domingo, 27 de octubre de 2013

¿DEJAREMOS A LOS POLITICOS QUE NOS DEJEN ESCLAVIZAR?





Queridos amigos: Hay veces que uno quiere denunciar lo que cree una injusticia, pero no sabe por donde empezar.
En el siglo pasado, un profesor o mejor un Maestro que tuve, me decía siempre: empieza por el principio. El problema es que no sé cuando fue el principio.
Veréis; vivo en un barrio de Vigo llamado Teis. Barrio de gentes trabajadoras que hasta no hace mucho tenían en los astilleros, industria auxiliar, y Citroen en la otra punta de Vigo, donde ganarse el sustento, comprar un pisito e ir tirando camino de ese lugar al que todos algún día llegaremos.
No hace mucho, también por aquí, comenzó a hablarse de ese monstruo que nadie conocemos, pero que vistos los resultados, debe existir. Me refiero a LA CRISIS.
Decía que comenzó a hablarse, pero no parecía afectarle al bario. Bueno decía yo, a lo mejor por aquí no ha llegado, o los vecinos tienen alguna reserva para estos casos, a fin de cuentas por aquí hay varias iglesias y también están los jesuitas con su colegio, y a lo mejor todos conocen aquello de la Biblia de las vacas flacas y las vacas gordas, y han obrado en consecuencia.
La curiosidad hace que uno indague el por qué de las cosas, hablando por aquí y por allí, legué al convencimiento de que muchas familias sobrevivan gracias a que en muchas casas vivían “los abuelos”, seres que tienen una pensión, no de demasiado holgada, pero que con la casita pagada, podían aguantar los gastos de la misma e ir arreglando la despensa diariamente, gracia al buen saber y hacer de aquellas mujeres habituadas a salir adelante con sacrificios y a veces haciendo casi milagros.
Pero la cosa parece que se ha agravado de un tiempo a esta parte. Las entidades financieras han colaborado lo suyo, y creo que los políticos mucho mas.
Primero se empezó a advertir el cierre de los pequeños comercios. No tengo datos reales, pero a ojo de mal cubero, en la zona del barrio, casi podría decir que el 40% han cerrado, y un buen porcentaje tienen el letrero de se alquila o se vende.
Los indigentes empezaron a abundar, sobretodo por las mañanas y a las puertas de los supermercados, plazas y bancos.(De estos han desaparecido, pues se habrán dado cuenta de que a lo mejor les piden dinero a ellos)
Hablando con gestores de bancos de alimentos para necesitados, uno de ellos me aseguró que están proporcionando comida a unas dos mil familias en Vigo. Solo cuentan con la aportación voluntaria de los ciudadanos. Ya sabeis que los políticos en este caso miran para otro lado.(Sinó mirar la que hace la alcaldesa de Madrid, multando con hasta 750 €, a los que se vean obligados a dormir en la calle. Si tuviesen ese dinero me imagino que podrían dormir en el mejor hotel de Madrid).
Desde hace un mes vengo observando algo que me horroriza, me llena de angustia, frustración e impotencia; Todos los días, desde hace ya demasiados, veo hombres de mediana edad, vestidos con dignidad, a veces necesitarían algo mas de ropa porque ya empieza a refrescar. Estas personas buscan algo que comer en los contenedores de basura, supongo que para llevar a casa, si encuentran algo.
Esta mañana he visto visitar al mismo contenedor a tres personas distintas.
Me pregunto ¿en que tipo de civilización estoy inmerso?, ¿Porqué cada día hay mas millonarios y mas pobres, sin que los políticos tomen cartas en el asunto?. Claro que no me extraña viendo o leyendo lo que dos expresidentes de este país están llvandose por no se sabe muy bien la razón, cerca del millón o más de € al año. Y lo que mas me jode es que el Sr. F. Gonzalez (socialista), haya creado una fundación para mirarse el ombligo. Por si no lo sabeis una fundación es algo creado para evadir impuestos legalmente.
Yo, que en otros tiempos hice la “mili” cuando era obligatoria, que allí me enseñaron a manejar armas, dinamita y otros explosivos, le digo a los políticos que si me veo en la necesidad de buscar comida en los contenedores, la buscaré por otros medios mas contundentes allí donde exista, y no la de mis convecinos. Si sale bien tendré comida abundante y si sale mal en la trena me darán de comer. ¡Es una pista!.

