viernes, 11 de diciembre de 2015

VOLVENDO A UTOPIA.





 Despous de un montón de anos, de varias legislaturas, da haber sido embaucado por un “cristiano” alá polos primeiros anos da mal chamada democracia (lástima que me dera conta tarde), que sabia vender area no deserto e que embaucou a moitos en beneficio própio(prensa dixit, non sexa que me denuncie) chegamos a actualidade.
   Chegamos, digo, aunque sexa a trancas e barrancas, a actualidade, donde parece que hai xente, digo XENTE, que está disposta a dar a cara pra mudar o rumbo deste barco, cuxa deriva é catastrófica se non se corrixe. Catastrófica para uns moitos e olvidados de todos incluso da man de deus, e collonuda para catro escapados da cova de Alí Baba.
   Onte estiven nun mitin, (non son moi amigo destas cousas), nunhas escaleiras do Auditório do Mar. Parece ser que pra corporación actual de Vigo, os da MARA GALEGA, non somos xente a que se le poda deixar un espacio da cidade, mentras eles se senten na cadeira e teñan a candieira de mando. (As candieiras queimanse, e ás vegadas cambian de man).
  Alí nas escaleiras, sentados en cadeiras que compañeiros se ocuparon e colocar, e cunha cousa diante, que era digna, cun atril incluido, que os oradores non necesitaban nada mais que pra apoiarse, pous o que tiñan que decir, éles tiñanho moi clariño, cambiar o rumbo da nave, e ter en conta os mais desfavorecidos.
  Desde  o primeiro orador, Breogán, pasando por Martiño Noriega, Alkexandra, Anxela e o vello camarada Beiras, todo foi na mesma direción UNIDADE DAS FORZAS GALEGAS, e o mais importante para min: CON VOZ PAUSADA E SEN DEIXAR DE MOSTRAR AS FALACIAS DOS ACTUAIS ADMINISTRADORES DA “RES PUBLICAE”.
  Son poucos os anos de diferencia entre Beiras e eu, igual ca de moitos xoves que alí estabamos.
  Sintome orgulloso dunha xeración, que nun momento foi ilusionada e enganada por aqueles ós que votemos. Sintome orgulloso de apoiar a un movemento de xente nova que quere cambiar as cousas en favor dos mais desfavorecidos fundamentalmente, e de todos se nos deixan.
  ANIMO AMIGOS,E  PODEMOS LEVAR ESTA MAREA A MUDAR AS COUSAS NO NOROESTE DA PENINSULA. (NON NOS OLVIDEMOS DE PORTUGAL).
  (DIGO O QUE SE LE DIXO A ZAPATERO: "NON NOS DESILUSIONEIS OUTRA VEZ. TEMOS MEMORIA)

miércoles, 2 de diciembre de 2015

¿A ALGUEN LE IMPORTA A FAME?



 
Hoxe, dia 2 do Nadal de 2015, as cinco é media da tarde sain a dar unha volta polas ruas, para estirar as “patas” e tentar de que a gordura non se siga cebando con un.
Nada mais encetar a andaina e case diante do portal da casa donde vivo, vi un home debruzado nun contenedor do lixo( non é a primeira vez que o vexo, él ou a outros coma el), estaba, polo que deduxe, buscando comida ou algo que se le parecera.
Ia ben vestido, con pantalóns de pana, chaqueto de punto enriba da camisa, e cunha mochila nas costas. Desas mochilas que tamen adoitan levar os nenos o colexio.
Era un home delgado e que polo que ví mais tarde camiñaba a un bon paso.
Sin encomendarme a naide decidin seguilo para enterarme da sorte que tiña, na sua busqueda. Unhas veces eu paraba dinte de algún escaparate, mentras él rebuscaba nos “contenedores”, e outras esperaba que acabara,  e deixaba que camiñara diante de min
Desde a rua Sanjurjo Badia, e Garcia Barbón, hasta a rua Urzaiz, donde decidin non facer mais de investigador ocasional, e tamén porque alí tivo que deixar de rebuscar nun par de caixons porque xa estaba outro home rebuscando.
Podo decir que nese par de kilometros, mais ou menos, que fun detrás del non sacou nada de ningún dos contenedores que esculcou.
Veise que a xente non tira restos. Non están os tempos para tirar nada.
Quedei pensando en cual seria o percorrido daquel home, e o resultado final. Penso que casi podria pronosticar que nefasto.
Andan decindo que a economia se recupera, pero eu penso que a recuperación, para moitos, é NEGATIVA, por moito que a propaganda dos partidos venda fume de follatos.
O triste do caso, é que os mesmos que sufren a situacion descrita, son capaces de votar ós mesmos de sempre. Un nunca sabe moi ben que pensar.
Non vai moito vin unha viñeta con dous indixentes debaixo de unha ponte, que se decian un o outro que votarian o mesmo, por se era o caso.
Mentras tanto o Axuntamento de Vigo xa empeza a gastar cuartos nas luces que anuncian a navidad.
Estes dias recolleuse no banco de alimentos un monton de toneladas de alimentos que a xente donou.
PORQUE OS PARTIDOS POLITICOS E OS ENCATGADOS DE XETIONAR A “RES” PUBLICA, NON TOMAN CONCIENCIA DA SITUACION, E TENTAN PORLE REMEDIO?.
Xa estou hasta as gonadas de que seamos os ciudadanos os que tentemos parchear estas cousas, cando desde os lugares donde se manexan os cartos públicos, fan mangas e capirotes cos mesmos, e importales un carallo as necesidades de humanos como eles ou mellores, e que naceron polo mesmo lugar que eles, mais en sitios distintos, estan a pasalas putas, e nin eu nin o resto de ciudadanos, cobramos IMPOSTOS (a vebrab ben de IMPOSICION), para solventar ou paliar estas situacions.
Mentras a politica non poña en primeiro lugar as persoas, e sobre todo as mais necesitadas, os politicos conmigo que non cunten.
Con o derroche e luces e outras “mamandurrias”, ¿cuanta xente se poderia sacar do eido da fame?