jueves, 29 de noviembre de 2012

VOLTOU A ESTANTIGUA II (O Tangaraño)



O Tangaraño.
 A calentura do Sandín fixérase unha parte permanente, xa, da súa existencia. Levaba cerca de un mes, e non melloraba.
 O médico, despois de varias visitas, non era quen de facerlle baixar a febre. Sempre rondando os 41º.
 Non tiña mais síntomas que aquel. Os antitérmicos non facían o seu cometido.
 En toda a comarca xa se comentaba aquela estraña enfermidade.
Os comentários daban pra todo. Incluso había quen dicía que o mozo o que quería, era escaquearse da arrancada de torgos
 Un dia de aqueles, apareceu pola casa a muller mais famosa e tamén a que fora mais fermosa da comarca.
 Entrou no cuarto do amigo Sandín acompañada pola tía Anamaría, a avoa.
 Estaba o Alves fillo, embrullado nas sabas de liño amarelantes, un pouco con cara entre coña e asustado. Despous de tanto tempo quentando o xergón xa tiña o nariz afilado. Seguro que se le puñan un papel enriba das napias furábano.
 Despois de pasarlle a mau pola cabeza, a tía Xosefa, nome da muller visitante, dixo mirando a avoa do mozo con unha rotundidade aplastante: Está entangarañado.
 A tía Xosefa era mai de media ducia de rapaces, todos eles concebidos como consecuencia de desentangarañar a conveciños.
 Os seu métodos terapéuticos, algunhas veces, consistían en transmitirlle calor de "unto vivo" o doente, según dicía ela.
 - ¡Hai Xosefa, non digas iso- dixo a avoa.- Pode ser teu fillo!.
 - Non te preocupes- dixo a desentangarañadora - esta vez o que compre é buscar unhas herbas.
 O Sandín, no dixera a ninguén as súas visións da noite de marras. Estaba convencido de que se falaba delo, o ían a tomar por louco.
 Desde aquela noite, na que vira A Santa Compña, e a muller descabezada, non volvera a ver nada mais.
 Solo unha noite soñara coa muller do veciño. No soño ela dixole que a súa morte non fora como se deica. Ela fora envelenada.
 Cando despertou, recordaba o soño perfectamente. Tampouco falou delo con naide. Co asunto das calenturas, é sabido que
os delirios están a orde do día.
 A última vez que estivo con Sandín a súa noiva, contoulle que ela tivera un soño moi raro. Díxolle que, no soño, vira a muller do Ruiceibe que choraba, mais o raro era que levaba a cabeza debaixo dun brazo, ´dicía que a mataran dandole a cicuta.

  Tamén le dixo que vira a Xosefa na Devesa buscando herbas, coido que anda a argallar unha das suas.
 Sendín non le dixo nada das súas visións, e ficou pensando en todo aquelo que les estaba a pasar.
 Tomou a decisión de falar co seu pai o día seguinte. Sí iso era o mellor. Falaría co pai.
 Continuará....





 

martes, 27 de noviembre de 2012

VOLTOU A ESTANTIGUA..