jueves, 24 de octubre de 2013

NOITE DE SAMAIN


              APROVEITANDO A FUNCIÓN DAS ÁNIMAS

 O saír da escola todos apalabrémonos para ir a esperar a “res” as Touzas, e mentres esperábamos faríamos un magosto
 A maneira de facer o magosto, daquela, era sinxelo, apañábamos unhas cuantas ducias de castañas, tirabámolas enriba dunha carqueixa grande e espesa, chegabámoslle lume e a esperar a que se asaran.
 Mandaban os cánones do bon magosto, amordicar as castañas, para que non estouparan, aínda que sempre había un “gracioso” que as botaba enteiras.
 As castañas o estar enteiras, cando lles apertaba o lume, inchaban e estoupaban, o problema non era que estouparan, era que desfacían o lume e mandaban pro nabizo o resto de castañas.
 Sempre se repetía a mesma leria, un lume que se desfai, e, como xa era sabido, estaba preparada outra carqueixa na que xa naide tentaba esbaragallar, tanto o lume como os bullós.
 Provistos cada un co seu pauciño escarbábase na carqueixa e íanse sacando as castañas e facendo e limpando os bullós, que case sen solución de continuidade ían escaldando as gorxas de cada un.
 Dentro da pandilla de magosteiros había unha representación da fauna rapacil do lugar, desde os pequenos de sete ou oito anos hasta os de quince ou dezaseis. Estes últimos xa estaban case en “capilla”, para formar parte da mocidade, tamén eran os que levaban a voz cantante e sobre todo falaban de cousas que unhas veces escoitaban con ledicia os mais pequenos, sobre todo se as faladuras eran de mozas ou mulleres, e aterrorizaban cando escomenzaban a falar de cousas truculentas.
 Naquela tardiña, antes de que chegara o pastor coas ovellas e cabras, escomenceron a falar dos mortos, das súas ánimas e dos seus lamentos e aparicións. Na noite habería unha “función” na igrexa, onde o cura e mailo sancristán cantarían latinaxos, e recadarían diñeiro para poder sacar algunha alma do purgatorio.
 Había poucos dias que finara un veciño, como de costume a maioría dos rapaces estiveramos vendo como facían a cova no sagrado, e contando as caliveras que dela saian. Saíran catro en perfecto estado de revista, e unha tiña todiños os dentes e ben blanquiños. O faltarlle os morros e as fazulas de carne, mesmo parecía que estaba a rir.
 Chegou a noite, e despois da cea, as campas tanxeron a morto como era costume na noite dos defuntos. Aquelo xa arrepiaba bastante.
 Todos queriamos ir o cemiterio, pous era alí onde o cura e o sancristán facían a función, chamaban polo seu nome os mortos, previo pago por parte dos familiares, e así de sepultura en sepultura, case sen deixar ningunha. Digo case, porque algunhas, poucas, saltábanas. Mais tarde entereime que era por falta de soltar algo o cura ou porque xa non había parentes que le re-ceran.
 No medio da función, ben sexa por necesidade real ou por que o medo chegaba hasta as orellas, a min entroume unha necesidade enorme de facer algo que ninuén podía facer por min. Como o asunto cada vez ía a mais, tomei a decisión de ir a baixar o pantalón, como se decia daquela, e con unha dose de medo raiando no pavor, metinme nas ruínas dunha palleira cerca-na.
 A palleira tivera dúas entradas, unha para os carros e outra mais pequena por onde sacaban a herba. Fun pola dos carros. As pernas xa ca-seque no podían comigo, tremían como as follas de chopo no outono.
 A necesidade era imperiosa, e case na mesma porta agacheime a descargar. Estando nesas sentí dentro da pallarega uns pequenos lamentos, e xa non quixe descargar mais, cos pantalón case no fondo das pernas, e estas elarafuzadas saí correndo e malvestidome dereitiño a onde estaban os parentes cos que fora a función.
 O verme chegar tan alporizado inquiriron o porque daquel sofoco, e eu solo soupe dicirlles: hai algunha ánima na pallarega, e debe estar pasándoo mal pous queixase de seguido.
 Solo le escoitei dicir : Ten moito coidadiño, non sexa que esteamos a facer un neno, sen alma.

