lunes, 31 de mayo de 2010

"LAFUSIER", PELIGROSA



Xa o xantar pasera pontes. Inda non podía liscar da cociña, porque os mais grandes estaban gorentando o café, e enriba non se podía sair, pois aquelas mesas de subir e baixar tiñan a un engaiolado.
Estaban subindo a mesa, e sonou un asubio no curral. Asomei ó cimo da escaleira e abaixo estaba o meu amigo Pepin. Meteu a mau no bolso, e sacou, entre o indice e o polegar unha caixa de mixtos chea. Fixoa sonar como se fose unha ruxideira.
Fixenle unha señal coa mau, que queria decir espera ahí, e volvin a cociña.
- Podo sair- dixen sen dirixirme a nadie en concreto- está abaixo o Pepin esperandome.
- O Pepin, o Pepin, sempre o mesmo- rosmou a nai- inda ides facer unha das vosas algún día. Acordade non facer ningunha trasnada!.
Baixei brincando os balzois de dous en dous, e fun dreitiño o caixón, onde estaba aquela pistola “Lafusier” de dous cañons, e percutores as vistas.
Era un “esbirradeiro” moi antigo, de avancarga e de disparo con pedernal. Como non tiña perigo ningún deixaban-nola sacar e xogar con ela.
Cada vez que le podíamos afanar mixtos as mais, sempre facíamos o mesmo.No lugar onde o “perrillo” percutía púñamos un mixto, tirábamos do gatillo, baixaba o percutor que o machacar a cabeza do mixto, facia un pequeno estouro, e así estouro tras estouro hasta que deixabamos a caixa sen mixtos.
Tíñamos prohibido facer aquello, pois os mixtos tiñan un precio e os cartos non sobraban. Por eso cada vez que tíñamos “mercancia”, escondíamonos para sortear males maiores.
Decidimos meternos dentro da pallarega de Trasil. Alí non nos buscaría ninguén.
Era polos mediados do mes de Setembro, a pallarega estab ateigada de herva seca, e a rente das pallaregas estaban os palleiros: O da tia Maria-Rosa, o Noso, o da Cecilia e o das tias bichas. Este último tiña mais palla na barriga que sete dos outros.
As mallas inda facía pouco que se acaberan, pois contra o valado onde estaban os palleiros habia feixes de palla e algún de coaño.
Estabamos enfrascados estourando cerillas, e non nos demos conta de que unha caeo o chan. Problema; o chan era de herva e cando nos demos conta habia lume na palleira.
Abafemos o lume botandole herva enriba e pisandoa. As lapas acougueron algo, mais de súpeto un “fllowwm” fixoas chegar o colmado.
A pallarega chea de herva, co colmado de palla, e os palleiros o lado, o desastre estaba cantado.
Houbo desbandada total, lisquei para a casa, mais en lugar de decir o que pasaba, senteime nun canto do banco.
Debía estar de tal xeito, que miña mai escomenzou a preguntar que qué fixera, meu pai tamén desconfiou, cuando as campás empeceron a tocar a lume.
Xa atrapei unha labazada, mentra averiguaban que pasaba. Cando xa estaban todas as xentes do lugar apagando o lume, veu a tia Rosario, preguntandome onde estaba o Pepin. Respondin que quedera dentro cousa que automáticamente fixo que as mulleres se puxera a chorar, pois a pallarega xa casi estaba queimada de todo.
Nunha destas o Modesto da tia Fernanda, empezou a retirar os feixes de palla, cuando debaixo dun deles apareceu o Pepin engruñado como un ratiño daqueles que saian debaixo dos últimos mollos nas mallas.
Hoxe quería deixar aiqui a grande paciencia que tivo todo o mundo con nos, e sobre todo a tia Maria-Rosa, que despous de deixala sen herva, sen pallarega, nunca, nunca se enfadou conmigo. Tamén ás tias bichas
Creo que habia moi pouca xente que me quixera tanto como a tia MR. . Desde aiqui mandole un recordo moi cariñoso.Tamén a familia de tia Fernanda
O palleiros non se queimeron.

