CANDO TOCAN A SINOS

                               

 O val era percorrido polo rio, que tamén definía as terras de todos os lugares a ámbolos lados que constituían o concello.
 Desde uns cantos dias atrás, toda a xente da bisbarra estaba alporizada, e medorenta co que estaba a suceder, e que ninguén era capaz de darlle unha explicación razoable.
 Os cinco lugares que conformaban o concello, eran a mesma parroquia, aínda que cada lugar tiña a súa igrexa. Unhas  mais aparentes que as outras, pero todas cunha cousa en común: O Sagrado arredor da igrexa.Na parte de poñente enterraban os cregos, e na do sur os cristiáns, sendo enterrado na zona do norte os que non eran nin cristiáns nin coñecidos.
 Como decíamos, desde facía un tempo tódolos Venres, as doce da noite soaban a campás con son de sinos.
 Unha semana nun lugar outra noutro, e así pasando por todos hasta volver a empezar.
 Primeiro o crego, despois a guarda civil, cada venres apostábanse nas igrexas, para ver quen era o gracioso que se dedicaba a tocar as campás. sempre co mesmo resultado nunca eran capaces de ver entrar a ninguén na igrexa, e o chegar a media noite as campas soaban a mortos.
 Nun dos lugares vivian dous mozos que se tiñan eles mesmos, e algúns veciños tamen, como valentes e destemidos.
 Eran moi amigos e, deles os dous, contabanse e non se paraba, cousas cribles e incribles, feitas por eles. Se todo o que se decia fose certo, abofé que eran valentes, valentia raiana coa inconsciencia.
 Unha noite, despous duns bos xerros de viño quente con mel, uns sapiños doces, e todo ó fin regado para a sua conservación, con uns bos grolos de aguardente, decidiron que o próximo venres  irian cada un a unha igrexa, nas que podian soar as campás. Eran as que mais probabilidades tiñan.
 Botaron-o a sortes, e a un deles tocoulle a igrexa da sua aldea.
 Armado coa espingarda de caza, canana a cinta chea de cartuchos, e unha petaca de aguardente para escorrentar o frio, encerrouse na igrexa unha hora antes da media noite. Decidiu agacharse no púlpito desde onde vixiaba ben toda a igrexa. Recostou a espingarada contra unha das paredes e sentou nun talliño que subira ó pequeno recinto do púlpito esperando acontecimentos.
 Cando chegou a media noite chamoulle a atención un ruido como de goznes, xusto debaixo da porta carral da igrexa. O mirar viu que unhas lápidas movianse e deixaban oco, por donde saiu un esquelete que sen perder tempo turrou da cadea interna das campás empezou a tocar a sinos.
 Acabou de tocar e foise a sacristia da que saiu nun par de minutos vestido con as roupas talares que os cregos usan nas misas de defuntos, e dirixiuse o altar.
 Cando o cazador apostado no pulpito se decatou, a igrexa extaba totalmente abarrotada de esqueletes envoltos en hábitos brancos, esperando o inicio de unha misa.
 De súpeto o cura que ia decir a misa, volveuse hacia todos e con voz tremula dixo: Hai un cheiro a humano entre nos, e empezou a buscar por todolos recunchos, hasta que por fin subiu o pulpito donde atopou o mozo valente, que de tanto medo como tiña xa se olvidara de que tiña unha arma e estaba a tremer.
 Foi unha boa idea que viñeras, - dixo o esquelete.cura - necesitaba que un humano me axudara na misa, ¡Vas ser ti!.
 Unha vez acabada a misa a igrexa quedou valeira, so quederon o axudante e o esquelete-crego, que le dixo o primeiro: gracias a túa colaboración, hoxe puiden decir a misa, e estas ánimas que solo necesitaban unha, xa sairon do purgatorio, e todo pola tua colaboración a hora de axudar a misa. Solo o podia facer un encarnado. Ahora eu tamén me irei para sempre, e as campas non volveran a soar de noite. Solo soaban nestes dias pois cando eu fora cura desta parroquia, non dixen todas as misas que me foran encargadas polos parentes dos defuntos, e mentras non as dixera, eles e mais eu estariamos pendentes de poder cumplir coas promesas.
 Xa te podes ir. Eu diriate que antes de verte con ninguen, pases pola tua casa e te cambies de calzoncillos, pous eses que levas deben estar en mal estado, xa emèzan a cheirar demasiado.
 A partir daquel dia non volveron a soar as campás.
 O mozo fixose moi reservado, tanto que solo sabia decir: Vou cambiarme de roupa, axiña.
 Pasados uns anos, o arreglar a pintura da igrexa, os pintores atoparon unha espingarda no pulpito.