martes, 30 de marzo de 2010

GUSTOUME MOITO ESTE ARTÍCULO, POR ESO O TRANSCRIBO

30/03/2010
El Plural / Política
Otras noticias | Enviar |
POLÍTICA

De su amigo Matas, si rentabilizó unas pequeñas islas, qué no habrá hecho en un ministerio
"Paco, enchufa a mi secretario", le dijo Aznar a Correa cuando era presidente
A mí el muchacho abuelo de los abdominales y las pulseritas horteras no me la da con queso. Le tengo tabulado hace muchos años. Puede engatusar e incluso acojonar a los nuevos entrevistadores que caen rendidos de hinojos ante el rayo divino que desprenden sus ojos; puede, incluso, reescribir una historia mítica que nunca tuvo, salvo en el abuso del poder que le llevó a tener ganapanes a sueldos públicos que cantaban sus glorias (Medalla de Honor del Congreso, profesor en Geortown, todo ello regado con dinerete nuestro) etc, porque al fin y a la postre siempre fue "the boy next door", el chico de al lado que nunca destacó por nada.
En diciembre del 2005 le pregunté a bocajarro, en la última entrevista que me concedió, si estaba seguro de que gente de su alrededor no se lo habían llevado crudo. Porque yo tenía mis propias informaciones respecto a los gürtelianos, todavía moviéndose en la oscuridad, y el trinke, y, además, había conocido desde el enriquecimiento de su consejero Pérez Villar en Castilla y León a lo que subyacía en el caso Naseiro, donde gentes como Carlos Aragonés, Miguel Angel Cortés, Eduardo Zaplana y otros amiguetes de esa calaña hubieran quedado abrasados en la hoguera, de no ser por las andanzas del abogado penalista Cobo del Rosal ante el Tribunal Supremo.

Me respondió displicente, sobrado, soberbio, prepotente, perdonándome la vida. ¡Precisamente él a mí! Me confundiría con algún Buruaga, José Antonio Sánchez, Urdaci o deudo de sus ochos años.

Pues bien, dos años después estaba Gürtel en el candelero. Y no es que fuera a su alrededor, no. El detritus inundaba de hedor su propio domicilio. Esto son los hechos irrefutables y lo demás son cuentos. Y esos hechos irrefutables perseguirán su memoria y la de Botella mientras vivan e incluso para la pequeña historia que les acoja.

“Paco, enchufa a mi secretario”
El sumario, con escuchas o sin escuchas, es claro: Aznar habló con Francisco Correa, de presidente de Gobierno a delincuente (presunto): "Paco enchufa en tu empresa a Antonio Cámara, mi secretario particular". Esto es, además de relevante, irrefutable.

Y doña Ana se enamoró del delincuente
Luego llamó Alejandro Agag a Correa, Don Vito: "Paco manda a Alvarito para que se encargue de las cosas de doña Ana". Y doña Ana se enamoró de un delincuente (presunto). Y luego Agag figuraba en la contabilidad B de la trama. Esto son los hechos. Y son irrefutables. Y esos hechos les perseguirán mientras vivan.

En el intermedio, no el de Wyoming, que es algo divertido y sano, nada menos que el presidente Aznar llama a dos presuntos delincuentes de cuello blanco y manos largas que ni siquiera hacían declaración de Hacienda llamados Correa y Blanco Balín (otro presunto) para que se lleven a Paco García Diego, Pedro Arriola y a Alejandro Agag a Caracas y paren los pies a Hugo Chávez. Paga Repsol de Blanco Balín a quien Aznar había colocado ahí de consejero delegado. Esto es, vivían, convivían con delincuentes. Esto son los hechos y son irrefutables.

De Pérez Villar a Zaplana
Cuando empezó la enorme andadura de su enorme poder personal, Aznar ya olió la corrupción. Su consejero de Industria, Pérez Villar, fue condenado por autoconcederse subvenciones en sus negocios de minería. Luego llegó el ínclito Eduardo Zaplana, Palop, y hasta Carlos Aragonés y Miguel Angel Cortés, que junto con Arturo Moreno estaban de hoz y coz en el caso Naseiro que no se sustanció judicialmente pero que apestaba. Ya saben lo que pasó y pudieron llegar a ministros, secretarios de Estado, jefes de Gabinetes de Presidencia, bla, bla, bla. ¡Qué inmenso descaro!

Villalonga y MAR
Dejo la letra pequeña que afectaría a Ana Mato, FAC y otros dirigentes de menor nivel en el PP. El gran pelotazo de Juan Villalonga en la TELEFONICA de Aznar, ese obsceno y orondo sinvergüenza, lo pudo realizar porque era amigo del presidente. Alrededor de Aznar todo Cristo se ha forrado, incluido su último panegirista, llamado Miguel Angel Rodríguez, quien por cierto en ese libro inexportable para la verdad se olvida de lo fundamental. Decir con cuánto dinero fue recogido por Aznar en Valladolid y cuál es su patrimonio actual. Ganado por su inmenso prestigio y preparación intelectual, naturalmente.

