martes, 25 de marzo de 2014

SE ALGUNS CASTAÑEIROS FALARAN.....


 

Xa era no tempo no que había més nas leiras.
Era un tempo no que os cordeiros e cabritiños, de cando en vez, alguén os levaba a pastar a algunha mes tenriña, e verde. Sempre pensei que se fose do gremio, encantariame comer daquelo.
Tamén era tempo de esculcar nos castañeiros para ver como criaban os paxaros, pescudando sobre todo os pitos verdeais. Unha niñada de pitos, merecia a pena, pous adoitan criar entre sete e oito crias, que cando estan xa en sazón, fan a mesma comida que outras tantas perdices.
Andando a procura da paxaragada, un descubre e ve un monton de cousas. Acaba descubrindo maneiras e segredos dos conveciños.
É o que ten aquelo de andar polo alto das arbores. Son as reminiscencias da época simiesca, que volve a reencarnarse.
Ahora que xa podo, pous naide sabia nada, mais que eu, e os interesados xa vai moito tempo que emigreron a mellores terras. É a "fada" de todos nos, os do noroeste desta peninsula, na que según decia un escritor, creo que romano, un mono podia baixar desde os Pirineos hasta Gibraltar, sen baixarse das copas das arbores. Agora xa mirais como está o negocio.
Volvendo o que foi motivo desta entrada, contareino, con moito medo, pero contareino e con todo o respeto do que son capaz.
Pareceume un pouco cedo.
Era antes do medio día, era un dia calquera da semana. Nesas horas é cando os paxaros acarrean mais cibaco as crias, polo tanto era a hora mellor para controlar os nius.
Controlera un pito real, ese que nos chamamos verdeal, que estaba dando viaxes hacia un castañeiro. Pola velocidade dos viaxes cheguei a conclusión de que alí habia xixa dabondo pra unha semana.
Acerqueime o castañeiro de marras e desde abaixo, non se vislumbraba donde podia estar a niada. Decidin subir a buscar o buraco, pous estes paxaros crian dentro de buracos, xa feitos, ou que fan eles.
O castañeiro era, é, trobo toda a torada do tronco, estaba, está, nun caboco cerca dunha daquelas leira de mes, e xa tiña unhas follas que cubrian todo.
Cuando estaba encaramado no castiñeiro descubrí unha moza, armada cunha fouz e unhas vergas, o que me deu a pista de que ia segar mes a algunha leira daquelas.
Pola banda contrária a que ela apareceu, asomou un mozo, que todos sabiamos que era o seu. E dicir que mozeaban un coa outra.
Fiquei quedo no alto do castañeiro, sabendo que non me guiparian, pous coas follas e unha boa cantidade de gameitas, tiña o observatório mui ben camuflado. Tiña verdadeiro interes en ver como era aquela xuntanza.
Os acontecementos, foron rápidos case como un lóstrego.
Pra sorpresa miña, viñeron os dous dreitiños a troba do castañeiro no que eu estaba encaramado. Chegueron alí sen falar nadiña. Sen pensalo nin titubear puxeronse alí debaixo de min a facer o traballo da perpetuación da especie.
Foi rápido, cousa que agradecin.
Cuando baixei con sete pitos, o oitavo escapouseme, na leira xa non quedaba ninguén, solo faltaba un mañuciño de mes nun canto.

jueves, 20 de marzo de 2014

COUSAS DE VELLOS






 Chegou, pola tarde, o ti Xoao co magote de ovellas e cabras, como cada día.
 Viña o home todo alporizado e cun cabreo mais grande que o “beche” que tiña pra servicio das cabras.
 Á  primeira muller que foi a esperar a res xa lle contou o seu encontronazo cun lobo. Saíule no rouso do Camiño Novo. Alí mismo no caneiro da leira de Cadavais da Severina, saltou sobre a mellor borrega do magote e achagou-a. Non a puido comer, porque apareceu rápido o León, aquel can grande da tia Fernanda, can que de cando en vez a tia Josefa ou a tia Lisarda, cun barredeiro atizabanle nos fuciños que o obligaba a sair a lume de carozo pro camiño, pasando diante do ti Anselmo sen falar con él. O León encirrouse co lobo e xa o tiña medio amendrullado, hasta que o pastor, co ánimo de axudar o can, acercouse e co garrote de rebolo restre que levaba tentou de darle unha garrotada o lobo, mais con ta ma sorte, que no barullo o que recibiu o garrotazo foi o can. Este pensou que estaba facendo mal o seu traballo e liscou cara a aldea, e o lobo fuxiu hacia a Xan Macia.
 Decia o ti Xoao que o lobo debia ser vello, pous era grande e astuto, mais que xa le debia fraquear as forcias, pous se non fose polo garrotazo ó can, seguro que éste deixaba o monte con un lobo menos.
 Pasados uns dias, volveron a ver polo mesmo lugar o lobo, que andaba a procura de algo que esfarrapar e que le servira pra achegalo o estomago, que xa debia ter pegado, unhas paredes con outras.
 Viuse pola mesma zona varios dias xa o lusco-fusco.
 Enterouse o vello cazador, e decidiu que, tal como escoitera, ó mellor facialle un favor o lobo, mandando-o ó outro barrio, e o mesmo tempo aliviaballe a presión o pastor, pous desde o dia de marras, o León o chegar o rouso, liscaba como se le puxeran un lato atado no rabo.
 O empardecer, xa desde que a res estaba nas cortes, colleu a vella espingarda de perrillos as vistas, e que sé se descuidaba podia espirrar hacia atrás.
 Aquela tarde-noite, habia lua chea e tamén facia unha rasca desas que adoitan chegar nas noites de xaneiro, cando xea.
 No mesmo rouso do Camiño Novo estaba un castañeiro centenario que xa tiña unha boa troba no tronco, cousa que le serviu o vello cazador para meterse nel a esperar o "latas", resguardandose do friu.
 Meteu unha pedra dentro pra facerse un sentalló. Apoiou a espingarda contra o castañeiro, encheuse de paciencia, tanta que non puido sacar a petaca pra liar un cigarro.
 Entre a paciencia e o de que coa pelliza que le proporcionaba calorciño, entroulle a modorra e adormeceu.
 Espertou sobresaltado o sentir un ruido na sua chabola, e deuse conta, non sen sorpresa, que o vello lobo tiña a metade do corpo dentro da troba.
 Asusteronse os dous, tanto foi o susto que ambolos dous solteron duas sonoras ventosidades. O lobo sacaballes chispas o xeixos na sua fuxida, e o vello cazador, tivo que volver pola espingarda o dia seguinte. Fiquera alí olvidada.

