viernes, 29 de abril de 2011

O INCIDENTE


 Eaba o sol alumeando cos raios mortecinos antes de esconderse detrás do alto da Coroa, alá por enriba de Montouto.
 Os últimos raios debuxaban o Castro Bastián, no alto dos Moares, nese lugar que a raia separa ós termos da Teixeira e de Montesinho, no que alá polos anos cincuenta, nas tardiñas tamén víanse as fumarolas dos carboeiros portugueses, queimando os torgos, para levar logo o carbón pras estufas e braseiros de Bragança.
 Desde a “terraza” do alto da bodega, adoitaba sentarme mirando para portela da Teixeira que tiña a súa comba entre o Autar de Lobos e o penedo Brión, contemplando o Penedo Bastián que mesmo parecía plantadp no medio da portela. Viñanme os recordos de cuando estaba vivindo na Teixeira coa “mamá” Martina e tamén miraba a postura do sol sobre o Castro Bastián desde a fiestra da cociña da casa da avoa, nas Moreiriñas.
 Estaba eu nestas cavilacións, e xa empezaba a oscurecer. Os castañeiros do Souto  solo eran uns garabatos no horizonte,  vislumbrabanse  mais que se vian. Estaba contemplando aqueles esqueletes de xigantes cos brazos extendidos hacia o ceo, cuando hacia o Castro de Trasil viuse unha especie de fogonazo moi intenso, e detrás escoitouse un sonido bastante desacougante. Era unha mezcla de chirrido e lamento.
 Sain da casa polo lado da parreira coa idea de acercarme a ver que pasara, e o darme conta de que xa era bastante oscuro, volvin sobre os meus pasos a coller unha lanterna que me axudera a non darme un morrazo contra algo ou non sufrir unha pinchacarneira non desexada.
 Armado de lanterna, e unha garrocha con punteiro de ferro subí hasta o Castro, mais cando cheguei non ví nada nin escoitei nada.
 Eu estaba seguro de que a espécie de lóstrego que vira fora real e o chirrio-lamento, escoiterao nitiamente. Volvín a casa, e o chegar a porta do Sagrado, estaba o pastor que acababa de chegar coa res, decindole a unha muller que, pola banda da Augüeira, caera unha couisa que parecia un grande pedra, era como a fraga do Rolo,-decía,-e o chegar o chao estoupou, pois viu o fogo que produxo.
 Acercouse a media noite, e non houbo mais noticias nin ruidos do incidente. Cuando me deitei non era quen de quitarme da cabeza, tanto o fogonazo como o ruido. Aquel sonido mesmo parecia o berro de un ser vivo, mezclado con ruido de metais espachurrandose.
 Durmin mal, desexando que amañecera pronto para acercarme, a ver se era capaz de atopar algo. O dia seguinte era día de caza, polo que sairia directo o Carballal pasando polo Castro e a Augüeira.
 Cuando pola mañá cheguei o Carballal, non ví absolutamente nada ni vi señales por ningún lado que me derán razón do sucedido na tarde anterior.
 Non podia ser que tanto o pastor coma eu tiveramos a mesma alucinación. Decidin olvidarme do asunto e marchar de caza para Rechouso. Estaba enriba das Pestanas do Carballal, e cruzando polo Ladeairo chegaba rápido a Rechouso. Era un bon sitio para tratar de cazar un coello e comer a merenda na fonte da poza do ti Isaac.
 Cuando cheguei o fondo do prado dos Froles, levantouse un pequeno bando de perdices que trespuseron hacia os Caldeiros. Decidin seguir hacia onde foran, tiña un bon perdigueiro e mau sería que non déramos nelas. Polo menos fecerle fogo, e se non caia ningunha tentaria botalas fora do país, mandalas pra Moimenta.
 O chegar, no fondo dos Caldeiros, o vello camiño que levaba a Castromil, volveron a levantarse as perdices e lisqueron hacia o fondo das Carbuizas.
 Como bon cazador seguí tras delas, as cuais nun levante mais dirixíronse hacia Lagoas. Parecia que efectivamente as ia a mandar a Portugal. Xa estaba dudando de que puidera acercarme e gastar algún cartucho. Bueno, así estrumaba menos chumbos no monte.
 Cuando xa estaba cerca da canteira, mellor dito, a excavación da canteira de Lagoas, atopeime cunha patrulla de guardas de seguridade que me impediron o paso hacia ela. Dixeronme que por alí non podia pasar. Tiñan un cerco con centro na canteira que tería un radio de cerca de mil metros. Como insistí en preguntar o porqué da prohibición, contesteronme de maneira pouco amigable, e o decirles que eu queria ir por alí a unha fica que tiña detrás da canteira, chemeron por un teléfon móvil e o pouco tempo apareceu por alí un elemento que parecia o xefe daqueles malencarados guardas, que me dixo que solo era por aquel día, que non podia pasar pois habia medidas de seguridade porque estaban na zona altas autoridades, e tiñan orden de non deixar pasar a ninguén e menos a alguén armado. Eu poderia seguir cazando, sen acercarme. Entonces preguntei se podia cruzar pras  leiras que chamábamos o Piñeiro e sinalei para elas. Díxome que sí, que sin problema, sempre que rodeera o cerco.
 Baixei polo Canto dos Garridos a cruzar nas Malladicas, e o chegar o Piñeiro busquei unhas fragas, desde as que se via a zona da canteira.
 Mentras comín a merenda estuve contemplando o ir e vir de xente pola canteira, parecia que en vez de estar sacando pedra, estaban deixando algo por alí.
 Deixeime estar casi hasta a anoitecida, cuando a eso das seis e media ou así, sairon da canteira varios coches todoterreno, dous camións e unha espécie de cisterna. Cerrando a comitiva ia un coche bastante raro, cun feixe de antenas no vico do mesmo.
 Volvín para casa, pasando polo camiño de sempre a peto, pois pasaba diante da canteira e queria ver que pasaba. Cando cheguei á mesma alí xa non había ninguén e tampouco rastro de que estivera alguén por alí.
 Acerqueime ó oco onde saqueran cachos de pedra, que ten como uns vinte metros de talud, e tampouco vi nada. Pareceume que no talud de granito, no fondo de todo, a pedra estaba mais limpa que o resto. Xa era tarde e o mellor enganabame a vista.
 Cando, o dar a volta para baixar a carretera, vin o can que estaba a tremer, e non se acercou a min hasta que saín da zona da canteira. Non paraba de mirar para a mesma, e sorber coas narices no vento cara ela, como se barruntera nela a presencia dos porcos monteses, bichos os que él le tiña verdadeira tírria.

