martes, 4 de octubre de 2016

EL TIMO DEL DINERO.


 Cosas veredes amigo Sancho.
 Le decía el desfacedor de entuertos a su fiel escudero Sancho Panza.
 A estas alturas de mi vida, donde ya casi nada me llama la atención, me he encontrado con algo, que desde que en mi época de párvulo estudiante, leí en algún libro de historia, que la moneda se la debemos a los Fenicios, no he parado de pensar que, malaya con los fenicios.
 Eso de transformar el esfuerzo individual de cada cual en unas piezas metálicas, aunque para ellos fuese práctico, puesto que con un metal elaborado, coseguian llevarse el esfuerzo de las gentes de otros pueblos, para ess pueblos productores no era lo mismo.
 La cosa no paró ahí. Con el transcurso del tiempo otros fenicios, no de origen, sinó de latrocinio siguen haciendo lo mismo.Con la única diferencia de que en un tiempo no muy lejano, esos metales que le servian para el intercambio del sudor de unos, para satisfacer sus necesidades y no necesidades, estaban avalados por lo que ellos mismos pusieron como referente: el oro. Metal que escogieron por su escasez.
 Pasado el tiempo lo que se llamó moneda, fué avalado por las reservas del susodicho metal y otros tenía cada estado, que casi siempre habia sido habia sido previamente espoliado a sus verdaderos propietarios.
 Cuando el metal no servía, porque era imposible decidir cuanto valía, a efectos de evaluar lo que cada cual tenia, bien por qe no lo tenian o bien por que lo qe habia no llegaba para que cada ciudadano tuviese un metal pequñito, inventaron la riqueza en cuenta, cosa que los bancos llevaron a sus últimas consecuencias.
 Corren tiempos en los que eso de tener efectivo en C.c., ya no es buena para las oligarqias, ni para lo gobiernos existentes e inmovilistas, pués podria darse el caso de que todos decicidieran llevarse sus reservas a casa, cosa imposible pués, tal como han montado el tinglado, no habria para todos.
 Ahora intentan que la moneda no circule, pué asi controlan mejor el percal, incluso pueden determinar que no circule nada, con lo que controlarian incluso las voluntades mas ferreas, puesto que ante la tesitura de pasar hambre, todos pasaremos por el aro.
 Excepto aquellos que tengan un par de mtros cuadrados que explotar plantando o sembrando cosas para no morir de hambre, aunque esto nos llevaria a otra forma de enfocar la vida de cada cual, que al no depender de nadie, no les gustaria a los que no dan palo al agua, y viven de infundir miedo.

lunes, 27 de junio de 2016

IMPOSTOS A LUZ DO CÚ.




                                           LUZ CULEADA.(Solo luz)
  Neste fin de semana próximo pasado,fumos a Alta Xeabra a enterrar plantas, que esperamos que produzan algo co que podamos subsistir, no caso de que as cousas vayan a peor.
  Do que escribí anteriormente non é do que qeria referir.
  Cando estábamos na Alta Xeabra, concretamente na marxe direita do riu Tuela, ou se queredes mellor na haba do Ladeairo, nun lugar  chamado  San Cibrao, pertencente o Val de Hermisende, e que o Mestre Don Vicente Risco, chamaba o Val dos Marcos.
  Eso do Val dos Marcos coido que viña a conto, dixo-o o ;Mestre, porque no minifundio existente entre horta e horta habia un marco, ou fito según o idioma portugués.
  Fóramos a aldea a espetar cebolas, pementos, tomates e demais plantas de espetar . Cenábamos en casa de un amigo, Mestre de profesión, dos que sempre se aprenden cousas, por algo se chaman Mestres. Este chámase Carlos, bisneto do ti Carlos e sobriño neto de un tal Carlos estudiante de crego e morto antes de cantar misa (non sei por qué eso de cantar misa).
  Enterréramos as cebolas, as patacas, os pementos, e despous de cear unha  “zaragallada” condimentada e cociñada por este pobre aprendiz de contar cousas, a miña dona e mais eu iniciemos o camiño hacia a nosa casa que fai linde coa Igrexa do lugar.
  O chegar a altura da antiga pallarega dos Mikaelos, nun recuncho donde non entraba a luz dos faroles eléctricos que alumean os camiños, estaba, todo pancho un coco relumbrón.
  Falémos del e de como se chama en Galicia o mesmo bichexo: Vagalume.
  A noite seguinte, cando volviamos de novo para casa, o coco relumbrón estaba no mesmo lugar. todo teso e pancho
  Dicen que estes animaliños estan neses lugares, e desprenden esa luz, porque andan buscando parella, para reproducirse.
  Seguramente é verdade, mais por si é o caso eu avisei o bichiño, que debia comunicar ós seus conxéneres a lenda. " Tende moito coidado cos gobernos actuais do estado das Españas, pous como se volva a nomear un mínister igual que o sainte, ides ter que pagar un imposto a luz eléctrica, inda que sexa producida polo “CU”.
 

martes, 31 de mayo de 2016

¿CUANDO SE PERDE A SOMBRA?




