jueves, 28 de febrero de 2013

A SUS, NO, ORDENES.






 Hay momentos en los cuales, a uno se le van unas cosas, se le vienen otras. Todo esto viene a cuento para no soltar algún exabrupto y decir cosas, que estando como está el patio, podrían llevarle a uno ante los tribunales, por decir cosas inadecuadas.

 Vayamos por partes: Estoy hasta los eggs, del caso Barcenas, de las mentiras de los dirigentes del partido en el poder, del acojone del partido de la oposición, y del enmerdamento de aquellos políticos de partidos minoritarios que a la hora de tocar poder también intentan llevárselo crudo y hacer mangas y capirotes.

 Lo de la iglesia romana, también tiene su tirón negativo. Que alguien intente convencer a un pobre estudiante de los años sesenta al que obligaron a estudiar la religión porque formaba parte sine cua non del curriculum de los expedientes académicos, aparte de que por su cuenta trataba de averiguar que había de bueno y de mangoneo en los escritos, desde la época de Constantino.

 Para seguir en el hilo de lo que se pasa por la cabeza de uno, direles señorías, que uno hizo el servicio militar, sin cobrar un duro. Manutención obligada por parte de ellos, porque sinó uno con arma en la mano podía buscarse la pitanza en cualquier parte. En esta época del servicio militar, uno aprendió, por los ejemplos de su General Gobernador Militar de la Plaza, en la que estaba, que lo bueno era llegar ahí. Siempre habría un sodadito que por eggs, le llevase a la cama totalmente trompa. Esto sería anecdótico si fuese una vez al mes, pero la cosa era consuetudinaria. Eran tiempos del estreno en este país, de “Lo que el viento se llevó” y de aquellas famosas guardias de los soldados en las calles, “La Vigilancia”.

 Hoy salen las declaraciones de un General, que seguro es más joven que yo, pero inmensamente mas reaccionario, que dice que la Constitución solo es una ley y que en caso de que él y colegas lo consideren, se la pueden pasar por el forro.

 Este militar, por muy general que sea, cobra de lo que el resto de los españolitos llamados pueblo cotizan produciendo riqueza real, y no servicios. Debo aclarar que hay servicios inmensamente necesarios, tales como enseñanza y sanidad, que está por encima de todo. Del resto podríamos hablar de los que son prescindibles y no.

 Señor general (con minúscula), usted está ya en la reserva, cobra mucho más que uno, mejor dicho, que muchos unos. Quédese en su retiro lamiéndose la heridas de guerra, si las tiene, pero deje de tocar los eggs.

 Como soldado en la reserva, sin privilegios y sin sueldo por ello, no me sale de tal parte, cuadrarme, saludarle, y, solo darle este parte.


miércoles, 20 de febrero de 2013

DE ARAÑAS Y BICHITOS







  In illo tempore, en el cual, cuando en la familia y entre los amigo había que celebrar cualquier cosa digna de tal, para celebrarlo se recurría al degüelle de una botella de un litro de “La casera”. Bebida espiritual donde las haya, por aquello del gas.

 En aquel tiempo, en este país, que ya desde tiempos de Indibil y Mandonio se levantaban voces contra los de siempre: esos dirigentes que siempre nos han sodomizado.

 Decía que en aquel tiempo, tiempo feliz pero sin llegar al siglo de oro, el noventa por ciento de los súbditos de este país, o más, de ese porcentaje, habíamos pasado de la nada a la miseria mas absoluta (perdón señor Groucho Marx), por eso las celebraciones eran como eran. Como decía mi amigo Silverio, comíamos jamón cocido, jamón crudo y jamón sin cocer y de postre tocino castellano. Y que no faltase “La casera” y “O viño do repiso”.

 Por aquel tiempo tuvimos en casa un evento de gran magnitud. Se casaba uno de los hermanos.