 
 O curral era compartido polos dous veciños. Entrando, pola banda dereita estaba a escaleira dos Alves. O fondo por unha porta chegaba se a unha escaleira interior que levaba a lareira dos Riuceibe.
 A familia dos Alves estaba formada por catro persoas. A tía Ana, seu fillo Miguel a muller deste Marianela e o fillo destes últimos, Sandin.
 A familia dos Ruiceibe estaba composta polo ti Gervasio, a muller Ana e o fillo de Gervasio que tivera coa primeira muller. Esta morrera un ano atrás.
 Sandín Alves, aquela noite fora de ronda. Había unha rapaza no lugar que según dicían, a cousa xa ía camiño de voda.
 Cando volvía do fiadeiro da casa dos pais da rapaza marchaba bastante enrrugado, alí como era costume falarase de todo á última hora. A conversa dos presentes derivera hacia a Santa Compaña. Coma sempre habia quen estaba a favor da súa existencia e outros que non tal.
 Chamoulle moito a atención cando alguén dixo que a muller do Ruiceibe, a noite antes de morrer, fora diante de unha procesión de ánimas levando unha cruz, hasta a fonte da leira dos mortos.
 Dicían os mais vellos que todo aquel que collera a cruz e non a pudera deixar antes da fonte, morría antes das vintecatro horas seguintes.
 Cando o Sandín chegou a porta do curral, ésta estaba pechada coa tranca. Pensou que seu pai, sen darse conta de que él estaba fora, atrancou a porta por dentro.
 Tiña que rodear a casa, para chamar pola fiestra que daba as hortas. Aquela fiestra era a do cuarto de seu pai e súa nai.
 Cando estaba dando a volta detrás da casa, quedou medio atordoado durante un tempo indefinido. Diante de él subía unha procesión de ánimas encabezada pola Felipa, a muller morta de Ruiceibe.
 Agachouse detrás dun silvaredo, e a procesión pasou de largo. Non o viran. Foi o que o salvou según os dicires daquela xente que sabia destas cousas.
 Cando se repuxo do susto, acercouse a fiestra, e chamou polo pai, pedindo-le que le abrira a porta.
 Volveu o portalón de entrada do curral, e cando chegou xa seu pai estaba alí, ríndose de él, pois según le dixo, a porta non estaba trancada.
 Marchou a cama sen facer ningún comentario, e bastante preocupado polo que vira.
 Unha vez deitado, xa non estaba seguro de se o soñara, ou fora real.
 Sobre as tres da madrugada Sandín tivo un apretón da vexiga. Como en todas as aldeas da zona, os mozos, aliviaban a vexiga desde o alto do balcón que colgaba sobre o curral.
 A noite estaba totalmente estrelada, e como consecuencia dos aires de norte, estaba a caer unha xeada que case le deixa conxelado o "tubillo" de mexar. De sútaque quedou él mesmo conxelado pous diante da porta da familia do Gervasio estaba a ánima da muller morta.
 O mozo quedou abraiado e apalambrado de todo.
 ¡Aquela muller levaba a cabeza segada e debaixo do brazo esquerdo!
 O dia seguinte, a familia Alves tivo que chamar o galeno, pous o mozo estaba a delirar constantemente, e o termómetro andaba rebasando os 40º.
 Continuará....

miércoles, 21 de noviembre de 2012

¡ADEUS BURROS, BOIS E CAGANETS!



