martes, 31 de mayo de 2016

¿CUANDO SE PERDE A SOMBRA?




 
                    UN INTRANSLÚCIDO
Mañá aquela, na cual o sol estaba escondido detrás duns nubeiros enormes, que desde o alto do Monte Muga hasta o Alto do Ladeairo, non deixaba que as sombras acompañaran os intranslúcidos.
No noso conto, habia un home, que vivia no val entre os dous montes mentados, que naquela mañá estaba anguriado, sen saber moi ben o porqué- Tiña unha desazón no peito que non o deixaba ser quen en realidade era. Non sabía o porqué daquela anguria
Sabía que aquel día tiña que ir a tapar a auga pros prados da serra, e, como o camiño de ida e volta seguro que le facía consumir unhas seis horas, foí polo que, nada mais tomar a parva, empezou a subir de cara a serra.
Na metade do camiño, seguía coa mesma sensación e anguria. Faltaballe algo e non sabia o qué.
Cando xa chegaba a mallada da serra, escomenzou o sol a lucir. Deuse conta porque le caia na testa, e facia que le fose difícil o camiñar, por mor de que o sol dáballe nos ollos. Maldeciu que non se acordera de levar o chapeu que adoitaba ter pras ocasións parecidas.
Tapou a auga dos regos para o seu prado da Farrapada. Mentras estivo atareado cos regos, os terrois, e dirixiu a auga hacia as tobeiras dos lirgois, ós que a cadela ía agarrando e pondo nun montón na beira da poza.
Cando acabou o traballo, despous de limpar os borceguís, e amalloarse de novo ós amallós, iniciou o camiño de volta hacía o val.
O baixar pola ladeira, o sol incidialle sobre as costas. Nun principiu non se fixou, pero escomenzou a darse conta de que algo raro sucedia. De Repente, caiu no que pasaba: O sol daballe nas costas e sin embargo él non via a sombra. ¡No facia sombra!
Revolveuse mirando para todolos lados, e ¡nada, a sombra non aparecia!
As veces a sombra aparecia fugazmente e de xeito insospeitado en calquer lugar, e a él parecialle que se mofaba. Polo menos bulra facialle dabondo. Foi baixando pola ladeira do monte, coa sombra aparecendo donde menos o esperaba, unhas veces con cara de bruxa malosa, e outras rindo de maneira endemoniada, deixando ver un solo dente naquela boca fedorenta, e chea de arnelas no resto das enxibias.
Cando chegou o val,tiña que pasar o riu nas poldras, e o ir no medio resbalou e caeu na cachoeira.
Non se resistiu.
Alguen que o viu relatou que ia riu abaixo, aboiando e cos brazos en cruz, hasta chegar o Fervenzón donde deapareceu definitivamente e nunca mais se soupo del.
Por aqueles dias, un incrédulo home dun dos lugares, morreu coincidindo coas datas ateriormente relatadas, morrera pola mañá, e na mesma hora na que o noso home caeu polo Fervenzón, foi enterrado na parte impia do Sagrado. O lugar sagrado era pros que pagaban a bula.

viernes, 27 de mayo de 2016

O CADAVER PANTASMA.



