sábado, 3 de octubre de 2009

¿ARAS SOLIS POLO FISTERRA?


Estaba mirando aqueles barrancos enormes hacia ó mar, no al to da Serra da Capelada. Os ocres do outono rebrincaban nas follas das arbres o que nos estaba decindo que andaríamos polo medio da estación do Outono.
Corría unha brisiña que afeitaba en seco, é aproveitando un sainte granítico que na sua parte sur resguardaba o frio do norte, o mesmo tempo que ó sol se deixaba caer por enriba dun, e agarimabao, quedeime dormidiño.
Soñei que estaba ó pé dun amilladoiro, descansando cando a miña beira chegueron dous pelegrins, tamén polo visto bastante cansos.
Sen saber como nin como non, descubrín que aqueles pelegrins eran : Xesús e San Pedro. Estaban cansos e tiñan moita sede. Sobretodo San Pedro, queixabase bastante e clamaba por un chisco de auga.
Entón Xesús mirou ó ceo e pediu algo para calmar a sede. Do Alto, caeu unha fermosa mazá. Colleuna e cunha navalliña escachuna a metade para compartila con Pedro.
Do medio da froita, saiu San Andres laiandose, de que fora destinado o fin do mundo e que alí non ia naide, polo que non podia cristianizar a ninguén.
Entón Xesús dixólle que non se preocupera, que alí, en Teixido ia ter lugar unha das mais grandes romarias da cristiandade.
Despois desto vin pasar uns poucos séculos, e volvin a atoparme, esta vez con Andres, queixandose de novo a Xesús, decindole que le tiña mais apego a Iago, pois as romarias de Compostela eran moito mais populosas que as del, ainda que él levaba mais tempo alí.
Enton Xesús díxolle que non tivera pena, pois ia determinar que naide puidera ir ó ceo sen antes pasar pola súa capela.
Alí terian que ir todas as almas antes de subir o ceo, as que non foran cando estaban encarnadas, deberian volver a Terra e peregrinar ó que daquela seria coñecido como o santuário de San Andrés de Teixido, co corpo do primeiro ser que atoperan o reencarnarse.
E por eso, que si algunha vez ides a Teixido, non debeis de pisar ningunha clase de vicho co que vos atopedes, pois seguro que é a alma de un pelegrin, que non se acercou por alí cando estaba vivo.
Desde entonces, no dito popular está recollida a frase que dí: A San Andrés de Teixido, vai de morto que non foi de vivo.
Os impios, din que todo eso é unha trapallada, pois aquel lugar xunto co de Fisterra sempre foi un sitio donde se adoraba o Sol. Mais ben creo eu, que alí iban a rezar polas noites, pois como o sol tódalas tardiñas se mergullaba no Mare Tenebrosum, tiñan medo de non volvera ó dia seguinte.
Espertei cos berros dos meus acompañantes, que me andaban a buscar. Baixemos o camiño que levaba a San Andrés, é o pasar por un amiladoiro vin unha lagartixa que me pareceu que me chiscaba un ollo. Disimulei e continuei o meu camiño.

No hay comentarios:

Publicar un comentario