 ¡LEMBRANZAS!, pasa o tempo, arrastra consigo esa éstrana cousa que chamamos vida, e a nós, entes consumidores constantes de enerxía, solo nos van quedando as lembranzas.
 Pero ¿que digo?. As lembranzas esnaquizan-se. Todas aquelas cousiñas que cando empecemos a nosa andaina incerta sobre este Planeta, e os nosos avós e avoas nos contaban e cantaban.
 Empeceron por contarnos aquelo dun paraíso nun lugar decoñecido do que fumos botados fora por mor dunha arbore chamada da ciencia do ben e do mal. Foi ma sorte, pensei.
 Despous de empezar as guerras entre irmáns, como a de Cain e Abel, veu aquel castigo dun diluvio, seguramente porque o persoal gustábale demasiado o asunto do fornicio, seguro que sen respetar en demasía o do sexo.Caso de Sodoma e Gomorra.
 Mais tarde apareceu polos montes do chamado, hoxe Oriente Medio, uns lideres, de cuxo influxo, inda hoxe non fumos quen de desprendernos.
 Andaban polos montes detrás das cabras, e decidiron que o mellor era ter terra propia non ocorréndoselle mellor cousa que expropiar os que xa a tiñan pola forza.
 Para xustificarse a sí mesmos decidiron erixirse en escollidos dos deuses dicindo que todas as demais criaturas eran indignas de todo.
 ¡Seguen nas mesmas!
 Apareceu alá pola Palestina, un home da mesma raza (xa se di que a mellor cuña é a da mesma madeira), que non quixo seguir polo mesmo rego.
 Predicou en contra dos ricos, a favor dos desleixados, pecadores e desherdados da fortuna, creado, despous,  uns poucos espabilados o que eles chaman a verdadeira relixión do verdadeiro deus, etc. etc..
 Todo iso xa o sabedes, e non é a miña teima neste embrollo. Os espabilados que atoparon un grande negocio na venta de INTANXIBLES FUTUROS (Igualico que agora)consisten-
tes en vender unha vida eterna no outro lado, é dicir no Alén. Vida a que se chegaría facendole caso a eles e pagando con diñeiro actual e actualizado, puntualmente agora.
 Ben iso tamén o sabedes.
 Daquela, os espabilados venderon que aquel Ser pensante no que eles se fundamentaron para vivir a costa dos demais, fora concibido por un espírito, iso si santo, nunha muller virxe. Fixeron que nacera pobriño, fóra da súa aldea, para mais enternecer ó persoal fixeron que nacera nunha corte tendo como primeiro berce un pesebre de palla. Iso que pola miña terra se chama unha manxadeira.
 Como era lóxico, os primeiros adoradores eran os inquilinos da corte: Vacas, ovellas, burros e galiñas.
 Agora ven o mais fodido, pra min, do asunto.O actual mandamais dos espabilados, vai e dice que aquelo non era certo. Alí non había, nin burros, nin vacas nin demais tipo de animais, como consecuencia do dito, eses entes sen alma, segun eles, deben quitarse dos beléns.
 ¡Carallo!, pra unha cousa que me gustaba, tamén van e quítana!
 ¡Esta maldita crise quere acabar cos xumentos! A ver se é quen de acabar cos ¡BURROS DE DÚAS PATAS!

martes, 20 de noviembre de 2012

¿INDA NOS QUEDA ALGO DE CEREBRO?




