as forzas vivas, coma sempre, diante e case decindo : eiquí estou eu.
Prometía ser unha boa función, coa igrexa “Mayor”, ateigada esperando a novidade da famosa misa. Pous todo quisque escoitara falar da famosa misa do galo, pero ninguén estivera nela nunca, casi estaba en desuso.
Este ano habia cura novo, según decian pertencente a unha organización relixiosa con apelido de galo pequeno, ou seguidor, según outros do pequeno cura aragonés.
Por fin saiu a comitiva, cura sacristán e dous “monaguillos” con roquete posto, que en realidade eran os que le daban frescura a función, e o mesmo tempo algo de seriedade, eles inda non entendian mais que ó final, terian unhas monedas para si, e uns dulces no convite do fin.
Empezou a misa e chegou o momento da homilia, subindose o crego o estradiño, chamado púlpito. Escomenzou decindo que estaban alí a celebrar o nacimento dun Neno, e que agora parecia que todos os que camiñan polo mal camiño, querian que non naceran, “incluso por ley”, dixo o charlatán.
De sutaque, abriuse a porta “grande” e entrou un home cunha caixa moi ben embolicada, que deixou no medio do medio da igrexa, e coa mesma celeridade con que entrou saiu desaparecendo.
Produxose unha pequena estampida arredor da caixa, pous o que mais e o que menos pensou se seria un acto terrorista.
A máxima autoridade ordenoulle o xefe dos axentes que retiraran aquelo, e este transmitiu a orden que por fin chegou o ultimo numero, que estaba alí de paisano. Como o ordeneran non tivo mais remedio que acercarse, temblando pous o pensamento era o de todo o personal.
A maioria da xente xa estaba fora da igrexa, autoridades e crego incluidos, solo quedaban dentro o pobre guarda e uns rapaces que na súa sencillez non acertaban a saber o que pasaba.
Polas portas a xente espereitaba e cuchicheaba. O guarda acercandose tremia, cuando de dentro da caixa saiu un berro de unha criatura.
Volveu toda a xente a meterse na igrexa, pous a situación dera un xiro de 180 graos. Aquelo era unha novidade, dentro da caixa o parecer habia un neno. ¿Seria o neno do que falaba o cura?
Os primeiros en botarle man a caixa foron os rapaces, que a desfixeron, colleron un neno case, recien nacido, cunha cariña de anxo que abraiaba, mais o collelo deronse conta de que non tiña pernas.
Un dos rapaces apartou a caixa para un cantiño, e cando a deixaba, atopou un sobre entre os restos.No sobre habia unha inscripción: “Para os pais da criatura” Engadindo por debaixo, O Sr. Cura, O Sr. Xuiz, e o Presidente temporal.
Leuno en alto, e sonou unha estrondosa risotada dos que oiron, e tanto os mencionados como algúns outros tenteron facerse coa carta, mais o rapaz entregoulla o xefe dos axentes.
Dentro habia unha pequena misiva :
Dado que vostedes non deixeron que eu abortara, supoño que é polo grande cariño que le teñen os nenos, polo que os considero os seus pais, pous eu non podo mantelo e sobretodo sabendo desde sempre que era un minusválido, e que non teño recursos nin axudas para sacalo adiante. Espero que ustedes o fagan mellor ca min . Non me busquen pous no me atoparan endexamais.
De súpeto alí na igrexa solo quedaba a criatura, os rapaces e unha velliña, que estaba estasiada mirando o neno e facendose cruces. O resto dos feligreses desapareceran igual que a mai do que xa deixera de ser un “nascituro”.