Podemos hablar también de su otro amigo, Miguel Blesa y sus andanzas con el dinero semipúblico de Cajamadrid. O si prefiere hablemos de Jesús Sepúlveda, el alcalde de Pozuelo al que Aznar ponía, no hace mucho, como ejemplo de prosperidad y riqueza...Claro, para él y sus jaguar.

¡Qué jeta! ¡Qué inmensa jeta! La de ámbos.

Lo de Matas
Por si faltara algo (todavía habrá más sorpresas) nos enteramos de que el amigo balear era un pozo inmenso de corrupción, Maite Areal incluida. Sí, sí, Aznar, tu ministro de Medio Ambiente, el que te vendió Zaplana como un mirlo blanco, hasta la coronilla de detritus.

Si hizo eso en unas pequeñas islas, ¿acaso está de más preguntarse que pudo hacer en un ministerio que movía miles de millones, por ejemplo, con el trasvase de ríos?

Lo de IB3
Por cierto, que si cobró hasta de José Luis Moreno, qué no habrá detrás. Lo de la televisión autonómica dará que hablar, y mucho. Por ejemplo, habrá que conocer qué "tertulianos" pululaban por ahí, cuánto cobraban y en qué concepto. Todo cuadrará, se lo aseguro.

Me he dejado otros amigos aznaristas en el tintero. Habrá ocasión.

Así que, campeón de todo, déjate de cuentos y chistes baratos. Nadie te ha dilapidado, ni injuriado, ni calumniado gratuitamente. Reconoce la verdad por una vez en tu vida. Simplemente no eres lo que te crees. Fuiste mediocre y no sabes ser una personal normal.

La historia, gran conducator inmarcesible, no es como tú la cuentas ni como la relatan tus deudos. No. La verdad es una. La corrupción y el aprovechamiento del poder estuvo siempre a tu alrededor. Y esto es irrefutable. Te pongas como quieras, gran conducator. Y ni todo el dinero que manejaban entonces en fondos reservados o de reptiles ese dúo inexportable Aragonés/Timermans es capaz de hacer cambiar una realidad perfectamente descriptible y desoladora para tu recuerdo en la Historia. Que necesariamente será pequeño.

Ni siquiera te he sacado Irak. Ni te he dicho quién organizó y pagó la Boda de El Escorial.

Graciano Palomo es periodista y escritor, director de FUNDALIA y editor de IBERCAMPUS.ES

jueves, 25 de marzo de 2010

LUBIÁN: ORIXE DO NOME E POBO.(Con licencia)


Dias atrás, estando na beira do Castro de Trasil, despois de encher a andorga con algunha cousa da zona e de gorentar uns viños da Ribeira do Douro, dediquémonos a parolear sobre todo aquelo que se nos ocurría.
Nunha destas, agromou na conversa con meu cuñado Xusto, a orixe do apelido Lubián que él ten algo mais que duplicado. No transcurso da conversa contounos unha lenda da orixe. En definitiva, según a tradición oral, e tamén escrita, parece que o apelido proven do nome do pobo. Eu fixen, por miña conta unhas investigacións, e atopeime, xusto coa idea contraria. Non podia ser menos.
Atentos: Subin a serra de Lubián nunha carroza onírica, e estando polo nacemento do Tuela, nos dous gallos que fai na baixada, un pola zona de Chaos, e o outro pola de Hedroso, xusto no único lugar onde estaba enxuto, acercouseme unha fermosa muller, vestida con túnicas transparentes que deixaban ver un corpo de luz que non deixaba ver nada corruptible.
Como quedei abraiado coa visión, para calmarme díxome que non tivera medo, pois so viña a axudarme nas dudas que tiña con relación a Lubián. Ela era Artemisa, que andaba por ali de caza. Subira o alto detrás de un cervo. Igual era Acteón.
“Mira, díxome a deusa cazadora, para non remontarnos demasiado no tempo, empezaremos na época dos Zoelas, sete mil anos antes da era actual, Lubián ainda non existía daquela. Habia na beira do Tuela, no lugar que agora chaman Castrillón, un poboado dedicado fundamentalmente a caza e as veces a pesca daquelas trutas “salmo fario”, que fixeron famoso o liño xabres, co que se facian as redes para collelas.
Era aquel un poboado bastante grande para a época, e a xente vivia feliz e contenta. Xa adoraban a deusa Lubentia, que como sabes era a deusa da alegría e do pracer.
Daquela xa tiñan domesticadas unhas cuantas corzas, unhas ovellas e un par de cabras que apacentaban as mozas e os rapaces. Os mais grandes ian a cazar osos a Fraga da Osa e algún porco montés.
Un día do mes de Agosto, unha das pastoras viu que pola zona que hoxe se chama a Tuiza, a medio día e cun sol de xusticia, caia unha nevada que cubría un cachiño de monte, todo de neve. Acercouse a ver aquelo e atopouse conque, no medio da neve, habia un fermoso menino arrebullado en brancas sabas de liño. Era un neno recien nacido que estaba con cara de risa, mais tamén coa mesma de fame.
A pastora muxiu unha cabra e doulle un pouco de leite, que chupou con fruición.
Levouno para o poboado, donde despois de convocar o consello de vellas, chegueron a conclusión de que debian amamantalo a turnos as mulleres do poboado que tiñan nenos inda lactantes. Hay que decir que aquelas sociedades tiñan uns fortes matriarcados.
Así foi, todos os días unha muller amantaba a aquel neno, caido do ceo.Entonces escomenceron os veciños a facerse preguntas sobre a procedencia daquel rapaz, uns decian que seria fillo dunha moza do poboado, dunha moza dun poboado veciño, mais a incógnita non se daba resolta.
Dixóse que ó mellor era fillo dun lobo e unha deusa, cousa que eu, Artemisa, agora mesmo afirmo, ainda que o lobo como podedes colegir era Zeus, que era un rijoso, e disfrazabase do que fose para para chegar a coiunda. A nai era unha deusa tamén moi afecionada as neves, dahí que dera a luz no medio dunha mininevada, por aquelo do albor.
Deron entonces, por chamarle ó rapaz Lupiorum, porque daquela xa os romanos andaban pola zona, e os nomes en latin “molabanle” moito os mozos.
Cando os romanos empeceron a dominar a zona castrexa e obligueron ós nativos a abandoar os castros, o primeiro que se foi a vivir para a zona da Fonte Arbela, foi o Lupiorum, que xa le chamaban “Lupián”, por deturpación do nome primeiro.
Entonces a aquel novo poboado deusele, por costume, o nome do seu primeiro habitante: LUBIAN.
Daquela era bastante normal que as “civitas” adoptaran os nomes dos seus fundadores.
Este é o verdadeiro orixen tanto da toponimia Lubián como do xentilicio.
Que fique esto para os estudiosos da istória, que iremos ampliando, da zona da Xeabra Alta”.
Esto foi o que me foi comunicado pola deusa Artemisa, que tamén despois le cambieron o nome polo de Diana.
Hoxe podo presumir de ter parentes directos de Zeus, ainda que sea cincuenta ou sesenta xeracións mais tarde.
A translación a escrita fixoa o deus Dinisios, polo tanto se hai erros de bulto, a culpa é del. Éste tamén le cambieron o nome polo de Baco.