domingo, 30 de mayo de 2010

O Rampoño


Aquel ser existía, de eso non tiña dúbida. O unico problema era saber onde estaba, pois sempre aparecía onde menos se esperaba.
Unhas veces estaba debaixo do escano, outras na corte, e tamén nas pallaregas, sobre todo na época na que se enchian de herba.
En todolos lugares que me decian que estaba, eu sempre o intuía mais que velo, hasta aquela vez.
Estábamos a cenar arredor da lareira, os tres sentados, cada un no seu talliño, e co prato enriba dos xeonllos.
A miña avoa mandoume o vasal a por unha pouca de auga, sain da cociña coa xarriña a coller auga do cántaro, e voltei coma un foguete: sentira un ruido no fondo da escaleira.
-Non traes a auga- dixo a avoa.
-Hay algo no curral- dixen eu- teño medo.
-¡Teño medo, teño medo, algunha vez vai vir o Rampoño e vaite levar!- dixo a avoa erguendose a buscar a auga.
-Seguro que o Rampoño, un día cóllete e levate o Castelo dos Mouros- dixo ela.
-Avueliña, non me metas medo. ¿Tan mau é o Rampoño?
- Si que é, escapa cos rapaces que non son bós-
- Mais eu son bon, ¿Non si avuela?
- ¡Si, cando durmes!.
Acabouse de cenar, a avoa púxose a fiar na roca e miña tía a facer na media, enfrascadas cada unha no seu traballo, falando monosílabos de cando en vez-
- Estase apagando o lume-dixo a avoa- baixa o curral e trae uns paus para o lume, para que non se apague.
- Está oscuro- dixen eu- igual vou de cangallas na escaleira.
- ¡Anda, non sexas medica. Baixa que no te pasará nada.!
Non quixe quedar de medica, e baixei o sequeiro a por leña. Cuando xa ia a subir as escaleiras de novo, escoitei detrás de min, no porta da adega :
- Uiii, rapaz, son o Rampoño, voute meter no saco e levarte o Castelo dos Mouros.
Casi quedo morto alí mesmo. O famoso Rampoño metérase no curral a procura de nenos para os Mouros.
Acordeime de que non queria ser un medica, tiña que facerme valente, senón a avoa e a tia sempre me dirian medica.
Agarrei un racho de carballo que lavaba para o lume, e tireino con todalas miñas forzas hacia o lugar de onde procedia a voz.
Sonou un berro, e unha voz que decia .
- Hai rapaz, langrán que me deixeste cego.
- ¿Qué pasa ahí- dixo a avoa baixando polas escaleira co candil na man.
Alí estaba o ti Inacio, o ferreiro, botandose as mans a cara, que tiña toda chea de sangue.
Sain correndo para arriba, e dixenle á miña tia. – Acabo de sacarle un ollo o Rampoño. O Rampoño é o ti Inacio.
Nestas subiron os dous, e miña avoa deciale o ferreiro : Non te preocupes, no te dou no ollo por pouco. Teis un rasguño na cella que sangra moito, mais o ollo está ben.
- ¿ Quen me mandaria a min, escoitar as conversas en casa allea, e meterme cun rapaz.? Ter tería medo, e supoño que eso mesmo foi o que le dou a forza para casi escalabrarme.
Escacheron a rir, mais para min quedou que o Rampoño e o ti Inacio eran a mesma persoa. Desde aquel día, sempre procuraba no atoparme con él.

sábado, 29 de mayo de 2010

¿VOLVEMOS AS ANDADAS?