martes, 22 de octubre de 2013

O MALUCO



                                                  O Maluco.
Chegáramos alí como podiamos facelo noutro lugar. Pero fora alí mesmo e naquel mesmo día.
A romaria era a de todolos anos . Xente dando voltas por todolos lados, orquestas e músicas en cada corruncho. A xente nova bailando, a menos nova bebendo e comendo algunha cousa nos diferentes postos onde se vendian viandas e viños da comarca.
Na entrada do atrio no que se facia a romaria, daban un pequeño folleto cos distintos aconteceres previstos na xornada.
Chamoume a atención, que, no apartado dos discursos politicos, (haberia eleccións os poucos días,) chamoume a atención, decía, un “spyker” ó que le chamaban o Maluco.
Preguntei por aquel Maluco, e dixeronme que o nome cuadrabale porque según a  maioria, estaba doudo ou louco, polas cousa que decia.
O parecer chegara o lugar un par de meses atrás, facendo profecias e decindole a todo aquel que queria oilo que o dia da festa el desapareceria dalí e que como non aprenderan as lecións que levaban recibidas, acabarian todos de esclavos, de uns deuses descoñecidos, mais moi tidos en conta por todos.
Parecia, tamén que tiña moitos detractores, a maioria, e moi pocos que le fixeran caso. Era bastante incordio escoitalo pois non deixaba títere con cabeza.
Unha das cousa que mais repetia era que todos tiñan que sacar a cabeza que tiñan enterrada na terra, como os avestruces, e coller cada quen o seu destino na súa man e non deixar que ninguen os dirixira cara a algún precipicio sen retorno.
As autoridades vivas tenteron facelo calar, e mesmo deportalo fora do lugar, mais non foron quen de facelo. A sua vida era exemplar. Tiña alugada unha pequena casiña na saida do lugar, pagaba puntualmente o convido co dono, axudaba a todo o que le pedia axuda e sermoneaba a todos.
Pra o dia da festa, o periodico do lugar conseguira que puidera subir o estrado onde ian falar os aspirantes a politica da comarca, decindole que poderia falar se mencionaba o Diario local, como o mellor sitio onde informarse de todo.
Cando foi a quenlla do Maluco, o revés dos aspirantes ós postos politicos, él abroncou os votantes dicindoles que todos os males que les acaeceran terian eles a culpa por no votar con sentidiño, pois xa debian ter demostrado e saber que, aqueles de sempre o único que querian era manter o seu “estatus” e o dos seus, sen necesidade de que houbera advenedizos que le fixeran a conpetencia.
O Maluco faloules no mesmo idioma que as xentes falaban, os aspirantes a politicos no idioma dos ricos é dicir no idioma da capital do reyno.
O balbordo que preparou foi monumetal, chegou unha compañía de axentes comandado polo mandamais da comarca e do dono do periodico (non falara deles) co ánimos de prendelo e darle un escarmento, pous non se podian decir aquelas falsedades. Todos vivian ben porque eles os de sempre estaban a velar polos seus intereses.
Non atoperon o Maluco por ningures, parecia que o traguera a terra.
Polos montes colindantes, nos altos, alí nas serras, escoitabase forte a clara a voz de alguén que recitaba parte dos versos do afamado poeta de lixeiro equipaxe:

Por un camino en la árida llanura,
entre álamos marchitos,
a solas con su sombra y su locura,
va el loco, hablando a gritos.
…........................
. ….......................

Huye de la ciudad...pobres maldades
misérrimas virtudes y quehaceres
de chulos aburridos y ruindades
de ociosos mercaderes.
….........................
…...................................
Huye de la ciudad. ¡El tedio urbano!
¡Carne triste y espiritu villano!

No fue por una trágica amargura
esta alma errante desgajada y rota;
purga un pecado ajeno: la cordura,
la terrible cordura del idiota.
A.M.

sábado, 12 de octubre de 2013

jueves, 10 de octubre de 2013

QUERENNOS QUEIMAR, E MINTEN-NOS (Y 2)

             
                     Iglesia de San Ciprián, antes.

                    A Ladeira antes de arder.
                     Puente romano y catedral e Salamanca

                    ¿Se salvaría en Los Arribes?

