lunes, 26 de septiembre de 2011

OS OVOS DO TI INÁCIO



 Hoxe, no blog dun amigo, puxo una trasnada que él fixera cando neno, o que me deu pé  para pensar que, na miña vida de neno e non tan neno, habia falcatruadas bastantes para encher una artesa de aquelas grandes coas que se facian os mondongos.
 Vou tentar darle unha orde cronolóxica. A ver que pasa,

 De pequeno, vivin moito tempo na casa da miña avoa materna. Lugar que, por moitos anos que pasen, endexamais esquecerei. Alí a liberdade era case absoluta. A mamá Martina e a Susa, facian que á miña vida trancurrira sempre como se estivese no paraiso, entendendo o tal como un lugar no que o tempo solo era para xogos e divertimento.
 Coido que eso solo o pensaba eu. Tanto a avoa como á miña tia, de cando en vez dáballe, motivos para desexar que me marchera para o Barrio.
 O Barrio era como le chamaban os veciños de Hermisende (Santa Maria de) e os de Hermisende (San Cibrán), aclaración que, para os mais versados, supoño innecesária.
 Pegada a casa da miña voa, pola parte de atrás, vivía o ti Inacio, é a súa muller. (Mais tarde entereime que era a súa criada, ¡nin que fora crego! Veise que ferreiros e cregos batian ben o cobre).
 Debaixo das vivendas das persoas, daquela, a xente vivía no segundo andar, no primeiro eran as cortes das vacas, das ovellas, e dos porcos. Por alí habia tamén un sitio para as galiñas.
 Para situarvos, direi que a casa da avoa era no barrio das Moreiriña no lugar da Teixeira. Por certo o único pobo que ben nos mapas mais antergos desta peninsula, e que pertenceu a provincia de Valladolid, hasta a nova división provincial actual.
 Imos deixarnos de rodeos e caralladas, e ir o que de verdai interesa.
 A corte das ovellas da miña avoa, comunicábase cunha corte do ti Inácio, o Ferreiro. Visto desde a miña perspectiva, era un home moi grande, moi forte, e cunhas mans enormes. Non en van movian aquele mazos e martelos que estreitaban, ablandaban, e facian dos cachos fe ferro informe, ferramentas e cousa uteis para o traballo dos veciños da Teixeira. Era a forxa do ti Inácio un lugar mistérioso para os rapaces, pous aparte de domeñar o ferro, tiña un fuelle enorme para avivar o lume, e ademais era a unica casa pola que pasaba un rego de auga, onde de candoen vez o mestre do ferro, metía os trebellos que facía, roxos e caseque facian ferver a auga.Era como o sol cando se apagaba na noite.
 Hai que decir que era un home moi respetado, polos outros homes, e que moitas mulleres les decian os seus fillos, que sí se portaban mal, dirianlo o ferreiro e éste queimariaos na forxa.
 Eu descubrin que por unha bufarda, na corte de miña voa, podia furar hasta o curral do ti Inácio. Tamén descubrin que no curral daquel home, as pitas puñan os ovos nun poleiro, que era un cesto de bimbio con herba e palla dentro que facía un niño, no que o parecer as pitas gustaban de por os seus ovos.
 Un día metín o fuciño dentro do nieiro, e descubrin que había un montón de ovos. Era unha lambetada, os ovos en ponche co sucre o que miña avoa me tiña avizado. Habia tanto ovo, que pensei que, como eles eran dous solos, non os darian comidos, e a min dosificabanmos, cousa non demasiado xusta, según o meu punto de vista.
 De dúas veces, trasladei sete ou oito ovos, desde o curral hasta a corte das ovellas, e desde alí a cesta dos ovos da avoa.
 Deus na súa infinda omnipresencia, deuse conta da miña fechoría, e decidiu correxila, usando a miña voa como instrumento.
 Naquel mesmo día, a avoa chamoume e dandome unha cestiña con oito ovos. Díxome qe los tiña que entregar o ti Inácio en persoa, pous necesitábaos. Eu todo ledo collín a cesta e leveila. Deume as “gratias”, o ferreiro e díxome que gracias a miña avoa el e a sua compañeira xa non pasarián fame naqueles días, pois un lerchán raposo, roubérales os ovos das pitas, que tiñan de comida para todo o mes.
 Ante aquelo decidín non volver a collerle os ovos nunca mais.
 ¡Menos mal que non se entereran que fora eu quen le collera a nieirada!.
 ¿Seria certo que o ti Inácio tiña ollos no cachazo?


6 comentarios:

  1. Mui boa maneira de conseguir que nunca máis roubases no galiñeiro do ferreiro.
    Xa me cheiraba a min que ti fixeches trasnadas...e as que non se poden contar !.

    ResponderEliminar
  2. ¡El Ti Inacio era, además, un hombre sabio! Me encanta cómo resolvió el tema.
    Abrazos, Xabres.

    ResponderEliminar
  3. Paideleo: Aquel home hoxe tería arredor de centotrinta anos Tiña tanto de boa persoa como de grande.
    Abofé que sí, que fixen trasnadas, algunhas demasiado gordas, mais non tanto que non se podan contar.
    Coidoque non teño nada que agochar. Eso sí xa non viven aqueles que, o mellor, non le gostaria oilas.

    ResponderEliminar
  4. Creo que sí que era sabio. Ecologista, a su manera, y uno de los últimos a los que le oí hablar "da pita do monte" o urogallo, que los habia en la Gamoneda. ¡HABIA!.
    Creo que hablaré más de él por aquí.
    Por la zona habia sabios, aunque eran analfabetos. ¡NO TONTOS!.

    ResponderEliminar
  5. Perdona Xibeliuss, se me pasó personalizar el anterior cometário.

    ResponderEliminar
  6. O teu motivo era comprensible. Era pior cando colliamos un par de ovos para xogar á pitorra. Eu fixen algunha desas, confeso. E do propio niadeiro que, se me apuras, é pior.
    Saúde e ponche (ou licor café, mellor)

    ResponderEliminar