¡CONSUMATUM EST!

 Facia friu, e por si esto era pouco,  enriba da neve que chegaba a os xeonllos habia unha mesta néboa que non deixaba ver mais aló das napias.

 Aquel home de aproximadamente trintecinco anos, xa tremía, levaba mais de vintecatro horas comendo solo algunha maiuca. Naide pensaba, a aquelas alturas do ano, nunha invernía tal.

 Aquelas serras eran duras. Eran as famosas montañas as que se refería Cervantes en todas as súas histórias. Montañas de León entendendo por tal o “Reyno Lliones” da vai uns cantos séculos.

 O camiñante accedera ás serras, por enriba da corda que separa o que hoxe é a Xeabra da Cabreira.

 A invernía, a neve e a néboa, fixeron que se extraviera no cumio dos montes, perdera o camiño, e, en realidade non sabia se camiñaba hacia o Norte, Sur ou  en caquerl outra dirección.

 Cando albiscou, no fondo daquel cañón que formaban dous montes unhas chimeneas fumegantes, xa caseque se daba por morto tanto de fame como de cansancio.

 O ver casas, colleo novos folgos, en nun esforzo cheo de ánimo chegou a aldea, cando xa a noite empezaba a cubrir de negro os cumios dos arredores.

 O entrar no lugar atopouse cun can que era a mesma imaxen da fame. So tiña cabeza, e parecia que solo de ósos cubertos por una pelica que so tiña, eso, pelos.

 Escomenzou a ter dúbidas de que alguén se apiadera del. As casas eran casi chabolas, alí parecia que o friu podiase colar por calquera regandixa das paredes, que eran moitas.

 Pensou que, se na aldea houbera forno sería un bon lugar para pasar a noite. Comer, xa vería maneira de apañar algunha acedía, pous daquela ó mellor xa habia algunha, cunhas acedias e un pouco de auga, podia aguantar hasta o día seguinte, e logo xa vería.

 Buscando o que podía ser un forno, deambulou polo pobo adiante, cando o pasar por diante dunha casa escutou o seu nome. Alguén o chamaba desde unha choza pequena nunha veira do que podia ser unha rúa, chea de bulleiro, algunha bosta e pouco mais.

  Estaba alí diante del. Era un amigo de seu pai. Desde uns cantos anos atrás non o volvera ver. Solo sabía que tiña un posto de vixiante dos montes recien plantados de pinos.

 Saludouno, e acompañouno hasta a sua chabola.

 Era unha chabola  dun solo corpo, onde a cociña-comedor tamén facía de habitación no único espacio no que a muller do amigo do seu pai se afanaba en facer unha tortilla.

 Aquela muller era  uns quince anos mais nova que o marido. Era frescachona, e mirabao un pouco de reollo de vez en cando.

 Chegou a hora da cena. Sentéronse a mesa, e a muller púxo a tortilla enriba da mesma, e un prato diante de cada un.

 O marido partiu a tortilla a metade, gardou unha das metades na mosqueira, e repartiu a outra metade entre os tres.A da mosqueira, dxo, para mañá.

 Polo visto, o amigo de seu pai non nadaba na abundancia, mais estaba contento de ter un teito onde durmir e algo que levar a andorga. Cun cacho de tortilla e un bon trago de auga, polo menos aquela noite non morrería de fame.

 Acaberon de cear, e deiteronse. O matrimonio nun camastro que alía habia e él nun xergón que puxeron no chan. Era o que habia.

 A media noite viñeron a chamar o amigo de seu pai, parecia que habia lume nalgún sitio e tiñan que ir a vixialo.

 O home díxole que tiña que ir, e él preguntou se queria que fora con eles. Non, quedate aiqui, pero respeta a miña muller, díxole.

 Por Deus, contestou, é como se fora a miña nai. Vaia tranquilo.

 Quederon solos él a muller, que o pouco tempo escomenzou a rebulirse na cama, emitir sospiros insinuantes, e ó ver que o viaxeiro non se inmutaba, escomenzou a decirle que non fose parvo, que o seu home tardaria en volver, e que se aproveitera da situación.

 El negouse, a un amigo que o acollera, non podia facerle unha faena. Aproveitate, decia a muller, tardará en volver e non se enterará, pois ela non lo ia decir.

 El teimou en que non. A muller insistiu, e a vontade do noso amigo empezou a flaquear. Dubidaba. A muller insistía decindo: ¡Non sexas tonto! ¡Aproveitate da situación!.

 Entonces, xa coa vontade esnaquizada, levantouse, dirixiuse a mosqueira, e sen esperar a mais e a niguen, zampouse o resto da tortilla.