En Monzón , los aragoneses ratificaron lo acordado en Borja, y así, unos y otros andaban a la greña, y lo que sacaron en limpio fue separar a Navarra de Aragón, que desde hacía medio siglo estaban unidas y conformes.. ¡Cuantos ejemplos como éste, lector, verás a través de toda nuestra historia, que no parece sino que los españoles hemos nacido para pelearnos unos con otros por un quitame allá esas pajas! No hay cosa de mayor gusto para los de nuestra raza que andar a a mandobles y retropelos los unos con los otros, bastardear derechos, discutir niñerías, armar camorras por los más futiles motivos, alimentar envidias, acaudillar banderias, reñir honores, escandalizar cudades, arrasar pueblos, talar regiones, degollar hermanos, robar haciendas, hacer viudas, ultrajar doncellas, apalear hermanos, asaltar reparos, levantar barricadas, incendiar fortalezas, mancillar blasones, estrenar patíbulos, descabellar villanos y otras cosas a este tenor; todo, ¿por qué? ¿por altos motivos de vida nacional o de defena contra agresiones injustas de otros reyes o señores ambiciosos de allende las fronteras?. No lo creas; hay quien se previene tras una bastardía, o toma por apoyo una palabreja, o se afirma en una promesa, o pone sus hojos en un valido. Las más de las veces la ocasión no importa; el caso es verter sangre, ultrajar la paz y desdecir la honra del vecino, del padre o del hermano. Esta sangre tenemos, lector amigo, que se arde porque la gallina de la vieja se perdió, y otras veces, aunque nos den de asnos y nos revuelvan los entresijos, no chistamos siquiera.

Queridos e non despistados lectores, non estades a ler unha cousa que eu me invente, como outras veces, senón que é, nada mais e nada menos, que algo posto sobre papel no século XVII polo doutor don Cristóbal Lozano (1609-1667) .
Estaba eu estes día lendo un libro dedicado a lendas e tradicions españolas, cando cheguei a este punto, que me chamou a atención, pois nun primeiro momento, pensei que estaba contando cousas actuais, e non era así, estaba contando o que pasou no século XVII no Reyno de Aragón, ¡Amiguiños, parece que anosa clase política no aprende de erros pasados!.
¡ FAGÁMOLO NOS SE ELES NON O FAN ¡ Senon iremos fodidos “per saecula saeculorum”.
A ver se alguén acerta en que obra ou contexto está, escrito o que precede en castelán.

jueves, 27 de mayo de 2010

VOLVEMOS AS ANDADAS



Este fin de semana p.pasado, estivemos en Val dos Marcos.
Inicialmente íbamos alí a preparar a Porteliña, sementar unas patatas e chícharos coa idea de non morrer de fame nos prÓximos meses. De todolos xeitos as intencións iniciais o fin trocanse en función do devir.
O domingo, despois de sementar na Porteliña o sábado, decidimos ir cos de Verdegaia, a facer un percorrido polo Tuela, desde a Moimenta hasta a Ponte, no Fixó.
Como o percorrido xa estaba marcado, quedeime coa gana de mostrarles o castro da Cigadonha na Moimenta e a Ponte Medieval recontruida sobre unha romana, tamén no término da Moimenta e sobre o Tuela.
Teño que decir agora, que, o nome do noso riu é TUELA hasta a vila portuguesa de Mirandela, donde empeza a chamarse Túa.Xurdiu por alí a pregunta.
Cheguémos a ponte onde comímos unha estupenda empanada, uns bos queixos de cabra e un estupendo viño acompañounos, gracias a xenerosidade da Miguel e Xusto.
Como non podia ser de outra maneira, pasei a visitar a morada da Bruxa da Veiga. Atopeina francamente preocupada.
Estas eran as súas inquedanzas: “ Estou moi preocupada polo futuro”.
Senteime a carón dela no cimo do meu prado da Veiga, enriba de unha torada de afreixo, que no seu dia fora cortada para facer eixes de carro, e o fuxir do tempo deixouno en eso: Unha torada xa medio podrida.
Díxome a bruxa, que nestes tempos xa casi non merecía a pena selo, pois naide deixaba de ir a misa para baixar a Veiga. Simplemente xa non hai misas. Parece ser que agora hai unha espécie de sucedáneo, no que calquera se pode achegar e decir calquera cousa. Decìa o meu amigo Carlos que os cregos deberian estar cabreados polo intrusismo, e que non hai dereito a que calquera poda interpretar o Novo Tetamento despous deles ter estudiado doce anos “latin”.Defende o negocio dun cuñado.
A bruxa dixo que a patir de agora non sabía como poderían os axuntamentos tirar cos cartos arrancando urces que pronto volven a sair.
Tampouco sabia como iban pagar a secretários, tecnicos desto e daquelo, despous de que o estado central non mande perras, e a comunidad económica europea tampouco.
Acabarianse a festas gratis, o día da cataña, o dia da neve e o dia da gran papada. ¿Qué fará agora a xente?.
Non se preocupe, dixenle eu, a partir de agora volveremos as festas de antes, viviremolas desde unha semana antes, faremolas cos nosos medios, e disfrutaremos delas a tope.De todos é sabido que o que non custa non gusta.
Xa verá como os chavalotes se quedan na festa, pois o mais probable é que a gasofa sexa un produto a usar solo en emerxencias gordas. Inda haberá algún politico que se de un garbeo en coche, pero será corrido a pedradas.
A bruxa tranquilizouse un pouco bufoume e desapareceu no Tuela na pescuda do ti Alexandre, que desde facía moito era o seu amigo.

