jueves, 6 de octubre de 2011

COMO VENCER A LEI DA GRAVIDADE


Seguramente, na Teixeira e mais en Sancibrao, non haberá ningún castiñeiro, bedulo, carballo, negrillo, etc. etc., que este servidor voso non me houbera empiolado nel.
 Ben por mor dos estorninos, miorlos, pitos verdeais, pombos e demais páxaros de tamaño medio-grande, susceptibles de, despous de pelalos e fritilos, gorentar. Seguramente daquela, non habia moitas mais porbabilidades de levarse a andorga proteínas que non foran de porco.
 Se algún lector se sinte ferido por esta confesión de “paxarófago”, que tente a imaxinar que para poder comer xixa fresca, habia que ir a cidade, a algún lugar daqueles nos que solo podian entrar os de falanxe.
 Coido que tamén o facía por gusto. Eso de ver o mundo desde algún sitio mais alto é unha gozada, a parte de saber que non habia demasiada xente que o puidera facer.
 Tamén creo que nos dous lugares nomeados, non quedaria parede á que non subira hasta  as louxas das abeiras.
 Nunha ocasión decidin subirme ó campanário de Sancibrao, non recordo se foi por unha porfía ou se foi por mor dalgún vencello.
 Daquela, para subirse as campas, podíase facer por dentro da iglesia.Habia escaleiras desde a tribuna saindo polo louxado e xa encaramándose o lado das campas.
 Como aquel dia a iglesia estaba pechada, decidin subir pola parte da esquina que inicia a espadaña. Deixovos unha fotografía, para que vexais a escaleira que os toleirons dos constructores tiveron a ocorrencia de deixar, para que calquer (¿calquer?) rapaz puidera tentar embazacarse.
 Subí hasta arriba, e o chegar o alado, conseguí debruzarme sobre as louxas que sobresaian. O debruzarme, apoiando a cintura nas louxas, desprendin os pés da media escaleira. Tiña a metade do corpo arriba e a outra colgando, e aiquí  xurdiu o problema.
 A posición era tal, e tan estúpida, que non era quén de acabar de subir, e tampouco de baixar, pois os pés non me chegaban os chanzos, minichanzos, da escaleira, mais figurada que real.
 A sapada enriba de alguna lápida das que había abaixo, non ma libraba nin o ceo bendito. Así e todo pedinlle a un dos meus irmans, que estaba alí, non sei se era César ou Xería, que fora a chamar a meu pai para que trouxera unha escada para axudarme a baixar.
 Estando nestas, sentín en Trasil a miña sufrida mai, xa dandome berros e chamandome un feixe de nomeadas. Ningunha reproductible aiqui.
 Era tanta a carraxe que notaba na sua voz, que de súpeto, sen saber como nin como non atopeime empiolado no louxado, prácticamente sen ningún traballo nin esforzo.
 Aquel día descubrín a forza que pode ter unha mai, na súa voz, que fai que un rapaz de nove ou dez anos sexa capaz de vencer a lei da gravidade.
 Dolores, se daquela non che pedín perdón, fágo-o agora.

2 comentarios:

  1. Jjejejeje
    ¡Y seguro que todavía te quedaron fuerzas para salir corriendo lo más lejos posible, hasta que escampara la tormenta!
    Abrazos, Xabres

    ResponderEliminar
  2. O medo e a forza da mocidade fan milagres, Xabrés. Aínda hoxe me custa crer que non quebrásemos unha perna cando andabamos saltando cembas, de noite, fuxindo das lastradas que nos botaba -supostamente- o año da froiteira que andabamos a escarallar. Lastradas que botaba sempre algún dos ladróns, con máis gana de borga ca de comer froita verde

    ResponderEliminar