lunes, 22 de marzo de 2010

UNHA DE PORCOPISCOS


Neste fin de semana, aproveitando un festivo que alargaba os dias de folgar fumos á capital de Val dos Marcos. (Algún dia que teña ganas contarei aiqui mesmo, por que Vicente Risco le chamaba así).
A idea cando fumos era de plantar uns castañeiros na Cova de Frade, e facer algún inxerto. So puiden facer esto último pois ó tempo doulle por soltar auga a reo e os castañeiros fiqueron sen plantar.
Os inxertos, fixen algúns, inclusivamente (ti Dario dixit) puxen un no dedo gordo da man esquerda. Cousas das distracións.
Estando na Porteliña, tentando trasplantar unhas parreiras, acercouse a min un bonito porcopisco, que por alí tamén se chama porquiño do rei, non deixou de obsequiarme cos seus trinos cada vez mais cerca de min. Esto levoume a pensar que estes pequeniños páxaros gostan moito de compañía humana, cousa que mais tarde volveuse a reptir no castro de Trasil, cando estaba dandole unha clase de arqueloxia “Zoelorum”, as miñas sobriñas, e a Miguel, o mozo dunha delas.
Estábamos no que, na parte oeste do castro, fora un foxo de defensa, parloteábamos debaixo de un castañeiro inda noviño, cando por enriba de nós escomenzou a trinar un porcopisco, e de súpeto voou e pousouse a menos de dous metros das nosas cabezas, dando uns asubios que coido que querian decir : Estou eiqui, facedeme caso.
Outra cousa da que me decatei foi de que a primevera xa está enriba, escoitei cantar on Ruxiñol, un zorzal, e outra cousa foi que encima do galiñeira da Esther xa estaban de novo os pardais. Lin vai punco que os ornitólogos queixabanse de que estaba a desaparecer. Botarianse moito de menos estes espabilados, roubapensos.
Como choveu a reo, e seguramente nas serras habería un feixe de neve, o Tuela viña de monte a monte ou como diria meu pai, traia un sorbo de carallo. Espero que esto sirva para que nesta temporada, podamos coller algunha “camela” que pasar pola “cricadeira”
Todo foi ben, so unha tristura nos arrepiou, son esas cousa que non teñen remedio, e que a Natureza ten como costume levar a diante sen contar con nós : Deixounos a Xon Tomela. Que descanse en paz.
Non quero mentar mais isto pois teño para min que poido converterme no relator dos decesos da terra, e xa empeza a ser duro.
Despois de todo o dia dezanove era o santo de meu pai e o cumpleanos de meu irman Xéria. Foi un bon dia para recordalos e falar algon con eles.

jueves, 18 de marzo de 2010

POUCO MAIS

HOXE IREMOS A DAR A PALIZA A VAL DOS MARCOS. ATAREMOS ALGUNHA TRUTA PARA CANDO AS AUTORIDADES DIGAN QUE SE PODEN COLLER(ESPEREMOS TER ALGUNHA COMIDA PARA AQUELA), PLANTAREMO UN CASTÑEIRO OU DOUS, PODAREMOS UNHA PERREIRA E POUCO MAIS.