 Continuará……..

martes, 26 de abril de 2011

¿ É TODO UNHA QUIMERA?



 Nestes días da Semana Santa, estaba eu alá por as bituminosas terras de Val dos Marcos e, aproveitando o influxo da semana recordatória da morte e resurección do Cristo que dá nome a ese negocio da igrexa, chamada critiá, deume por recordar aqueles tempos do catecismo do pai Astete, e as clases de relixión, que xunto con aquelas da formación do espiritu nacional, tenteron lavarnos o cerebro e aborregarnos a todos. ¡Caseque o consiguen!.
 Pensando naquelo da resurreción en corpo e alma no día do xuizo final, e un pouco moralbaixo, ou baixomoral, sen moras, acerqueime á famosa Cova do Frade, ali cerca da loiuxeira, onde eu teño a miña capela particular na que me encerro de cando en vez para reflexionar, cousa que fixen desta.
 Cando estaba mergullado en profundas reflexións, dandole voltas o asunto de resucitar co mesmo corpo no que se vivira, ó que tiña que xuntarse despous de unha mangallonada de anos, mellor dito, dunha mangallonada de millardos de anos, e etaba metido nun “bucle” infindo, sentouse a meu carón o Home do Capote Remendado.
-         Vexo que estás un chisco meditabundo, co asunto da reencarnación o día do xuicio final. Quero ver se te axudo algo, contandote unha unha istória do éculo IX ou X, nunha época na que vivin en Persia, onde daquela inda habia reminiscencias do Zoroastrismo.
-         Benvido sexa o meu carón. Aledame moito que me conte esa istória, se o ten a ben- dixenle eu, o Ancian do Capote Remendado.
-         Atende a istória;
 Habia un home moi sabio e profundamente creente, que nun certo día chamou a muller e díxole: Prepara unha pira de leña para mañá na que unha vez encendida e eu purificado convenientemente, subireime a ela con fin de ser queimado na mesma.
 Aterrorizada a muller, preguntoule que era o que o movia a facer aquelo, pois eran felices, e vivian dacordo coas normas da súa relixión. ¿Por qué tiña que facer aquelo?. Entonce él cunha grande serenidade respondeule “aprende ¡oh muller!, o que eu soube gracias a miña ciencia  e infalible calculos  astrolóxicos que fixen".
 Cheguei a conclusión que o Noso Creador, cando chegue a hora da resurrección, terá moito choio, para xuntar todos os átomos que antes configureron os corpos do humans, pois unha vez que os corpos se degraderon cada atómo, tanto de ósos como de musculos, e demais compoñentes dun corpo, colleo un camiño doferente. Uns átomos convertironse en flores, outros e frutos, e outros en definitiva entreron na roda de creración e destrución da Natureza, cousa que seguramente fará que o traballo no último día sexa grande, pois decubrir a quen le pertencia cada un e volver a facer que formen parte do corpo actual noso será de moito traballo. Eu quero axudar o Creador, polo menos facilitandole a cuestión co meu corpo. Por eso te suplico que cando recollas as miñas cinsas, as metas nunha caixa de chumbo e as fagas enterrar fondas debaixo do maior penedo que se atope pola bisbarra.
 O escoitar esto a muller, falou decindo: ¿Acaso non ocurrirá que cando vimos este mundo, que os nosos elementos e esencias non serán o producto das innumerables transformacións?, e se eso é así ¿Qué mais dá que o noso corpo sufra unhas cuantas trasformacións mais?, pois de ser así a nosa personalidade non será mais que unha quimera e un ensoño. O gran sabio quedou asombrado, mirando a súa muller asombrado da súa loxica e solo soubo decir: ¿Qué facer e que pensar, logo?, ó que ela respostou: non quedan mais que dous camiños; ou seguir creendo sen entrar en averiguacións, ou considerar todo o que nos contan como unhas fábulas e continuar vivindo sen complicacións, sen facer mal a ninguén, seguro que o que teña que suceder sucederá xa que naide nin nada poderá cambiar aquelo que a Natureza teña escrito para cada un.
 O sabio abrazou á súa muller e dixo: Sigamos o noso camiño como dices, sen facer mal a ninguén, mais sen fecérnolo tampouco  a nos mesmos inquietándonos con preocupacións quiméricas.
 Desde aquel día, cada vez mais sabio e cada vez mais xusto, continueron pola senda trazada polo Destino sen volver a preocuparse polos designios do Gran Arquitecto do Universo.