Continuará.................

domingo, 22 de diciembre de 2013

OS LOBOS DA PORTELA DE REBORDELO (E II)


 


Pasaba o tempo. Non había mes no que alguén non dera conta de haber ouvido os ouveos do lobo da portela de Rebordelo.
Despous de un tempo, a busqueda foi esmorecendo. Cada vez que se intentaba, despous de escoitalo, case no momento, e o non haber resultado ningún todos se acostumeron a escoitar falar de cando en vez dos gorgoxeos aqueles extranos, que non habia maneira de saber qué ou quén os producia.
Chegou aquel vrao coma outro calquera, e como todos o vraos, empezou a fallar a auga da traida. Os veciños empeceron a regar as horta polas noites, cousa que xunto coa maior afluencia de xente abrindo e cerrando os grifos das casas, despous de vir da praia fluvial, ou para refrescarse por mor do calor.
Pensei que seria unha boa idea ir a Rebordelo a mirar onde se fixera a obra para entubar a auga que abastecia a aldea,por se podia arreglar algo.
Unha mañá decidí subir a Rebordelo a ver se se podia achegar mais auga as tuberias. Levei a escopeta por se por unha casualidade desas da vida, aparecia o famoso lobo.
Arranxei como puiden a toma da auga, e baixo o meu punto de vista o incremento de caudal foi bon.
Entre o traballo, a merenda e sobremesa da mesma, o tempo foise e cando baixei xa era un pouco tarde.
  Pensei en darme presa pous alguén me dixera que, tamén deberia ver os rexistros, por se algún estaba atascado. En cada rexistro habia unha arqueta para facilitar o tránsito da auga polas cañerias.
Os dous primeiros rexistros, estaban en orden, e decir, ben. Cando ía camiño do terceiro rexistro, xa baixando da portela de Rebordelo, un arrepio percorreume as costas. Acababa de oir por segunda vez o gorgoxeo do que tanto se falaba. Agarreime a escopeta con todas as forzas, como se nela tivese a salvación. Xa empezaba a empardecer, desaparecera o reflexo do sol do alto de Monte Muga, e cada vez se facia mais oscuro.
Volví a sentir aquel estrano ruido, era como se un animal estivera dando os últimos estertores, era bastante arrepiante, pensei que poderia haber un porco montés, seguramente entalado nun deses lazos que os paisanos adoitan armar nas súas cortiñas para guardalas das alimañas, agarrandoas.
Un porco montés, ten tanta vitalidade, que inda medio morto é capaz de camiñar un feixe de kilometros. Non seria de estrañar que na matugueira de urces, estivera alí co lazo no pescozo e a estaca atravesada de xeito que non podia liscar.
Acerqueime con bastante medo, pois é provervial como os porcos se defenden. Teñen uns colmillos chamados navallas cos que son capaces de rachar un becerro.
A matugueira tiña como uns quince metros cuadrados de monte bastante alto, composto fundamentalmente de urces vellas e xestas, era dalí de onde me parecía que saíra o gorgoxeo. Non se via bulir nada por alí, e tampouco se sentia ningún ruido.
De repente dei un chimpo de case un metro que case me esmendrello. O meu lado volví a sentir aquel misterioso ruido que me puxo os pelos de punta.
Alí estaba o “animal” que facia aquel ruido. Agora o ruido definin-ho como un verdadeiro estertor moribundo, alargado no tempo. Perdin o medo pous o coñecer a sua orixe, descubrin tamén que aquelo era inofensivo.
ALI HABIA UN REXISTRO DAS TUBERIAS, QUE POLA ACUMULACIÓN DE AIRE DENTRO DAS TUBERIAS, SAÍA POR ALÍ CON TANTA FORZA QUE LEVANTABA A TAPADEIRA DE FERRO DO REXISTRO, FUNGANDO DE XEITO ARREPIANDO.
Foi unha pena, descubrir a orixe dos ruidos. Nun momento morreron os lobos, xabarins e demais entes que durante un tempo alporiceran a comarca.

miércoles, 18 de diciembre de 2013

COUSAS DO MEDO


 

