martes, 5 de febrero de 2013

Cousas que as veces poden ter sentido


 Chegara a hora do exame. En realidade nunca antes pensara nel. Xa se sabe, hai cousas que se pensa que nunca chegarán. Aquel chegara.
 O lugar era amplo, con fiestras grandes para tódolos lados. Unha mesa rectangular o medio, como aquelas que había nas feiras para comer o polbo e a merenda os feirantes.
Os lados da mesa, bancos corridos sen respaldo.
 Eramos dous no exame. Aí estabamos esperando que escomenzera. Por unha banda da sala andaba un home afanado nalgún tipo de traballo. Apareceu unha especie de executivo, denotábao a vestimenta. Era diferente e algo mais elegante que a que se vira.
 Saludounos con cara entre afable e seria e entrégounos uns rollos de papel. Parecían os rollos que usaban os hebreos para as súas escrituras, aínda que sen ser tan grandes e sen lugar onde enrolárense. Entregounos un lapis asaz raro. Tiña como uns cinco centímetros de diámetro e pouco mis de longo, afiado case desde o medio e cunha mina de mais de un centímetro de gorda.
 Díxonos que tíñamos que facer unha redacción arredor de tres verbas: Deserto, mar, árbore. E liscou fora.
 Quedei reflexionando sobre a maneira de enlazar aquelas verbas con algo de sentido, hasta que decidín comezar. Aquí empezaron os meus problemas. A mina do lapis derretíase, facía borróns, e as letras tiñan un tamaño descomunal. Así e todo continuei sen mirar a ningures, hasta que a mina do lapis derreteu de todo. Non tiña acabado inda.
Mirei pros lados e volvín ver o executivo o que le fixen un aceno co lapis. Ël encolleuse de ombreiros como dicindo que non era o seu problema. Entonces acercouse o home que estaba a traballar, e ofreceume o seu lapis. Era un lapis normal coma os que eu coñecía, mais non tiña punta. De casualidade tiña unha faca no peto, pequeniña que solo debía servir para iso: afiar lápices.
 Con cada verba que puña no pergamiño aquel, acabábase a mina e volta a afiar, hasta que tamén quedei sen ferramenta da escrita.
 Apareceu o executivo, colleume o papel no que garabateara algunha verbas, e ía apuntando cousas enriba. Eu estaba expectante a ver que ocorría, cando o outro examinando acercouse a min e díxome. Non tes problema, vas pasar a proba. Anota cada verba túa con sete e medio ou oito, así todas.
 Chamoume e díxome que estaba ben, pero, que podía haber sacado mellor nota se non houbera introducido a figura dun home no relato. Xa me deran tres verbas. Defendín a miña postura dicindo que si non había un home, non habería quen  vise o mar o deserto e a arbore. Quedou a cousa así.
 Acercouse o home que traballaba por alí e díxome: pensa que todo o que escribas nunha historia acabará facéndose realidade con todas as consecuencias.
 Mirei aquel personaxe, que, agora que o tiña cerca, pareceume enorme. Tiña uns pantalóns de pana con peto que le chegaban por debaixo dos brazos. Aqueles pantalóns estaban cheos de pegotes de pintura de tódalas cores, so se sabia que eran de pana o velos pola parte de atrás. Fixándome ben pensei que aquela cara érame coñecida.
 Xa te diremos o que tés que facer,-dixéronme- de momento mira de arreglar ese reloxo que está na parede. O fixarme nel deime conta de que unha das agullas de marcar as horas estaba colgando saída do seu sitio. Puxen unha escada para subir o reloxo e axustei a agulla. Tentei de polo en hora e preguntei que hora era. Dixéronme que a mesma de cando entrei. Non sabia cando entrara ó que me dixeron que non me preocupara, alí as horas eran sempre as mismas, solo corría o tempo fora daquel recinto.
 Cando le fun preguntar o home do pantalón cheo de tinta, alí xa non había ninguén, estaba eu solo e o compañeiro de exame que estaba comigo, mais este tiña cara de estar enterado de todo.
 Non te preocupes, xa irás colléndolle o xeito a isto. Cando saias recolle as instrucións que te entregarán, estúdaas e sempre, sempre, acórdate de que debes seguilas o pe da letra. En caso contrario non poderás volver por aquí. O home da pintura coñécelo desde sempre.
 Cando espertei, deume moita pena.

 --continuará......

4 comentarios:

  1. Canta maxinación e misterio, querido Xabres!
    Góstanme as túas historias.
    Bicos.

    ResponderEliminar
  2. A ver querida Ohma, cando un xa vai vello está moitas veces tentado a facer e dicir tonterias. Podia escribilas solo pra min, mais así non teria gracia.
    Gracias pola túa conmiseración.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar
  3. Me he quedado un tanto descolocado, Xabres. Y eso que en mis tiempos tenía sueños raros antes de los exámenes...

    Abrazos y a ver dónde llegamos

    ResponderEliminar
  4. Con no muy buena fortuna he tratado de transcribir un sueño real, no sé si relataré el resto poués es demasiado surrealista.
    Unha aperta.

    ResponderEliminar