RESPIRAR BON AIRE, BEBER BON VIÑO, E POUCO MAIS.

cANDO SEXA A VOLTA FALAREMOS DAQUELO, E POUCO MAIS.

martes, 16 de marzo de 2010

DIXO A PRENSA


Hai dias nos que é mellor non tentar ler a prensa, para evitar esas subidas de tensión e aceleracións do ritmo cardiaco.
Un empeza a pensar se o mundo se voltou tolo, se un é o tolo, ou se alguén por ahí pensa se o pobo espñol é subnormal. (O mellor nesto último acertan).
Vereis, esta mañá, como todas, deille un pequeno repaso a prensa. Tanto nacional como galega e doutras comunidades, e valame Deus, para que o faría, pois só conseguin un cabreo monumental. Vou ter que perder o vicio de ler a prensa e solo ler a Mortadelo e Filemón.

Primeiro titular que me chamou a atención: JUANJOSE CORTÉS FICHADO POR RAJOY COMO ASESOR PARA LA REFORMA DEL CODIGO PENAL. Meu Deus, moi faltos debemos estar de xuristas para esto, con todos os respeto para a dor dun pai que perdeu unha filla.
Contentos deben estar os pais que fixeron un sacrificio pagando os estudios de Dereito dun fillo/a, para que despois os partidos politicos fagan esto.

Segundo titular: COSPEDAL DICE QUE NO PIDE LA NULIDAD DEL CASO GÜRTEL.- ¡Outra vaca no millo!, parece que a señora Cospedal non coñece o caso Naseiro, no que tivo moito que ver o señor da invasión de Perjil. ¿A quen quere enganar?

Terceira, DIAZ FERRAN INSOLVENTE, pechanle unha empresa de seguros por precaución. Este home non dimite do seu cargo como presidente da CEOE, mais sigue a alabar a señora Aguirre, pero donando desde unha empresa en bancarrota, uns 240.000 €, a unha Fundación do PP. ¡Caralludo!.

Cuarta UN GUARDIA CIVIL IMPLICADO EN CONTRABANDO DE COCAINA, tamé é ma sorte que quen ten que detelos traficantes, en vez de eso os axude.

Quinta, BERLUSCONI, gañou 8,5 millon mais que no ano anterior. Esto demostra que a crise so afecta os mais pobres. Os ricos sexa polo motivo que sexa saen reforzados nas súas ganancias.

Sexta, O señor Baltar afrecelle os seus empregados a dedo os servicios xuridicos da Diputación de Ourense para que se querellen contra o lider dos socialistas galegos que publicou as listas dos enchufados. ¡Esto si que non ten desperdicio, inda por riba de despilfarrar os cartos públicos, trata de defender a desfeita tamén con cartos públicos!
¿Por qué carallo non di que paga do seu peto?

Non quero seguir, pois habia mais. So unha consideración: ¿Para qué sirven as Diputacións?.

lunes, 15 de marzo de 2010

AGRADECIMENTO OS MEUS INICIADORES NA LECTURA



O acercamento a lectura, moitas veces depende de que sexa inducido dalgún xeito ou por alguén. Sobre todo se éste desde edades xuvenis..
Independientemente da curiosidade de cada un, por aquelas cousas que se podan atopar nos libros, e quero decir todo tipo de libros, non só os de texto.
A influencia dos proxenitores é importante, e a dos primeiros mestres tamén.
Hoxe eiqui, queria rendir unha pequena homenaxe a aqueles que me axuderon neste eido.
En primeiro lugar a aqueles famosos calendarios que se chamaban do Corazón de Xesús, creo que editados polos xesuitas, e nos que cada dia habia que arrancar a folla correpsondiente. Aparte do que le chamaban “un minuto de filosofia”, que viña na parte dianteira xunto co dia do mes, da semana e do santoral católico, pola parte de atrás, sempre tiña un pequeño comentário curioso, algún chiste, é os sábados a referencia a os evanxeos prescritos para o dia seguinte. Este foi probablemente o primeiro “libro” na miña andaina lectora.
Outro foi cando escomencei a ir a escola con aqueles maestros e maestras que habia daquela. Recordo a un tal D. Mauricio, na Teixeira, e en San Ciprián a Dña Marina, e nunha ocasión nun veran a D. Julio. Naquelas escolas que inda tiñan os libros, poucos eso sí, da época Republiana. Daba gusto aprender que en España habia catro idiomas a saber: Castellano, Catalán, Galego y Vascuence los dialectos eran el Valenciano, el Andaluz y el Bable.Non sei se se me queda algún no tinteiro.
Na escola de San Ciprián habia unha colección de tomos do Quixote, escrito en Castellano antigo.(Por certo, ¿queseria daqueles libros?). Todos arredor da mesa da maestra iamos lendo e pasando a palabra de uns os outros. As gargalladas das andanzas do Cabaleiro da Triste Figura, e de Sancho Panza, a veces eran caseque como tormentas.
O primeiro libro que lin foi un que me prestou o pai de LoRo, Modesto, cousa que xamais olvidarei, pois por primeira vez lin-no casi dun tirón. Era un libro de Xules Verne con un nome moi atraente “VIAJE AL CENTRO DE LA TIERRA”.
Non olvidarei nunca como me enganchou, e deitado debaixo dun castañeiro, cheguei o centro da Terra e fun subindo hasta volver a superficie.
Daquela no pueblo non habia demasiados libros, por eso, quero agradecerle o Modesto haberme prestado aquel, creo que de cando él estivera nun colexio de Verin.
Outro libro, daquela prestoumo a Severina, debia ser un libro de cabeceira dos seminaristas, pois mais tarde entereime de que casi todos os cregos o coñecian, o libro tiña por titulo: BERTOLDO BERTOLDINO Y CACASENO. Era bastante simple, pero riase un a cachón.
Tamén habia a costume de ler na casa polas noites. Liase en voz alta para o resto da familia que escoitaba. Libros como Genoveva de Brabante, ou Colon, creo que eran do ti Victor, fixeron que a luz dequele candiles, me inicieran nunha boa miopia, con grandes dosis de astigmatismo.
Por eso hoxe desde aiqui digole a Modesto, Severina e a Don Quixote, moitas gracias por iniciarme, e poder mais tarde enamorarme da prosa dun home, para min incomparable: DON MIGUEL DELIBES SETIEN.