miércoles, 26 de mayo de 2010

¿ULOS?




Empezo a estar un pouco louco con toda esta história da CRISIS, dos desfalcos fiscais, quero decir, do que nos dicen que a xente defrauda á Facenda.
Neste noso pais de banderías. Fálase de uns NOVENTA MIL MILLONS de €, defraudados a Facenda Pública.
¡Carallo, eu ese diñeiro, necesito polo menos un dia para roubalo, e con tankes!.
Volvendo a tan cacareada crise, parece que a “pasta” desapareceu. Eu preguntome quén a fixo desaparecer ou quen a queimou.
Se a enerxía non se crea nin se destrue, o diñeiro moito menos, nalgunhas mans.
Estou totalmente seguro que o diñeiro está nalgures, e non no meu peto.
Tamén estou seguro, que si os gobernos queren, saben donde está. Inda que sexa en distintos paises.
Hai unha hipocresia tal, que naide dá unha Ostia na mesa e fai que aflore todo. ¡Que non me veñan coa cousa de que non se le pode sacar o diñeiro a quen o gañou! As grandes fortunas non se fan da noite a mañá, salvo que te morra un tiu en El Dorado e te deixe todo o ouro do que se falaba.
Hoxe estiven facendo un ingreso nun banco, para a empresa dun amigo. Iba a ingesar trescentos cincuenta €, para cubrir parte dun recibo que podía ser devolto por falta de liquidez da empresa deste amigo.
Cando me acerquei o mostrador do caixeiro, vin que estaba a gardar un faxo de billetes de quinientos euros. Polo grosor dos mesmos calculei que alí polo menos habia, axudado polo señor da caixa, unha cantidade de euros de uns trinta mil.
Non abultaban moito, podense levar nun peto sen chamar moito a atención.
Dixenle ó caxeiro : ¡Carajo, parece que alguén ingresa parte dos seus “Bin Laden”!, e o bon home contestou: ¡Que va, son para un cliente que logo vai vir a buscalos!.
Eu calei, mai pensei para o meu caletre : “¡ Estes, non volven ver a luz en moito tempo!”
Fixádevos nunha cousa, ¡que sinxelo o tein os gobernos se queren! Solo tein que decir, “OS BILLETES DE 500 €, DEIXAN DE TER VALOR EN CINCO DÍAS, QUEn NON OS CAMBIE QUEDASE SEN ELES!
¿A que noi hai “güevos” de facelo?

martes, 25 de mayo de 2010

¿SERÁ ASÍ?