                      O CADAVER FANTASMA

      En toda a ladeira, desde as Valiñas hasta Valdabutre, habia unha cuarta de neve. Subir desde a beira do Tuela foi unha aventura demasiado estresante. O cadaver que subiamos peasaba arredor duns cuarenta kilos, cousa que facia que cada tres ou catro metros tiveramos que relevarnos no seu transporte. O desnivel debia ser polo menos de un trinta por cento.
   Por fin cheguemos o alto do Marabón, lugar desde o que xa todo era costa abaixo, e tamén habia camiño de carros. Xa non era o mesmo. O cadaver podiase levar entre dous nunhas padiolas feitas a propósito, e os relevos eran mais espaciados.
   O chegar as Pombeiras, decidiuse descansar un pouco, pous a subida fora forte e o cargamento, camiñando pola neve, pesaba mais do normal. O friu tamen facia que se necesitera descansar, incluso os pantalóns habia veces que eran dificiles de doblalos polos xeonllos, endurapabanse debido a neve.
    Levavamos uns dez minutos descansando, sentados diante de unha fraga, o abrigo do vento que soplaba do norte, e o estar orientados hacia o sur o sol case nos adormecia.
   Fun a beira de un compañeiro a coller o mechero para encender o cigarro de “Celtas”, e o levantarme deime conta de que toda a roupa, estábese a encarouxar.  Aquelo era perigoso, pous os sintomas eran todos os de unha incipiente conxelación. Empezemos a decirle a todos que tiñamos que pornos a camiñar pous podiamos ter problemas coa tardiña, pous o sol ia pondose e cada vez era mais dificil manter o calor corporal.e como consecuencia chegabase a un estadío de benestar incrible donde non se sentia friu e nembargantes a sensación de placer levaba a un a unha conxelación segura.
    Traballo nos costou os que nos dimos conta da situación, poder convencer ó resto da pandilla de que debíamos pornos a andar.
    Decidiuse que o cadaver iamolo deixar alí, pous como xa ia teso, pola noite conxelariase e o dia seguinte poderiamos volver por él con tempo e se facia falta transportaríamolo o lombo de un burro.
   Efectivamente, o dia seguinte volvimos o lugar onde deixéramos o cadaver, e a sorpresa foi gorda; alí xa non estaba.
   A neve arredor do lugar onde se deixara, estaba todo pateado, pisadas de lobos e tamén de botas de  humanos. Aquelo tiña toda a pinta de que alí houbera unha trifulca entre homes e lobos, mais o cadaver non apareceu.
   Escanchados no burro voltemos o lugar, lamentandonos, do acaecido.  A festa xa non a podiamos celebrar tal como estaba previsto, pous o cadaver da corza desaparecera.
   Pasado un tempo descubriuse que a farra, fixeranha os do lugar veciño que estiveran asexandonos o dia anterior.

sábado, 21 de mayo de 2016

Diogenes buscando, con farol y de dia, un politico honesto.








   Tengo un amigo que trabaja en una empresa ubicada en la ría de Vigo. En realidad él trabaja para una concesión de esa empresa, desde hace, según é,l un montón de años.
  Tiene trabajo todo el año, pero, siempre tiene que haber un pero, los contratos suelen ser en el mejor de los casos, de una semana, la mayoría de las veces son de un día. No puede protestar porque a los que antes que él protestaron, no les volvieron a llamar, pués siempre hay esperando treinta o cuarenta trabajadores para cubrir ese puesto.
  Otra de las razones que aduce para mantener el status, es la de que tiene críos pequeños y si se queda sin trabajo, ¿que va a ser de ellos? , pués seguro que no le vuelven a llamar.
  Esta situación me recuerda a una “peli” de los años cincuenta donde Marlon Brando es un rebelde dentro de un sindicato, y otra serie de TV que creo que se titulaba Kunta Kinte(No estoy seguro de que se escriba así, escribo de memoria)
  Cuando creía que la sociedad española había avanzado en este terreno, veo que me he equivocado. Mejor dicho hemos avanzado, pero hacia atrás. Nos pasa como a Sísifo, cuando lleguemos al fondo reiniciaremos el camino, hasta volver a repetir el ciclo.
  Lo triste de todo es que este ciclo depende de nosotros y no de dioses, ni de la Naturaleza o de los eclipses de sol. Pienso que la mayoría del genero humano, por unas razones o por otras, solo podrá avanzar en círculos elípticos, si es capaz de romper los círculos circulares.
  Lo del trabajo, depende de nosotros y de las leyes que regulen esto (sin leyes aquí no funcionamos y aun con ellas tendemos siempre a lo mismo)
  Necesitamos políticos valientes que sean capaces de imponer el bien común sobre ambiciones particulares o corporativas, con leyes justas y honestas, que destierren toda esta miseria.
  Las empresas deben obtener beneficios, proporcionales a su esfuerzo tanto personal como económico, siempre contribuyendo al bien común con los impuestos justos y equitativos, JAMAS ABUSIVOS.
  A mi amigo le he dicho que es él el que debe coger las riendas de su destino, y no dejarlo en manos de aquellos que todo lo hacen en nombre de una hipotética patria, muchas veces desconocida.