O medo, algo que os homes mais aguerridos poden ter, é unha cousa espantosa, unha sensación atroz. E como unha desconposición da alma, un espasmo tremendo do pensamento e do corazón, o simple recordo produce escalofrios de anguria. Solo sucede en determinadas circunstancias anormales, baixo algúns influxos misteriosos diante de riscos indefinidos. O verdadeiro medo e algo así como unha reminiscencia dos fantasticos terrores do pasado. Un home que cree nos fantasmas, e que se imaxine que vei un espectro na oscuridade , sentirá o medo en todo o seu espantoso horror. (Cita de G. de Maupasant, aproximada)
Hai un pozo no rio Tuela, a un par de kilometros antes de que éste chegue a ponte do Cunqueiro, xa nas terras da Moimenta, alí onde apareceron os restos do ti Gonzalo, home farruco e tirado pradiante, que un desaprensivo carabinero, por vinganza, espetoulle un tiro a beira do caboco da Arrequeixiña, e, que, gracias a unha tormenta oportuna para o asesino, que caeo por alí no momento, o corpo foi arrastrado, regueiro abaixo hasta o Tuela e este levouno hasta os fragaredos do Cunqueiro, donde foi atopado pasado un tempo.
 O pozo en cuestión chamanlle; O pozo dos Barbeiros.
E un pozo, coma todos os do riu, formado para que as augas remonten os desniveis do terreo, e que fai un remanso pola marxe direita, hacia as leiras da Fervenza, e no fondo do mesmo antes de chegar o Fervenzón esta o vello vado polo que pasaban os carros hacia as leiras das Lameiras, e as vacas para o couto. Tamén quedan os restos do camiño que transitaban os carros a buscar a cal viva na caleira.
O nome ó pozo venlle dunha traxedia ocurrida nel. Dice a tradición que unha vez andaban dous irmans nadando e agarrando trutas nas cachoeiras do meandro do rio en Chaguazais. No fondo do pozo hai unha laxe bituminosa en  todo o ancho do caudal. Nesta fraga adoitan meterse as trutas mais grandes. Mais a avertura pola que se meten dentro é tramposa para as mans dos pescadores, ten duas averturas que todos os que algunha vez cacheemos alí sabemos. Por unha non se pode meter a man, solo tapar para que a Salmo Fario, non escape, e a man metese pola outra. O noso amigo parece que errou a hora de meter a man, equivocouse de buraco e non puido sacala. O irman o ver que tardaba en sair chapuzou hasta alá e atopouse co irman apreixoado. Tentou sacalo, mais o irman xa case nos estertores aferrouse a él coa outra man e non puideron sair do fondo vivos. Primeiro atoperon o cadavre de un e logo o do outro, que tiña a mau entalada. Os irmans eran barbeiros.
A partir daquel momento, o pozo quedou maldito para as xentes da comarca, e as lendas escomenceron a circular. Unha das mais coñecidas era a que decia que se alguén se metia no pozo, un dos irmans agarrarian-no polos pes e levariano o fondo donde irremediablemente afogaria.
Dous amigos desafiaron a lenda e nunha tarde do mes de agosto decidiron meterse no pozo a nadar, solo por arriba, sen mergullar. Primeiro un, deu unha volta nadando, e cando pasaba polo recanto onde afogaran os barbeiros o que estaba nadando deu un berro decindolle o amigo que non o agarrera polos pés, mais de repente deuse conta de que o amigo estaba inda fora da auga. Nadando como se quixera bater o record do mundo de natación saiu case sen folgos.
O amigo riuse del e díxole que era un medroso, que seguro que acordera dos barbeiros e o medo deixouse sentir no pe Para demostrale que todo era froito da sua imaxinación meteuse él a nadar. Deu varias volta polo pozo, rindo e dando aturuxos facendo de menos o medo do amigo. Este decidiu meterle medo, e as escondidas meteuse na auga e cando o outro estaba cerca, mergullou e acercandose agarrouno por un pé. O agarrado pegou un berro horripilante e quedou teso na auga, cando o compañeiro sacou a cabeza de debaixo da auga, pensou que estaba a xogar tamén e saiu a borda da auga, decindole o amigo que se deixese de facer o parvo e saise, mais o corpo xa empezaba a ser arrastrado pola auga, acercouse a desfacer a broma, mais o amigo estaba morto. Sufrira unha parada do corazón e non houbo maneira de reavivalo.Sentouse nunha pedra da borda e empezou a cavilar na situación. Cada vez estaba mais nervioso e non sabia moi ben que facer, cuando no medio do pozo viu a un dos irmans barbeiros que le facia sinais de que se acerquera a él. Antes de desaparecer no fondo do pozo para sempre, camiñando hacia o barbeiro, soltou unha risotada, que denotaba o estado de loucura no quedera.