Tiña un crédito que vencía, e decir tocaba reintegralo, pero había un problema: na caixa so había po, nin un can.
Chegou a un acordo co banco: pedia outro crédito por o doble e xa tiña para pagalo e seguir mantendo o ritmo de vida.
Durante un ano a cousa foi ben: o banco contento porque cobrera e porque prestera diñeiro a un bon xuro.
As contas do directivo do banco eran: cobremos o crédito, sigue a debernos o mesmo, e o xuro é mais alto, ¡esto marcha!
Pasou outro ano, o crédito venceu, habia que volver a pagalo. A festa era a mesma, non habia pasta, polo tanto tiña que volver a endeudarse. O banco puxo pegas, pero ante a posibilidade de perdelo todo, aceptou un darle outro.
O banco tamén tiña un problema, él tampoco tiña diñeiro, prestera demasiado, recurrira a outros bancos, e éstes xa non se fiaban. Non é que non se fieran, é que estaban todos na mesma situación. Item mais, non fixeran ben as contas co xefe dos bancos, e este empezaba a mosquearse.
O xefe de todos os xefes dos bancos, tiñan o mesmo problema. En fin, todo o embrollo consistía en que todo o mundo debia a todo o mundo. O asunto arreglariase perdonandose uns os outros as deudas, mais non era posible, pois habia que pagarle a toda a xente que traballaba para eles, a xente que traballaba na sanidade, na enseñanza, as subvencións a toda aquela xente que subvencioneran antes etc.etc..
E decir a roda non podia parar, pois o que se saira da roda solo le quedaba a fame e o frio camiño.
Nunha pequena aldea, quedaba un humano, que todo aquelo non le afectaba. Tiña unha pequena chabola feita por él mesmo. Cultivaba cada día o que necesitaba comer o seguinte dia. Tiña unhas ovellas as que solo le pedia la para confecionar un pouco de quitafrio, un pouco de leite co que artellar un queixo, e entretiñase en cuidalas unhas horas cada dia.
Según él non necesitaba mais nada.
Cando o resto do personal desapareceu por mor de unha enganchada entre uns e outros, pois todos querian arreglar o mundo, chegando a conclusión que os contrários eran o problema, lieronse a tiros entre si. Aquelo durou demasiado, cando os que gañeron quixeron vivir ben, atoperonse con que non tiñan nada que comer. Iso si armas e trastos bellos tiñan a reo.
Morreron de fame e a tiros entre os que quedaban.
Solo quedou o paisano da aldea que non necesitaba mais.

viernes, 21 de mayo de 2010

SONETO ESMENDRELLADO




Alí non faltaba de nada. O luxo estaba por todolos lados.
Xa falaremos o luns, daiqui alá
Que o pasedes ben



Empezaba a xente a arremolinarse polos arredores.
Logo sairon algúns decindo de arrumbar a porta.
Apiques de tirala, apareceron os donos dela.

O fedor era insoportable.
A casa era espléndida, mais ben luxosa
Dixo de súpeto a dona :Debeuse ir a luz.
Haberá que tirar o conxelador.

¡Fodeuse o marisco!.
Haberá que comer berzas, po eso iremos a prepara a horta da
Porteliña.