                      CONSUMATUM  EST
Decíamos ayer: 
Empezaron a moverse con un frente de mas de dos kilómetros de monte ardiendo. Con la orografía del terreno nunca se sabe que rumbo tomará el viento, pero hay algo que siempre sucede; si algo puede salir mal, saldrá mal.
 Fué lo que sucedió. El viento no hizo ni puñetero caso de las predicciones de los técnicos, y mucho menos del delegado de la Junta en Zamora. Se empeñó en meter el fuego en la aldea y así fué, casi.
 A las tres de la madrugada las autoridades debieron de asustarse, pués se corría el peligro de que algunas personas fuesen intoxicadas por el humo, al acercarse tanto el fuego, y arder aquellos hermosos castaños  algunos de los cuales debían de ser milenarios, y decidieron salvar su pellejo político  dandola orden de desalojar el pueblo. Cosa que fué hecha de forma demasiado imperativa por los agentes de la autoridad que habían recibido las ordenes. Solo diré una cosa, la persona mas joven desalojada tiene sesenta años.
 Por cierto se ha hablado de la Cruz Roja. Llegaron cuando ya casi el fuego estaba semi-extinguido, gracias a una tormenta providencial, y traían botellitas de agua y alguna manta. A nadie se le ocurrió que a lo mejor con unos termos de café y leche la cosa iría mejor.
 Pasó el susto, volvimos a nuestras casas  alrededor de la ocho de la mañana y con el fuego controlado nos dedicamos a dormir unas horas.
 Cuando llegó la claridad del dia el desfile de las avionetas y helicópteros, ya no dejaba dormir, y el ruido se alargó durante tres a cuatro dias. Las máquinas no dejaron de trabajar, las cuadrilla deambulaban por la zona, aunque el fuego ya era historia, salvo algunos puntos donde los árboles centenarios daban los últimos estertores resistiéndose a ser convertidos en ceniza.
Cuando pasaron tres o cuatro días, recorrí parte del terreno y me encontré con que esas máquinas y cuadrillas habían hecho unos bonitos cortafuegos, aunque nadie se debió de dar cuenta que sobre lo ardido no puede volver arder por lo menos en unos años. Quiero decir que los cortafuegos están ahora en las orillas de lo quemado, no sé si protegen los carbones, o que significado  misterioso encierran esa cantidad de horas de trabajo de maquinas y hombres.
 Repito lo que dije en la otra entrada :Estaría muy bien que “quien corresponda” hiciese publicas las facturas correspondientes.
 Cinco o seis días mas trade el fuego se reinició en el paraje denominado Lagoas de Baixo, y tambien en el terreno de Castromil ¿¿???..
 Yo pregunto, ¿Por qué un fuego que fué controlado, según testigos presenciales, cuatro o cinco veces, continua, describe prácticamente un circulo y arrasa el 90 % del terreno de San Ciprián?
 ¿Porque el Delegado del gobierno de la Junta está empeñado en poner cámaras, allí donde los vecinos no las quieren?. ¿Por qué hace declaraciones e la TVCyl, en ese sentido, y dice que los otros incendios en la provincia fueron producidos por rayos y el de Hermisende fué provocado por los vecinos?
 ¿Por que se oculta que el primer incendio y el mas dañino procedía de Portugal? ¿Por que la Tv de CyL, no saca todas las declaraciones de vecinos completas ? ¿Seria por que algunas chocarían con lo apostillado por el Delegado de la Junta?.
 No sé, hay tantas preguntas que no han sido contestadas, y que todos nos formulamos, que merecerían una aclaración.
 Parece ser que los socialistas han llevado el tema a las Cortes Leonesas. Como en todo,no habrá claridad ninguna sobre el tema.
 Creo que en la próximas elecciones, no me quedará mas remedio que votar a Wally.