sábado, 14 de diciembre de 2013

GOZANDO DO MANOLIÑO


                                   GOZAR DO MANOLIÑO.-

 Hai dias que non teñen desperdicio. Son eses dias nos que, dalgún xeito aprendes algo, sobre todo cando é a experiencia a que ensina. Neste caso foi algo inesperado e cáeo sen buscalo nin esperalo.
 Veredes: Nos fins de semana, caseque todos, adoito facer de comer eu. Na maioría dos casos doume un garbeo pola praza de abastos de Teis onde teño un amigo que é o mellor pescudando os peixes "salvaxes", no Berbés, e ademais de aconsellarme cual debo mercar, sempre me dice como debo cociñalo. ¡Xa son moitos anos de relación de pescadeiro a cliente!.
 Hoxe, como dicía fun buscar algo, e a pesar de ser sábado case non había xente mercando. Debía ser pola hora, era cedo.
 Decidinme por un par de linguados de ración, e mentres o "xefe" limpaba os peixes, a dependenta preguntoume por Sanabria e se facía friu no fin de semana proximo-pasado. Díxenlle que había noites que a temperatura baixaba hasta os -7 º. Alguén preguntou se tiñamos WC, na casa, facendo carallada sobre a maneira de mexar nos dias de xeada, sobre todo para os homes.
 Entón conteilles as situacións que se presentaban naqueles invernos
pola Teixeira, con nevadas e xeadas gordísimas e que de cando en vez, no medio dun fiadeiro había que saír a mexar ó camiño, e había verdadeiros problemas pra atopar a pistoliña, pous estaba reducida a mínima expresión.
 Menos mal que agora hai cuartos de baño- dixo a dependenta- e non pasa como cando se casaron meus avós que foron a pasar a lúa de mel a Boiro, collendo un barco en Vilagarcia. Foron a casa de uns parentes e no camiño a avoa colleu unha boa "furricheira". Como non tiñan cuarto de aseo leváronnos a durmir a casa de outro parente que tiña un no segundo andar. Pra chegar tiñan que por as bucinas coma as das ambulaias ou bombeiros, por se habia atasco.
 O parecer aquelo, que era unha carallada, veulle de perlas a os avós.
 Parece que  naquela época, os recen casados non podían ter relación carnal os primeiros tres dias de casados.
 Dixo a avoa: Menos mal que polo camiño xa probara o Manoliño, pois tres dias eran moito, pero cunha furricheira o lombo no era cousa de andar a xogar co Manoliña.
 Ese trasto da reprodución masculina, coñezole moitos nomes igual que o das mulleres, pero MANOLIÑO, non o oira nunca.

D

jueves, 12 de diciembre de 2013

¡Catarata, fora!



 Queridos amigos: Desde un tempo pasado, ¡como pasa nesto da rede!, teño pendente acabar o asunto dos lobos na portela de Rebordelo, pero as ideas acumúlanseme no caletre, e non dou feito. Tedes que perdoar as eivas mentales de un vellote.
 Hoxe, solo quero dicirvos que estou programado, na seguride social, inda que intentaron derivarme, para unha operación da que levo esperando mais de un ano.
 Que ninguén se preocupe, solo é unha operación de cataratas.
 Do ollo dereito operoume un ciruxan que corrixiu a desfeita que fixo outro cos ollos da miña compañeira. Gracias a él, ela no perdeu visión. Como foi o que me operou do dereito, dixenlle e digo, que a min non me mete os dedos nos ollos outro ciruxan que no sexa él.
 Pous ben, chamáronme onte, día 11, para operárenme o luns día 16.
 Cando chamaron, seguro que é pola crise, dironme unha serie de instrucións tales como : levar unha bata, levar unhas alpargatas- Como non fun eu quen colleu o telefono pode ser que pediran algo mais, por se é o caso merquei un equipo de ciruxan da señora Pepis, e, o mais importante, recomendado polos políticos que rexen a seguridade social nesta Galicia dos nosos quereres. dixeron que no esquecera de levar a catarata.