 
                    UN INTRANSLÚCIDO
Mañá aquela, na cual o sol estaba escondido detrás duns nubeiros enormes, que desde o alto do Monte Muga hasta o Alto do Ladeairo, non deixaba que as sombras acompañaran os intranslúcidos.
No noso conto, habia un home, que vivia no val entre os dous montes mentados, que naquela mañá estaba anguriado, sen saber moi ben o porqué- Tiña unha desazón no peito que non o deixaba ser quen en realidade era. Non sabía o porqué daquela anguria
Sabía que aquel día tiña que ir a tapar a auga pros prados da serra, e, como o camiño de ida e volta seguro que le facía consumir unhas seis horas, foí polo que, nada mais tomar a parva, empezou a subir de cara a serra.
Na metade do camiño, seguía coa mesma sensación e anguria. Faltaballe algo e non sabia o qué.
Cando xa chegaba a mallada da serra, escomenzou o sol a lucir. Deuse conta porque le caia na testa, e facia que le fose difícil o camiñar, por mor de que o sol dáballe nos ollos. Maldeciu que non se acordera de levar o chapeu que adoitaba ter pras ocasións parecidas.
Tapou a auga dos regos para o seu prado da Farrapada. Mentras estivo atareado cos regos, os terrois, e dirixiu a auga hacia as tobeiras dos lirgois, ós que a cadela ía agarrando e pondo nun montón na beira da poza.
Cando acabou o traballo, despous de limpar os borceguís, e amalloarse de novo ós amallós, iniciou o camiño de volta hacía o val.
O baixar pola ladeira, o sol incidialle sobre as costas. Nun principiu non se fixou, pero escomenzou a darse conta de que algo raro sucedia. De Repente, caiu no que pasaba: O sol daballe nas costas e sin embargo él non via a sombra. ¡No facia sombra!
Revolveuse mirando para todolos lados, e ¡nada, a sombra non aparecia!
As veces a sombra aparecia fugazmente e de xeito insospeitado en calquer lugar, e a él parecialle que se mofaba. Polo menos bulra facialle dabondo. Foi baixando pola ladeira do monte, coa sombra aparecendo donde menos o esperaba, unhas veces con cara de bruxa malosa, e outras rindo de maneira endemoniada, deixando ver un solo dente naquela boca fedorenta, e chea de arnelas no resto das enxibias.
Cando chegou o val,tiña que pasar o riu nas poldras, e o ir no medio resbalou e caeu na cachoeira.
Non se resistiu.
Alguen que o viu relatou que ia riu abaixo, aboiando e cos brazos en cruz, hasta chegar o Fervenzón donde deapareceu definitivamente e nunca mais se soupo del.
Por aqueles dias, un incrédulo home dun dos lugares, morreu coincidindo coas datas ateriormente relatadas, morrera pola mañá, e na mesma hora na que o noso home caeu polo Fervenzón, foi enterrado na parte impia do Sagrado. O lugar sagrado era pros que pagaban a bula.

viernes, 27 de mayo de 2016

O CADAVER PANTASMA.



                      O CADAVER FANTASMA

      En toda a ladeira, desde as Valiñas hasta Valdabutre, habia unha cuarta de neve. Subir desde a beira do Tuela foi unha aventura demasiado estresante. O cadaver que subiamos peasaba arredor duns cuarenta kilos, cousa que facia que cada tres ou catro metros tiveramos que relevarnos no seu transporte. O desnivel debia ser polo menos de un trinta por cento.
   Por fin cheguemos o alto do Marabón, lugar desde o que xa todo era costa abaixo, e tamén habia camiño de carros. Xa non era o mesmo. O cadaver podiase levar entre dous nunhas padiolas feitas a propósito, e os relevos eran mais espaciados.
   O chegar as Pombeiras, decidiuse descansar un pouco, pous a subida fora forte e o cargamento, camiñando pola neve, pesaba mais do normal. O friu tamen facia que se necesitera descansar, incluso os pantalóns habia veces que eran dificiles de doblalos polos xeonllos, endurapabanse debido a neve.
    Levavamos uns dez minutos descansando, sentados diante de unha fraga, o abrigo do vento que soplaba do norte, e o estar orientados hacia o sur o sol case nos adormecia.
   Fun a beira de un compañeiro a coller o mechero para encender o cigarro de “Celtas”, e o levantarme deime conta de que toda a roupa, estábese a encarouxar.  Aquelo era perigoso, pous os sintomas eran todos os de unha incipiente conxelación. Empezemos a decirle a todos que tiñamos que pornos a camiñar pous podiamos ter problemas coa tardiña, pous o sol ia pondose e cada vez era mais dificil manter o calor corporal.e como consecuencia chegabase a un estadío de benestar incrible donde non se sentia friu e nembargantes a sensación de placer levaba a un a unha conxelación segura.
    Traballo nos costou os que nos dimos conta da situación, poder convencer ó resto da pandilla de que debíamos pornos a andar.
    Decidiuse que o cadaver iamolo deixar alí, pous como xa ia teso, pola noite conxelariase e o dia seguinte poderiamos volver por él con tempo e se facia falta transportaríamolo o lombo de un burro.
   Efectivamente, o dia seguinte volvimos o lugar onde deixéramos o cadaver, e a sorpresa foi gorda; alí xa non estaba.
   A neve arredor do lugar onde se deixara, estaba todo pateado, pisadas de lobos e tamén de botas de  humanos. Aquelo tiña toda a pinta de que alí houbera unha trifulca entre homes e lobos, mais o cadaver non apareceu.
   Escanchados no burro voltemos o lugar, lamentandonos, do acaecido.  A festa xa non a podiamos celebrar tal como estaba previsto, pous o cadaver da corza desaparecera.
   Pasado un tempo descubriuse que a farra, fixeranha os do lugar veciño que estiveran asexandonos o dia anterior.

sábado, 21 de mayo de 2016

Diogenes buscando, con farol y de dia, un politico honesto.








   Tengo un amigo que trabaja en una empresa ubicada en la ría de Vigo. En realidad él trabaja para una concesión de esa empresa, desde hace, según é,l un montón de años.
  Tiene trabajo todo el año, pero, siempre tiene que haber un pero, los contratos suelen ser en el mejor de los casos, de una semana, la mayoría de las veces son de un día. No puede protestar porque a los que antes que él protestaron, no les volvieron a llamar, pués siempre hay esperando treinta o cuarenta trabajadores para cubrir ese puesto.
  Otra de las razones que aduce para mantener el status, es la de que tiene críos pequeños y si se queda sin trabajo, ¿que va a ser de ellos? , pués seguro que no le vuelven a llamar.
  Esta situación me recuerda a una “peli” de los años cincuenta donde Marlon Brando es un rebelde dentro de un sindicato, y otra serie de TV que creo que se titulaba Kunta Kinte(No estoy seguro de que se escriba así, escribo de memoria)
  Cuando creía que la sociedad española había avanzado en este terreno, veo que me he equivocado. Mejor dicho hemos avanzado, pero hacia atrás. Nos pasa como a Sísifo, cuando lleguemos al fondo reiniciaremos el camino, hasta volver a repetir el ciclo.
  Lo triste de todo es que este ciclo depende de nosotros y no de dioses, ni de la Naturaleza o de los eclipses de sol. Pienso que la mayoría del genero humano, por unas razones o por otras, solo podrá avanzar en círculos elípticos, si es capaz de romper los círculos circulares.
  Lo del trabajo, depende de nosotros y de las leyes que regulen esto (sin leyes aquí no funcionamos y aun con ellas tendemos siempre a lo mismo)
  Necesitamos políticos valientes que sean capaces de imponer el bien común sobre ambiciones particulares o corporativas, con leyes justas y honestas, que destierren toda esta miseria.
  Las empresas deben obtener beneficios, proporcionales a su esfuerzo tanto personal como económico, siempre contribuyendo al bien común con los impuestos justos y equitativos, JAMAS ABUSIVOS.
  A mi amigo le he dicho que es él el que debe coger las riendas de su destino, y no dejarlo en manos de aquellos que todo lo hacen en nombre de una hipotética patria, muchas veces desconocida.