domingo, 9 de marzo de 2014

LA COSA PUBLICA, ESTÁ MUY BIEN.


 

A veces a uno se le va la olla, hablando en román paladino, a veces uno se vuelve loco.

Bien, llegado a este punto en el que el escritor (malo, por cierto), se declara loco, y cargado de vino albariño de dieciseis grados, supongo que puede, el escritor, decir lo que él considera verdades, y que quedará libre de cualquier especulación de carácter juridico que le pueda colgar cualquier colgado de esos que ahora pululan por la capa de la tierra.
Al escribidor, como decia se la va la pinza. Ultimamente no hace más que pensar y darle vueltas al rumbo que están tomando los acontecimientos.
Para que la cosa quede clara, el escritor-escribidor, se está refiriendo a los acontecimientos que ultimamente están sucediendo en las sociedades actuales y que si mi amiga Mafalda no lo remedia, puede ser que todos acabemos con la cabeza metido dentro “do pucheiro das mamotas”.
El escribidor-escritor, esta casi convencido de que la humanidad, sobre todo aquella llamada desarrollada, la otra está domesticada, está siendo anestesiada. De momento con métodos pacificos, pero ya se empiezan a vislumbrar otros más agresivos. Piensen ustedes, para eso la Naturaleza les ha llenado la cabeza de cerebro.
No es la primera vez que sucede, y desgraciadamente no será la última.
Cada vez que las sociedades imperantes se meten en callejones sin salida, adormecen a a- quellos que piensan que viven bien o que tienen algo que perder, y con el apoyo “urnico” de éstos hacen de nuestras capas su sayo y somenten a todos. Esto no seria problemático, si el mangoneo no fuese de aproximadamente un diez por ciento de la humanidad la que mangonee al restante.
El escritor-escribidor piensa que, si hasta ahora la llamada economia ha funcionado, ha sido porque la ecuación S.A =Beneficio, pero en el momento que las cosas llegaron a su fin, porque el crecimiento nunca será infinito e una Tierra finita, los que manejaban la primera parte de la ecuación decidieron dejarlo todo y llevarse el beneficio, con el consentimiento de poderes manejados por ellos mismos.
Suponiendo que las S.A., continuasen y no hubiese beneficios, solo quedaria, que los beneficios habidos hasta entonces volverian a repartirse entre aquellos todos que ayudaron a conseguirlos, es decir pagando la mano de obra con la que se obtuvieron y a los proveedores que sirvieron. En definitiva se volveria al punto 0, pero con menos dolor por parte de algunos. Por lo menos lo conseguido por todos, seguiría funcionando y seguramente entre todos intentariamos mantener aquello mas necesario como mejor nos fuese dado entender.
Ya sabeis que las S.A, tienen legislación y han sido creadas para eso. Anda por ahí en algunos libros una definición de empresa: asumir riesgos para obtener beneficios, y si pude ser maximizarlos, hasta cierto punto esto no está mal si hubiese equidad.
En los últimos tiempos ha aparecido en la escena algo que siempre ha estado ahí, pero que ahora se llama de otra manera y está con carta blanca en todas la sociedades actuales: El Capital. Cosa esta bastante espúrea, pués aunque hay algunos propietarios de mucho dinero, estos tiene nombre y apellidos, pero la mayoría de ese dinero que va de un lado a otro, no se sabe de quien es. Lo que se sabe perfectamente es que especula hasta la saciedad, para buscar beneficios, pués mueven dineros de mucha gente, tienen mucha gente con sueldos desorbitados y con un pequeño resfriado, meten en la cama a los inversores grandes y mandan a la sepultura a los pequeños.
El escritor- escribidor está convencido de que debería retirarse a un rincón donde pueda tener un huerto del que comer todo el año, resguardarse de la intemperie y disfrutar de su tiempo libre. Y sobre todo trabajar de manera tal, que no necesite nada de ese famoso capital, y de sus chucherias, y no tener ingresos suficientes para no pagar impuestos.
Que cada cual viva de aquello que es capaz de producir, y que no haga de la “Res Publicae” su modus vivendi.