martes, 10 de diciembre de 2013

Bahía de Vigo, Rande y Verne



 

Hace muy poco tiempo que estuve en la Isla de San Simón, en la bahia de Vigo, en el estrecho de Rande, lugar donde se cuenta que unos galeones procedentes del Nuevo Continente cargados de las rapiñas de nuestros antepasados a los indígenas. Fueron rodeados y hundidos, u obligados a hacerlo por los esbirros de Drake o uno parecido. Nunca sabré quien es más ladrón, si el que ejecuta el robo o el que se aprovecha del mismo.
Estando en la isla de San Simón, pude sacar una fotografía de una estatua que hay cerca, de Julio Verne, el escritor de Viaje al centro de la Tierra, 20mil leguas de Viaje Submarino, etc.
Este escritor del siglo XIX, fué, bajo mi punto de vista, el primero en Ciencia Ficción y también para mi, el primer escritor que “me enganchó”, cuando tenía doce o trece años, con la obra Viaje al Centro de la Tierra. Digo que me enganchó, porque en aquel verano en Val dos Marcos, comencé su lectura a media mañana, un día, y hasta que la terminé no paré mas que para comer, acabando a la luz de un candil a media noche.
Aparte de lo relatado, quería también contarle a los lectores jóvenes que a lo peor na han leído a Verne, que dentro de 2omil Leguas de Viaje Submarino, el escritor hace de la Ría de Vigo el lugar secreto del Capitán Nemo, e incluso refiere como los navegantes del Nautilus, buceaban en el estrecho de Rando en busca de lingotes de Oro, Plata y las cantidades enormes de monedas que, dice, sacaban de los Galeones hundidos.
En 1878, Verne estuvo en Vigo, aunque fuese para reparar su yate, pués ya de aquella la industria de astilleros de Vigo ya era reconocida, fuera de nuestras fronteras.
Libros como los de Verne son de los que dejan huella en los lectores, y luego, con el transcurso del tiempo, si uno llega a conocer cosas como esta que relato, encuentra aún mayor atractivo en volver a releerlos.
Ya puestos a hacer recomendaciones literarias, diría que todos deberíamos leer, lo estoy leyendo por enésima vez, el relato de G. A Becquer: Maese Perez el Organista. Libro que se podría enmarcar en la esfera de relatos de terror, de aquella época, claro.
Por cierto que casi todos los relatos y cuentos de terror de antes del siglo XIX, tenían algo que ver con muertos, almas en pena y apariciones de los mismos.
Debía ser lo que mas horripilaba.
Horripilantes abrazos, a todos.

lunes, 2 de diciembre de 2013

INDICIOS DE ARQUEOLOXIA NA SERRA SEGUNDEIRA


 SUBO UNHAS FOTOGRAFIAS QUE NO SEU DIA FIXEN NA SERRA SEGUNDEIRA. (Non indico o lugar concreto pra non animar os buscadores de tesouros)







  Todas estas cazoletas, e algunha mais, estan nun radio de tres ou catrocentos metros. Ben poderia ser o sinalamento dun linde, pois hai linde de duas aldeas, mellor dito dos montes cercano.
 De todolos xeitos é algo que seguro que se algún experto en grafia litica visitara a zona, a algúnha teoria chegaría.
 Estou a disposición de algún Arqueologo ou similar que queira visitar a zona. Solo ten que porse en contacto conmigo, a través deste medio no que publico esto, e tamén pensar en que vivo en Vigo (Pontevedra), por aquelo de quedar de acordo nas datas.

domingo, 1 de diciembre de 2013

OS LOBOS DA PORTELA DE REBORDELO



 