lunes, 17 de mayo de 2010

DIA DAS LETRAS GALEGAS 2010



Fumos a terras de Celanva a celebrar o dia da Letras Galegas.
Uns a Vilanova dos Infantes de troula. Eu soliño a Castromao a renderle tributo os antepasados.
Digo eu soliño, pois ali so estaba eu, uns merlos e uns ferreiriños, que xa estaba coa leria das novas xeracións de páxaros.
Columbriele o nIño os ferreiriños, as merlos non fun quen.
TaméN descubrin queN estivera alí antes que eu, sen contar os castrexos, : O porco montés, estivera por alí fozando. Na coroa mesma do castro deixou a súa arada.
Estando alí, e matinando no asunto das letras e do nome da nosa terra veume a caluga a maneira como Estrabón xa nomeaba estas terras : Kalikoe, que despous voltouse Galaecia, e eis ahí o nome actual.
Esto fíxome pensar, mais de forma romantica que cientÍfica, aceptando a estadía dos Celtas polos nosos lares, seguramente os kalikoe estaban antes e de sempre foron os primeiros poboadores. ¡Que carallo, galegos toda a vida!.
Lástima que aquela Galeciae, que o parecer era desde o rio Douro para acá, se olvidera do asunto. ¡Que mais dá! ¡Sempre será Galicia se os galegos queren, e coido que os galegos queren!
Como xa non queria estar mais alí decidin ir a Bande a ver a capela visigotica, e de paso o campamento romano de Aqua Querquenis.
Valame Zeus, para que eu iria ali!, so para levarme un bon cabreo. Todo o reconstruido estaba asulagado polo encoro, apenas se ve parte de campamento.
Dos nacementos de auga quente, nin ren. Todo debaixo da auga. Así e todo a entrada está o centro de interpretación. Pechado, seguramente polo dia festivo.
Xente pola zona ningunha, agás uns rapaces collendo carpas. Por certo ben grandes.
Volta a Vilanova, donde a xente estaba a bailar. O pobre solitário non le fixeron nin puto caso.
Está claro que as cousas culturais se non se fan ver, parece que non le gustan a ninguén.

viernes, 14 de mayo de 2010

PRIMEIRA CARTA DESDE O FUTURO



Hola, que tal?.
Oxe escribote despous de vir de Rochouso, onde estivemos arando nas leiras, fecendo a decrúa.
A Cachorra parece que xa empeza a acostumarse o xugo. Oxe arou sen dar ningún problema. Dicen que será unha das mellores vacas da comarca.
Un día destes colleremos os arreos da mula, porémoslos enriba e iremos a buscarte. Xa temos arreglado aquel cuarto que tanto te gustaba. Espero que te guste e estés comodo nel.
Un día destes pasados, entereime de que cando tu eras novo, desde aiqui, da aldea, a o lugar onde ti vives, habia unha cousa que se chamaba carretera, e que todos tiñais coches, como ese que hai na aira. Inda non entendo como podian camiñar eses bichos e andar vinte leguas nunha hora. Este que está na aira creo que non anda nin costa abaixo.
Tamén me dixeron que tíñais unha cousa que chamábais diñeiro, que non servia para nada, mais que todos andábais loucos por él.
Non entendo como alguén podia vir aiqui, e a cambio duns papeis, levarse os nosos tomates ou patacas.
Eso no era nada xusto nin intelixente, pois ¿acaso se pode comer ese papel?
Dicen que habia mais de dous tercios que comian o que o resto producia, a cambio deses papeles, que despois deron en deixalos por números nunhas contas corrientes, e que o fin acabou todo de ma maneira. Nunca entendín eso.
Menos mal que nos non vendéramos as leiras dos nosos antepasados.
Agora traballamos plantando e recollendo os nosos produtos que nos chegan ben, e despois do traballo, todalas tardes temos baile de gaiteiro nas airas.
Non te preocupes, dentro de catro ou cinco días imos a buscarte, e cando veñas, dixo o abó que abririamos unha nova pipa de viño das viñas de Vilares, xa verás que bon está.
Bueno deixote, pois chega a hora na que cortan a electricidade, e non poderia mandarte este correo electrónico que é o único que quedou sano da túa época.
Un grande abrazo, e xa veras que pronto disfrutarás da Natureza na beiras do Tuela.

domingo, 9 de mayo de 2010

¡HOMES COBARDES!


ISTÓRIA ESCOITADA POR MIN A MIÑA AVOA, FAI ANOS.