Queridos amigos. Queridos coñecidos actuais e próximos. Enemigos de alta e baixa ralea tamén.
 Hoxe teño un cabreo deses chamados monumentais. Cabreo por mais de unha carallada e tamén pola falta de rigor de algunha xente, que as veces podía facer mais do que fai polo ben dos seus veciños, cousa que a esta alturas da miña vida xa case debia de olvidarme e pensar en que moitos de nos solo nos movemos por o própio interese ainda que teñamos que pasar por enriba dos demais. Ese nos do que fago uso, no é “mayestático”, incluome porque o peor as veces eu tamén entro nesa guerra. Procuro que non sexa así.
 Vou continuar na lingua de Castela que alguns chaman de Cervantes ainda que a ese meu paisano, según declaracións, nadie foi capaz de acabar de ler. Pasa como con un tal Marx, que escribiron mais sobre él do que él escribiu sobre todo, e que enriba nadie chegou nunca a ler completo.
 El motivo de continuar en Castellano, lengua tan española como el Gallego, Catalán, Vasco y los muertos Lliones, Bable, Andaluz Etc. Etc., es por dos noticias aparecidas hoy en la prensa de Galicia. Supongo que en la nacional también.
 Este fin de semana, en Galicia, murieron dos personas por disparos de arma de fuego. Cosa muy lamentable y que a mi me atañe mucho como practicante de una ancestral inclinación, hoy llamada deporte, cual es la caza.
 Parece ser que uno murió, según la prensa, porque de manera fortuita se descerrajó un tiro a sí mismo en el pecho. ¡Ya es difícil dispararse un tiro en el pecho con una escopeta!.
 Otro porque un descerebrado disparó hacia algo que se movía, y pensó que era un puerco montés.
 En mi época de estudiante, tuve un profesor de matemáticas, que siempre decía que don creíque y don penseque eran hermanos de don tonteque. Aquí, con un arma de fuego en la mano no se puede creer ni pensar nada que los ojos no hayan corroborado antes, y el cerebro no haya asimilado.
 Mis maestros en el arte cinegético, Manolo, Céfiro y sobre todo “ o tiu Marcelino”, siempre decían que de “unha escoba pode sair un tiro”, queriendo decir que con las armas de fuego hay que ser muy cuidadosos, sobre todo si hay más seres vivos alrededor. No me refiero al objeto a cazar, que el pobre tiene marcado el signo de la muerte, sinó a aquellos que no son ese objeto. Concretando, cazadores, perros, y posible ganado que se dedique a deambular por la zona.
 Mis maestros, y hay que pensar que comencé a cazar con doce o trece años, siempre, machaconamente repetían lo mismo: La escopeta debe mirar hacia arriba, hay que llevar siempre el seguro puesto, no cuesta nada activar el tiro cuando SE VE LA PIEZA, no se DEBE DISPARAR A ALGO QUE SE MUEVE, puede ser un perro, una cabra o un tío que está haciendo sus necesidades. En definitiva toda precaución es poca.
 Una escopeta es un arma de fuego de las más peligrosas si no se tiene cuidado. Los cartuchos tienen muchos plomos dentro, dependiendo del calibre de los mismos, puede llevar balas, que son muy, pero que muy gordas, y a veces, aunque está prohibido cazar con ellas, llevan postas. Cosa de este país, LAS POSTAS ESTAN PROHIBIDAS, pero se venden en armerías y grandes almacenes. ¿Por qué se fabrican?.
 Desde un tiempo a esta parte, para conseguir un permiso de armas, hace falta superar un examen. Yo no sé como es, pero lo que sí digo es que si yo fuese miembro de un tribunal examinador en este sentido, seria el tío mas odiado, pués estoy seguro de que a muchos no los daria por aptos. NO SOLO HAY QUE SABER TIRAR. HAY QUE TENER ALGO TAN ESCASO COMO ES EL SENTIDO COMÚN.
 Lo de el otro que se pegó el tiro a sí mismo, me suena, por lo menos algo raro. Algún caso similar he conocido.
 Desahogado ya, os contaré algo de este fin de semana. No idioma de Val dos Marcos.
 Estiven naquela zona da Alta Xeabra, limitando con as Frieiras e Tras os Montes, terra dos meus ancestros, e que eu, seguindo a  aquel home da xeracion Nos chamado Don Vicente Martinez Risco, definiu como a Terra dos Marcos.
 Como xa dixen noutra ocasión estou gozando cos primeiros pasos dunha cadeliña chamada Lupa, nome en honor daquela reina compostelana que deixou, despous de que le retorceran o brazo, enterrar a Prisciliano, que outros chaman o Apostolo, e outros Iago, que foi convertendose, o nome, despous de engadir o “de santo”, en Santiago.
 Como teño que evaluala, direi que progresa mais que adecuadamente. Nota actual un dez. ¡ Que siga!.
 Outro dia falaremos de Prisciliano e de Prócula.


viernes, 16 de noviembre de 2012

¿UNHA MÁQUINA DO TEMPO EN VAL DOS MARCOS?