 -Esto foi-dixo o Home do Capote Remendado- o que fixo que o sabio e santo Nezami-ol-Molal deixera de ser creente..
 Cuando quixe darle as gracias ó meu amigo, éste xa desaparecera.

lunes, 25 de abril de 2011

SEMANA SANTA NO VAL DO TUELA


 Findou a  semana mais  patética e triste, baixo o meu punto de vsita, de toda a era cristiá. Eso de estar todolos  anos rememorando e matando a alguén que o parecer non quixo mais que axudar, pareceme ,cando menos unha falta de respeto a Esa persoa.(E).
 Coido que solo hai que seguir as súas  ensinanzas, tal cual, e deixarse de interpretacións que solo busacan  acalar conciencias  e encher petos. (E mais dífil que un camelo entre polo ollo de unha agulla, que un rico no ceo). (Se non e vero e ben trovatto) .
 Como decía, findou a semana, estiven en Val dos Marcos e alí pasou por diante dos meus ollos a vida mesma. Non hai outra, que eu sepa.
 O concello encheuse  de “turistas”. Achegémonos case todos por alí.
 O tempo non axudou demasiado, ainda que eu e Anxela, tivemos tempo para decruar a Porteliña, estercar e sementar e plantar productos da horta. Veremos que dá de sí o asunto. Os novos Kiwis, mazás, figos, zreixas e demais, falaran do ben feito o non tan ben.
 Viñeron os membros da familia afincados en Madrid, conoceron de primeira man as novas técnicas agrícolas, e o noso novo amigo Miguel, creo que marchou convencido de que ten que axudarme a reformar o “cuarto”. (Criptica queda a cousa).
 Para que a vida por alí non perda o seu senso tívemos tamén un enterro. Esto, baixo o meu punto de vista, é a cousa mais natural do mundo .
 Ainda que sexa a cousa mais natural do mundo, ós que quedamos, non deixa de arrepiarnos. A morte de un veciño sempre é fodida para os que quedan, mais non por elo deixa de ser natural.
 Morreu a Otilia, muller dun “amigo” de meu irman Xería, e nai de tres mozas e un mozo.
 Foise xuntar co seu home o Ramiroró, nome que le tiña meu irmán , naquela época de vacas fracas e xente noble.
 Desde aiqui, os meus desexos de superación dos fillos, e unha aperta amiga.
 Volvimos a Vigo, e atopámonos con que  o mundo segue nas súas teimas. Esta mañá voteile un vistazo a prensa, e o  que lin foi denigrante. As guerras democrátizadoras siguen jodendo xente, alí onde hai petróleo (niade se acorda xa de Haiti, nin do Corno de Africa)
  Os corruptos siguen campando e votándole a culpa os que investigan e os xuices(algúns tñen-na).
 Creo que vou volver, non a Val dos Marco, senon a algún lugar ignoto e no medio dunha daquelas serras.
 ¡Benvidos-as, espero que o pasérais ben, nesta semana!.