Primeiro cuarto de século do pasado.
Xa estaban os rixelos nas cortes, as vacas acomodadas, era a hora da xuntanza dos homes da aldea, debaixo do balcón da mai de Paulos.
Normalmente chegaban alí despous de merendar, a falar das súas cousas, comentar como ian as colleitas, se xearía e queimaria os froitos, se ainda podia vir unha nevada, pois aquel dito de que “hasta el cuarenta de mayo no te quites el sayo”, a mil metros de altura sobre o nivel do mar, non era un dito calquera ¡era unha lei!.
Aquela tarde-noite, habia unha boa concurrencia, acababa a semana e o dia seguinte domingo podiase descansar algo.
As mulleres da aldea, aquelas horas, adoitaban ir a fonte a por auga, tamén tiñan as súas xuntanzas e os seus “corrillos”.
Diante dos homes, pasou unha muller de arredor duns trinta anos. Estaba preñada, e notábasele ben. O parecer xa estaba de sete meses. Estaba solteira, e as más linguas decian que ela mesma non sabia que era o pai.
Unha vez que pasou, os homes escomenceron a botar fora da boca cousas irreproducibles. Xa sabedes as estupideces dos homes cando estan mais de dous xuntos, e se queren facer “mais homes”.
-¿Quen de nos é o pai?- dixo un botarate.
Entonces empeceron as gracias de uns e os outros-
- Se é meu, que saia con dúas cabezas- dixo un pequeño baboso.
- Se é meu que saia con cornos- dixo outro.
- Se é meu, que tarde quince meses en nacer- outro.
Asi, un detrás de outro, estupidez tras estupidez, e baladronada arriba e abaixo. Grandes risotadas, algún case perdia os folgos rindo.
Volveu pasar aquela muller e o silencio foi casi sepulcral. Despous de todo eran bastante cobardes.
Pasou un mes, e aquela muller deu a luz, desgraciadamente para ela, a criatura naceu morta, cousa que certificou o médico do concello.
Como non foi bautizado, e era fillo de solteira, o recien nacido-morto, foi enterrado, na parte norte do “sagrado”. Aquela era a zona para os non cristians. Alí nunca enterreran a ninguen. Esa foi a sentencia do crego.
Foi un duro golpe para a mai. Non queria perder o fillo.
Dias despous de uns días, correu polo pobo un rumor: Uns decian que a criatura, nacera con duas cabezas e que por eso a matera. Outros que si nacera sen pernas, outros…., en fin, cada un decia a burrada mais grande que se le ocorria.
Chegou os oidos da pobre muller.
No o superou.
Unha mañá, atoperon-na colgada polo pescozo debaixo do único Teixo que quedaba.

viernes, 7 de mayo de 2010

¡PRONTO NOS VEREMOS DE NOVO!



Todolos dias, cuando o Astro xa iva baixo e a súas raiolas lambian o Castro Bastián, desde facía un bon feixe de anos, sempre, sempre, estaba esperando aquela hora.
Facia que escavacaba nun cacho de amieiro, como se estivese a facer uns zamancos. A madeira xa estaba tan renegrida e seca, que, con solo mirala, decía a cantidade de anos que levaba sendo manoseada.
Chegada a hora en punto de todolos días, o can, aquel can vello, erguiase e asomaba o fuciño pola porta carral, saia a rua en daballe unha lambetada na man a velliña que subia paseniñamente. Cando camiñaba, cada paso consistia en adiantar o equivalente a uns catro centimetros sobre o outro, o que daba a ideade que para percorrer o camiño da fonte levariale unha hora polo menos. Eso se o tempo era bo.
- ¿Qué, vas a fonte?- decia o vello desde o tallo no que facia que escavacaba.

- ¡Si!, - respondia a velliña.-Vou por unha barrila de auga fresca.

- ¡Avía, que se te fai noite!- repondia o vello.