martes, 17 de mayo de 2016

DIA DAS LETRAS GALEGAS




                                  


   Hoje, día das letras galegas, eu tamén quero rendir unha homenaxe, mais no idioma da Alta Xeabra, se deus non me da a entender que o estou facendo mal.
 Como un xa anda un poco encurocado,porque os anos no la perdoan nin o cristo-negro que diría o tí Dario, cando estaba diante do SEÑOR cura, por si era o caso de que se necesitera o certificado de boa conducta, que de aquela era cousa dos cregos, ou que lle dixeran a un que era, algo “rojillo”, cousa que queria decir que era irreverente, e que o mellor era chamarlle a atención sen desleixalo.
 Habia na miña terra un home revesgado,  que de cando en vez puña os tildes enriba das ies, decia unha vez que estaba atarabancado nun pitareco demasiado gordo para sair del por culpa do alabeo do castañeiro no que estaba buscando un bulló do magosto feito na troba do mesmo arbol, por culpa de unha sacada de casca para fecer un zerrungón, daqueles que se ouvian desde a  Moimenta.  Todos sabedes que o entrecasco dos castañeiros é dun color acafetado, e dun sabor parecido e amargante case como agridoce, cousa incrible.
 Buscando nas arraigadas dos amieiros nas bordas dos rius, moitas veces en vez de lontregas, collianse trutas, daquelas que os antergos chamaban bácoras, e os templarios camelas, cousa que adoiteron a chamar tamén or falantes dos arxinas das canterias, arraigados no norte de Portugal. Estes  homes levaban nas entretiñas os gogos gordos da fala, coa que non querian ser descubertos.
 O Xosé do ti Alexandre(outros dicen que o Pepe da Manuela), unha vez que ia a abrir a poza da auga o chegar a beira do bocal atopouse cun sanguiño dunha boa e regular envergadura, o noso amigo non se le ocorreo mellor ocurrencia(que diria Cervantes), que facer uns atributos masculinos, para intertar vendelos o dia da festa mayor.   El decia que expostos nuns cordeis atravesados na aira das,  Pirlas podia facer que se venderan,  pous era cousa novedosa na comarca despous de xogar o xogo da chapas.
 O baile escomenzou, cando o gaiteiro Luis, atacou a Empreñadora, o Silverio tocou o bombo, e xa non recordo quen tocaba o tambor.
 Na hora da Muiñeira e xota, os bailantes, tiñan solo unha idea: era  a de non caerse. 

 O ti Carlos decia que non baiñlaba ben, mais que bailaba moito e nunca caera.

miércoles, 11 de mayo de 2016



     
                                RECUERDOS DE LA MILI


 Hoy toca una historia del abuelo Cebolleta.
 Me ha venido  las mientes un acaecido de la mitad del siglo pasado, cuando este próximo abuelo, que hoy quiere emular al abuelo Cebolleta, que decia que si no jugaba Kubala no habia nada que hacer.
 Vereis, estaba yo haciendo lo que de aquella se llamaba el servicio militar, mas conocido por “la mili”, seguramente ya estaba a la mitad del contrato obligatório con el Ejercito, contrato por el cual, teniamos la obligación de defender el pais, a cambio de lo cual no te pagaban nada. Eso sí te daban la comida y cama gratis, a cambio debías obediencia ciega a tus superiores. ¡Hay de ti si no lo hacias!.
 Aquel dia me tocó Vigilancia, cosa que mas tarde hacia la Policia Militar.
 La vigilancia consistia en eso: vigilar a los soldados por las calles de la ciudad, y de alguna manera procurar que no se desmadrasen, cosa de por sí bastante improbable dada la dureza del código militar imperante.
 Bien, aquel dia, yo con una patrulla, “apatrullaba” la ciudad militar en la que estaba. En uno de los dos cines que habia, proyectaban la pelicula famosa que tenia por titulo Lo que El Viento se Llevó, pelicula que la proyeccion duraba, yo no recuerdo bien pero creo que por lo menos dos horas. Quiere esto decir que cuando salimos ya era de noche y los soldados ya estaban recogidos en los cuarteles. Habia que aprovechar, pués los componentes de la vigilancia entraban gratis.
 Era una hora poco usual para que los soldados estuviesen en la calle. Para ir al cuartel teniamos que  cruzar casi toda la ciudad. Buscamos la calles menos concurridas evitando encuentros con jefes que nos pudieran echar la bronca.
 Al pasar por una de las calles, en un cruce y sin previo aviso, nos encontramos con un militar muy alto y que caminaba un poco a trompicones. Nos dimos cuenta que era el General Gobernador de la Plaza. Como nos habian enseñado nos cuadramos delante de él y le dimos la novedad de la vigilancia. Entonces el General , llamándome a un lado, me ordenó que mandase la patrulla para el cuartel y que yo le acompañase a la Ciudadela, donde él tenia la residencia.
 Sirviéndole prácticamente de bastón, y evitando que cayese, pués la intosicación etílica era de padre y señor mio, llegamos al recinto militar, que ya tenia las puertas cerradas, cosa que me trajo algún quebradero de cabeza.
 Al llegar  al portón llamé al timbre, y por el otro lado contesto un soldado que estaba de guardia. Le dije que abriese la puerta, que yo era de la vigilancia y necesitaba hablar con el Jefe de Guardia, a lo que él me pidió el santo y seña, cosa que yo no sabia ni tenia por que saber, el General que estaba al lado le soltó un berrido llamándole algo feo, y exigiendo que abriese, cosa que empeoró la cosa, pués el soldado pensó que eramos un par de borrachos dando la murga.
 Tuve que convencerle que avisase al oficial de guardia para que viniese al portón, cosa que al final hizo.
 El oficial debia estar medio dormido pués vino de bastantes malas pulgas, soltando sapos y culebras por su boca, cosa que cambió de súbito al reconocer a mi acompañante.
 Saludo gordo y mandar formar la guardia para el General, que se dirigió a mi diciendome que nos les hiciese ni puñetero caso, y que le acompañase a su de guardia y le acompañé a su residencia, donde dándome las gracias y pidiresidencia. Le seguía sirviendo de cayado. Así fué, pasamos por el cuerpo dendome mi nombre me dejó marchar a mi cuartel, sin antes ordenar que me llevasen en un coche oficial.
  Cuando volví a cruzar el cuerpo de guardia, estaba tada la guardia, con un teniente al mando esperando que saliera. Querian saber todo lo que habia pasado. Cuando les dije que el General quería que me llevasen en un coche a mi cuartel, aquello fué algo descojonante, pués no habia por allí ninguno. Decidí irme caminando, pués era cuestión de media hora de paseo.
 Alllegar a mi cuartel tuve que contar la historia al capitán de cuartel que ya sabia la noticia por mis compañeros de vigilancia, bebimo unas birras contando las aventuras, delante del soldado encargado del hogar del soldado, que fué obligado a abrir el bar para la cosa de las birras-
 Mi relación con el General no terminó aquí, pasado un tiempo volví a tener un encuentro con él, cosa que fué bastante agradable, aunque hubo quien dijo que yo era el recomendado de Jefe.