 Como ya todos sabéis o habéis adivinado, nosotros somo marineros de alta montaña, por eso el pescado, de aquella, mas conocido eran las sardinas por todos los Santos, y sobre todo aquellas que decía un amigo, las que se comían en casa del cura y que con el aroma que trascendía los muros de la casa, algunos merendanban con un buen mendrugo de pan y el aroma.

 Bien, para la boda, nos arreglamos para llevar desde Vigo algo de marisco, cosa no demasiado conocida en la alta montaña.

 Cuando nuestra madre vió aquellas “cosas”, dijo textualmente que los centollos eran unos arañones y que seria un asco comerlos, lo mismo dijo de las almejas. Al final las probó después de saber que ella no las iba a comer crudas, sinó a la marinera.

 Hemos dado un salto, ahora, hacía atrás, pués económicamente casi estamos peor que de aquella, y no solo eso es el problema, sinó que hemos degradado tanto la Naturaleza que ya no hay “arañones” ni bichitos, por lo menos que no sean de cultivo.

 Ya no estamos casi en el siglo de oro, sinó un poco por debajo del de plomo.

 Pasado un tiempo, nuestra señora madre preguntó ¿Xa non quedan bichiños?.


viernes, 15 de febrero de 2013

¡HAI QUE CAMBIAR OS PRINCIPIOS!






 Coa que está caendo agora, un acórdase dos tempos aqueles nos que o “pater familia” era o único que aportaba os reais á casa. Na casa non habia de nada, pero non faltaba de nada.
 En Val dos Marcos, habia cuatro familias que vivian do oficio dos “pater familia”. Dous carpinteiros, un pedreiro mais tarde albañil, e un ferreiro, aparte dun cura e os carabineros, o resto eran labradores, gandeiros e xornaleiros.Nalgures habia xa politicos.
 Non se sabe exactamente quen de todos eles vivia peor. Seguramente todos as pasaban”putas”.
 O iniciar o relato, acordábame dos tempos actuais, no senso en como se afrontaban as cousas por aqueles homes que tiñan un oficio, que, por que o creian así, ou por que non le quedaba outra, a hora de taballar, primeiro facian o “choio”, e despous cobraban, se podian.
 O normal, e falo por meu pai, era que traballera a xornal. O xornal podia ser a “secas” ou a “molladas”. Esto consistia en que o patrón dera de comer, ou fora a comer a súa casa.
 Recordo que nunha época, o meu pai cobraba a molladas vintecinco pesetas/día, e a secas trinta.Esto leva a un a pensar que a comida diaria valorabase solo en cinco pesetas.Uns quince céntimos de agora,
 Na maioria dos casos, o xefe, prefería traballar a secas, non polas cinco pesetas, senón porque moitas veces tiña que sobrecomer na casa.
 ¡Moito muderon os tempos!
 Chegou unha época na que moitas obras xa eran axustadas. Daquela tamén xa habia os que non podian pagar, pero nunca foron desahuciados, nin obligados exactamente a nada indigono.
 Nunha ocasión na que meu pai e un compañeiro axusteron unha casa para que viviran nela os membros dunha familia, alguén les dixo se pensaban cobrar todo. O Pepe respondeu: ¿Entonces deberian vivir debaixo da ponte?.
 Eso non foi o peor, senon cando, o rematar a casa, sobrou un pouco de material, e o xefe decidiu quedarse con él. Pasados uns cinco ou sei anos, o interfecto achegouse para darle unha parte da deuda, e o facer contas, descontoule o material que se quedera, actualizando o seu precio, mais o Pepe non actualizou o coste dos seus “xornes”.
 ¡Todos morreron xa, e foron enterrados no mesmo cemiterio!.
 Tempos aqueles, que inda que nadie denominou de ouro, eran polo menos humanos.

jueves, 7 de febrero de 2013

PROMESAS SON AMORES..