Pasada unha media hora, o can reptia o seu ritual, a velliña sacaba da faltriqueira un cacho de pan, que xa o mesmo esperaba. Coma sempre.
- ¿Cómo vai o zamanco?, preguntaba a velliña.
- Ben, ben. Un dia destes acabo-o –Contestaba o vello.
- ¡Vou contenta de verte de novo!
- ¡O mesmo digo, espero verte mañá!.
Esta era a conversa todalas tardes, fixera sol, chovera ou nevera.
Invariablemente, levaban repetindo os mesmos ditos, á mesma hora, desde o dia que aquel home volvera de Arxentina.
Cando eran mozos, mocearan un co outro.
A terra era avara cos habitantes dela, polo que él, decidiu emigrar as américas, para poder volver con algo co que mercar terras e vivir xuntos.
Volveu, eso sí despois de mais de trinta anos. Como él decia moitas veces, volveu con algo ¡algo mais de anos, e cunha mau detrás e outra dediante!
Xa se les pasera o tempo de casar, e inicieron aquela rutina que tiñan de mozos: ela ia a fonte coa barrila, él estaba na porta traballando, despois da xornada diaria, e desde facia un tempo repetian sempre o mesmo.
Seguramente se algún dia o ritual non se repetira, o can sería capaz de facelo. Nunca perdera ripio.
Un dia a velliña non subiu. Na hora de sempre, unha vez rebasada a mesma o can púxose a aluar, o vello mirouno e caseque non o viu. As bágoas non o deixaban ver. Chamou polo can e metendose dentro da casa rosmou: ¡Pronto nos veremos de novo!.

miércoles, 5 de mayo de 2010

¡FODIDA XENTE!


Hoxe deixovos eiquí, a noticia (funesta noticia)de LibreRed o diario dixital alternativo.
Pasoume a información a miña sobriña Eva, que hoxe ven a Vigo desde Santiago a unha manifestación para dar a coñecer o que a prensa parece que agocha.¡Valanos Zeus!.
Noticias como esta son daquelas que fan que un se sinta cada vez mais perto do mundo dos animais, sobretodo do dos cans.
Eilo ahí o enlace:
http://www.librered.net/wordpress/?p=19493

lunes, 3 de mayo de 2010

¡PARIDAS?



De cando en vez, o ir a Val dos Marcos non so serve para alixeirar o caletre, desestresarse e darle unha tunda o lombo. As vece tamén serve para agarrar un bon cabreo coas cousas, daqueles langráns que queren facernos comungar con ostias coma rodas de muiños.
Estando alí, cousa que fixen este fin de semana, entereime que a crise tamén chega os únicos productores de riqueza de Val dos Marcos: O Xeantoño e o seu cuñado o Telmo. Parece ser que agora venden menos rixelos que vai un ano, e ainda por enriba estan reducindo a sua produción, pois o matela suponle mais perda.
E sinxelo sacar as contas, se non gañas co que tes por mor dos costes reais, canto mais produzas mais perdes, se o precio de venda noN cubre todo.
Para acabar de arreglar o asunto, no fin de semana aparecen noticias de cómo hai que salvar a Grecia: FODENDO OS MAIS DÉBILES.
Esta puñetera,( quitadele o eere, pois xa non hai traballadores), clase dirixente, clase especulante, e clase divina, está coma sempre: MANTENDO O SEU ESTATUS A COSTA DO ESTATUS DOS DEMAIS, SOBRE TODO SE SON DEBILES.
En Grecia todo o fregado van pagalo os de sempre, os que malviven, os que van o frente de batalla en caso de guerra, e decir os esbirros de Ulises, e os adoradores de Helena. Menos mal que de cando en vez habia un Príapo, que todo o muno o coñecia pola forma da súa túnica.Non fodia por defecto.
Fódeme moitísimo que sempre acaben facéndonos pagar os pratos rotos, mentras eles seguen a manter as prebendas.
Nuns poucos días farei unha reseña aiqui dunhas ideas escribidas vai mais de vinte anos sobre estas democrácias europeas, que xa o autor decia que os politicos so se preocupaban deles e dos que os axudaban, os verdadeiros introductores das nacións na crise. Textualmente dice que viven coa mirada posta en catro anos, e en eleccións. Namentres a encher os petos por se non os reelixen.
Saúde para todos menos para eles.