domingo, 30 de mayo de 2010

O Rampoño


Aquel ser existía, de eso non tiña dúbida. O unico problema era saber onde estaba, pois sempre aparecía onde menos se esperaba.
Unhas veces estaba debaixo do escano, outras na corte, e tamén nas pallaregas, sobre todo na época na que se enchian de herba.
En todolos lugares que me decian que estaba, eu sempre o intuía mais que velo, hasta aquela vez.
Estábamos a cenar arredor da lareira, os tres sentados, cada un no seu talliño, e co prato enriba dos xeonllos.
A miña avoa mandoume o vasal a por unha pouca de auga, sain da cociña coa xarriña a coller auga do cántaro, e voltei coma un foguete: sentira un ruido no fondo da escaleira.
-Non traes a auga- dixo a avoa.
-Hay algo no curral- dixen eu- teño medo.
-¡Teño medo, teño medo, algunha vez vai vir o Rampoño e vaite levar!- dixo a avoa erguendose a buscar a auga.
-Seguro que o Rampoño, un día cóllete e levate o Castelo dos Mouros- dixo ela.
-Avueliña, non me metas medo. ¿Tan mau é o Rampoño?
- Si que é, escapa cos rapaces que non son bós-
- Mais eu son bon, ¿Non si avuela?
- ¡Si, cando durmes!.
Acabouse de cenar, a avoa púxose a fiar na roca e miña tía a facer na media, enfrascadas cada unha no seu traballo, falando monosílabos de cando en vez-
- Estase apagando o lume-dixo a avoa- baixa o curral e trae uns paus para o lume, para que non se apague.
- Está oscuro- dixen eu- igual vou de cangallas na escaleira.
- ¡Anda, non sexas medica. Baixa que no te pasará nada.!
Non quixe quedar de medica, e baixei o sequeiro a por leña. Cuando xa ia a subir as escaleiras de novo, escoitei detrás de min, no porta da adega :
- Uiii, rapaz, son o Rampoño, voute meter no saco e levarte o Castelo dos Mouros.
Casi quedo morto alí mesmo. O famoso Rampoño metérase no curral a procura de nenos para os Mouros.
Acordeime de que non queria ser un medica, tiña que facerme valente, senón a avoa e a tia sempre me dirian medica.
Agarrei un racho de carballo que lavaba para o lume, e tireino con todalas miñas forzas hacia o lugar de onde procedia a voz.
Sonou un berro, e unha voz que decia .
- Hai rapaz, langrán que me deixeste cego.
- ¿Qué pasa ahí- dixo a avoa baixando polas escaleira co candil na man.
Alí estaba o ti Inacio, o ferreiro, botandose as mans a cara, que tiña toda chea de sangue.
Sain correndo para arriba, e dixenle á miña tia. – Acabo de sacarle un ollo o Rampoño. O Rampoño é o ti Inacio.
Nestas subiron os dous, e miña avoa deciale o ferreiro : Non te preocupes, no te dou no ollo por pouco. Teis un rasguño na cella que sangra moito, mais o ollo está ben.
- ¿ Quen me mandaria a min, escoitar as conversas en casa allea, e meterme cun rapaz.? Ter tería medo, e supoño que eso mesmo foi o que le dou a forza para casi escalabrarme.
Escacheron a rir, mais para min quedou que o Rampoño e o ti Inacio eran a mesma persoa. Desde aquel día, sempre procuraba no atoparme con él.

2 comentarios:

  1. Xa sei por que se xubilou o rampoño. Menos mal que, para os da miña xeneración, quedou a Man Peluda.

    ResponderEliminar