    

viernes, 15 de abril de 2011

¡¡¡ CARALLADAS!!!


 REPARTO DE BENEFICIOS EN VAL DOS MARCOSN (XEABRA).

  Estamos en días de tribulación  nos que as grandes compañías do país fan contas, reparten beneficios, e axudan a todos os lugareños de Val dos Marcos, con as ganacias do ano pasado que inda estaban sen repartir.
  Empezou a compañía de teléfonos, que por certo na comarca, sobre todo cos móviles, non cubre toda a extensión. Se te moves o norte ou o sur este ou oeste o mais probable é que perdas cobertura ou entres nunha rede de Portugal.
 Claro, aiquí, ainda que non se faga moito o de levar o trebello o morro au a orella, como de todo o mundo é sabido, todos somos accionistas da Telefónica.(¿Qué pasou cos as famosas matildes de todos os españois?).
 Bueno pois, pasou que os directivos desta compañía, que non puxeron nin un peso no seu desenrolo, agora dicen o que hai que facer. En primeiro lugar, e sen dilacción, o mais importante é pagarle a eles. Os que estan en despachos de caoba, raiz de nogueira nas mesas e cadeiras. Estes nunca están, nin pondo postes nin tirando lineas de cables. Tampouco están decindo como se fai, eso fan-no os técnicos, que en definitiva son outros curritos mais.
 Como eles son os mais importantes (Hitler tamén pensou que o era), deciden repartirse un feixe de millardos, entre eles (a fin de contas eles son poucos, en comparación co resto dos traballadores), e despedir a un vinte ou trinta por cento dos traballadores, tanto técnicos como manuais, pois se reparten diñeiro entre eles, o mellor a compañía, que non se sabe de quén carallo é, pode ter problemas a hora de pagarles o salario mensual a eles mesmos no futuro, e eles naceron por outro conducto. As súa nais parian por debaixo de un hombreiro. Polo tanto non son coma nós.
 Eses despedidos, en definitiva, non están acostumados o Moet Chandon, nin o Vega  Sicilia, polo tanto non o botarán de menos. A auga dos Millais é boísima.
 Nunha reunión habida en Val dos Marcos, para anializar esto, chegouse a conclusión de que era mellor prescindir do telefone. Volver a usar as campas e o fume para as comunicacións. E para seguir usando a rede, o mellor é facer contratos de tres meses con compañías estranxeiras, renovando a continuación o fin do periodo, mais reservando o direito de pasarse a aquela compañía, que mellor servico dé, e mais beneficios reparta entre os usuarios e non despida a ningún traballador, que él non queira irse.
 Agora que a diatriba acabou, quero decir que: ESTAMOS A DECIR QUE A CULPA A TEÑEN OS GOBERNOS, E É VERDADE, POIS NON SON CAPACES DE PORLE FRENO A ESTAS COUSAS.
 Collín o exemplo da telefónica, como podia tomar o da banca, ou da construción, e non digámos dos emporios nucleares, emporios no senso de imerios.
 Solo vos pido un favor: PENSAI, PENSAI, PENSAI, E ANALIZADE ESTAS  COUSAS, E O MELLOR CHEGADES A CONCLUSIÓN DE A QUE TENDES QUE VOTAR, NAS PRÓXIMAS ELECCIÓNS.