viernes, 12 de marzo de 2010

¡ADIOS MAESTRO!



Esta madrugada me he despertado muy temprano. Eran alrededor de las siete de la madrugada. La hora en que un cazador se levanta para prepararse par salir al campo con la Escopeta al hombro.
Me estaban esperando El Nini, El Senderitos y el Corto, cuando llegó El Azarías con su Milana sobre su hombro.
Me dijeron que era la hora de acercarse a Sedano, a acompañar a su creador a la última jornada de caza.
Yo encantado, salí sin dilación, y me decidí a llevar aquel perdiguero de Burgos llamado Sol. Había que dar lo mejor de uno mismo, nos esperaba el Maestro de Maestros, tanto en los lances cinegéticos como en la manera de relatarlos.
Llegamos a tiempo para decirle adiós. Nos dijo que se iba, pués hacia mucho tiempo que no veía a su mejer.
Le dijimos adiós, ges no queríamos que perdiera tiempo en volver a reunirse con ella.
Querido Maestro: ADIOS.

jueves, 11 de marzo de 2010

¡EN VAL DOS MARCOS HAI OPIO!


Rebuscando nas alacenas daquela casa, alacenas nas que, non sei porqué, so habia códices e pergaminos, nun estado bastante dificultoso de atopar pois so nos anaqueis das mentes estan, achei este pergamino que agoraquero referir.
Este pergamino estaba no anaquel codificado co número IX, da fila III, relativa as aventuras dos santos da época.
Coido que o santo, debe estar enterrado no sagrado da Igrexa, é adicado a Nosa Sñª do Rosario.
Como non teño ganas de trancribilo tal cual, pois entre outras cousas, inda está en latín, fiareime, e teredes que fiarvos da miña memoria, que as veces fai trouladas.
No Castrro da Centinela, a man esquerda según se baixa, inda quedan os restos daquel cenobio, famoso polos que foron os seus moradores, e consultores, tempo hai.
Vivian na época referida uns eremitas, adicados a contemplación, oración e flagelación do corpo, para mais honra do espiritu, e mellor entrada triunfante no paraiso.
Vivian ben, pois aparte de seren os donos da comarca, tamén tiñan por costume ameazar os aparceiros que traballaban, con mandalos o inferno. Podian ir o ceo, se no último momento se arrepentian, confesaban e deixaban as pertencias que puideran ter o devandito cenobio.
Non hai mellor cousa que vender intaxibles da outra vida e cobralos nesta.
Os penitentes cenobitas, eran donos de unha finca,¿Qué digo, unha finca?, eran donos absolutos dun lugar chamado Freixoeiro, no que aparte de freixons, tamén habia cicutas, afreixos, negrillos e unha opiácea endémica.
Era un lugar, no que adoitaban moito ir alí, pois aparte de ter muiños para moer o centeo e aas castañas, tamén agarraban algunha truta, e na época dos frutos, habia cuasi de todo.
Nunha ocasión o abade baixou alí coa idea de relaxarse e orar.Era na primavera cando o sangue está en sintonia coa savia das plantas. Na súa mellor e mais forte circulación.
Chegou o Freixoeiro, púxose a sombra dun olmo grande daqueles que medran na beira do rio, e deixou correr a súa imaxinación por todolos lugares onde ésta quixo ir.
Cantaban os ruxinois, as carrixas, e os zorzais, páxaros estes últimos que imitan todo canto escoitan.
A crónica di que quedou extasiado escoitando os páxaros e o marmurio do rio Tuela. Tamén di que cando levantou e voltou o cenobio, ali xa non existía tal, en realidade chegou a conclusión de que pasaran trescentos anos; según o autor da crónica, que era nin mais nin menos que o propio abade.
Igualiño que o Abade de Armenteira, na zona do Salnés en Pontevedra.
Cando lin aquelo, eu non puiden menos de acordarme das opiáceas que se dan na zona, e nos bós viños da zona de Vinhais que por alí circulaban.
¡Non hai mellor cousa que chutarse!
¡Cantas histórias hai destas, baixo os efectos lisérgicos!
Problema: O ceo ten que ser outra cousa!.