martes, 17 de mayo de 2016

DIA DAS LETRAS GALEGAS




                                  


   Hoje, día das letras galegas, eu tamén quero rendir unha homenaxe, mais no idioma da Alta Xeabra, se deus non me da a entender que o estou facendo mal.
 Como un xa anda un poco encurocado,porque os anos no la perdoan nin o cristo-negro que diría o tí Dario, cando estaba diante do SEÑOR cura, por si era o caso de que se necesitera o certificado de boa conducta, que de aquela era cousa dos cregos, ou que lle dixeran a un que era, algo “rojillo”, cousa que queria decir que era irreverente, e que o mellor era chamarlle a atención sen desleixalo.
 Habia na miña terra un home revesgado,  que de cando en vez puña os tildes enriba das ies, decia unha vez que estaba atarabancado nun pitareco demasiado gordo para sair del por culpa do alabeo do castañeiro no que estaba buscando un bulló do magosto feito na troba do mesmo arbol, por culpa de unha sacada de casca para fecer un zerrungón, daqueles que se ouvian desde a  Moimenta.  Todos sabedes que o entrecasco dos castañeiros é dun color acafetado, e dun sabor parecido e amargante case como agridoce, cousa incrible.
 Buscando nas arraigadas dos amieiros nas bordas dos rius, moitas veces en vez de lontregas, collianse trutas, daquelas que os antergos chamaban bácoras, e os templarios camelas, cousa que adoiteron a chamar tamén or falantes dos arxinas das canterias, arraigados no norte de Portugal. Estes  homes levaban nas entretiñas os gogos gordos da fala, coa que non querian ser descubertos.
 O Xosé do ti Alexandre(outros dicen que o Pepe da Manuela), unha vez que ia a abrir a poza da auga o chegar a beira do bocal atopouse cun sanguiño dunha boa e regular envergadura, o noso amigo non se le ocorreo mellor ocurrencia(que diria Cervantes), que facer uns atributos masculinos, para intertar vendelos o dia da festa mayor.   El decia que expostos nuns cordeis atravesados na aira das,  Pirlas podia facer que se venderan,  pous era cousa novedosa na comarca despous de xogar o xogo da chapas.
 O baile escomenzou, cando o gaiteiro Luis, atacou a Empreñadora, o Silverio tocou o bombo, e xa non recordo quen tocaba o tambor.
 Na hora da Muiñeira e xota, os bailantes, tiñan solo unha idea: era  a de non caerse. 

 O ti Carlos decia que non baiñlaba ben, mais que bailaba moito e nunca caera.