lunes, 11 de abril de 2011

PASO DE CONTRABANDO DO COLADOR


 Eran tempos duros por Val dos Marcos, daquela. Os nosos vellos vivian, se desde o punto de vista actual se le pode chamar vivir, de tal xeito que, a meirande parte, por non saber a efectos do que hoxe se chama primeiros de mes ou primeiros de ano, non sabian cuando era fin de mes nin fin de ano. Consecuencia que traía que tamppouco souberan cando era o pirncipio e o fin das datas.
 As necesidades eran sempre as mesmas, mais os recursos, cada vez mais escasos. Os chourizos chegaban hasta febreiro, os botelos hasta a Pascua, e as chourizas quedaban aquelas que as ecónomas das amas de casa metian en graxa ou aceite, mais naquela que neste.
 O pan dependía da época, de se a colleita fora boa ou non, se os muiños moian ou non e moitas veces de se os fornos estaban roxos ou non.
 (Actualmente a cousa leva camiño de chegar a peor, mais non vos preocupedes pois nunca de fame se morreu por non poder mercar gasofa para o “carro”).
 Daquela en Val dos Marcos, íase tirando, mais mal que ben, mais tirábase , Os chavalotes aprenderamos a fumar, desde follas de patata, silvas e cun pouco de sorte, afanar algún cuarterón ós vellos, sen olvidar unha pequena plantación de tabaco que tiña o “ti  Aleixandre”, que cando se sentía xeneroso, ofrecia unha pequena picadura daquelo, que como él decia, se o fumabas e non morrias era porque inda estabas vivo.
 Naqueles tempos tamén habia pola zona unha considerable dotación de carabineros, que logo deron en chamarse Guardias Civiles. En cada aldea por pequena que fora, se tiña fronteira, habia “un puesto”.
 Val dos Marcos non era unha excepción. Sempre habia un cabo e catro guardias, que ainda que pareza mentira, a súa tarefa mais importante non era vixiar que ós veciños les sucedera algo, non, a tarefa mais importante era que non pasara contrabando de Portugal a España, e que os que tiñan vacas non leveran ferrón na vara da aguillada.
 Creo que a dirección dos guardias estaba e Puebla de Sanabria, onde habia un capitán, e en Lubián un Teniente coas sús corresondente dotacións. Os que no fixerais a “mili”, preguntade a quen o sepa, que é unha compañía e de que está composta.
 Xa teño falado por estes lares, do meu amigo “o Caxera”, home ó que considero como tal, lástima que él e Dióxenes non foran coetáneos, este último, atoparia o home que buscaba e non gastaria a cera do farol.
 O café do Caxera era punto de reunión, tertulia e chismorreo da comarca. Tamén as veces se escoitaba o “parte”, e se as portelas estaban cerradas con cadeas ou non.
 Nunha ocasión, apareceu por alí, montado nun fermosos cabalo, o capitán dos guardias co seu axudante. Entreron no café a tomar ún, o xefe, preguntoule o Caxera, que por onde pasaba o café, ó que o meu amigo sen titubear e cun aplomo que solo dan os anos, respondeule: “Polo colador”. Eso foi todo.
 Pasados uns días, o comandante do “puesto”, preguntoule o Caxera, a ver que le díxera o Capitán, pois ó parecer traiaos loucos buscando un paso fronteirizo chamado “Colador”
 Desde aquela todos sabemos onde é o Colador, e tamén O Penedo dos Tres Reinos, que parece que agora non o atopán.
 (¿Cuándo carallo, alguén vai mirar, onde corresponda, eso dos límites dos pobos. Está escrito e documentado, porqué alguén o agocha?.

viernes, 8 de abril de 2011

TORMENTA NA SANTAMARIÑA (II)