sábado, 9 de abril de 2016

¡¡¡   HAI QUE ELEXIR COMO SECRETARIA XERAL DE PODEMOS GALICIA A

                 CARMEN SANTOS QUEIRUGA!!!



 NUN MONTE GALEGO, ESTA MAÑÁ CANDO VI CORRER POLO MEDIO DOS EOLICOS UNHAS CORZAS. O  PREGUNTRLLE A UNHA O PORQUÉ DAQUELAS CARREIRAS, DIXO QUE TIÑA QUE CHEGAR AXIÑA A UN LUGAR CON WIFI, POUS QUERIA VOTAR NAS ELECCIOÑS DE GALICIA DE                                                             
                                              PODEMOS 

                  A CANDIDATURA  DE  UN MAR  DE  XENTE

jueves, 3 de marzo de 2016

QUIERO MORIRME YO SOLO.



        YA HA EMPEZADO EL DESAHUCIO DE LAS VIDAS DE LOS          PENSIONISTAS.

  Siempre, o casi, escribo, por lo menos lo intento, en el Galaico-portugues-sanabrés de la tierra de mis antepasados. Pero en esta ocasión quiero hacerlo en el idioma castellano por si alguien lee esto y pone la disculpa de que no se entera por no conocer en que idioma está escrito. (También puede ser que ese alguien, no se entere de ninguna manera, sin ser culpa del idioma).
  Aquí el desahucio de la vidas de los pensionistas esta en manos de la Conselleria de Sanidad.
  Intentaré explicarme : Los hospitales en Vigo los están llevando fuera de la ciudad(como aquellos ghetos de leprosos) y como consecuencia de tal situación el mero hecho de acercarse a él ya es un problema. No todos tienen coche, los servicios de autobuses, suelen andar a su aire. Encima, los que se acercan en coche no tiene donde estacionarlo, y lo de ir y venir e taxi es excesivamente gravoso para unas economías ya de por sí deterioradas.
  En Vigo en los últimos años se han habilitado dos hospitales en Valladares y en la zona del Meixoeiro. Mi sorpresa vino cuando me enteré que el Xeral era cerrado, con el consiguiente traslado del personal a los mencionados. No ha quedado en el centro nada que pueda ayudar a una urgencia urgente. Pude darse el caso que cuando llegue el paciente a cualquiera de los dos nuevos ya sea tarde.
 En principio decían que el edificio del Xeral estaba obsoleto, después de haberse gastado hace muy poco tiempo un dineral en, por lo menos la fachada. Ahora resulta que quieren llevar al viejo Chuvi, la ciudad de la Justicia. Parece que para eso no está obsoleto. Yo me pregunto, porque no al revés. De todas formas la Justicia tiene un par de buenos edificios en la calle Lalin y son todavia nuevos.
  Continuemos con el desahucio, estos días una molesta gripe se habia apoderado de mi cuerpo, nada particular, hasta que una tarde la fiebre se puso en 38º . Sabia que no debía tomar un determinado analgésico, pues soy consumidor habitual de Sintrom, y ese en concreto ya sabia que no debía usarlo, pero entre los restantes también podría haber alguno que hiciese el mismo mal efecto.
  Como no era una cosa muy grave, pensé que por teléfono podría solucionarlo, que el galen@, me dijera cual podía tomar para bajar la fiebre. Aquí pasó como a Don Quijote y Sancho, que con la iglesia había topado. Después de pelearme con una o varias máquinas, conseguí hablar con un auxiliar, que me dijo que tenia que pedir cita y que dada la hora tenia que ser para el día siguiente, le explique lo mejor que pude que solo quería saber que analgésico debería tomar para que no interfiriera con el Sintrom que estoy tomando. Pués que no
  Solución voy al centro de salud a urgencias, así lo que podía soluccionar una llamada en dos minutos, llevaría, a mi una hora ocuparía unos minutos largos a un galen@, solo para hacer una pregunta. Bueno, pienso, de paso me pueden auscultar la garganta y decirme como va la gripe.
  Llego al centro de salud, en el mostrador pido la consulta “urgente”, me encamino hacia la planta correspondiente, en el camino me cruzo con el Galen@, que me corresponde que se iba le explico que, que bien que está ahi y que voy por lo que ya he relatado. Llevaba prisa, ya había terminado su jornada y yo debería darme prisa pués no tardarían en cerrar el centro, con lo que yo ya me veía en urgencias de uno de esos nuevos hospitales. A saber que pasaría.
  Me recibe el-la responsable de urgencias ese día,  me pregunta que qué me pasa, le digo que tengo una buena gripe, cosa que asusta y lo primero que hace es ponerse  una mascarilla.
  Me dice que analgésicos debo tomar y punto final.
  Yo esperaba que por lo menos me tomara el pulso o la fiebre. Pero ni por esas.
  Es decir, la gripe se está retirando gracias a las defensas de mi cuerpo, pero no a la sanidad.
  Todavía estoy echando de menos aquellos médicos, mas o menos de mi edad, que se convertían en amigos, y que eran capaces, en medio de la calle de pararse contigo y preguntarte como te trataba la vida.
  Esto me lleva a una reflexión: Aveces nos quejamos de los políticos (con razón), pero no nos damos cuenta que somos nosotros mismos los que mas colaboramos al deterioro de las cosas, por pereza o por abandono.

