miércoles, 26 de febrero de 2020
CAZANDO NA TEIXEIRA CO TI PEDRO.
Decidimos, meu irman e mais eu, ir de caza a Teixeira, terra da nosa mai e donde eu nacin. Eu falárale da época da miña infancia, e daquelas noites de inverno, que invariablemente todas, miña avoa, miña tia e mais eu, despous de cear iamos o fiadeiro a casa da tia Xabel e o ti Pedro que daquela vivian cos fillos: o Domingo e mais a Joaquina, pois os outros dous fillos que tiveran, un morrera no rio Gamoneda e o outro estaba traballando en Asturias,
A min encantabame escoitar as aventuras de caza do ti Pedro, que, con bon verbo e moito xeitiño me contaba os seus andares pola Serra, a raia portuguesa, os Moares e demais lugares do termo do pobo.
Abofé que era un cazador dos verdadeiros, non podia gastar un cartucho se o cobro da caza non estaba asegurado, pos o diñeiro non abondaba, e a necesidade de comer carne que non fora de porco, era eso, unha necesidade vital, pous os rixelos e os becerros habia que vendelos, se non obligaban as veces a entregalos a precio irrisorio.
Contabame p ti Pedro o dificil que era cazar a pita do monte, eran moi listas e non se deixaban ver, salvo na época de crianza, cando o macho as chamaba para "galealas". momento en que se puña o descuberto e perdia a noción do perigo.
Cheguemos, meu irman e mais eu a Teixeira, e fumos a buscar o ti Pedro, para que fose a cazar con nos. Aceptou sen antes advertirnos de que xa via mal, pous os anos, segun él non pasaban en balde.
Decidimo ir a cazar a Portela, no limite co terreno de Hermisende.
Meu irman tiña un can coelleiro moi bo e o ti Pedro unha cadela que non le iba a zaga. Eu coma case sempre cun Perdigueiro de Burgos, pero ibamos os coellos.
Cheguemos o lugar que dixo o ti Pedro, pous como podedes comprender él era o xefe, quen organi-
zaba. A sua experiencia era o mais importante para nos, aparte de unha grande satisfacion de cazar cunha lenda viva no eido da caza. Hai que decir que o ti pedro xa rondaba os oitenta anos e non se cansaba de decir que xa lle fallaba a vista.
Distribuinos arredor dunhas pedras de pizarra que bordeaban un pequeno regueiro, incitou os cans a que buscaran entre as urces e carqueixas que ali habia. Non tarderon os cans en dar os primeiros ladridos anunciando o levantamento dun coello.
O coello intentou zafarse por donde mais monte habia, nos non o albisquemos e de sutaque o ti Pedro, disparou a sua espingarda, e casi automaticamente a sua cadela saiu do monte co lepra na boca
Asi tres veces consecutivas, non nos deu a oportunidade a nos de poderle disparar a ningun coello.
Decidiu que como xa tiñamos un coello para cada un debiamos suspender a cazata, cousa que fixemos.
Camiño xa do pobo, eu dixenlle: Ti Pedro vostede di que xa case non vei, e nembargantes nos no tivemos, nin ocasion de ver o gazapos e moito meno de dispararle. ¿como é eso?, o que o ti Pedro contestou con bastante sorna non esenta de humor : dixen que via mal, pero non que estivese xordo, nesta altura da miña vida, xa me guio mais polo ruido e polo tanto polo ouvido, que polos ollos.
Nunca averigüemos se nos engañaba ou non.
Xa vai mais de cuarenta anos que o ti Pedro morreu-
Un recordo agarimoso.
Suscribirse a:
Enviar comentarios (Atom)
Pois quedaremos coa dúbida de se enganaba ou dicía verdade o ti Pedro.
ResponderEliminarBenvido de novo ao blogomillo que xa miras que está medio morto.