 Co berro da muller, erguéronse todos para ir a socorrela. Entonces o forasteiro, cunha voz forte e autoritária, ordenoules qe fiqueran no escano. Colleo da man un rapaz de uns oito anos e díxole que fora con él. Acercouse o cuarto das maseiras onde a muller estaba perneando. Dixole ó rapaz que le collera a cabeza, mentras él metia unha mau dentro dun peto do capote, e sacou unha caixiña, branca. Colleo co dedo polegar  e furabolos unha pizquiña de algo que alí tiña e meteulo a muller debaixo da lingua. Casi instantaneamente a muller recuperouse, ergueuse e volveu a cocña. Dentro quederon o forasteiro e o rapaz.
-         ¿Cómo te chamas? – preguntou o forasteiro.
-         Chámome Agostiño – dixo o rapaz - ¿E vostede?
-         Podesme chamar Bienvenido. Agora volveremos a cociña, e non digas nada do que viste aiqui. Dí solo que me axudeste a dar masaxes a muller. ¿Vale, dasme a túa palabra?.
-         Si, dou. Non direi nada da caxiña. – Dixo o rapaz cun convencimento férreo.
Entreron de novo na cociña. Alí habia un novo rebumbio. Todos decian ver figuras a través dos cristais da fiestra.
 Habia un gran nerviosismo, e ademais cada vez chegaba mais xente a casa. Naide sabia porqué de repente tiñan a necesidade de entrar naquela casa. Era porque se decia que fora a primeira en construirse no lugar, outros decian que por que eran parentes e outros non sabian decir qué fora o que les impulsera a ir alí.
  Entonces o forasteiro, díxole o dono da casa que habia que cerrar as contrafiestras, para evitar os reflexos nos cristais, e cerrar todas as portas, con trancas por dentro. Se alguén viña xa chamaría e abríasele. Cousa que fixeron no momento.
 O Agostiño, non saia do lado do forasteiro. Este retirouse un momento, seguido do rapaz, o cuarto das maseiras, e sentouse nun pequeño tallo que alí habia. Meteu a caluga entre as mans, e o rapaz pareceule que saloucaba. O veloo mirou para él, e con cara triste, díxole: Estamos bastante desamparados, o que parece unha tormenta en realidade é unha especie de guerra. Vai morrer demasiada xente aiquí e hoxe. Non digas nada, e tés que axudarme. Ti e o teu avó, estais fora de peligro. Imos ver a cuantos somos capaces de salvar.
 O rapaz quedou abraiado, pois non entendia moi ben todo, e menos o que le decia o Bienvenido. Asi e todo sentíase importante de que aquel home le fixera aquelas confidencias e sobre todo de que o tratera como a un igual.
 A tormenta arreciou . As contrafiestras empeceron a moverse pesia os ferraduras que as suxetaban. O vento fíxose tan forte que non resistiron. Cuando caeron tanto fiestras como contras quedou todo a escáncara. O que había fora da casa era infernal. Lóstregos, tronos, todo sen solución de continuidade. E o peor de todo era que as figuras fantasmagóricas repetianse por todolos lados, e vían-as case todos.
 O terror apoderouse de toda a xente. Solo o forasteiro, o rapaz Agostiño e seu avó, conservaban a calma. Era como se a cousa non fora con eles.
 Caeu un raio na espadaña da igrexa. Foi de tal potencia que derrubou a espadaña, tirou coa metade igrexa, e automáticamente empezou a arder. Queimábase como se toda ela estivera feita de palla.
 Dentro da casa cada vez era mais grande o medo e a desesperación da xente. Quedaba xa pouca xente que non tivera un ataque como o da primeira muller. Había tres persoas mortas, e parecia que aquelo ia a mais.
 Entonces o forasteiro, chamou o rapaz a un lado e díxole que él ia a sair a calmar aquela tormenta. Deule a caixiña branca, e díxole que a fora usando tal como le vira facer a él. Que cuando quedera pouquiño po, que a deixera descansar unha media hora, e que ela mesma se rexeneraba de novo. Deule un libriño que le mandou agochar de todos, pedindole que non o intentera ler hasta que non tivera mais de vinte anos.
 Quitouse o capote que le entregou o avó do rapaz, espido de cintura para arriba, saiu o lugar onde a tormenta facia mais estragos. O chegar alí púxo os brazos en cruz, e mirando as néboas berrou que parese aquelo, que alí habia xente sinxela que non se merecia aquelo. Que a tormente se dirixira a él e deixera en paz os habitantes da aldea.
 Entonces os raios concentréronse todos nel, hasta que a tormenta agotou toda a súa forza. O vello quedou tirado no chao como un guiñapo mentras escampaba, e cando pasou un pequeno tempo o seu corpo desapareceu.
 Na casa xa non houbo mais dislates, e todo volveu a normalidade, salvo para o Agostiño, que de súpeto adquiriu a conciencia de un home de mais de oitenta anos.
 Xa nunca volveria a ser un rapaz.

Continuara…….