sábado, 6 de marzo de 2010

OS LOBOS PEREGRINAN Á FISTERRA


Nacera na serra da Teixeira. Criérase deambulando por aquelas serras, desde Tras os Montes hasta Trevinca, e desde a Culebra hasta Manzaneda.
Cando tiña tres anos, independizouse da camada familiar, é dedicouse a cazar; nos vraos polos altos serranos, e nos invernos acercandose polos vales as aldeas.
Levaba unha vida saúdable, quitando os meses de invernia nos que a comida as veces fallaba, no resto non habia problema, pois as meiriñas enchian as serras, e os cans que traian aqueles pastores eran uns bos amigos. So habia que non despertalos das súas dormidas.
Nunca quixo ter unha camada propia con outra loba. Sempre pensou que aquelo quitaba liberdade. Habia lobas dabondo que non pedian eso, e se fose necesario, de cando en vez podiase achegar a algunha cadela daquelas que traian os pastores. Cando estaban en celo non les importaba xuntarse cun lobo novo.
Nas súas andainas polas serras, as veces axuntábase con lobos de outras comarcas, e contábanse historias uns ós outros de cada zona e, outras de oidas.
Os da zona do Courel, Valdeorras e Monforte tiñan un biógrafo que deixou na escrita as súas aventuras. Claro que agora aquelo xa non ten sentido, xa non hai lareira, e o Candil xa non da lus. O historiador, tamen xa finou, era un tal Anxel Fole.
Pola zona do Barbanza tamén se falaba das aventuras dos lobos, de maneira especial pola zona do Pindo. Este monte está cerca do Fin do Mundo, cousa que todo mundo debe ver antes de morrer. Un lobo que se precie deberia ir unha vez, polo menos, na vida a cazar o Monte Facho, e ver ó santuário de San Guillermo., donde a lenda di que as mulleres machorras empreñaban deitandose nunha pedra que o cura abenzoaba mentras afoscallaban.
De tanto escoitar aquelas histórias, o noso lobo decidiu, cando xa era lobo vello (Os lobos coma os cans tein tres anos de lobos novos, tres de bos lobos e tres de lobos vellos) ir a coñecer o fin do mundo e se era o caso deixar por alí os ósos.
Polo camiño, ó ter que percorrer zonas mais civilizadas, posou por unha morea de sucesos, nos que nunca pensera.
Comeu veleno nun cacho de carne dun matadeiro, estivo quince días gomitando e con dóres de estómago.
Caeu nun lazo o saltar un valado, tivo que roer unha pata dianteira polo códabo para poder liscar. Outra tempada fodido.
Pasado Santiago de Compostela, meteu a pata cota nunha garduñeira. O tentar roela, deixou os dentes no intento, quedou polo tanto totalmente fanado cunha arnelas que xa non daban para nada.
Chegou o Finisterre e desde o Trono do alto do Facho, contemplou durante outra semana como, polas tardes-noites, o Sol se apagaba no Oceano. Chegou a escoitar algunha tarde, o chisporroteo o apagarse o Astro.
Alí non tiña que comer, pois xa é sabido que os lobos non son bós collendo peixes. De-cidiu volver o Pindo e morrer alí, no Olimpo dos deuses dun Pobo, que algún dia tivera o lobo como totem. E mais, unha raiña daquel pobo tiña de nome Luparia. Inda está o seu pazo perto de Iria Flavia.
Camiño do monte Pindo, sentiuse indisposto, xa non podia caseque camiñar. Tiña dolores forte no estómago, doianle as feridas mal curadas, e as posibilades de comer era nulas. Decidiu que o mellor era morrer.
Pola anoitecida albiscou un magote de ovellas, cuidadas por un vello e un rapaz. Tiñan dous cans daqueles que él tantas veces escorrentera.
Decidiu que alí ia deixar os ósos, aqueles axudarianno.
Arremeteu, non contra as ovellas, pois sabia que coa lá non faría nada, senón directamente contra o pastor vello. Só queria arrebuñalo, que se asustera o rapaz novo, e entre os cans e él rematarian-no.
Mordeule nunha man o vello, e xa non puxo mais resistencia, deixouse matar polos cans. Cando o rapaz le espeteou a espalladeira xa estaba casi morto.
A última imaxen que le veu as mentes foi o Castelo de Rechouso rodeado de cordeiriños..

viernes, 5 de marzo de 2010

LOBOS FEROS POR CEE-(CORUÑA)