A última vez que estiven en Val dos Marcos, naquel día famoso da cacería mais grande que por aqueles lares houbo (xa sabedes 0 pezas 0 tiros), cando comimos a merenda meu irmán e mais eu, des cubrimos, por un afortunado, pra nos, accidente meteorolóxico, algo que seguro cambiará o devir do mundo que coñecemos.
 Vereis: A hora de comer a merenda, que durante toda a mañá me amolou o ombreiro por culpa do peso do termo de café, empezou a chover.
 Chovía coma se nunca o fixera, Estabamos na beira do Tuela, alí onde se mete cara o castro que hai onde o regueiro de Anta se xunta co riu nomeado, alá por debaixo da ponte do Cunqueiro. Castro da Cigadoña.
 Como a chuvia era cada vez mais forte, decidimos meternos na derruída casa da quinta de Cancelada.
 Efectivamente, a casa está derruída, e a medida que chovía mais forte, mais forte entraba a auga enriba das nosas calugas.
 Dixenle a me irmán que o mellor, no que fora a palleira, podiamos estar mellor, pous parecía que o tellado estaba mellor. Solo podía suceder que nos caera enriba unha daquelas lastras de louxa que facían o louxado da cosoupa.
 Despois de examinar sacramente o sitio, pareceunos que alí non nos mollariamos tanto.
 Trasladémonos o lugar que tiña bastantes buracos no piso, e nas fiestras da parte do sur asomaban unhas follas de un marmelo impresionante que alí había, cargadiño de marmelos.
 Cando acabemos de comer, e mentres baleirabamos o termo do café, dediquémonos a inspeccionar o recinto. Había unha sella, couso ou silo, onde os antergos metían o centeo e o millo, e na parte baixa, nun terrado medio agochado, había unha especie de armario moi grande, que nos fixo estar en desacordo nas funcións que aquelo podía haber feito no seu día.
 Eu decia que aquelo parecía unha máquina do tempo, e meu irmán decia que era unha antiga máquina de mallar.
 A min entroume unha dubida, pous nunha placa que tiña pegada nun lado decia algo así como Auria ou Aurea, a cousa non estaba nada clara.
 Ningunha das dúas cousas tiña sentido. Estaba alí ancorada e pola pinta debía pesar mais de dez quintais.
 Facíasenos tarde e decidimos liscar. Eu estou convencido de que aquelo, cando saíamos, fungou.
 Meu irmán dixo que seria o vento pasando debaixo das lastras do louxado.
 Aquelo fungou, aquelo moveuse, aquelo lostregou e nun intre case imperceptible, abaixo no Tuela, no famoso pozo dos Olmos, vimos como se mergullaba unha especie de dinosauro con plumas metálicas.
 Eu vinno. meu hirman tamén. Calemos, camiñemos de presa, e conxurémonos para volver alí con mais tempo e mais Temple a averiguar que era aquilo.
 Caimos na conta de que alí houbera unha casa do Temple.A cruz templaria estaba naquel penedo grande que soporta a marra da raia que está na beiriña do Tuela.
 Este fin de semana iremos, e a volta descubriremos o misterio que alí hai, SE é que o hai.

Contaremolo con pelos plumas e sinais, certificado por os erdeiros dos irmans que dan nome o pozo dos Barbeiros.

lunes, 12 de noviembre de 2012

¿HABERÁ DIFERENCIA ENTRE XUSTO E LEGAL'


