O MEDO É LIBRE

Na Alta Xeabra era de sobra coñecida. Aquela Devesa tiña sona pola cantidade e calidade da caza. Era unha caza que habia que traballala, súala, e sobor de todo ter uns bós folgos para achegarse a ela.
Conseguín unha autorización para cazar un día. Solo habia un pequeno problema ; tiña que ir a durmir o dia de antes, e porme en contacto co garda da reserva, que era o que me levaria cerca da Pena Trevinca, a cabalo de León, Ourense e Zamora.. Casi outro Penedo de Tres Reinos.
Para subir a serra tiven un dos mellores guias que habia: o abó do meu amigo Xusto Lubián, vaqueiro de pro na zona e gran coñecedor daquela serras.
Subimos desde Lubián, pobo que está deitado na haba das estribacións da serra do mesmo nome, enclavada na Segundera.
Cando escomenzemos a andaina cara a serra, xa me advertiu de que él non se quedaria arriba, e de cómo era o guarda e a súa familia. O parecer éste vivia nunha casa de vaqueiro de alzada, coa súa sua familia, a sua muller, un fillo, e un neto, ambolos dous casados.
Subimos polo Val do Tuela, polas Maseiras de Chaos, escanchados en dúas fermosas burras, que eran os únicos animais de fiar para transitar por aqueles agrestes eidos.
Cando subiamos, pechou unha teimosa néboa que fixo adiantar a noite un par de horas. Ainda por enriba envolveunos una grande tormenta, con uns tronos horrísonos, e uns lóstregos que por décimas de segundos deixaban albiscar algo dos arredores.
Díxome que se falaba da familia da guarderia da reserva, decindo que era algo especial. Sin mais.
Pechou a noite e eu non habituado a aquelo non via nada, ainda que o meu acompañante parecia que non tiña ningún problema cos camiños. De cando en vez algún lóstrego, amosaba fantasmas agachados nas fragas do Caneiro da Bruxa, ou nos grande matoxos de Acivros. Ainda que non son medento, aquelas figuras diseñadas pola luz dos raios, acompañadas polo retumbar dos tronos, de veces, púñanme os pelos de punta.
De repente cheguemos a un punto onde se albiscaba unha pequena luz, que nuns momentos descubrin que era unha luz que saía dunha bufarda nunha casoupa de unha bóas dimensión, rodeada dun cobertizo.
O acercarnos, o señor Lubián chamou con voz forte, quen primeiro respondeu foi un can e logo alguén que decia con unha voz pouco amigable ¿Quen vai ahí?. Identificouse o meu acompañante. O coñecelo abriron a porta. Apareceu no van da mesma un home alto, escañado e vello, empuñando un rifle que apuntaba hacia nós e mandounos pasar.
O meu acompañante escusouse decindo que o tempo non estaba para perdelo moito, e que voltaba para Lubián. Despediuse de todos e de min guiñandome un ollo, con cara de coña.
Entrei na casa flanqueado polo vello do rifle, e o rebasar o dintel da porta, atopeime con dous homes a cada lado, cada un cun machado de escuadrar carballos, en plan nada tranquilizador, cousa que me desacougou bastante. Un can que xa caseque non podia cos ósos, desde un curruncho ensinoume os dentes, con cara de poucos amigos. O mais vello dos homes pousou o rifle nun canto, mandou calar ó can e díxolle os outros dous que deixeran os machados a un lado. Detrás de una manta farrapeira, sairon dúas mulleres caseque chorando, e tremendo de medo.
Nunha ollada a aquela xente, pareceume ver unhas miradas algo raras, mesmo parecian mirar para nigures, cuns ollos moi birollos, que esperaban que aparecese por alí algunha pantasma da noite.
De pronto o home mais vello dixo: Hoxe fai dous anos que matei un home que quixo entrar na casa. O ano pasado apareceu na noite da súa morte por aiqui, e non o puiden rematar. Seguro que hoxe ven outra vez, mais non se asuste, estamolo esperando.
Escoitar aquelo non fixo mais que deixarme lixeiramente espantado. Daquela, non sei se foi un trono, unha ráfaga de vento ou o qué, sonou un ruido nunha parte de casoupa, e o vello botou mau do rifle, os outros dous dos seu machados, e as dúas mulleres chorando meteronse detrás da farrapeira.
O patriarca da casa pegou un berro hacia afóra, o can ergueuse e púxose a ouvear como se nelo le fose a vida. Eu acheguei as costas contra unha parede, e sentindo algo quente baixandome por entres as cachas, estarriquei ali sen saber que pasaba.
Os oubeos do can eran tan fortes, que enchian a casoupa, hasta que o vello agarrouno polo pescozo e tirouno fóra da casa.
Calou todo e non se sentia ren. Naquel silencio sepulcral escoitouse algo así como un rebuñón nunha fiestra, e mais tarde na porta. Nesta habia un pequeno ventaniño para ver quen estaba detrás, e alí habia un par de ollos que parecian dúas brasas. Ahí o está, dixo o vello. Sen pensalo mais descargou o refle contra a porta, sentiuse un queixido e un golpe xordo caendo algo o chan, e de novo o silencio.
Eu xa estaba mollado desde as nádegas hasta pordebaixo dos xeonllos. Aquello cheiraba moi mal, e o que estaba a ver moito peor.
Fóronse todos a deitar detrás das farrapeiras. Eu sain da casa para alonxarme dela o mais que poidera.
Cando abrin a porta, alí estaba o corpo morto e cheo de plomo do vello can.
Endexamais voltei de caza a lugares onde houbera gardas.