Noutros tempos, aquel lobo exercera como tal. Zampábase algunha ovella de vez en cando, escorrentaba algún que outro can, e asustaba nenos e mulleres.
Nestes días pasados, o noso amigo, pasou sen solución de continuidade, de fera salvaxe a escarnio de cans ben mantidos.
Andaba, polos montes de Cee, buscando algo que tragar, sen necesidade de mascar, mais acabou morto da maneira mais ignominiosa para un fero lobo.
Acabou asasinado por dous homes ( o parecer un inda non o é, e o outro xa o fora), e dou cans ben mantidos da raza mastín.
O lobo tiña unha boca mais grande do normal, pois tiña-a toda fanada. Igualiño que un tronzador sen dentes, sen lizo e mal limado.
Parece que, según os biologos que le fixeron a autopsia, o becho teria entre dez e quince anos, os equiparables os do pastor, que tiña uns oitenta.
Era digno de ver o enfrontamento dos dous, co carrelo de vivencias de cada un o traverso dos anos.
O pobre animal xa le faltaba unha pata, seguramente recordo de algunha garduñeira, e cando le quixo ensinar os dentes o pastor, éste case se escaralla da risa, dentro daquelas fauces so habia unhas arnelas que decian que alí algunha vez houbera incisivos, caninos e molares. Estaba desdentado. Xa se sabe que a seguridade social non atende os implantes dentais.
A min o que me chama a atención é como debeu ser a mordedura que le fixo o pastor, pois parece que le furou un dedo.
Para reducir o fero lisiado, coido que era algo así como o espiritu de Millán Astray, tivo que vir un colega do vello de vinte anos con dous mastins ben gordos, que o fin asesineron o lobo coa axuda de unha grande espalladeira.(A noticia é certa, saiu na Voz de Galicia e creo que en 20 minutos), a espalladeira non estaba fanada, tiña os gallos todos.
O lobo, din que morreu dando as gracias o ceu, pois según se escoitou, decia que o que le quedaba non era vida de un fero lobo. A última vez que vira un neno, éste fixoo fuxir. Tiña mellores dentes e non estaba coxo, o neno.
Hoxe as cousas xa non son como eran. Parece que todo muta, todo se transforma mais nada se perde, según unha vella lei da Natureza.
O gran problema é cando este estado de cousas se achega o reino animal.
Un gran recordo para aqueles lobos que de vez en cando le afanaban algunha vella ovella ó Romboia ou ó Parrico.

martes, 2 de marzo de 2010

¿QUIEN ES MAS EMIGRANTE?



Queridos y desocupados lectores, gracias a los cuales la SGAE, cada mes me envía este suculento cheque con más de doce cifras. También hay una coma, que no diré donde está puesta.
Hoy toca escribir en el idioma Castellano de Castilla, pués no en vano he estado hace unos días en la capital del reino, y todavía no me he sacudido el complejo.
Ahora vamos a escribir en serio, muy serio y con un punto de cabreo, decepción y poca esperanza con relación a la línea de sensatez de mis conciudadanos. Excluyo a todos aquellos cuya sensatez sea loada por sus convecinos y enemigos.
Bien, como decía, hace unos días he estado e Madrid, donde lo hemos pasado francamente bien, tanto Ángela como yo gracias a Heitor y Elisa, que nos han atendido de maravilla.
No era de esto de lo que quería escribir, sinó de aquello que me ha causado desasosiego y cabreo.
Debido a las andanzas por la capital, creo que de todos los españoles, he visto cosas que, por mucho que lo intente, no me encajan con lo que los políticos dicen. Unos más que otros.
Se está hablando en los medios de comunicación, tanto escritos como de audio y audiovisuales, de esta crisis, no seria tanta si los emigrantes fueran menos o ninguno, que si viven del cuento etc., etc..
En este viaje he constatado que por la capital, efectivamente hay muchos emigrantes, desgraciadamente para ellos lo llevan escrito en sus rostros que no son nativos de aquí. Pero no los he visto desocupados, sinó trabajando, y trabajando e sitios donde seguramente ningún españolito querría estar mientras le dure el paro, la baja, o el cuento correspondiente en ese momento.
Todos trabajaban, o bien en servicios de limpieza de grandes almacenes, grandes superficies, cafeterías y restaurantes.
Todos los que he visto, no llevaban la etiqueta de jefe de sección, o encargado. No sé si en algún lugar financiero los habrá, pero me temo que de haberlos, ostentarán el mismo cargo o cometido.
En un restaurante, pequeñito pero coqueto, hablando con la dueña, dijo textualmente que la crisis provenía de ellos.
En medios de más enjundia creo que también piensan lo mismo. No lo pensaban cuando esta gente era objeto de sus campañas de promoción del consumo.
Cuando salíamos del mencionado restaurante, vi. en la cocina una señora de color negro, que no era precisamente del Condado de Treviño. Y la camarera que nos atendió al cobrarnos le delató su forma de hablar, que no era precisamente de Salamanca.
Entonces le dije a mi interlocutor: ¿Está seguro de que todos los emigrantes que trabajan están dados de alta en la seguridad social? A lo que él me contestó. Casi podría poner la mano en el fuego a que no.
¡Coño!, ¿Porqué tanto ruido con los emigrantes, cuando los pobres estan cogido por las amígdalas y no rechistan, por miedo a no poder llevar unos € a su casa?
A raíz de todo esto, he pensado en mis abuelos, los que ya hace más de treinta años que ha muerto el último. Tres de ellos habían sido emigrantes en Sudamérica, y habían vuelto casi tan pobres como había ido, digo casi, pués lo que trajeron les dio para comprar cuatro tierras donde deslomarse y seguir casi como emigrantes pero en su tierra.
No le oí a ninguno hablar mal de los nativos de aquellas tierras. Tal vez porque ya había sido exterminados por los europeos.
Señores que tanto protestan contra la emigración, miren ustedes entre sus antepasados y casi seguro que encontraran más de un emigrante, si eran pobres, y algún expoliador si no lo eran.
En Vigo conozco varias personas emigrantes, que trabajan honradamente, y algunos tienen suerte pués han encontrado patronos que les dan todos sus derechos. Otros no. Todos los que han hablado conmigo, son nietos o hijos de españoles.
¿Qué carajo tenemos que echarles en cara?
A los que sean católicos, que se quejan bastante, les diría, que algún sitio de literatura sagrada para ellos he leído, que la tierra la puso Dios para los hombres.
Díganselo a las autoridades romanas y vaticanas, porque a lo peor se les ha olvidado.
¡He dicho!