 Xa se falou nesta Agora do Quilombo que os retornados do outro lado do charco, querían montar en Val dos Marcos.
 Tamén se describiu a forma na que debería estar regulada a maneira de pagar, pous había cousas de demasiado volume para levar como elemento de pago, e outro demasiado pesados.
 Aparte de de que levar cestos con produtos do campo, tales como castañas, zreixas, patacas e repolos, era motivo de cante, pous ver un home indo as agachadas camiño do burdel con un cesto, ou saco cargado, espereitado polos rapaces que as veces adoitaban tirarle pedras o home que se acercaba o quilombo, tiña como problema que podían ser obxecto de mofa e befa calquer outro home que, por motivos de traballo tamén podía ir cargado con calque recipiente daqueles.
 Imaxinádesvos que tamén vaian na mesma dirección mulleres cargadas con cestos de cousas apañadas nas cortiñas, entón poderían ser tachadas tamén de “visitadoras”.
 A min ocorréseme imaxinar o crego, na mesma dirección, levando as varas de pau do Palio. ¿Seria para o mesmo?. Seguro que o crego tiña outro medio de pago menos ostentoso. Os diñeiros dos responsos avultan pouco.
 Foi famoso o que pasou cun “visitador” , que ía cargado cunha columna de pedra da súa casa que a raíz daquilo quedou como se fose parte do Castro das Muradellas.
 Cando os tempos azancaron (os tempos avanzan xunto coa ciencia, a pesar dos homes), entón as cousas cambiaron sobre todo no eido desa cousa que o parecer non ten emenda.
 Este novo sistema de pago, na zona rural e empobrecida colleu outras maneiras. Alá polos anos sesenta, sucedeu algo que excedeu o ámbito familiar do interesado por unha falta de prudencia da “hurí”.Esas señoras que acompañan os homes dunha determinada relixión cando van o paraíso.
 Parece que o noso home, viudo desde facía moito tempo e inda con calenturas, tivo trato coa hurí de marras, fermosa pastora da comarca e que aproveitando o sestear das reses que apacentaba, retozou co noso viudo a sombra dunha urces reáguedas que crecían  na beira dunha fonte de auga limpa e fresca, na que previamente introduciran, tamén, unha botella de vinho verde.
 Aparte de satisfacer a libido de cada cual, o galán prometeulle unhas mañuzas de lá para uns “miotos”.
 Pasou o tempo e a hurí non acababa de recibir o prometido. Xa se sabe a pouca seriedade dos homes a hora de cumprir as súas promesas amatorias.
 Nunha mañá, a hora de xuntar as cabras para levalas os montes, a hurí-pastora, diante de varias mulleres mais, que axudaban a sacar as reses do souto dos castañeiros, dirixiuse con un esceso de contundencia a unha filla do inda acalorado amante da hurí, nestes términos:
-    Ten que darme vostede un guedello de lá.
-    ¿Eu, por qué?- respondeu a interpelada con asombro.
-    ¡Prometeumo o se pai de vostede! Dixo a hurí.
-    ¿Qué clase de negocio teñen vostede e o meu pai?. Que le   pague él o que le prometeu!.
-    Díxome él que lo pedira a vostede, que é a que ten a lá.
-    Pero, porque le teño que dar lá.
-    Pous porque a foda xa a votemos, e a cambio el prometeume eso para que fixera uns “miotos”.
 Como boa filla, esta entregoulle o famoso guedello.
 Da conversa entre pai e filla non transcendeu nada.
 Quedou o dito aquel que dice,” se non tes a lá a mau non retoces baixo as urces”