miércoles, 6 de abril de 2011

TORMENTA NA SANTAMARIÑA



 Empecera a formarse no medio dia. Facía un calor, que aplastaba contra o chao. Non se movia unha brizna, e os páxaros caleran todos. Incluso as pitas, arremolineranse, na entrada do poleiro  no cimo da escaleira.
  Os cumulonimbos cada vez eran mais grosos, parecía que uns xeraban outros, hasta que todo, por enriba de Val dos Marcos e aledaños quedou cuberto daquelas néboas que nada bon presaxiaban.
 Veu o primeiro alustro seguido dun estrondoso trono, que abanou todo. Un dos vellos dixo, xa están os touros de San Pedro correndo co carro sin ton ni son. Mesmo parecia que por enriba dos nubeiros andaban carros Xabreses e Trasmontanos, con rodas macizas de negrillo e ferradas con aros de ferro, como se fosen correndo por un lugar parecido as callostras de Vilares e Veigadiz xuntas.
 Xa pasará, dixo outro vello, neste tempo as tormentas son de moito ruido, mais duran pouco. Non era un bon oráculo, aquel home.
 Cando chegou a noute, a tormenta estaba instalada no mesmo sitio. Era como se os cumulonimbos estiveran anclados por enriba do Tuela. Uns “vientos” suxetaban-nos no Auguallal, outros no Montemuga, e os restantes na Escusaña e no cimo do Ladeairo.
 A xente que estaba na seitura pola parte das Carbuizas xa volvia pras casas, todos asustados, pois a auga alaguera todas a leiras, os mollos navegaban como gamelas camiño da Estante.
 Nunca naide vira algo semellante. A noute votábase encima e aquello non tiña trazas de parar. Volver a casa era o mellor.
 As campas da igrexa, que tiñan sona de afastar as tormentas, desta vez non fixeran nada. Alguén estivo tocandoas mais de media hora, mais parecía que en lugar de alonxar os lóstregos e tronos, mesmo os atraia como un imán o ferro.
 A auga escomenzou a correr por sitios inusuais facendo novas vias de desaugüe. Foi unha época na que se fixeron cabocos novos, tal cual como o de Trasil, e o do Carballal que baixa desde a Lama de Acebro.
 A casa era a primeira que habia, baixando do lombeiro. Estaba polo tanto rodeada de un par de rigueiros de auga da tromenta. Estaba orientada de Este a Oeste, era alargada neste sentido, tiña a vantaxe de estar o sotavento do norte. Era o edificio da Igrexa que a defendía.
 Na parte Oeste da casa estaba a cociña. Unha Lareira grande, cun escano corrido arredor, con uns tabiques de estuque que a circundaban, deixando unha entrada directa a lereira. Xusto na parede frontal habia unha sola fiestra, de dúas follas con dous cristais cada una. As medidas eran de uns sesenta centímetros de alta por cuarenta de ancha. O escurecer, xa non se via nada  dentro, se no era cunha candieira, posta no seu lugar.
 Arrimeronse arredor da lareira os vellos que non foran a seitura e os meninos, hasta que empeceron a chegar os segadores, que viñan mollados desde os pelos da cabeza, hasta as unllas dos pés.
 Todo era un arrepío, pois según decian, nin os mais vellos acordaban unha tormenta tal.
 Fíxose de noite. A lareira encheuse de xente mollada, e as mulleres vellas afanabanse enriba dos potes facendo o caldo.Os rapaces acurrucados casi debaixo dos escanos, pous o ruido dos tronos era de tal xeito que estaban todos a tremer.
 De repente, un fogonazo, clareou todo como se fora medio día. O trono foi casi instantáneo e fixo tremer os lizaces da casa  Fora sentiuse un estrondo errepiante con chirridos de cousas rotas. Un castiñeiro, fora derrubado por un raio. Todo indicaba que aquel non fora o único nin seria o último.
 Cuando estaban a baixala mesa para cear, chameron a porta. Era raro, pous a xente do lugar nunca chamaba, entraba e unha vez dentro decia o nome do patricio ou matricia como sinal de confianza. Volveron a chamar e ante insistencia saiu o pater familia a abrir a porta.
 Diante del estaba un home cuberto cun chapeu e tapado cun capote que casi le chegaba os pés.
 -Colleume a tormenta, estou empapado, ¿poderian axudarme?.- Dixo o forasteiro.
 - Pase.Axúdaremolo – Respondeu o amo da casa.
 Unha vez que o forasteiro estivo mais ou menois seco, escomenceron a cenar. Unha cunca de caldo de berzas, e uns cachos de touciño acompañados por unha codia de centeo, como aquel que quedera a nadar inda dentro das espigas e sin moer, nas Carbuizas.
 Xa estaban acabando a cena, cando de súpeto, un golpe de aire, apagou as candieiras quedando todo solo alumeado co rresplandor dos trafugueiros.
 Na fiestra dibuxouse una fazula extrana, con mirada burlona, que se movia co impulso do aire. Onde a maseira de facer o pan, unha das mulleres deu un berro, lastimeiro e ó mesmo tempo caeo de rabo estirado.
 Cantinuará, na proxima entrega…….

sábado, 2 de abril de 2011

¡CONSUMATUM EST!