Era o segundo domingo de Febreiro pola noite. Durante o día os cazadores, fóramos, hasta as Baliñas (Valiñas?) a tentar as corzas, coma todolos anos desde tempos inmemoriais, pra facer unha farra de despedida da caza, acompañada dunha cena da carne das ilustres saltarinas, carne, que despous de ser posta no alto dun louxado, lonxe do alcance dos gatos, o ralente das noites, nas que as xeadas eran capaces de encarouxar hasta o aceite, era cociñada polas maus expertas no asunto da Celia ou de miña tia Cecilia, dependendo da cAsa onde se despedira a caza.
Aquel ano tocaba manducar en casa dos do ti Carlos, polo tanto era a Celia a encargada de estofar unha corza macho, non demasiado vello.
Antes da cena, fóronse reunindo todolos cazadores e os non cazadores invitados a pitanza. Incluso apareceron por alí, por casualidade dous homes das Frieiras, que foron invitados a cenar. Estes homes cando entreron na casa, levaban unhas botellas de Terry, daquel barateiro, que agora dariamos algo bó por gorentalo.
A hora da cena todo marchou como estaba previsto, bon guiso con cachelos, bon estofado, bon viño das viñas de Vilares, bon aguardente, feita nos potes as agachadas dos carabineros, un bon café portugués pasado de trelo pola fronteira de Cancelada e mercado en casa Neves da Moimenta, que xunto co Terry, aportado polos frieireses, facian que dentro da casa fixera calor e no louxado e xeada derretera.
Co comedor cheu de barullo das voces, cantos e lerias, xunto co fume dos cigarros, a baraúnda era de pai e señor meu. Cada quen contaba as suas aventuras. Se alguen poidese escoitar e contar as distintas versións sobre a mesma cousa, sería de premio. O mesmo lance xinegético contado por varias persoas, transportaban ao ointe a lugares e momentos distintos. Eso era o que mellor definia aqueles tempos nos que inda non habia o embarullamento dos medios actuais de comunicación. So habia dúas radios na aldea, a do Caxera e a do ti Dario.
Estando nesas apareceu por alí o pastor, decindo que na baixada da portela de Rebordelo hacia o Carballal, os lobos debian estar comendo algún becerro ou algo parecido pous o bicho gorgolexaba forte, sempre coa mesma intensidade e ruido. Díxo que todo se sentia dentro da matugueira de urces e silvas vellas do cimo de Falgueiroá. Os cais das carrancas- decia- o chegarense alí sairon correndo espavoridos e co rabo entre as patas.
Sen pensalo mais todos os alí presentes tomaron a decisión de ir a escorrentar os lobos, e se era preciso defuncionalos alí mesmo.
Cada quen foi polo seu trabuco, e xuntándose no xogo dos paus, atendéronse as indicacións dos cazadores mais vellos, que insistiron sobre todo na precaución de non pegarlle un tiro o compañeiro, ou no espetalo nun pé propio, pois xa é sabido que de unha escoba pode sair un tiro.
Cercouse a matugueira de marras, mais alí non se escoitou nada, non se viu nada, nin sinal algunha tanto de lobos coma de becerros mortos. Res de res.
Cando todos voltaban a aldea, os últimos, que se entretuveran facendo un cigarro, escoiteron o famoso gorgolexo que dixera o pastor. Aviseron o resto, e volveron sobre os seu pasos, mais a cousa foi infructuosa, alí non habia nada nin naide. Houbo quen dixo que, seguramente era cousa da mestura da aguardente con viño e mailo coñac.
Entre risotadas, todos volveron a quentar as cadeiras e bancos arredor da mesa, na que inda quedaban restos dos brebaxes.
Durante as semanas seguintes, seguíanse comen- tando os gorgolexos, que de cando en vez se escoi- taban. Xa case era toda a aldea a que os escoitera, sempre sen saber quen o producia. Aquelo era un verdadeiro mistério. O medo escomenzou a adueñarse da comarca. As autoridades enpeceron a investigar, viñeron especialistas da capital, os carabineros non foron quen de dar cunha explicación o fenomeno que levaba camiño de convertirse no misterio mais gordo da época.
Mais,.. un día....
Continuará.....