martes, 5 de febrero de 2013

Cousas que as veces poden ter sentido


 Chegara a hora do exame. En realidade nunca antes pensara nel. Xa se sabe, hai cousas que se pensa que nunca chegarán. Aquel chegara.
 O lugar era amplo, con fiestras grandes para tódolos lados. Unha mesa rectangular o medio, como aquelas que había nas feiras para comer o polbo e a merenda os feirantes.
Os lados da mesa, bancos corridos sen respaldo.
 Eramos dous no exame. Aí estabamos esperando que escomenzera. Por unha banda da sala andaba un home afanado nalgún tipo de traballo. Apareceu unha especie de executivo, denotábao a vestimenta. Era diferente e algo mais elegante que a que se vira.
 Saludounos con cara entre afable e seria e entrégounos uns rollos de papel. Parecían os rollos que usaban os hebreos para as súas escrituras, aínda que sen ser tan grandes e sen lugar onde enrolárense. Entregounos un lapis asaz raro. Tiña como uns cinco centímetros de diámetro e pouco mis de longo, afiado case desde o medio e cunha mina de mais de un centímetro de gorda.
 Díxonos que tíñamos que facer unha redacción arredor de tres verbas: Deserto, mar, árbore. E liscou fora.
 Quedei reflexionando sobre a maneira de enlazar aquelas verbas con algo de sentido, hasta que decidín comezar. Aquí empezaron os meus problemas. A mina do lapis derretíase, facía borróns, e as letras tiñan un tamaño descomunal. Así e todo continuei sen mirar a ningures, hasta que a mina do lapis derreteu de todo. Non tiña acabado inda.
Mirei pros lados e volvín ver o executivo o que le fixen un aceno co lapis. Ël encolleuse de ombreiros como dicindo que non era o seu problema. Entonces acercouse o home que estaba a traballar, e ofreceume o seu lapis. Era un lapis normal coma os que eu coñecía, mais non tiña punta. De casualidade tiña unha faca no peto, pequeniña que solo debía servir para iso: afiar lápices.
 Con cada verba que puña no pergamiño aquel, acabábase a mina e volta a afiar, hasta que tamén quedei sen ferramenta da escrita.
 Apareceu o executivo, colleume o papel no que garabateara algunha verbas, e ía apuntando cousas enriba. Eu estaba expectante a ver que ocorría, cando o outro examinando acercouse a min e díxome. Non tes problema, vas pasar a proba. Anota cada verba túa con sete e medio ou oito, así todas.
 Chamoume e díxome que estaba ben, pero, que podía haber sacado mellor nota se non houbera introducido a figura dun home no relato. Xa me deran tres verbas. Defendín a miña postura dicindo que si non había un home, non habería quen  vise o mar o deserto e a arbore. Quedou a cousa así.
 Acercouse o home que traballaba por alí e díxome: pensa que todo o que escribas nunha historia acabará facéndose realidade con todas as consecuencias.
 Mirei aquel personaxe, que, agora que o tiña cerca, pareceume enorme. Tiña uns pantalóns de pana con peto que le chegaban por debaixo dos brazos. Aqueles pantalóns estaban cheos de pegotes de pintura de tódalas cores, so se sabia que eran de pana o velos pola parte de atrás. Fixándome ben pensei que aquela cara érame coñecida.
 Xa te diremos o que tés que facer,-dixéronme- de momento mira de arreglar ese reloxo que está na parede. O fixarme nel deime conta de que unha das agullas de marcar as horas estaba colgando saída do seu sitio. Puxen unha escada para subir o reloxo e axustei a agulla. Tentei de polo en hora e preguntei que hora era. Dixéronme que a mesma de cando entrei. Non sabia cando entrara ó que me dixeron que non me preocupara, alí as horas eran sempre as mismas, solo corría o tempo fora daquel recinto.
 Cando le fun preguntar o home do pantalón cheo de tinta, alí xa non había ninguén, estaba eu solo e o compañeiro de exame que estaba comigo, mais este tiña cara de estar enterado de todo.
 Non te preocupes, xa irás colléndolle o xeito a isto. Cando saias recolle as instrucións que te entregarán, estúdaas e sempre, sempre, acórdate de que debes seguilas o pe da letra. En caso contrario non poderás volver por aquí. O home da pintura coñécelo desde sempre.
 Cando espertei, deume moita pena.

 --continuará......