 Pedirale prestado a familia aquela, que, na comarca, o manexaba todo.
 Era aquela familia unha familia de misa diaria, e de misa de doce nos días sinalados pola "santa iglesia católica y romana" .
 Tiña pandilla própia no café da vila, con "claque" incluida a cambio de un "chanqueiro" de viño nos momentos de bon humor.
 A familia de marras, xa era case dona de toda a comarca. Nos tempos duros, habia xente que acudia a ela pedindole diñeiro, para pagar impostos, algún pase por hospitales, e cousas desas de maxima necesidade.
 A familia nunca decia que non. Solo tiñan que firmar un "papeliño" reconocendo a deuda, según decian eles. 
 Os que acudian a eles, estaban tan acuciados, que practicamente nin o papel lian. Habia casos nos que o que firmaba, facia-o mollando o dedo polegar en tinta e selando o papel con él.
 Con moitos esforzos o vello home foi devolvendo cada mes puntualmente a cantidade acordada.
 A Cantidade a pagar cada mes, devolvia o prestamos en dez anos.
 Cando chegou o último ano, e o último pago, chegou a casa do prestamista co diñeiro do último pago.
 Deixou o diñeiro e pediulle o prestatário o documento no que puxera a sua pegada.
 O bondadoso home con cara de bonachón, díxole que non podiá, pous hasta aquela solo paguera os intereses, que eran dun 10% anual. Se facia contas veria que aquela cantidade solo cubria os intereses, e que el facialle o favor de deixar o prestamo hasta o final.
 Díxole a prestamista: " coido que eso non é xusto", o que éste respostou, "é moi legal"
 O vello non soubo reacionar, saiu da casa do usureiro, coa cabeza escondida entre os omoplatos, a boina atornillada na mesma, e cunhas bágoas tan grandes coma pérolas escorrexendole polas meixelas.
 Escribiulle ó fillo que estaba nas américas, contandole todo.
 -"Pensei, deciale. que cando chegueras de volta, esto xa estaba arranxado, e poderiamos vivir un pouco desafogados. ¡Xa vés!
 Cando o fillo recibiu a carta, decidiu acelerar a volta a casa de orixe.
 Tiña uns poucos aforros, e decidiu que voltaria a pagarle ós usureros, liberar ó pai, e xa verian como arranxarian a nova vida.
 O mesmo día que ia coller o avión para a España, recibiu a nova de que o pai morrera e fora enterrado uns días atrás.
 Chegou a Madrid, alquilou un coche no mesmo aeroporto, despous de mercar un billete de volta para as americas. Conduciu sen descanso hasta chegar a aldea.
 Era de noite, había unha pequena brétema. Acercouse o cemiterio chorou enriba da lápida do pai. Andando foi hasta a casa do usureiro que mercaba todo e cobraba todo.
 Entrou na casa, díxole o orondo "benfactor", ainda que solo o fose para sí mesmo, que queria liquidar a deuda.
 Sacou os cartos do peto púxo-os enriba da mesa e esixiu o documento, firmado e dicindo que xa cobrara a deuda, que non tiña xa direito a reclamar nada a ninguén.
 Unha vez que tivo o documento firmado, e guardado no peto, volveu coller os cartos e cunha pistola ameazou a víbora aquela. Dixole que antes de sair le meteria unha bala na barriga, pous non mata, mais o perforar o peritoneo, se non o levaban pronto a un hospital, seguro que morria desexando morrer canto antes, pola dor.
 ¡Oiga-dixo o zumezuga- Se encontrará con la ley. Eso que va usted a hacer es totalmente ilegal!
 -¡Si es ilegal - dijo el huerfano- pero es completamente justo!
 Dixo isto descerraxandole un tiro no  orondo bandullo, e desapareiendo na  noite.
 O prestamista salvouse polos pelos, cando o atoparon pola maña sen sentido. Non recordou endexamais nada do que pasara.So recordaba outras cousas.
 O horfo, liscou e co tempo voltou. Nas noites de inverno, cando a bretema era espesa, a carón da lareira falábale a seu pai. e comentaban a diferencia entre XUSTO e legal.
 

jueves, 8 de noviembre de 2012

¡MEDRANDO SEN IMPORTAR COMO!

                        ¡ Hay quen é capaz de medrar, inda que sexa nas peores condicions naturais!

 Acabo de ler: Ana Botella anuncia sonriendo que "no" piensa dimitir y que su viaje a Portugal "es su vida privada". Tamén dí que non deixou de pensar no desastre do Madrid Arena, nin un minuto.
 Eu dígole a esa señora: Cando os problemas dos concidadans solo afectan a cousas como pensar, eu estou aiquí por que me puxeron os cidadans (cousa non certa, no seu caso), digolle, repito: ¡VAYASE SEÑORA AZNAR!,
 Á POLITICA VAISE A AXUDAR OS CONXÉNERES, E FACERLE MAIS LIVIANA A VIDA (QUE XA POR SI É FODIDA), E SE NON SE PODE FACER, BEN PORQUE NON SE QUERE,OU BEN E BENEFICIO PRÓPIO O MELLOR E MAIS HONESTO É MARCHARSE O BARRIO DE SALAMANCA.

 Sra. Botella!, algúns, coma min, que fumos obligados a facer unha "mili", pra fecer unha grande e libre, e que non me pediron o meu parecer o respecto, cando chegamos a unha certa idade, atopamamonos con que os honestos catalans non coticeron por nos daquela. Non cobremos nada por os servicios prestados, e agora a calquer "chisgarabis" por firmar en falso danle moreas de cartos, e din que son legais
 ¿Onde estan o resto das legalidades?.
 ¡Non me fodan mais! e se me dan polo cú, polo menos denme bicos. Foder a pau seco, a min non me gusta.
 ¡Un recordo envenenado a todos aqueles que fixeron que a actualidade sexa a que é!

