UN MEDICO PARA UN ENFERMO.
Nesta semana na que o sol e a chuvia
estuveron xogando o escondite, xogo no que o fin gañou a chuvia,
estivemos na Alta Xeabra, na mundialmente famosa terra de Val dos
Marcos, terra na que algúns de nos nacimos e tivemos que
desarraigarnos por mor dun estómago que esixia comida todolos dias,
e tiña unhas arelas de mellorar un chisquiño a forma de vida.
Ben, as noites de pedra transcurriron,
e agora un debece por ir a cuidar a hortiña, e tentar a sorte, en
forma de produtos cultivados por si mesmo, que dito sexa de paso, hai
anos que moi ben e outros regulin. E o recordo da vida daqueles seres
autárquicos que nos precederon e sempre andaban mirando o ceo, para
averiaguar se as xeadas, as chuvias ou as sequias le ian madar todo o
esforzo e traballo dun ano o carallo.
Nesta semana o tempo non nos axudou
demasiado. Esperémos que aqueles produtos que soterremos, sexan o
suficiente fortes e aguanten os malos humores do tempo.
Despous do que considerabamos xornada
laboral do dia, adoitabamos reunirnos cun matrimonio amigo para dar
conta dunhas viandas, uns grolos de Albariño, e fecer tertulia a
carón da cociña de leña, que desprendia un acolledor calorciño,
O meu amigo, falando dunhas cousas e
outras, referiume unha historia, que cando menos é ocurrente ou que
sé se quere, fala dunha época xa superada, e que poderiamos enmarcar
naquelo que o escritor galego denominou “A Longa Noite de Pedra”.
O relato, mais ou menos. Foi como
segue:
“Era a principios dos anos setenta,
do século pasado, dia seis de Agosto, recordoo porque era a festa de
Castrelos.
Viñeron a buscarme para que fora a chamar o médico para o que parecia unha urxencia. O de Hermisende
non estaba, forase de vacacións. A alternativa era o de Lubián.
Cheguei a Lubian e alí non estaba
tampouco. Dixeronme que estaría na Puebla, que era onde adoitaba ir
polas noites.
De Lubián a Puebla, por aquela
carretera primixenia, inda levaba un bon tempo, pous entre Padornelo
e Requeixo parecia que o trazado o fixera un monxe giróvago.
Atopei o médico xogando a partida
cuns colegas. Expliqueille o motivo da miña visita e respondeu que
non iba. Dixenlle que alá él, a min que me dira un escrito no que
dixera que non queria ir. Se non mo queria dar chamaba a guardia
civil como testigo e eu liscaba.
Acedeu a ir conmigo, no meu coche,
coa promesa de que o volveria a levar a Lubián.
Desandemos o camiño que eu xa
andera, e cando pasamos por Castrelos, xa estaban co baile de despous
de cenar.
Daquela a carretera, era eso, unha
carretera, para carretas tiradas por cabalos. Estaba sen asfaltar e
con unha chea de croios polo medio. Desde Hermisende a Sancibrao era
un camiño de terra, cos correspondentes regos que o atravesaban, nos
que os tubos de escape se emboligaban perfectamente.
Cando estabamos chegando a ponte
sobre o Tuela, un foco fixo señales de que debiamos parar. Parei pous
era unha parella de guardias civiles un guardia e o sargento, que se
acerqueron o coche pola ventanilla do copiloto, xusto a carón do
médico, que desde Puebla non deixera de refunfuñar. Coñeceron-o e
enton dixeronle, ¡Hombre Don Xxxxx, que hace usted por aquí!.
Pues ya veis- respondeu o galeno-
vamos de putas.
Llegamos al pueblo el médico quedó
en casa del enfermo, y yo fuí a dar la vuelta para regresar cuando
acabase. Xa me estaba esperando. Subiu o carro e con cara e xestos de
poucos amigos dixome que me invitaba a unha cervexa en Castrelos en
casa da Socorro.
Contoume que a enfermidade non era
tal, solo un ataque de histeria. Que seguramente cun par de ostias
tanto o enfermo maxinario como a quen le deu pábulo, houberan evitado a
sua intervencion e o meu paseo”
Creo que osarxento, inda anda buscando
a casa de putas, para facer unha inspeción de carácter sanitário.