miércoles, 2 de octubre de 2013

CASI ARDEMOS VIVOS. E MINTEN-NOSI


Bemvidos queridos e desocupados lectores. Xa pasou o tempo no que maduran os cereais, froitos e demais produtos que a Nai Natureza nos da, sen mais traballo que o de axudala un pouco, e pregar porque o temporal tamén axude, sen de masiadas xeadas, falta de chuvias e outras carallados tales como lumes e demais plagas do mundo moderno, que as autoridades competentes- (in), tentan controlar, non se sabe moi ben se con boas ou perversas intencións.
Desta última plaga é da que quero empezar a falar despous de case tres meses sen meter os fuciños neste eido da rede. Xa botaba de menos o contacto convosco.
Como case todos sabedes, os meses de estio adoito pasalos na Alta Sanabria (Alta Xeabra), terra dos meus pais e tamén na que eu vi por primeira vez a luz. Isto foi na Curralada dos meus antepasados da Teixeira, terra na que algunha vez, a xente gustaba de falar o Galego, que eles mesmos foran construindo coas derivacións daquela lingua que tiña por norma e costume declinar todalas verbas e verbos. Esta era a terra de miña Nai. Algún dia falrei das suas raice mais fondas pois eran bastante estendidas. Chegaban hasta a terra do Apostolo.
Mais tarde pasei a ser parte da terra do meu pai, San Cibrao (San Ciprián) lugar que nas suas orixes chamábase Hermisende barrio de San Cirpián en contraposición con Hemisende barrio de Santa Maria. Desto xa falaremos noutra ocasión.
Ben, neste último lugar, que diría Cervantes, é donde adoitamos perder o tempo, ou gañalo, según como se mire, durante a maior parte do estío.
Este fin de estadía, foi un tempo no que non desexo a naide que o pase, inda que sexa un enemigo.
Veredes, imos falar do lume, das súas consecuencias, das súas servidumes, e seguramente dos intereses que para alguén xenera.
Como quiera que voy a hablar de un problema acaecido en la Alta Sanabria, y por si de casualidad este humilde escrito fuere o fuese leído por esos personajes que dirigen o quieren dirigir todo desde un despacho a cientos de kilómetros, seguramente de maderas nobles, de los administrados, romperé mi convenio conmigo mismo y escribiré en la lengua de Cervantes, con su permiso.
A primeros del mes de Septiembre pasado, un incendio asoló casi todos los castaños de San Ciprián, y las tierras que rodean el pueblo por la parte sur. No fué controlado y quemó una buena extensión de terreno. No se supo quién lo había provocado, pero si se conoció la mala gestión en la forma y manera de atajarlo. Pasó, el desastre estaba servido y las cuadrillas, las avionetas y helicópteros junto con una maquinaria que por allí deambulaba se dieron unos paseítos por encima del pueblo, sin que nadie se atreviese a decir que carajo estaban haciendo. La factura de este primer intento de apagar el fuego, estaría bien que quien corresponda la hiciese publica.
A los pocos días volvió el fuego. Ahora procedente de Portugal por la zona de los Tres Reynos- Según algunos testigos el fuego estuvo controlado por tres o cuatro veces, pero, ¡Hay los peros! El fuego se recrudeció por la zona oeste del terreno de San Ciprián en el limite con Portugal y el vecino pueblo de Castromil.
El viento se encargó de azuzarlo en dirección norte arrasando unas cuantas hectáreas en dirección a la portilla de La Canda, pero al llegar al Testeiro, el aire cambió de dirección y comenzó a azuzar el fuego en dirección este sureste.
A todo esto las sombras empezaban a alargarse y anunciar la inminente llegada de la noche. El fuego todavia estaba lejos del pueblo, y no se veia que los medios contraincendios hiciesen nada por controlarlo, hasta que los aldeanos nos dimos cuenta de que el pueblo corria peligro si el viento rolaba hacia el sur de nuevo.
Al lado de la iglesia estabamos reunidos varios vecinos, cuando aprecieron por allí unos todoterrenos, con cuadrillas que tambien se dedicaron a contemplar el fuego desde allí. No hay peligro, dijo uno que parecia llevar la voz cantante, ha dicho el Delegado del Gobierno de la Junta que meteorológicamente no hay previsión de que el viento cambie de rumbo-dijeron. Fué casi una premonición de todo lo contrário. El viento cambió y el fuego inició su camino monte abajo en dirección al lugar.
Se les dijo donde se podia detener el fuego, e incluso algunos se ofrecieron a ir a la Portela de Rebordelo a intentarlo. Dijeron que ellos se bastaban, que no necesitaban la ayuda de nadie que eran profesionales y que para eso estaban. Incluso un Guardia Civil que estaba allí encarandose conmigo me dijo que ellos eran los expertos, igual que un médico sabe como poner inyecciones mejor que nadie y él es el que sabe.
Los ánimos entre nosotros no estaban para bromas y la discusión se fué elevando de tono, tanto que el que parecia encargado de la cuadrilla de “apagadores”, en un momento dijo que si los vecinos no prendiesen el fuego aquello no pasaria, pués según él el fuego habia sido provocado por vecinos.
Como no podia ser menos en aquel momento le espeté, que si le volvia a decir semejante estupidez, acusando sin denunciar a nadie o lo que es lo mismo sin pruebas, acabaria delante de mi en el Juzgado de Puebla de Sanabria.
A raiz de esta discusión todos empezaron a moverse, creo que sin un objetivo concreto, y como ya la noche se habia adueñado de todo los “expertos” se fueron hacia el monte a atacar, supongo, el fuego que ya en aquellos momento tenía un frente de un par de kilómetros por lo menos.

Continuará....


                                           Al día siguiente.

                                   El pueblo rodeado de fuego. Foto tomada desde Hermisende