 No podo seguir por medo. Medo a que algún lamecús, se le ocurra dar este escrito a algún sindicato que non ten afiliados, e xa a teñámos liada. 
 De todolos xeitos, coido que en Alcalá Meco, dan de comer e camastro. 
 Supoño que non será peor que o da "mili". 
 Polo menos non estará por alí o sarxento de turno. 

lunes, 5 de noviembre de 2012

DIAS DE CAZA EN SANABRIA





 Caza en Sanabria. Soy un cazador desde la época en la que cazar un conejo, una liebre o una perdiz, era una de las pocas maneras de acercar al gaznate algo de carne que no fuese de cerdo.
 En Sanabria, siempre se ha presumido de una carne de ternera excelente. En los restaurantes de la capital del reino, se anuncia dicha carne como algo excepcional, comparándola con las mejores carnes de vacuno de las mejores zonas consideradas como tales. Pero aquella carne era para los que podian pagarla.
 Se cazaba en momentos libres. Había un momento libre y se decía: vou matar un coello as Cegudas. Vou hasta as Terra da Chave a matar unha lebre que onte viu o pastor por alí. Esto entre los cazadores era una manera de hablar corriente.
 Se mataba un conejo, las perdices aparte de que era mas difícil cazarlas no tenían carne suficiente para una familia mediana. Un conejo con patatas daba para comer cuatro o cinco personas y si era necesario que comiesen más simplemente se le añadían unas patatas mas y daba para todos.
 A mediados del siglo pasado, la caza, para aquellos que la practicaban, era un medio para salirse de la rutina diaria a la hora de comer.caldo de berzas con tocino y a veces sin esto último, pues tampoco era excesivamente abundante.
 Con el correr del tiempo la caza se transformó en lo que llaman un deporte, nombre con el que no estoy en absoluto de acuerdo. Un deporte por el que te cobra todo el que puede. Permisos de armas que hay que renovar cada poco tiempo. Licencias para poder cazar que cada año debes pagar. Cotos que hay que pagar y que nunca están del todo dentro de la legalidad, siempre con consentimiento de las autoridades del momento, y todo el gasto que el propio ejercicio conlleva.
 Precisamente por el mero hecho de que muchos cazadores se gasten un dinero en el ejercicio de la caza, éstos  se sienten con la obligación de rentabilizar el dinero que gastan llevándose el mayor número de piezas posible, Se convierten en verdaderos carniceros.
 Desde que se abrió la temporada de caza de este año, un servidor de ustedes ha ido tres días de caza. ¡No  he matado nada!. Ni tan siquiera he disparado un tiro. Sin embargo estoy muy contento por varios motivos. Primero porque estoy enseñando una cachorrita de Perdiguero de Burgos, y se porta a las mil maravillas. Va por el monte buscando cosas. No sabe lo que busca pero busca. Yo solo con andar detrás de ella, ya me doy por satisfecho. Si algún día descubre lo que hay que buscar, me daré por satisfecho doblemente.
 Segunda, camino unas cuantas horas por el monte, cosa no poco baladí. Cuando llega una cierta edad, el no perder la ilusión de patear las montañas sanabresa, no es moco de pavo. Tercera la compañía de algún amigo y sobretodo la de mi hermano, que a la hora de comer el bocadillo nos dá pié para arreglar el mundo mundial, y si viene al caso mandar al paredón a algún gerifalte que otro. Seguramente hay alguna mas pero con esas me conformo.
 Ya casi no hay caza. Demasiada caza mayor, corzos y jabalíes, caza para que se diviertan los mas pudientes, o que  más capacidad de empeño tengan.
 Yo por mi parte, con la compañía,  el cariño de “Lupa”, y ver, aunque sea de lejos alguna perdiz, estoy satisfecho.Pero desde aquí aviso a las autoridades de la cosa, con mi dinero que no cuente más. Cada vez lo hacen peor y cada vez quieren cobrar mas. Si quieren “pasta” que se la curren como cada hijo de vecino.