miércoles, 6 de abril de 2011

TORMENTA NA SANTAMARIÑA



 Empecera a formarse no medio dia. Facía un calor, que aplastaba contra o chao. Non se movia unha brizna, e os páxaros caleran todos. Incluso as pitas, arremolineranse, na entrada do poleiro  no cimo da escaleira.
  Os cumulonimbos cada vez eran mais grosos, parecía que uns xeraban outros, hasta que todo, por enriba de Val dos Marcos e aledaños quedou cuberto daquelas néboas que nada bon presaxiaban.
 Veu o primeiro alustro seguido dun estrondoso trono, que abanou todo. Un dos vellos dixo, xa están os touros de San Pedro correndo co carro sin ton ni son. Mesmo parecia que por enriba dos nubeiros andaban carros Xabreses e Trasmontanos, con rodas macizas de negrillo e ferradas con aros de ferro, como se fosen correndo por un lugar parecido as callostras de Vilares e Veigadiz xuntas.
 Xa pasará, dixo outro vello, neste tempo as tormentas son de moito ruido, mais duran pouco. Non era un bon oráculo, aquel home.
 Cando chegou a noute, a tormenta estaba instalada no mesmo sitio. Era como se os cumulonimbos estiveran anclados por enriba do Tuela. Uns “vientos” suxetaban-nos no Auguallal, outros no Montemuga, e os restantes na Escusaña e no cimo do Ladeairo.
 A xente que estaba na seitura pola parte das Carbuizas xa volvia pras casas, todos asustados, pois a auga alaguera todas a leiras, os mollos navegaban como gamelas camiño da Estante.
 Nunca naide vira algo semellante. A noute votábase encima e aquello non tiña trazas de parar. Volver a casa era o mellor.
 As campas da igrexa, que tiñan sona de afastar as tormentas, desta vez non fixeran nada. Alguén estivo tocandoas mais de media hora, mais parecía que en lugar de alonxar os lóstregos e tronos, mesmo os atraia como un imán o ferro.
 A auga escomenzou a correr por sitios inusuais facendo novas vias de desaugüe. Foi unha época na que se fixeron cabocos novos, tal cual como o de Trasil, e o do Carballal que baixa desde a Lama de Acebro.
 A casa era a primeira que habia, baixando do lombeiro. Estaba polo tanto rodeada de un par de rigueiros de auga da tromenta. Estaba orientada de Este a Oeste, era alargada neste sentido, tiña a vantaxe de estar o sotavento do norte. Era o edificio da Igrexa que a defendía.
 Na parte Oeste da casa estaba a cociña. Unha Lareira grande, cun escano corrido arredor, con uns tabiques de estuque que a circundaban, deixando unha entrada directa a lereira. Xusto na parede frontal habia unha sola fiestra, de dúas follas con dous cristais cada una. As medidas eran de uns sesenta centímetros de alta por cuarenta de ancha. O escurecer, xa non se via nada  dentro, se no era cunha candieira, posta no seu lugar.
 Arrimeronse arredor da lareira os vellos que non foran a seitura e os meninos, hasta que empeceron a chegar os segadores, que viñan mollados desde os pelos da cabeza, hasta as unllas dos pés.
 Todo era un arrepío, pois según decian, nin os mais vellos acordaban unha tormenta tal.
 Fíxose de noite. A lareira encheuse de xente mollada, e as mulleres vellas afanabanse enriba dos potes facendo o caldo.Os rapaces acurrucados casi debaixo dos escanos, pous o ruido dos tronos era de tal xeito que estaban todos a tremer.
 De repente, un fogonazo, clareou todo como se fora medio día. O trono foi casi instantáneo e fixo tremer os lizaces da casa  Fora sentiuse un estrondo errepiante con chirridos de cousas rotas. Un castiñeiro, fora derrubado por un raio. Todo indicaba que aquel non fora o único nin seria o último.
 Cuando estaban a baixala mesa para cear, chameron a porta. Era raro, pous a xente do lugar nunca chamaba, entraba e unha vez dentro decia o nome do patricio ou matricia como sinal de confianza. Volveron a chamar e ante insistencia saiu o pater familia a abrir a porta.
 Diante del estaba un home cuberto cun chapeu e tapado cun capote que casi le chegaba os pés.
 -Colleume a tormenta, estou empapado, ¿poderian axudarme?.- Dixo o forasteiro.
 - Pase.Axúdaremolo – Respondeu o amo da casa.
 Unha vez que o forasteiro estivo mais ou menois seco, escomenceron a cenar. Unha cunca de caldo de berzas, e uns cachos de touciño acompañados por unha codia de centeo, como aquel que quedera a nadar inda dentro das espigas e sin moer, nas Carbuizas.
 Xa estaban acabando a cena, cando de súpeto, un golpe de aire, apagou as candieiras quedando todo solo alumeado co rresplandor dos trafugueiros.
 Na fiestra dibuxouse una fazula extrana, con mirada burlona, que se movia co impulso do aire. Onde a maseira de facer o pan, unha das mulleres deu un berro, lastimeiro e ó mesmo tempo caeo de rabo estirado.
 Cantinuará, na proxima entrega…….

No hay comentarios:

Publicar un comentario