 Ah, a aquellos médicos de mi edad, pocos de los actuales le llegarían a la suela de los zapatos

jueves, 25 de febrero de 2016

¿SON GILIPOLLAS?

                               


Acabo de escuchar unas declaraciones del Sr.?, Sanchez en la cadena Ser preguntandose por su hipotetica pinza Podemos-PP., que me parece que solo está en la mente de él mismo.

Mire Sr.?Sanchez, no soy un perro flauta.

Soy un Yayo flauta.

Pero, como todos los Yayos flautas de este país que estamos simpatizando con Podemos, y en muchos casos colaborando con ellos, NO SOMOS JILIPOLLAS. No se confunda. La jilipollez debe andar por otros barrios.

Un viejo como yo,que en una ocasión cumpliendo con la ineludible obligación del famos servicio militar llamado “mili”,cosa que sucedió  en la cuarta región militar con capitania general en Zaragoza, cuyo mando ostentaba un general llamado Muñoz Grandes, tuve que cubrir, de forma obligada una misa en la catedral de la plaza, en la que el que mandaba era un general llamado Hernandez Moure. La anécdota era que los que cubriamos la misa en la catedral, nos habia dotado con una bala a cada uno. Eso si el arma era un Mauser. El huesped era Franco.

Mas tarde, en un referundum habido a raiz de los veiticinco años de paz, esta era la disculpa, pero en realidad, lo que se dilucidadaba era la forma de la proxima jefatura del estado. Un montón de amigos, nos dedicamos en Barcelona a ir votando por todos los colegios donde se votaba. Solo hacia falta llevar el dni. Un ejemplo la mayoria no estabamos empadronados en esa Gran Ciudad que es Barcelona.Queriamos hacer valer nuestro derecho diciendo que no. No funcionó, pero nadie dijo nada.

Vino la muerte, en su cama, del capitán general, y empezó lo que ahora se llama democracia, primero con Adolfo Suárez, Calvo Sotelo y la arribada del Sr? Gonzalez. (Joder como nos engañó)

Creimos a pies y juntillas lo que decia y lo que iba a hacer. Casi trece millones de españolitos le votamos. Ahora nos damos cuenta de que nunca debimos hacerlo.

A éste le sucedió Aznar, ..vaya por Dios. Menos mal que no le voté.

Llegué a creer en Zapatero, por lo menos hizo alguna cosas bien sobretodo en relación con libertades, pero nefasto con la verdad economica y el sometimiento a poderes externos.

Ahora se finiquitó el nefasto momento de Rajoy, con su indolencia manifiesta.

Viene usted, Sr? Sanchez, ahora a contarnos unas milongas, y a salvarnos de no se sabe muy bien que demonios que solo están en la mente de ustedes y de una derecha aparentemente renovada, pero solo en la capa exterior.

Como usted habrá deducido, estoy desencantado con los cantos de sirena de ustedes los socialistas, aunque me consta que hay mucha gente de buena fé, honestos y que quieren lo mejor para la gente de nuestro pais, pero los que se han montado y traspasado las llamadas puertas giratorias, parece que o bien no le dejan o bien usted no quiere.

Por lo tanto dejenese ustedes de gilipolleces, y nos nos tomen por TONTOS, por lo menos no a todos.

SEAN HONESTOS, SINÓ CONSIGO, SEANLO CON SUS ANTEPASADOS.


martes, 23 de febrero de 2016

UTOPIAS, BENDITAS.

                 


 Queridos amigos:
                              Esto con formato de carta dos tempos dos vosos avós, solo é para contarvos algo que hoxe mesmo me acaba de pasar. (suceder).                             
                               Estabamos a falar de politica, de como o asunto dos que queren manexar a cousa publica (diñeiros). Eu nun momento dixen: Hai que remar todos na mesma dirección, pous se cada cual rema do xeito que cada un pensa que mais le combeń, o barco non se move.(esto viña a conto de que ás veces nos eidos politicos, pasa coma no futbol, cada individuo sabe cual é a mellor selección.
                               Como estabamos a falar de politica e eu o parecer son un incauto nese eido, e  parece (xa case me convencen) que ahi non me manexo ben, dixome un dos contertulios: “é que a politica é así”, comentário o que eu contestei, entón a politica é unha MERDA.
                              Home tampouco te poñas así, fecemola o mellor que podemos, cousa que me dou pé para decir: se eso é o mellor que podeis, deixaio, seguro que sen politicos a cousa funciona mellor(Levamos dous meses sen governo e a cousa furrula).
                              Outro dixome que o que eu pretendia era unha utopia, que como tal era irrealizable. O dia que algún intente por a camiñar unha utopia, terei forma de comparar, hasta agora solo coñezo maneiras de intentar FODER  o veciño con verbas altisonantes.
                               No transcurso da pasaxe do xenero humano pola faz da terra (faz convesa)houbo bastantes personaxes, hoxe adorados por unha cousa ou outra, que tenteron convencernos de que as utopias eran realizables, e  a maioria deles foron queimados, crucificados ou fusilados, dependendo da época.
                               Sei de boa tinta do arrepentimento dos enterradores de utopias, cando estan no leito da morte. Berran como cordeiros o coñecer o destino no que non poden usar os papeles impresos pola fabrica da moeda. Non quero que sexan perdoados hasta que último desgraciado por culpa deles olvide as desgracias pasadas.(mellor arranxalo agora, por se non hai mais aló)
                               Solo vou poñer un exemplo: No mundo hai un “futimen” de xente pasando fame. No mundo hai un “futimen” de comida que se tira. Alguén con unhas grandes tragadeiras(os que axudan) e alguén con ganas de pasalas putas no leito da morte por FODER os veciños, son os que argallan a maneira de foder os veciños en beneficio propio.
                               Polo tanto, eu son UTOPICO quero seguir sendo-o, quero que non haxa naide sen recursos de subsistencia, e quero que todos teñamos como minimo un pasar medianamente decente, e que ningún fillo da p. acumule cousas que valan mais do que un traxe de pino.
                               Os politicos que eu quero, solo serviran se traballan a coito sobre estas premisas, de outro xeito, fareime ANTISESTEMA.
                  QUERO PENSAR QUE A EMIGRACIÓN ACTUAL É TAN HONESTA COMO A EUROPEA NOS SIGLOS PASADOS.(Siria)

martes, 9 de febrero de 2016

BLOG DE HEITOR (El PENÚLTIMO STARFIGHTER)


 Non podo por menos, de publicar algo que me gustaria escribir eu, pero a miña capacidade esta disminuida, ainda que este articulo subeme a autoestima, polo que me toca.

