martes, 13 de octubre de 2009

RECORDOS MACABROS DE VAL DOS MARCOS



Estaba eu dándole a paliza o carpinteiro, no curral, donde tiña o taller, a forxa, é os trebellos de zapateiro. Caseque mellor dito de zamanqueiro.
Eu vinlle facer uns zamancos totalmente noviños. Madeira de amiero nova, badana nova, ferraduras novas.
Tiña unhas formas de cartón xa preparadas, polas que cortaba a badana. Éstas tiñan, feito por él, unha série de medidas polas que sacaba os números que calzaba cadaquén.
Non recordo que traballo estaba a facer o Pepe, so recordo, é polos pelos, que eu estaba alí, coma case sempre.
Sería alá polo ano milnovecentos cincuenta e un ou dous, da era cristiana, polo tanto a metade dos vosos pais ainda non naceran ou andaban nelo. Refírome a aqueles que naceran despois da metade do século pasado.
Baixou a Dolores, algo alporizada, e non sei que le dixo ó Pepe, dunha muller atropelada é que estaba a morrer.
O Pepe saiu a fume de carozo a rúa, e miña nai mandoume subir pra casa a coidar do meu irman César é do Xeria que inda era neno de pañais.
Na barriada houbo balbordo. A tia Maria Rosa estaba alporizada, na casa da tia Fernanda o mesmo.
A curiosidade miña cada vez era mais grande, pis non acababa de enterarme do porqué daquel alboroto. Todo o mundo andaba ansioso, é naide decia nada ós rapaces.
Dalí a unhas horas as campas toqueron a “sinos”. Ainda non se inventeran as campas cibernéticas.O mellor son so de “cassete”.
Volteron todos a casa, sosegouse o ir e vir da xente, e parecia que todo voltera a normalidade.
No curral, o traballo de meu pai, colleu unha deriva diferente á que tiña. Escomenceron a traer de casa do ti Elias, unhas táboas de chopo, e o carpinteiro a traballar nelas.
Pronto caí na conta de que o que estaba a facer era un cadaleito. ¡Mau!, pensei pra min, alguén deixou este mundo.
Preguntei, o pai é so me dixo que ocorrera unha desgracia. Miña nai ó mesmo. Desde o cimo da escaleira, a tia Maria Rosa, comentaba coa Dolores, que ¡menuda desgracia, e quen o ia a pensar!.
Por fín entereime que morrera unha tia do Cura, Don Manuel.
A miña mente foise rápido a tia Fermina, muller a que eu le queria, pois de cando en vez, deixabame tocar as campas, aquelas nove badaladas que facía soar tódalas tardiñas.
Trabuqueime, pois nunha conversa que solo comprendín a medias, escoitei que no cimo do Camiño Novo, fora donde aquela muller tivera o percance.
O dia seguinte foi o enterro, xa eu sabia que a morta era a tia Cesárea, unha irmá da tia Fermina e do ti Elias. Como fora a morte non o tiña claro, pois entre os grandes habia unha especie de pacto, en que os rapaces non nos enteréramos de como fora. Mais todos sabíamos que algo raro pasara.
Mais tarde entereime: Baixaban cos carros, despois de facer algunha laboura de labranza habitual, e no cimo do Camiño Novo, as vacasa correron o carro, a pobre muller tentou paralas pondose diante, e foi atropelada de forma inmisericorde, pola xunta de vacas e mais polo carro.
O parecer o segredo que mantiñan os grandes era para evitar que le fixeran a autopsia.
Supoño que desto poderia falar con moito mais coñecemento de causa a tia Esperanza, pois eran veciñas, e o ti “Vitor”, era sobriño da difunta.
En Val dos Marcos xa habia accidentes de tráfico daquela.

1 comentario:

  1. O de librar da autopsia moito motivaba. Ademais de crer na vida eterna, semellaban querer presumir de corpo enteiro nela. Supoño que en realidade era por tratar de evitar todos os transtornos e atrasos que un proceso deses implica, e que lles impide ós que quedan pasar páxina o antes posible

    ResponderEliminar