 Facia friu, e por si esto era pouco,  enriba da neve que chegaba a os xeonllos habia unha mesta néboa que non deixaba ver mais aló das napias.
 Aquel home de aproximadamente trintecinco anos, xa tremía, levaba mais de vintecatro horas comendo solo algunha maiuca. Naide pensaba, a aquelas alturas do ano, nunha invernía tal.
 Aquelas serras eran duras. Eran as famosas montañas as que se refería Cervantes en todas as súas histórias. Montañas de León entendendo por tal o “Reyno Lliones” da vai uns cantos séculos.
 O camiñante accedera ás serras, por enriba da corda que separa o que hoxe é a Xeabra da Cabreira.
 A invernía, a neve e a néboa, fixeron que se extraviera no cumio dos montes, perdera o camiño, e, en realidade non sabia se camiñaba hacia o Norte, Sur ou  en caquerl outra dirección.
 Cando albiscou, no fondo daquel cañón que formaban dous montes unhas chimeneas fumegantes, xa caseque se daba por morto tanto de fame como de cansancio.
 O ver casas, colleo novos folgos, en nun esforzo cheo de ánimo chegou a aldea, cando xa a noite empezaba a cubrir de negro os cumios dos arredores.
 O entrar no lugar atopouse cun can que era a mesma imaxen da fame. So tiña cabeza, e parecia que solo de ósos cubertos por una pelica que so tiña, eso, pelos.
 Escomenzou a ter dúbidas de que alguén se apiadera del. As casas eran casi chabolas, alí parecia que o friu podiase colar por calquera regandixa das paredes, que eran moitas.
 Pensou que, se na aldea houbera forno sería un bon lugar para pasar a noite. Comer, xa vería maneira de apañar algunha acedía, pous daquela ó mellor xa habia algunha, cunhas acedias e un pouco de auga, podia aguantar hasta o día seguinte, e logo xa vería.
 Buscando o que podía ser un forno, deambulou polo pobo adiante, cando o pasar por diante dunha casa escutou o seu nome. Alguén o chamaba desde unha choza pequena nunha veira do que podia ser unha rúa, chea de bulleiro, algunha bosta e pouco mais.
  Estaba alí diante del. Era un amigo de seu pai. Desde uns cantos anos atrás non o volvera ver. Solo sabía que tiña un posto de vixiante dos montes recien plantados de pinos.
 Saludouno, e acompañouno hasta a sua chabola.
 Era unha chabola  dun solo corpo, onde a cociña-comedor tamén facía de habitación no único espacio no que a muller do amigo do seu pai se afanaba en facer unha tortilla.
 Aquela muller era  uns quince anos mais nova que o marido. Era frescachona, e mirabao un pouco de reollo de vez en cando.
 Chegou a hora da cena. Sentéronse a mesa, e a muller púxo a tortilla enriba da mesma, e un prato diante de cada un.
 O marido partiu a tortilla a metade, gardou unha das metades na mosqueira, e repartiu a outra metade entre os tres.A da mosqueira, dxo, para mañá.
 Polo visto, o amigo de seu pai non nadaba na abundancia, mais estaba contento de ter un teito onde durmir e algo que levar a andorga. Cun cacho de tortilla e un bon trago de auga, polo menos aquela noite non morrería de fame.
 Acaberon de cear, e deiteronse. O matrimonio nun camastro que alía habia e él nun xergón que puxeron no chan. Era o que habia.
 A media noite viñeron a chamar o amigo de seu pai, parecia que habia lume nalgún sitio e tiñan que ir a vixialo.
 O home díxole que tiña que ir, e él preguntou se queria que fora con eles. Non, quedate aiqui, pero respeta a miña muller, díxole.
 Por Deus, contestou, é como se fora a miña nai. Vaia tranquilo.
 Quederon solos él a muller, que o pouco tempo escomenzou a rebulirse na cama, emitir sospiros insinuantes, e ó ver que o viaxeiro non se inmutaba, escomenzou a decirle que non fose parvo, que o seu home tardaria en volver, e que se aproveitera da situación.
 El negouse, a un amigo que o acollera, non podia facerle unha faena. Aproveitate, decia a muller, tardará en volver e non se enterará, pois ela non lo ia decir.
 El teimou en que non. A muller insistiu, e a vontade do noso amigo empezou a flaquear. Dubidaba. A muller insistía decindo: ¡Non sexas tonto! ¡Aproveitate da situación!.
 Entonces, xa coa vontade esnaquizada, levantouse, dirixiuse a mosqueira, e sen esperar a mais e a niguen, zampouse o resto da tortilla.