    

TITIRISPAIN

 photo titirilandia_2009_zpsdzbazrwm.jpg
El otro día me dijo mi prima que había leído un post mío, de este mismo blog, por error. Había entrado porque creyó que estaba hablando de política y, al cabo de un par de párrafos se encontró que, de nuevo, cómo no, lo estaba haciendo de una peli.
Esto me hizo mucha gracia y, además, me recordó que hacía mucho tiempo que no escribía del mundo real. Quizá porque el mundo real es mucho más gris, desafortunado y cabreante que el mundo del cine, de los comics y de la literatura. Sin embargo, últimamente están pasando cosas que rozan el delirio y el sinsentido, tanto que uno llega a plantearse si en algún punto se ha tomado la cápsula del color incorrecto y en vez de la realidad asiste a un programa de variedades programado por un becario sin gusto.
El colmo del surrealismo, como no podía ser menos, ha sucedido en plenos carnavales, una época en la que el pobre se disfraza de rico, el rico de pobre, la monja de puta, el pivot de Torrebruno y el obeso mórbido se calza un tutú y unas mallas. Una época de mofa y befa en la que la sátira bestial, la protesta humorística y el pataleo a ritmo de chirigota inunda las calles. Algo que, aunque viene sucediendo, de forma sana, desde tiempos inmemoriales, hay gente que no entiende. Esa gente que no sabe reír, que piensa que el humor es perjudicial y que cree que un chiste sobre capacidades de automóviles y presos judíos es digno de cárcel.
Todo el que haya visto “El nombre de la rosa” sabe que esa gente es peligrosa.
Vayamos a los hechos que provocan que yo acabe pensando que estoy viviendo en un experimento sociológico al estilo de “El show de Truman”.
En plenos carnavales, en Madrid, se representó un espectáculo de guiñol titulado “La bruja y Don Cristóbal: a cada cerdo le llega su San Martín”.
Antes de continuar, hagamos una breve parada. Sí, ya sé que a este ritmo este post se va a hacer eterno, pero es lo bueno de escribir desde el espacio exterior sin que nadie te marque un número máximo de palabras.
Hagamos una parada, como decía, para explicar qué es un guiñol, sus orígenes, sus máximos exponentes a lo largo del planeta y común denominador de lo que suelen contener sus esquemáticos argumentos.
El teatro de guiñol, los muñecos de guante o los títeres de cachiporra, son representaciones teatrales en las que muñecos de tela representan a buenos y malos que, entre un buen número de malentendidos, tretas, argucias y engaños, se van dando cachiporrazos hasta que se deja noqueado al gran maloso de turno. En general, ya que se trata de un arte que lleva a cabo el pueblo llano, el malvado suele pertenecer a los altos estamentos de la sociedad (ricachones, la iglesia, el poder judicial…) y los protagonistas suelen pertenecer a las capas bajas. Es la eterna y violenta lucha de clases a golpe de bastón.
Sus orígenes se remontan a la edad media y en cada país tenía sus características. En Francia tenemos a Guignol, un joven obrero de buen corazón que se ríe de todo y de todos, en Italia a Pulcinella, un tipo mucho más oscuro, rufián, alcahuete y filósofo que apalea y es apaleado sin compasión, en Inglaterra a Punch y Judy, el primero, un tipo simplón, pobre, violento y sin código de honor que lucha contra los poderosos y explotadores que no duda en cargarse a los ricos y apalear a su esposa Judy o tirar a su hijo por la ventana y los alemanes tienen a Kasperle, que utiliza la mitología de los hermanos Grimm para dar lugar a historias rocambolescas, más infantiles y menos violentas que sus hermanos europeos.
En España tenemos también una enorme tradición en el títere de la cachiporra y el mayor exponente quizá sea la obra de Federico García Lorca “Los títeres de cachiporra. Tragicomedia de Don Cristóbal y la señá Rosita. Farsa guiñolesca en seis cuadros y una advertencia”. En ella, el tal Don Cristóbal es un ricachón malencarado que, cachiporra en mano, quiere desposar a una joven. Éste se encuentra con la madre de Doña Rosita, llegan a un acuerdo y la joven Rosita se ve obligada a casarse con el malísimo millonario. Pero Doña Rosita tiene ganas de marcha y se las ingenia para verse con sus amantes, con los cuales tiene unos cuantos hijos. Esto provoca la ira de Don Cristóbal que la emprende a golpes con todo bicho viviente, bebés incluídos.
Como vemos, tampoco es que el argumento del genial Lorca parezca muy para niños.
Y ahora que estamos algo situados en la tradición del teatro de títeres, volvamos al presente.
Como decíamos antes de la parada en boxes, en estos carnavales, una compañía llamada “Títeres desde abajo”, representó una obra de guiñol llamada “La bruja y Don Cristóbal: a cada cerdo le llega su San Martín”. En medio de la obra, en la que había niños, un padre se sintió insultado o violentado o ultrajado o qué sé yo y llamó a la policía. Después de llevarse detenidos a los titiriteros, el fiscal los ha acusado de enaltecimiento del terrorismo, un delito grave donde los haya y el Juez ha decretado prisión preventiva sin fianza, en teoría por el peligro de que los artistas pudieran volver a representar la obra con nocturnidad y alevosía.
¿Pero qué carajo se representaba en aquel teatro para ser acusados de un delito tan grave? ¿Estaban los titiriteros tratando de lavar el cerebro de los inocentes infantes a base de esvásticas, serpientes enroscadas en hachas y manos levantadas en saludos fascistas?
Para responder a todas estas preguntas, no tenemos otra que acudir al argumento de la obra y ver qué se habían inventado los comediantes.
En la representación, una bruja es la okupa de una vivienda vacía. Allí vive plácidamente hasta que aparece el propietario que, aprovechándose de la situación, viola a la bruja. En el forcejeo, en medio de la violación, la bruja acaba matando al propietario, pero se queda embarazada. Al nacer el niño, aparece una monja, que trata de arrebatárselo a la bruja, también pelean y la monja acaba palmando también. Después de esto, aparece por allí un policía, que le da una paliza a la bruja y la deja inconsciente. Para incriminarla, el policía decide manipular la escena y construye un montaje mientras la bruja está noqueada, colocándole delante una pancarta en la que se ve escrito “Gora Alka-Eta” y haciéndole una foto. Con estas pruebas, acude al juez que decide mandar a la bruja a la horca. Sin embargo, la bruja acaba engañando al juez y, en un descuido, el ahorcado es él.
