O MALUCO

                                                  O Maluco.

Chegáramos alí como podiamos facelo noutro lugar. Pero fora alí mesmo e naquel mesmo día.

A romaria era a de todolos anos . Xente dando voltas por todolos lados, orquestas e músicas en cada corruncho. A xente nova bailando, a menos nova bebendo e comendo algunha cousa nos diferentes postos onde se vendian viandas e viños da comarca.

Na entrada do atrio no que se facia a romaria, daban un pequeño folleto cos distintos aconteceres previstos na xornada.

Chamoume a atención, que, no apartado dos discursos politicos, (haberia eleccións os poucos días,) chamoume a atención, decía, un “spyker” ó que le chamaban o Maluco.

Preguntei por aquel Maluco, e dixeronme que o nome cuadrabale porque según a  maioria, estaba doudo ou louco, polas cousa que decia.

O parecer chegara o lugar un par de meses atrás, facendo profecias e decindole a todo aquel que queria oilo que o dia da festa el desapareceria dalí e que como non aprenderan as lecións que levaban recibidas, acabarian todos de esclavos, de uns deuses descoñecidos, mais moi tidos en conta por todos.

Parecia, tamén que tiña moitos detractores, a maioria, e moi pocos que le fixeran caso. Era bastante incordio escoitalo pois non deixaba títere con cabeza.

Unha das cousa que mais repetia era que todos tiñan que sacar a cabeza que tiñan enterrada na terra, como os avestruces, e coller cada quen o seu destino na súa man e non deixar que ninguen os dirixira cara a algún precipicio sen retorno.

As autoridades vivas tenteron facelo calar, e mesmo deportalo fora do lugar, mais non foron quen de facelo. A sua vida era exemplar. Tiña alugada unha pequena casiña na saida do lugar, pagaba puntualmente o convido co dono, axudaba a todo o que le pedia axuda e sermoneaba a todos.

Pra o dia da festa, o periodico do lugar conseguira que puidera subir o estrado onde ian falar os aspirantes a politica da comarca, decindole que poderia falar se mencionaba o Diario local, como o mellor sitio onde informarse de todo.

Cando foi a quenlla do Maluco, o revés dos aspirantes ós postos politicos, él abroncou os votantes dicindoles que todos os males que les acaeceran terian eles a culpa por no votar con sentidiño, pois xa debian ter demostrado e saber que, aqueles de sempre o único que querian era manter o seu “estatus” e o dos seus, sen necesidade de que houbera advenedizos que le fixeran a conpetencia.

O Maluco faloules no mesmo idioma que as xentes falaban, os aspirantes a politicos no idioma dos ricos é dicir no idioma da capital do reyno.

O balbordo que preparou foi monumetal, chegou unha compañía de axentes comandado polo mandamais da comarca e do dono do periodico (non falara deles) co ánimos de prendelo e darle un escarmento, pous non se podian decir aquelas falsedades. Todos vivian ben porque eles os de sempre estaban a velar polos seus intereses.

Non atoperon o Maluco por ningures, parecia que o traguera a terra.

Polos montes colindantes, nos altos, alí nas serras, escoitabase forte a clara a voz de alguén que recitaba parte dos versos do afamado poeta de lixeiro equipaxe:

Por un camino en la árida llanura,

entre álamos marchitos,

a solas con su sombra y su locura,

va el loco, hablando a gritos.

…........................

. ….......................

Huye de la ciudad...pobres maldades

misérrimas virtudes y quehaceres

de chulos aburridos y ruindades

de ociosos mercaderes.

….........................

…...................................

Huye de la ciudad. ¡El tedio urbano!

¡Carne triste y espiritu villano!

No fue por una trágica amargura

esta alma errante desgajada y rota;

purga un pecado ajeno: la cordura,

la terrible cordura del idiota.

A.M.