martes, 25 de mayo de 2010

¿SERÁ ASÍ?



Tiña un crédito que vencía, e decir tocaba reintegralo, pero había un problema: na caixa so había po, nin un can.
Chegou a un acordo co banco: pedia outro crédito por o doble e xa tiña para pagalo e seguir mantendo o ritmo de vida.
Durante un ano a cousa foi ben: o banco contento porque cobrera e porque prestera diñeiro a un bon xuro.
As contas do directivo do banco eran: cobremos o crédito, sigue a debernos o mesmo, e o xuro é mais alto, ¡esto marcha!
Pasou outro ano, o crédito venceu, habia que volver a pagalo. A festa era a mesma, non habia pasta, polo tanto tiña que volver a endeudarse. O banco puxo pegas, pero ante a posibilidade de perdelo todo, aceptou un darle outro.
O banco tamén tiña un problema, él tampoco tiña diñeiro, prestera demasiado, recurrira a outros bancos, e éstes xa non se fiaban. Non é que non se fieran, é que estaban todos na mesma situación. Item mais, non fixeran ben as contas co xefe dos bancos, e este empezaba a mosquearse.
O xefe de todos os xefes dos bancos, tiñan o mesmo problema. En fin, todo o embrollo consistía en que todo o mundo debia a todo o mundo. O asunto arreglariase perdonandose uns os outros as deudas, mais non era posible, pois habia que pagarle a toda a xente que traballaba para eles, a xente que traballaba na sanidade, na enseñanza, as subvencións a toda aquela xente que subvencioneran antes etc.etc..
E decir a roda non podia parar, pois o que se saira da roda solo le quedaba a fame e o frio camiño.
Nunha pequena aldea, quedaba un humano, que todo aquelo non le afectaba. Tiña unha pequena chabola feita por él mesmo. Cultivaba cada día o que necesitaba comer o seguinte dia. Tiña unhas ovellas as que solo le pedia la para confecionar un pouco de quitafrio, un pouco de leite co que artellar un queixo, e entretiñase en cuidalas unhas horas cada dia.
Según él non necesitaba mais nada.
Cando o resto do personal desapareceu por mor de unha enganchada entre uns e outros, pois todos querian arreglar o mundo, chegando a conclusión que os contrários eran o problema, lieronse a tiros entre si. Aquelo durou demasiado, cando os que gañeron quixeron vivir ben, atoperonse con que non tiñan nada que comer. Iso si armas e trastos bellos tiñan a reo.
Morreron de fame e a tiros entre os que quedaban.
Solo quedou o paisano da aldea que non necesitaba mais.

No hay comentarios:

Publicar un comentario