miércoles, 11 de mayo de 2016



     
                                RECUERDOS DE LA MILI


 Hoy toca una historia del abuelo Cebolleta.
 Me ha venido  las mientes un acaecido de la mitad del siglo pasado, cuando este próximo abuelo, que hoy quiere emular al abuelo Cebolleta, que decia que si no jugaba Kubala no habia nada que hacer.
 Vereis, estaba yo haciendo lo que de aquella se llamaba el servicio militar, mas conocido por “la mili”, seguramente ya estaba a la mitad del contrato obligatório con el Ejercito, contrato por el cual, teniamos la obligación de defender el pais, a cambio de lo cual no te pagaban nada. Eso sí te daban la comida y cama gratis, a cambio debías obediencia ciega a tus superiores. ¡Hay de ti si no lo hacias!.
 Aquel dia me tocó Vigilancia, cosa que mas tarde hacia la Policia Militar.
 La vigilancia consistia en eso: vigilar a los soldados por las calles de la ciudad, y de alguna manera procurar que no se desmadrasen, cosa de por sí bastante improbable dada la dureza del código militar imperante.
 Bien, aquel dia, yo con una patrulla, “apatrullaba” la ciudad militar en la que estaba. En uno de los dos cines que habia, proyectaban la pelicula famosa que tenia por titulo Lo que El Viento se Llevó, pelicula que la proyeccion duraba, yo no recuerdo bien pero creo que por lo menos dos horas. Quiere esto decir que cuando salimos ya era de noche y los soldados ya estaban recogidos en los cuarteles. Habia que aprovechar, pués los componentes de la vigilancia entraban gratis.
 Era una hora poco usual para que los soldados estuviesen en la calle. Para ir al cuartel teniamos que  cruzar casi toda la ciudad. Buscamos la calles menos concurridas evitando encuentros con jefes que nos pudieran echar la bronca.
 Al pasar por una de las calles, en un cruce y sin previo aviso, nos encontramos con un militar muy alto y que caminaba un poco a trompicones. Nos dimos cuenta que era el General Gobernador de la Plaza. Como nos habian enseñado nos cuadramos delante de él y le dimos la novedad de la vigilancia. Entonces el General , llamándome a un lado, me ordenó que mandase la patrulla para el cuartel y que yo le acompañase a la Ciudadela, donde él tenia la residencia.
 Sirviéndole prácticamente de bastón, y evitando que cayese, pués la intosicación etílica era de padre y señor mio, llegamos al recinto militar, que ya tenia las puertas cerradas, cosa que me trajo algún quebradero de cabeza.
 Al llegar  al portón llamé al timbre, y por el otro lado contesto un soldado que estaba de guardia. Le dije que abriese la puerta, que yo era de la vigilancia y necesitaba hablar con el Jefe de Guardia, a lo que él me pidió el santo y seña, cosa que yo no sabia ni tenia por que saber, el General que estaba al lado le soltó un berrido llamándole algo feo, y exigiendo que abriese, cosa que empeoró la cosa, pués el soldado pensó que eramos un par de borrachos dando la murga.
 Tuve que convencerle que avisase al oficial de guardia para que viniese al portón, cosa que al final hizo.
 El oficial debia estar medio dormido pués vino de bastantes malas pulgas, soltando sapos y culebras por su boca, cosa que cambió de súbito al reconocer a mi acompañante.
 Saludo gordo y mandar formar la guardia para el General, que se dirigió a mi diciendome que nos les hiciese ni puñetero caso, y que le acompañase a su de guardia y le acompañé a su residencia, donde dándome las gracias y pidiresidencia. Le seguía sirviendo de cayado. Así fué, pasamos por el cuerpo dendome mi nombre me dejó marchar a mi cuartel, sin antes ordenar que me llevasen en un coche oficial.
  Cuando volví a cruzar el cuerpo de guardia, estaba tada la guardia, con un teniente al mando esperando que saliera. Querian saber todo lo que habia pasado. Cuando les dije que el General quería que me llevasen en un coche a mi cuartel, aquello fué algo descojonante, pués no habia por allí ninguno. Decidí irme caminando, pués era cuestión de media hora de paseo.
 Alllegar a mi cuartel tuve que contar la historia al capitán de cuartel que ya sabia la noticia por mis compañeros de vigilancia, bebimo unas birras contando las aventuras, delante del soldado encargado del hogar del soldado, que fué obligado a abrir el bar para la cosa de las birras-
 Mi relación con el General no terminó aquí, pasado un tiempo volví a tener un encuentro con él, cosa que fué bastante agradable, aunque hubo quien dijo que yo era el recomendado de Jefe.