miércoles, 5 de marzo de 2014

ROBOTICA Y PARO ¿COMPATIBLES?


 


Hacía un tiempo, en el que, o bien no tenía ganas de escribir o bien la imaginación estaba seca. Podía ser esto último. Contra una imaginación seca lo mejor es recurrir al pragmatismo y si puede ser de forma empirica. (Joder con el palabro. Me gusta).
Vereis amigos a donde quiero ir:
En los albores de mi inserción en el mundo laboral, allá por los años sesenta del siglo pasado (mola esto de contar en siglos), yo inicié la andadura en la gran Barcelona, tierra de emprendedores (palabreja de moda ahora) de gente de seny y gente seria.
Mi formación era la de un chaval de una aldea remota, allá por laas montañas del Reyno de León, en lo que llamamos la Comarca de Sanabria, concretamente, una aldea de la Alta Sanabria. Lo de alta es por la diferencia de altitud con el nivel del mar, y no por estatus de lo que se llama zona de alto estanding económico y social.
Al incorporarme me dí cuenta que la formación que tenia no servia casi para nada. Bachiller Elemental y nada mas. No era ningún consuelo saber que, de aquella, era casi un privilegio tener aquella formación, en una de las zonas mas olvidadas y deprimidas de la Peninsula Ibérica.
Tocaba formarse un poco más. Terminar el Bachiller Superior y después formarse.
Era la época del crecimiento desorbitado. El trabajo no faltaba. Uno solo necesitaba que, después de comer, dormir, mal vestir y poco más, era bueno tener tiempo para dedicarle algo a los libros y las clases.. y otras cosas.
No quiero daros aquí una relación ni un lloriqueo de tiempos pasados y algunas calamidades, sinó contaros algo que ahora casi puedo decir que fué una premonición. No tanto, porque tenia una base casi científica para llegar a la conclusión a la que llegué.
Debía ser por el año 64 ó 65 cuando en uno de los cursos, que impartía el gran catedrático de una de las Universidades de Barcelona y de ESADE, el profesor Veciana Vergés, nos llevó a ver la primera empresa de Barcelona, en la que se estaba implantando un sistema informático, de aquella época.
Solo un dato, la sala donde estaban las máquinas de proceso de datos, las famosas fichas perforadas, ocupaba unos 30 ó 40 m2.. Aquello era el principio del proceso informático, por decirlo de alguna manera, hoy. ( se hace mas hoy con un smarphon (perdón si no está bien escrito que de aquella con las Rank-Xeros. O IBM.
Una vez en el aula, planteé una cuestión que me preocupaba, en vista de la información que nos habían proporcionado, tal como la automatización informatizada de la producción de productos. Se nos llegó a decir que, con el tiempo, se llegaría a introducir el hierro por una puerta de una nave y por la de enfrente saldría un automóvil. Evidentemente era exagerado, solo quería ser algo que instruyera nuestros caletres.
Mi planteamiento fué, que aquello nos llevaría a un creciente desempleo, pués si la robótica lo hacia todo no se necesitaría mano de obra.
Se me contestó que la mano de obra estaría en la producción de los sistemas robóticos e informáticos, y que la humanidad cada día viviría mejor. Habría mas tiempo para cada uno y menos dedicado al trabajo, con un nivel de vida cada vez mas alto.
Mi respuesta fué que los propietarios del capital, no invertirían en empresas para repartir beneficios, sinó todo lo contrario.
Desde los Fenicios, al capital nunca le han importado las personas, sinó la acumulación de riqueza individual. ( Me gustaría verlos cuando se mueren, que cara y pensamientos tienen).
Todavía no hemos llegado a lo de meter hierro por una puerta y sacar un coche por la otra, pero lo que si está claro es que a esta sociedad productiva, le sobra mano de obra por todos lados.
Solo tenéis que ver como se hacen las grandes autopistas ahora. Hay unas máquinas llamadas tuneladoras, que como un verdadero topo hacen los túneles en muy poco tiempo.
Se me dirá que han desaparecido las enfermedades de la silicosis, por ejemplo, pero a muchos se la han creado otro tipo de motivos de desesperación. La silicosis ahora tiene cura, el paro de momento no.
Hemos llegado al final de un ciclo. Hay que cambiar el sistema, pero eso, o bien nadie sabe como debe ser, o si lo saben, lo retrasarán mientras no le retuerzan el brazo hasta la luxación.