Como vemos, con este argumento típico de la tradición del títere de cachiporra, lo que se pretende es mostrar una sátira contra diversos sectores de la sociedad y, en concreto, en la parte más polémica, sobre supuestas actuaciones policiales consistentes en montajes que inculpan a inocentes. Para ello, se hace un chiste malísimo fusionando “Al-Qaeda” con “ETA” en un cartel.
Después de ésto, que dé un paso al frente todo el que crea que este chiste malo pueda constituir un delito de enaltecimiento del terrorismo. Y, ya de paso, que me explique alguien cómo un fiscal o un juez imparcial, que haya leído esta obra, puede pensarlo.
Estos son los hechos. Una obra que no estaba pensada para público infantil fue representada delante de niños. Unos padres se han quejado. Podemos llegar a la conclusión de que alguien ha hecho mal su trabajo programándola donde no debía o informando sobre la misma de forma incorrecta e incluso podríamos pensar que los propios titiriteros podrían haber hablado antes con el público asistente y explicar que lo que estaban a punto de representar era para adultos. Pero el caso es que estos dos tipos están en prisión, acusados de un delito grave y hay otra demanda impuesta al propio Ayuntamiento de Madrid por el mismo delito.
Y lo que me extraña aquí es que los mismos ciudadanos no hayan protestado enérgicamente contra todos los que han forzado esta situación. Los políticos que han utilizado una anécdota para calumniar llevados por el síndrome de abstinencia de poder, el poder judicial que ha actuado con parcialidad y estupidez (algo que seguirá pasando mientras sus miembros sean designados por el ejecutivo saltándose a la torera la separación de poderes) y los medios de comunicación que se han dedicado a vociferar medias verdades y mentiras completas para manipular unos hechos muy claros y fácilmente comprobables.
Y es que nos hemos acostumbrado al fanatismo a través del cual apreciamos como normal estos ataques políticos sin sentido. Y para nada, por muy habituales que sean, deberíamos verlos como normales. Para nada nuestra ideología o nuestro voto nos deberían impedir la búsqueda de la verdad y el castigo severo (en forma de votos, no de cachiporrazos) de los que intentan manipularnos.
Es más, yo incluso diría que nuestro deber moral sería vigilar y valorar de forma más dura y atenta a aquellos en quien hemos depositado nuestra confianza a través de las urnas.
Porque sí, por desgracia se ha hecho muy habitual ver a los políticos del PP atacar a cualquiera que no sean ellos, faltos de toda autocrítica, sobre todo desde que han ido perdiendo el poder que les permitía hacer lo que les viniese en gana, acallar voces críticas con leyes desproporcionadas y enriquecerse gracias al empobrecimiento de la gran parte de la población. Es habitual y cabrea pero, desgraciadamente, es esperable.
Lo que no me parece esperable es que el propio Ayuntamiento no se muestre firme ante estos ataques y la propia Manuela Carmena salga diciendo que habrá que ver los hechos y habrá que valorar si Celia Mayer, la responsable de cultura en la ciudad, debe seguir en su puesto.
Señora Carmena, no se puede uno llevar bien con todo el mundo. Cuando los demás atacan sin ningún asomo de ética ni raciocinio, no queda otra cosa que plantarse y decir que eso no es verdad. No vale el dudar de su propio equipo dejándose llevar por el tsunami de insultos. Hay que saber decir no, de forma asertiva y respetuosa, pero firme. Si la atacan a usted por aparecer con una flor en una portada, si atacan a Guillermo Zapata por un chiste en twitter en medio de una discusión sobre los límites del humor, si atacan a Rita Maestre por una protesta en una capilla sobre la supuesta laicidad de las universidades, debería usted plantarse y decir no. No se tolera el ataque irracional si pretendemos cambiar la forma de hacer política desde las instituciones.
Tampoco entiendo cómo nos estamos instalando, de forma clara y bochornosa, en la cultura del fanatismo. Si yo voto a los amarillos, entonces lo que digan los amarillos es la verdad absoluta, sin ninguna crítica. Da igual que roben, engañen y mientan, yo soy amarillo, amarillo, amarillo. Y es algo que pasa con la política, con el deporte y con todo lo que tenga bandos.
¿Que un jugador de tu equipo ha sido denunciado por maltratar a su mujer? La puta era ella.
¿Que todos los diputados de una comunidad autónoma están imputados por financiación ilegal? Los otros también roban.
¿Que el nuevo partido cambia de discurso a cada rato e incurre en contradicciones encadenadas antes incluso de poder gobernar? Al menos no roba.
¿Que una señora ha visto cómo su marido estafaba y se enriquecía con fondos públicos? Es que es de la realeza, no se puede juzgar.
¿Que una señora ha visto cómo su pareja estafaba y se enriquecía con fondos públicos? Es que es la más grande y hace unos gorgoritos como los ángeles.
Y así con todo.
Tal es el fanatismo y la estrechez de miras que guárdate tú de comentar, en tu círculo de amigos, aquellos que piensan parecido a ti y que te quieren, que un político de ideales diferentes a los vuestros ha presentado una propuesta que te parece buena. No hay más discusión, eres un facha o un rojo, lo que toque en cada caso y te has vendido al enemigo.
Hemos cambiado el debate por la discusión furibunda, la pregunta por la acusación, la idea por el slogan, la crítica por el fanatismo, la duda por la adhesión irracional. Y no nos engañemos, todo esto es culpa nuestra, del pueblo, los políticos tan sólo se aprovechan de ello.
Vivimos en un mundo en el que el acceso a la información es más sencillo e inmediato que nunca pero preferimos vivir en la ignorancia, sentirnos parte de una masa que nos da palmadas en la espalda por miedo a sentirnos rechazados aunque debamos dejar de utilizar las neuronas. En un mundo polarizado donde situarse en tierra de nadie, donde elegir no llevar una bandera o una camiseta de colores determinados significa llevarse hostias de todos los bandos.
Vivimos en nuestra propia obra surrealista de títeres de cachiporra y nos indignamos cuando vemos la realidad representada ante nuestros ojos. La parodia fractal elevada al paroxismo.

