sábado, 29 de mayo de 2010

¿VOLVEMOS AS ANDADAS?


En Monzón , los aragoneses ratificaron lo acordado en Borja, y así, unos y otros andaban a la greña, y lo que sacaron en limpio fue separar a Navarra de Aragón, que desde hacía medio siglo estaban unidas y conformes.. ¡Cuantos ejemplos como éste, lector, verás a través de toda nuestra historia, que no parece sino que los españoles hemos nacido para pelearnos unos con otros por un quitame allá esas pajas! No hay cosa de mayor gusto para los de nuestra raza que andar a a mandobles y retropelos los unos con los otros, bastardear derechos, discutir niñerías, armar camorras por los más futiles motivos, alimentar envidias, acaudillar banderias, reñir honores, escandalizar cudades, arrasar pueblos, talar regiones, degollar hermanos, robar haciendas, hacer viudas, ultrajar doncellas, apalear hermanos, asaltar reparos, levantar barricadas, incendiar fortalezas, mancillar blasones, estrenar patíbulos, descabellar villanos y otras cosas a este tenor; todo, ¿por qué? ¿por altos motivos de vida nacional o de defena contra agresiones injustas de otros reyes o señores ambiciosos de allende las fronteras?. No lo creas; hay quien se previene tras una bastardía, o toma por apoyo una palabreja, o se afirma en una promesa, o pone sus hojos en un valido. Las más de las veces la ocasión no importa; el caso es verter sangre, ultrajar la paz y desdecir la honra del vecino, del padre o del hermano. Esta sangre tenemos, lector amigo, que se arde porque la gallina de la vieja se perdió, y otras veces, aunque nos den de asnos y nos revuelvan los entresijos, no chistamos siquiera.

Queridos e non despistados lectores, non estades a ler unha cousa que eu me invente, como outras veces, senón que é, nada mais e nada menos, que algo posto sobre papel no século XVII polo doutor don Cristóbal Lozano (1609-1667) .
Estaba eu estes día lendo un libro dedicado a lendas e tradicions españolas, cando cheguei a este punto, que me chamou a atención, pois nun primeiro momento, pensei que estaba contando cousas actuais, e non era así, estaba contando o que pasou no século XVII no Reyno de Aragón, ¡Amiguiños, parece que anosa clase política no aprende de erros pasados!.
¡ FAGÁMOLO NOS SE ELES NON O FAN ¡ Senon iremos fodidos “per saecula saeculorum”.
A ver se alguén acerta en que obra ou contexto está, escrito o que precede en castelán.

No hay comentarios:

Publicar un comentario