lunes, 1 de marzo de 2010

¡ A ACTITUDE É IMPORTANTE!


Eran tempos bastante románticos aqueles, mais cós de agora. Estábamos a finais dos anos sesenta do século pasado.
Daquela ETA, ainda non era o que é. Entre outras cousas, tiñan a simpatía de moita xente. Facian cousas que os demais non éramos quén de facer. Pelexar contra a ditadura, daquela era unha cousa, cando menos, romántica.
Eu coñecera, estando na “mili”, a dous ou tres vascos. Eran da mesma pandilla e levabamosnos moi ben. Un deles, nunha ocasión, contounos as súas simpatías polo movimento etarra. ¡Aquelo non tiña nada que ver, co que mais tarde pasou a ser!.
Andando eu camiño de Bilbao, e sen saber como nin por qué, perdinme no medio dun monte cunhna forndosa arboreda , prados verdes, caseríos solitarios e aillados todo dun verde moi especial.
Daba tumbos dun lado para outro tentando sair daquel lugar, mais non o conseguia.
Unhas veces atopábame con paisanos que me coñecian e convidabanme a pasar con eles uns días.
Noutras ocasións encontrábame con compañeiros que fixeran o servicio militar conmigo, e, ¡mais do mesmo!.
Outra vez atopeime co meu amigo Alberto Aguirre I… Este, cando estabamos a punto de licenciarnos, pillouno a “vigilancia de noite”, por sair a bailar nas festas do lugar, e meteron-no no calabozo durante tres meses.
Cuando o resto se licenciou, él quedou dous meses mais convidado polo capita´n xeral da cuarta rexi´n militar. Coido que aquela putada non la perdoou nunca ó cabo de Vixiancia.
Non sei si algunha vez se atoparan, como le andaría a pelexa aquel “capullo”, se eso ocorrera seria digno de ver.
Por fin chegou o momento de abandoar aqueles fermosos lugares, e aquela acolledora xente, e despois de despedirme, iniciei o camiño hacia o Bocho polo camiño do medio do bosque que me amoseron.
Cando levaba un par de horas camiñando, nunha revolta do camiño, vinme rodeado por mais de unha dúcia de soldados, baixo o mando dun “teniente”; deronme o alto, e encañonaronme, como se fose un terrible bandido.
Despois de cachearme, e mirar a miña documentación, deixéronme tranquilo, decindome que desaparecera dalí o mais axiña.
Co nerviosismo desvieime do camiño e metinme por unha ladeira pola que queria chegar a unha estrada que se vía no fondo.
Pola zona que baixaba, unha fraga de alisos con algún que outro acivro aiqui e alí, e cun manto debaixo dos mesmos de afetos que me daban polos xeonllos. De súpeto apareceu un mocetón, con cara mais de susto que de outra cousa.
Levaba un pistolón a cinta e intentou botar man dela, mais eu anticipandome metín a mau no bolso de atrás do meu pantalón e con voz enérxica, dixenlle que eu tamén estaba armado, é que non fíxera tolerias, que en definitiva eu non tiña nada contra él.
Desistiu e decindome que era un gudari, preguntoume se vira soldados.Dixenle que si, e donde quederan. En todo o tempo non saquei a mau do bolso traseiro, hasta que o perdin de vista. Entonces saquei aquelo que tiña agarrado no peto, que era nin mais nin menos que un peine. Eso sí, un peine sen dentes.
Cando empezaba a escachar coa risa, despertoume o meu primo Santos. Aquela noite durmíramos na mesma habitación, na súa casa de Algorta.