lunes, 8 de febrero de 2016

POUCAS BROMAS COA NATUREZA





 Hoxe, mirando unha fotografia da Alta Xeabra na que se ve neve, o parecer bastante abondosa, lembreime da anécdota ou conto,(mellor esto último), que me contaba a miña avoa Martina, cando inda eu le chamaba "mamá Martina". 
  Veredes; o asunto ía sobre o acontecido a un paxariño que sobrevive desde sempre nos altos cumios da Xeabra trasmontana. Eu coa Xeabra donde nacín, teño un feixe de ideas as veces contrapostas,mais ás que endexamais renunciarei, precisamente por eso, e por considerar, para os nacidos alá, unha verdadeira riqueza. Explicome: Nunca sabrei, cando estou na zona ou falo dela, se son Leonés, Galego ou Portugués. Calquera das cousas sirveme, e moito mais se as amalgamo e decido ser de todo un pouco, ou un todo cando a referencia son os habitantes da zona, aqueles que xa os romanos de nominaban Zoelas.Poderiamos chamar a bisbarra, zona Zoelorum.
  Bueno, marchei polas gallas do carballo, cando o que queria falar era sobre un páxaro, como dixe, habitante da zona a tempo completo. Quero decir que non emigra. Seguramente él, o pardal o merlo e a carrixa, son dos poucos que non emigran.  Teñen mais sorte que nos, que fumos obligados a facelo, senon queriamos comernos uns os outros.
 , O páxaro en cuestión, por alí ten vario nomes, dependendo da zona. E coñecido como Paporrubio, Porquiño do Rei, Porcopisco, e no idioma de Castela como Petirrojo. Seguramente se me olvida algún nome mais.
  Este paxariño, moi quequeniño, adoita andar detrás dos labregos cando andan furgando na terra, pra sementar algo, ou preparala para o mesmo.Non le ten demasiado medo a xente, e se adoitades a falar con él nun tono agarimoso, e capaz de acercarse de forma un pouco perigosa para él, pous non desconfia como é o caso dos pardais.
  Decia a avoa Martina, que cando os paxaros falaban, unha vez un Porcopisco, que despous do inverno, nun dia da primaveira no que conseguiu un enchente de miocas, andando detrás dun home que cababa a terra, aproveitou unha raiola de sol que se colaba entre dúas néboas, pra espanzurrarse coas patiñas hacia arriba, pra que o sol le quentase a panza, e mirando pasar as neboas, pensou que podia con todo despous de ter a panza chea.
  Sentiase tan forte, que pensou e dixo: Agora mesmo seria capaz de aguantar o mundo coas miñas patas. Estando nesas, estalou un trono fortísimo que foi precedido por un lostrego arrepiante.  Entonces o pobre paxaro, reflexionando e con medo dixo: Meu Deus non fagas caso deste pobre paxariño, e bastante mentiroso.

martes, 5 de enero de 2016

LEMBRANZAS FUTURAS




 Nas airas das Pirlas, as rapazas xogaban a saltar a comba con cantigas, nalgúns casos con letras invetadas por elas, outras importadas de allende o Padornelo, e que nalgún momento foran cantadas por todos os lugares de fala  “castellana”, como aquela que dicia “ el cocherito leré, me dijo anoche leré que si queria leré montar en coche leré, y yo le dije leré, no quiero coche leré que me mareo leré........... etc”.
 Os rapaces, nas outras airas xogaban, uns “O collido i o parado” ás “iscaras” e outros a billarda e o irá.
 Algunhas veces os xogos tiñan que ver coas costumes labregas da zona. O xogo mais común era o de pastores, ovellas, lobos e cans.
 O xogo dos pastores consistía en que un rapaz era o pastor, un par deles eran os mastins que gardaban as ovellas do lobo. As veces levaban carrancas. Outro par de rapaces eran os lobos que tiñan que atacar ó magote coller o maior número de rixelos para comelos e o resto de rapaces e rapazas,no xogo participaban todos, representaban as ovellas cabras, cabritos e cordeiros.
 Os lobos adoitaban ser os mais grandes da pandilla, e os cans igual, habia as veces grandes grescas entre lobos e cans, chegando a verdadeiras liortas entre eles, cousa que as veces era levada o terreno personal dos actores.
 Cando o pastor e os cans estaban distraidos, os lobos entraban a saco no magote e os mais pícaros adoitabar agarrar ovellas que se correspondian coas rapazas mais repoludas, chegando a mais ou menos nas refregas. Sempre habia algún que se pasaba, e algunha que se deixaba.
 Co sol posto tocaban as campas da igrexa a anxelus, e era a hora de que todos volveran cada cual o seu redil.
 Eran as datas do Natal, que celebraban o nacemento dun rapaz palestino nun pesebre, nunha aldea chamada Belen. A cousa era demasiado triste se non fose por que na hora da cea habia terroxas a encher. Contabanme algunha vez, que polo oriente  do noroeste, habia un rapaz que decia que cando fose maior, queria ser crego.Cando le preguntaban porqué queria ser crego, él sempres respondia: Pra comer pantrigo con azucar.
  Un ano alguen trouxo, por aquelas datas un turrón dos duros é negro. Gustaballe a todo aquel que o comia, ainda que os mais vellos tiñan problemas a hora de rillalo. Sen dentes é moi dificil roer un turrón autentico.  A moita xente esbarabaraballe o sangue polo queixo, porque tentaban rañar coas arnelas e as encias.
  Pasou o tempo, xa non se xoga o parado e collido nin a lobos e cans. Houbo un tempo no que, por as mesmas datas, comiase turrón duro, blando e outras lambiscadas, mais pola pouca vergoña dalgúns, as poucas ganas de loitar dos mais e o adocenamento de todos, as cousas estanse a por peor que nos tempos nos que o maior regalo do Equinocio de inverno eran unhas boas terroxas de pan de centeo, ovos de pita caseira e azucar blanca.
  Se a cousa non mellora, mellor dito se non facemos por mellorala, acabaremos todos, mellor dito acabaran todos os que queden vivos, rillando raices, ainda que sexan de xesta.